Hoi allemaal, Mijn dochter van 2,5 gaat 1 dag in de week naar de kinderopvang. De rest van de week ben ik thuis omdat ik studeer. Sinds een paar weken zegt ze regelmatig dat ze het niet leuk vindt. Soms is het wegbrengen daardoor een drama. Normaal bracht ik haar op de fiets weg, maar ze is dan zo driftig dat dat niet gaat en we met de auto gaan. Als we daar zijn is het afscheid ook geregeld moeilijk, maar meestal heeft ze - volgens de leiders - een fijne dag. Alleen op het einde van de dag heeft ze het weer wel eens moeilijk, als andere kindjes eerder worden opgehaald. De ene week gaat het overigens beter dan de andere. Het wegbrengen gaat soms ook goed. Maar vanmorgen (zaterdag) was het eerste toen ze wakker werd aan me vroeg: "We gaan niet naar het kinderdagverblijf he?. En daarna vroeg ze het nog tig keer. Ze zei dat het niet leuk was. Nu denk ik dat met het kinderdagverblijf niks mis is; volgens de leidsters is er niets voorgevallen, en het is kleinschalig en zo. Voorheen vond ze het altijd super. Wie heeft dit ook meegemaakt? Is het een fase? Ze is wel een pittig kind dat geregeld de grenzen opzoekt. Alvast dankjewel!
Mijn moeder vertelde me ooit dat het bij mij ook zo ging. Volgens de leidsters niets aan de hand. Tot mn moeder eens op een overwachts moment binnen liep... Ben er nooit meer terug geweest. Het hoeft niets te zijn, maar als je kindje er zo sterk op tegen is dan loont het misschien eens om onverwachts te gaan spieken (natuurlijk wel zorgen dat de leiding je niet meteen ziet )
tja mijn zoontje zegt het ook steeds, maar als ik hem smiddags ophaal wil die 9 van de 10 keer ook niet mee naar huis, ik hou het op een fase. tevens heb ik heel sterk tegenover mijn zoontje van je hebt niets te willen,
Dit is bij ons ook. Helemaal overstuur als ik haar wegbreng maar vervolgens gaat ze op de grond liggen krijsen en nee roepen als ik haar weer ophaal.
Dankjewel voor jullie reacties. Voor mijn gevoel is het begonnen toen ze een keer een ander kindje bij binnenkomst 's ochtends zag krijsen omdat die niet wilde dat mama ging. De week erna begon het namelijk. Ik denk dat ze zoiets heeft van: dat kan ik ook. Ik denk echt niet dat het aan het kdvb ligt, want eerst was ze altijd heel enthousiast. Sinds kort slaapt ze 's middags ook niet meer - zijn we mee opgehouden toen ze in bed lag te roepen dat ze wakker was en eruit wou - misschien denkt ze dat het zo ook werkt op het kdvb. Een paar keer gillen en ik hoef niet of zo... Maar ze voelt denk ik haarfijn aan dat ze op mijn gevoel inspeelt. Ik snap wel dat ze het liefste thuis is. Het is ook best lang zo'n dag. Maar het is maar 1 dag en ik moet ook studeren. Daarbij denk ik dat het goed is dat ze met andere kinderen leert spelen. Ik probeer uit te stralen dat het idd geen keuze is, maar dat kindjes nu eenmaal naar de opvang moeten.
De mijne heeft het met fases. Ging een tijd heel goed, nu is het weer drama. Tegelijkertijd wil hij 's avonds meestal niet mee. Het kdv ligt het niet aan, in ieder geval niet de leidsters. Die knuffelt hij helemaal plat. Maar de kindjes wisselt heel erg. Als zijn vriendinnetje er is wil hij graag gaan, maar als die er niet is is het drama.
Maar wat zeggen jullie dan als jullie kind niet wil? Of wat doe je dan? Gewoon oppakken en daar afzetten, krijssend en al? En wat zeg je? Papa en mama moeten werken, dus het kan niet anders? Of: elk kindje gaat naar het kdvb?
Ik zeg gewoon: "mama gaat werken en we komen jou straks weer ophalen. als ze niet loslaat, neemt de juf haar van me over en probeert haar af te leiden. ik sluip dan snel weg. vaak is ze al rustig voordat ik de voordeur uit ben maar soms blijft ze even overstuur. ik lees vervolgens wel in haar schriftje dat het na even knuffelen met de juf weer goed is.
