O, wat een mooie echo! Heel duidelijk ook! En helemaal goedgekeurd! Fantastisch! Hoe schattig dat Linette terugzwaaide naar haar brusje! Komt helemaal goed!
Ik ben nu bijna 6 weken zwanger na de geboorte van onze zoon op 1 juli jl. Bij 31 weken klopte het hartje niet meer en ben bevallen bij 31,4 weken. Alleen mijn ouders en schoonouders weten het nu nog, en die zijn net als wij dolblij. Bij mij is het gevoel wel heel dubbel. Vind het heel spannend en zou graag willen dat het al 12 nov. is (eerst echo) Heb hier wel een beetje meegelezen maar het is best veel. Wel prettig om dingen te lezen die wij ook hebben gevoelt of meegemaakt. Voor iedereen die een IUVD heeft meegemaakt heel veel sterkte en op naar een mooie baby die we bij ons mogen houden. EN voor alle zwangeren gefeliciteerd,
@justme, ja haha hij/zij deed ook dr mondje nog open en dicht.. was zooo duidelijk was echt effe helemaal top. had jij dat ook dat je op een bepaald moment in een comfortzone komt? ik wel nu even. zit op dit moment in een comfortzone dat alles wel oke is enzo. ben redelijk tot zeer relaxed. al dit zo blijft gaat het allemaal goed.. maar goed er zullen nog wel momentjes komen @zusie, zo dan... gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap iig. heb je vlot gedaan als het pas juli is geweest. en wat en triest nieuws dat je je hier komt melden. hebben ze bij jullie een reden gevonden wat er mis is gegaan? en hoe voel je je? natuurlijk is het gevoel heel dubbel, je bent nog niet zo lang geleden bevallen van een kindje die je gelijk hebt moeten begraven/cremeren en dat verdriet is ook niet zomaar weg, dat gaat ook nog wel even duren hoor. zou zeggen neem je tijd en probeer wat te genieten van de zw
Dank je wel, het is idd erg vlot maar we waren voor Niek al 10 jaar bezig ( niet 10 jaar elke maand hoor zitten ook lange pauzes tussen door diagnose waar we niets mee konden enzo en zoeken naar opties. ) Het is daardoor heel dubbel rouw en geluk / blij zijn is in mijn hoofd erg rommelig. Heb niet volledig kunnen genieten van de eerste zwangerschap pmdat ik het niet besefde en toen ik er echt van kon genieten was het van korte duur. Na ale onderzoeken hebben ze niets kunnen vinden, erg lastig. Wel een mooie uitkomst maar ook een die deze zwangerschap erg eng maakt. Want als er niets was waarom ging Niek dan dood???? en hoe is de kans op herhaling?? De rouw verwerking valt nu samen met iets heel mooi's maakt de emotie's in combinatie met de hormonen soms tot een zooitje..... Stop niets weg maar soms moet je slikken. (tenminste dat is wat ik doe Het verdriet om Niek overvalt me nu vaak, er zijn van die kleine dingen die me trickeren en enorm verdrietig maken. Maar als ik dan denk aan de baby die nu zo zijn best doet om te groeien dan denk ik komt er weer een glimlach. Helaas kan ik hier ervaringen en verhalen lezen die herkenbaar zijn en ik denk dat mij dat erg kan helpen . Dank jullie wel
@zuszie, oke hier hetzelfde niets gevonden.... tja voor mij was het ons 2de kindje, en heb me niet echt met de zw bezig gehouden. "de buik" moest meedraaien in het gezin.. hebben dan ook geen pretecho gedaan, was er gewoon minder mee bezig. nu dan weer 10 weken onderweg en vanaf week 8 ben ik in een soort van comfort zone gekomen dat het allemaal wel oke zit. maak me alleen druk om de enorme bandenpijn.. die is echt niet te harden. morgen effe de vk bellen of er iets aan te doen is. Ik snap dat het bij jou een wirwar van emoties is op dit moment, de hormonen, verdriet, angst... ik wilde eerst ook gelijk door, mijn vriend heeft dat tegen gehouden, nu ben ik daar achteraf blij om geweest. mijn lichaam heeft zich kunnen herstellen, ik ben richting mijn oude ik aan het gaan.. kortom ik sta wat steviger nu. het verdriet blijft je overvallen en dat laat ik ook gaan. ik zal me niet gauw anders voordoen dan wie ik ben en wat ik voel.. tenzij ik een bepaald wantrouwen, oneerlijkheid proef..
