Hi, ik heb een heel lief, grappig, knap zoontje van inmiddels ruim 16 maanden en uiteraard ben ik heeeeel dol op hem, maar... hij huilt/jammert/mekkert zo veel! En ik word er af en toe best moe van eerlijk gezegd. Het is sowieso wel een driftkikkertje, maar ook heel blij, lacht en schatert veel, heel sociaal, echt een mensen-kind, wil er altijd bij zijn, op schoot zitten etc... Hij huilde als baby ook veel, werd op een gegeven moment wel minder, maar vergeleken met zijn zus is het nog steeds wel best erg. Hij is niet ziek, maar huilt vooral als ik wegloop, hem bij de kdv afzet of gewoon als iets hem niet zint in het algemeen. Herkent iemand dit? En is er iets aan te doen of moet ik accpeteren dat het een beetje een jankertje is? Ik negeer het af en toe, maar daar ben ik eigenlijk best wel slecht in, dus in feite honoreer ik zijn huilgedrag altijd door hem op te tillen en te knuffelen en dat is natuurlijk precies wat hij wil. Ik vind het lastig.
Ik denk dat je in je laatste alinea zelf misschien al een oplossing ziet voor je vraag of er iets aan te doen is. Misschien kun je een tijdje proberen het toch wat meer te negeren. Uiteraard alleen in situaties waarin hij echt huilt om niks. Het is nu misschien een beetje aangewend gedrag, dat is lastig te doorbreken. Misschien kun je het dan ook benoemen, dat je het niet nodig vind dat hij huilt en dan verder geen aandacht. (nou weet ik dat hier enorme tegenstanders van zijn want wie ben jij om te bepalen dat hij niet hoeft te huilen, maar ik denk dat je als opvoeder je kind hier soms toch wat in kan helpen om ze wat flinker deze maatschappij in te sturen!)
Ontzettend herkenbaar mijn zoontje van 14 maanden is ook een beetje een mietje (zoals mijn man het altijd zegt.) Hij huilt heel snel , de ene keer negeer ik het en de andere keer niet. Het is maar net in wat voor stemming ik ben. Hij huilt als hij iets niet mag doen, wanneer ik wegloop, als hij schrikt ............ Merk nu wel dat het opvoeden begonnen is, en dat is niet altijd makkelijk. Maar al doende leert men ........... toch
Tja, huilen is wel zijn eerste reactie op vrijwel alles. Hij wordt 's ochtends wakker en gaat huilen en dat is heel ongezellig wakker worden voor de rest van het gezin. Ook als zijn zus hem loopt te klieren gaat ie huilen, hoewel hij laatst wel wraak nam door haar in haar been te knijpen, haha. Ik denk ook wel dat hij tot op zekere hoogte aangeleerd gedrag vertoont, but then again, het is ook wel heel moeilijk om zo'n mekkerend gastje te negeren. Soms ga ik even een sigaretje in de tuin roken en dan staat ie echt overstuur te gillen voor de deur, ik laat 'm dan wel effe zo staan, maar echt relaxed is het niet. Nah, bedankt voor je advies, misschien moeten we er toch even doorheen en hem vaker gewoon laten piepen. En ik ben het helemaal met je eens hoor! Ik zeg tegenwoordig regelmatig tegen mijn dochtertje (bijna 4) dingen als "Ja doei hoor, daar hoef je echt niet om te huilen!!" En ik vind ik niets mis mee eigenlijk..
Bij mijn zoon hetzelfde verhaal! Ik denk zelf dat het met karakter, maar ook met frustratie te maken heeft. Ze willen meer dan ze kunnen en mijn zoon kan nog maar vijf woordjes en uit zijn ongenoegen of frustratie met huilen. Verder is hij heel druk, huilt dus snel of jammert meer. Hij wordt meestal huilend wakker. Hij eet, drinkt, groeit en ontwikkeld zich verder goed. Ik probeer zn gedrag ook wel te negeren, maar dat blijf ik lastig vinden.