Hier ook zo eentje die elke ochtend vraagt of hij niet naar het kdv hoeft. Een keer per week moet hij wel. Die ochtend doet hij altijd moeilijk. Tja, ik ga er niet in mee. Ik zeg dan dat ik ook niet altijd zin heb om te gaan werken, maar dat sommige dingen gewoon moeten. Ik weet wel heel zeker dat hij het er eigenlijk best naar zijn zin heeft. Hij mist alleen zijn beste vriend, die sinds kort naar school gaat. Hij heeft ook wel een periode gehad dat hij hartverscheurend huilde als ik wegging, maar als ik hem kwam halen, was hij altijd heerlijk aan het spelen. Hij is wel altijd heel erg blij als ik weer terugkom, maar dat is hij ook als ik hem bij oma kom halen ('t is nogal een moederskindje).
Dankjewel voor jullie reacties. Ik denk dat ik vooral mijn houding moet veranderen. Ze voelt aan dat ze mijn schuldgevoel aanwakkert als ze zegt dat ze het niet leuk vindt... Woensdag gaat ze weer. Laat wel weten hoe dat gegaan is. Deze woensdag is papa overigens ook thuis, dus dan is het voor mij denk ik makkelijker. Ik lees bij meer mensen dat ze 's morgens niet makkelijk zijn als ze naar het kdvb moeten. Maar die van mij is dan echt zo boos dat ze zo tegensputtert dat ik haar schoenen en jasje niet aan krijg, en ik haar ook niet op de fiets kan meenemen. Heb het 1x geprobeerd, maar ze klom uit het stoeltje, terwijl ze nog vast zat in de gordel, en hing dus aan de zijkant van mijn fiets. Mijn partner gaat nu op woensdag met het ov, zodat ik een auto heb om haar weg te brengen. Eigenlijk te gek voor woorden.
Hier had onze dochter ook zo'n fase, ook met vragen of ze die dag naar de opvang 'moest'... Het hielp in die periode wel om het afscheid kort te houden, maar het hielp vooral als mijn vriend haar wegbracht Dan was er echt veel minder drama bij het afscheid. Het goede nieuws is dat het helemaal over is gegaan. Daarna vond ze het weer heel erg leuk om te gaan. Succes!
Idd maar hopen dat het bij mijn dochter ook een fase is. Vanmorgen was ze heel blij en heb ik ze zonder problemen af kunnen zetten. Heerlijk! Nu hopen dat ze nog net zo blij is als papa ze straks weer ophaalt. Overigens heb ik de idee dat het vaak om de week bal is. Dus de ene keer gaat het goed, de volgende keer weer niet.... Nou ja, beter dan elke week met tegenzin. En het versterkt mijn idee dat er niets mis is met het kinderdagverblijf.
ik heb ook vaak een schreeuwend kind gehad. 2,5 is lastige leeftijd. ze begrijpt heel goed dat je weg gaat en pas uren later weer terug komt... even moeilijk en als je dan weggaat is dat niet leuk. ga haar er asjeblieft niet afhalen. ik heb het ook gehad, helemaal niet leuk, maar het is weer over voordat je het weet...
Van de opvang halen was ik ook niet van plan. Ze gaat daarbij maar 1 dag en de rest is ze thuis. Stel dat ik binnenkort een baan krijg en ze 2 of 3 dagen moet... dus door deze fase moet ze heen. Het ophalen ging ook goed. Dus dat is fijn. Ze is nu wel bekaf. Dat is ze altijd als ze terugkomt van de opvang. Snel huilen en zo. Ze ligt nu in bed.
Hoi Hoi, Hier een moeder met een jongetje van net twee. Die ook sinds een tijdje moeite heeft op het kinderdagverblijf. Wij moeten hem zelfs af en toe ophalen, omdat hij zo ongelukkig lijkt. Dan is er thuis meestal niets meer aan de hand. Af en toe zit er een week tussen waarin hij hartstikke lief is en de dag helemaal goed gaat. Maar er zijn ook dagen dat hij het verschrikkelijk vindt. En dat hij ook absoluut niet heen wil. En al begint te huilen als we tegen hem zeggen dat hij morgen weer naar de opvang gaat. Ik vind het verschrikkelijk en ik hoop dat het heel snel over is. Ik zit me op mijn werk in ieder geval enorm op te vreten en twijfel over van de opvang halen. Daarom ben ik wel benieuwd hoe het nu (weer een weekje later) bij jullie gaat. Groetjes Ineke