vervelend die bandenpijn ik herken het, was niets aan te doen bij mij beetje ondersteunen meer niet. Aan de ene kant voelt het hier ook wel allemaal ok, mijn gevoel is rustig dat het allemaal goed zit en blijft. Mijn verstand denk dan toch weleens wat als...... Wij zijn eigenlijk meteen door gegaan omdat vooral ik bang was weer 2 jaar achterelkaar aan de hormonen te moeten en elke maand een iui en ik word over 2 weken 36. Dus stel dat het weer zo lang zou duren ik word er niet jonger op. Vanuit de kliniek was er geen reden om te wachten zolang ik er lichamelijk aan toe was. En dat was allemaal in orde gelukkig. Jij hebt natuurlijk ook wel minder rust gehad ivm je dochter denk ik. Deze zwangerschap krijg ik wel veel controle's precies hoe en wat weet ik nog niet dat hoor ik 15 nov. OP de 12de heb ik de eerste eccho bij de kliniek en de 15 moet ik naar het ziekenhuis. Wij hebben ook geen pretecho gedaan wij zijn met 16 weken in Ochten geweest voor een geslachtsbepaling ( wilde we heel graag en daar heb je keus uit verschillende dingen echo, echo + film etc.) Wij zagen niets in een filmpje van de baby die gaan wij nooit terug kijken dus dan maar niet. Nu gaan we ook geen pretecho doen, of we weer naar Ochten gaan weten we nog niet omdat ik mss elke 2 weken een echo krijg.
ik heb vanaf 5,5 weken iedere week een echo gehad tot nu toe, maar 2 keer daarvan was omdat ik in de stress schoot en me niet goed voelde. mocht dan gewoon de vk bellen en die liet me komen. verder blijf ik gewoon bij de vk lopen en wat extra controles zo nu en dan in het zh omdat ik me daar prettiger bij voel. dat was voor de gyn oke.... en vanaf 30 weken iedere week groei echo bij gyn en bij de vk worden nu gewoon extra echo's ingepland. hier wordt ik er ook niet jonger op, ben in augustus 37 geworden, dus aan de ene kant is het oke zo, aan de andere kant is dit de meest ongunstige timing voor ons die er is, maar dat is werk gerelateerd... nou ga nog wel een pretecho in nuth doen... krijgen een extra uitgebreide 20 weken echo in zh... en het echo centrum waar we het normaal deden is goed maar de gyn wil die controle graag hebben en dus doen we het daar. vind dat ook wel beter voor nu even
hee meiden, fijn om jullie verhalen te lezen! 10 aug jl is onze stijn geboren, en ben nu alweer zwanger.. Ene kant denk ik heel snel, had ook wat later gemogen, aan de andere kant weer niet, het is zo dubbel allemaal. Merk wel dat ik me een beetje probeer af te schermen hebben jullie dat ook gehad/hebben jullie dat? Beetje zelfbescherming? Wij moeten 13 november voor het eerst naar de gyn..mochten een weekje eerder maar dan zijn we op vakantie. Kom bij iemand die gespecialiseerd is in echo's maken en bekijken. Wel zou ik het denk ik fijn vinden om ook bij de vk te gaan weer, is wat 'huiselijker'
Hey meiden, Ik had al een topic op vlinder 16-23 wk geopend, maar ik zie dat er hier al een club loopt waar ik veel herkenning en ook goede hoop uit kan putten (en hopelijk af en toe wat vragen kan droppen) Even kort mijn verhaal, 6 weken geleden is onze wereld in een klap van intense blijdschap omgeslagen naar intens verdriet. Alle echo's waren tot nu toe super, goede groei, stevige hartslag etc. De 20 weken echo gaf echter een ander beeld. Ons zoontje bleek HLHS te hebben en na veel informatie zagen we daar geen goed leven ontstaan voor ons zoontje. 4 weken geleden is de bevalling opgewekt en heeft hij ons (wonderbaarlijk!) 