hallo dames, volg al een tijdje jullie topic. zelf hebben we in maart besloten uit elkaar te gaan en hebben we nog enige maanden (4) samen gewoond, toen heb ik een appartement voor mezelf en mijn twee kindjes gevonden. heb zelfs al een nieuwe vriend, waar ik helemaal happy mee ben. maar,,,, vind nu mijn rust en alle verdriet breekt er nu uit. heb nergens meer zin in, geen puf om iets met mijn kindjes te doen, moet wel van mezelf. zijn er meer die hier last van hebben? die dit ervaren? lijkt me fijn om met elkaar onze gevoelens te delen. x linda
Niet boos worden maar... Kun je niet beter eerst het ene afsluiten voordat je aan een nieuwe relatie begint? Niet alleen voor jezelf. Ben nu vanaf Januari alleen met mijn zoontje en heb het met tijden ook best moeilijk nog...
Hallo Linda, wat vervelend maar ik snap het helemaal. Ik en mijn vriend zijn ook uit elkaar. En sommige momenten weet ik het ook niet meer. We mogen nog 2 maanden in onze huis wonen en wonen er ook samen. Ik ben opzoek naar iets anders maar echt niemand lijkt me te Willen helpen. Hoe ben jij zo snel aan iets nieuws gekomen. En ja hoe doe ik het, alleen aan leuke dingen denken en denk eerlijk gezegt nog niet aan het probleem want dan stort ik denk ik in. Ik lach elke dag met me kleine meid van 6 maanden en dat houdt me op de been! Groetjess
o wat moeilijk...kan het me heeeeeelemaal voorstellen... ik ben nog niet zover, heb deze week mijn urgentie voor een woning gekregen en hoop binnen vier maanden te verhuizen... wel binnen hetzelfde dorp gelukkig. ik zit nu nog in de achtbaan van uitelkaar, baby, alles regelen (wat is dat veeeeeel!!) bijstand, urgentie... dus echt rust en weten hoe het straks voelt als ik eenmaal mn eigen plekkie heb weet ik niet... kijk er alleen erg naar uit. maar dat je dus nadat alles weer 'op de rit is' juist een terugval/verdriet krijgt... ik kan me dat helemaal voorstellen!! Kan je er met je nieuwe vriend goed over praten? denk dat het nu heel belangrijk is om te praten praten praten... krop je gevoelens niet op voordat je echt in een dal terecht komt... desnoods eens langs de huisarts? Knuffel hoor!!
@breezer, word zeker niet boos, e hebt ook wel gelijk. maarja als je een leukerd tegenkomt en het klikt. ben te gek op hem om hem nu weer te laten gaan. gelukkig kunnen we er samen wel over praten en begrijpt hij mij gevoelens wel. en inderdaad, nu ik alles op orde heb en de rust krijg, komt de klap. zolang je samen woont houd je stiekem ergens nog een heel klein beetje hoop, tenminste ik wel. @mamaatje, rondbellen in het dorp, daar je weet waar ze iets verhuren en telefoon nummer achterlaten. met een beetje geluk word je al snel gebeld. het is echt geen super woning, klein, maar ik red me wel emt mijn twee schatjes, ook al is het soms moeilijk. zeker met de winter voor de deur nu. @makkie, toen ik vorige week ging werken stond ik met tranen in mijn ogen op het station. het eerste wat ik toen gedaan heb is de huisarts gebeld en ben daar toen ook dezelfde dag geweest. deze raadde mij aan om zeker twee weken thuis te blijven en tot rust te komen. uit een psychologische test is gebleken dat ik flink overspannen ben. gelukkig geen extreme lichamelijke klachten erbij. morgen komt de bedrijfsarts langs, ben benieuwd. heb helaas een achtergrond, twee keer prenatale en post natale depressie, weet hierdoor wel waar mijn grenzen zijn. volgens mij is dit een lekker onsamenhangend verhaal geworden, hihi. thanks voor jullie reacties en sterkte allemaal
Ik kan het me helemaal voorstellen!! Wij zitten er nu nog middenin, maar heb nu ook even een flinke 'terugval'. Het is gewoon allemaal teveel, maar we moeten toch door. Ik doe alles alleen, 2 kinderen, 2 honden, huishouden, regelen scheiding, verkoop huis en ben full time thuis. De kinderen zijn nu al beide ziek geweest, 1 hond ziek en ben zelf ook niet lekker en vreselijk moe. Dit weekend gaat de oudstnaar haar vader en kan ik hopelijk even bijtanken. Ik kijk er onwijs naar uit dat alles straks achter de rug is (hoewel liever helemaal niet) maar ben ook bang dat ik dan pas aan de verwerking toekom! Heel veel sterkte! Goed dat je even een stapje terug doet, neem je tijd het is niet niks!
Oh wat herken ik dat! Ik heb het in het begin erg gehad. Nu bijna een jaar alleen en nu heb ik het weer. Meer omdat het toch verschrikkelijk zwaar is. Ik werk met behoud van uitkering, volg therapie voor alles wat er gebeurd is, loop met diverse gezondheidsproblemen die steeds meer en meer worden. Hierdoor momenteen in een burn-out terecht gekomen en gaat het werk ook weer stoppen. Voor mijn gevoel weer terug bij af, terwijl ik al zo ver was. Het blijft zwaar emotioneel vindt ik. Ookal heb je geen gevoelens voor je ex ofzo, het is toch wel een heftige gebeurtenis. Zolang je veel kunt praten (die mogelijkheid heb ik niet, sta er echt alleen voor) kom je hier ook wel weer overheen. Erkennen van je situatie is het belangrijkste. En steun krijgen van de mensen om je heen. Een nieuwe relatie nu al is idd misschien niet handig, maar ik zou in jouw geval ook niet iemand afhouden als het zo goed klikt. Wel superfijn dat je met hem goed kunt praten en hij je begrijpt. Het is normaal en je komt er echt weer bovenop. Gun jezelf maar even de tijd om je klote te voelen.
@ demaco, dank je voor je reactie, jij ook heel veel sterkte voor de komende tijd. en denk ook aan jezelf en aan je kindjes. mijn beste vriendin heeft aangegeven even geen contact te willen, ik denk teveel aan mezelf . en daar kan ze niet tegen. dus voor iedereen VERGEET NIET DE MENSEN OM JE HEEN, DIE ZIJN OOK HEEL BELANGRIJK. en alle andere natuurlijk ook bedankt voor jullie reacties, lief