3 uur leven gegeven. Nu veel verdriet, maar ook een prachtige herinneringen. Mijn zoontje is het mooiste wat ik ooit in mijn handen heb mogen houden. Ik lees bij veel van jullie hetzelfde gevoeld als mij bekruipt. Mijn zoontje heeft de kinderwens en de behoefde om zwanger te zijn nog sterker gemaakt dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Verstandig of niet, ik hoop eigenlijk niet te lang te hoeven wachten op een broertje/zusje voor A*. Ik lees graag de komende tijd met jullie mee om te genieten van de goede berichten en te sparren met dames in dezelfde situatie. Knuf, J10
Mangoo je loopt 1 dag op mij voor, en ik heb hetzelfde gevoel van zelfbescherming alles is zo dubbel. Wij mogen de 12de voor de eerste echo. Ben meer met Niek bezig dan met het weer zwanger zijn. Dat verandert wel denk ik na de eerste echo, dat ik er dan meer mee bezig durf te zijn. Doemaar, ik kan ook gewoon naar de verloskundige maar zou toch nh ziekenhuis moeten. Wil zo ie zo naar de verloskundige omdat ik ze wil laten weten weer zwanger te zijn. In de loop vd zwangerschap zal ik wel merken of het niet te veel word. Was zo blij gewoon bij de verloskundige te kunnen komen ivm het xwanger warden al niet gewoon ging. Dat zou ik nu ook graag willen. Ik hoor 15 nov. wat er allemaal de bedoeling is van echo's en scans en metingen en weet ik nie wat meer. Ze willen de groei in kaart brengen en bijhouden. J10 , zo voelt het denk ik bij vele, dat de kinderwens sterker word. De een kan weer snel zwanger worden ( Hier wel dmv een IUI) en de ander heeft tijd nodig. Waar ik wat moeite mee heb is dat bv mijn schoonmoeder nu denkt dat ik dus ook niet meer verdrietig ben omdat ik weer zwanger ben. Zo lastig en daarom ben ik ook bang voor wat mensen die verder weg staan wel niet zullen denken. En eigenlijk zou ik willen denken..........pfff laat ze maar ik weet hoe en wat, maar dat is niet zo makkelijk. Vergeten doen we Niek nooit, het verdriet is er en druk ik niet weg , het gaat elke dag een beetje beter. Stap voor stap in het verdriet en stap voor stap in de zwangerschap. Wil volgens mij heel veel tegelijker tijd vertellen dus sorry als het rommelig is............hormonen!!
@j10 helaas jij ook welkom hier. @mangoo, welkom en gefeliciteerd. tja ik denk dat voor iedereen de kinderwens blijft, bij ons bleef de wens een broertje of een zusje voor onze dochter. en zoals het nu gaat, komt dat er ook. @zuszie, ja snap ik... ik ben ook al bij de gyn geweest en heb gewoon alles met haar besproken en alle partijen werken mee omdat ze allemaal het meest ontspannende willen om ons door de zw heen te loodsen.... want voor mij is er geen garantie tot de kleine op mijn buik ligt... er is geen termijn waar ik naar toe kan leven, geen 21, 23, 25 weken... maar ben op dit moment in een goede flow en relaxed dat het goed komt ik ben wel blij dat ik heb gewacht, ook omdat iedere zw een aanslag is op je lichaam en die rust heeft het ook verdient gehad... en nu ben ik lichamelijk dan ook in orde om een zw uit te zitten. maar goed ik spreek alleen voor me zelf en kan over een ander niet oordelen
Doemaar, precies er is geen termijn waar we naar toe leven. Pas als de kleine op onze buiken liggen te huilen dan pas zijn we gerust. Bij ons is het natuurlijk een gyn. geweest die de IUI heeft gedaan en die zal het niet gedaan hebben als het niet goed zou zijn. Spreek ik natuurlijk ook alleen voor mezelf. Het is idd wel een aanslag z'n bevalling. Hoop dat de komende 2 weken een beetje snel voorbij gaan.
Zuszie, misschien een stomme vraag, maar hoe houd je lijf het nu je zo snel weer zwanger mag zijn? Wij hebben te horen gekregen dat het weer zwanger worden prima weer kan wanneer we het mentaal denken aan te kunnen, maar dat we rekening moeten houden met het feit dat ook je lichaam nog aan het ontzwangeren is en je daarom fysiek ook rekening moet houden met een 'zwaardere' periode wanneer je al snel weer zwanger wordt. Poeh, is een lange zin geworden.. Fysiek ook zwaarder, net als mentaal? Volgens mij komt mijn eerste menstruatie er ook weer aan... Hoofdpijn, borrelende buik en moe.. Liefs J10
@j10, dat is het ook.. je lichaam heeft een kindje gedragen, alles is nog opgerekt dus je banden zijn nog geeneens hersteld en worden nu weer gelijk belast waardoor ze harder moeten werken je baarmoeder op de plek te houden, hormonen, vocht enz enz.... men kan wel zeggen valt wel mee...maar een zwangerschap blijft een aanslag op je lichaam en moet wel wat rust krijgen
@zuszie: Welkom hier, gecondoleerd met jullie zoontje en gefeliciteerd met de nieuwe zwangerschap! Het dubbel gevoel blijft en zou je ook hebben als je pas later zwanger zou worden. Ik heb het ook. Geluk en verdriet liggen heel dicht bij elkaar. Alycia zou nu een jaar en 3 maanden oud zijn. Toch overvalt het verdriet voor haar me nog geregeld. Het geluk voor de nieuwe zwangerschap neemt het verdriet voor Niek niet weg. Ik heb de ervaring dat je omgeving heel slecht weet hoe ze om moeten gaan met het overlijden van een kindje. Weten niet goed hoe ze erover moeten beginnen, wat ze moeten zeggen en of ze je niet kwetsen door erover te beginnen (want vaak hou je je sterk). Als je zelf nog regelmatig praat over Niek, ga je wel merken dat je omgeving hem niet vergeten is en er ook nog steeds verdriet over heeft. @doemaar: a, hoe lief! Nu heb je weer bijna echo, niet? Leuk! Ik herken je gevoel van een comfortzone. Ik heb het ook. Maar bij mij loopt het in fases. Soms ben ik er helemaal gerust op, voel ik me alsof ik alles aankan en alles goedkomt. Af en toe bekruipt me dan weer een beetje een angst, zou alles nog wel goed gaan,... En nadien (in het begin door een echo of door te beseffen dat ik mezelf gek aan het maken ben en nu een schop van ons kleintje) kom ik terug in die comfortzone. De momentjes van angst komen zeker nog, maar ze worden korter. Heb ze nu soms nog als ons kleintje een stuk minder actief is als de dag ervoor. Als ze dan een beetje later schopt, voel ik me weer stom omdat ik weer bang was... Ik begin het nu wel steeds spannender te vinden, nu we korter naar de 25-26 weken gaan. Mijn vriend ook, die probeert het te verstoppen, maar die zit best wel in de stress erdoor. Maar we worden goed in het oog gehouden en bij het minste gaan we gewoon naar spoed. Niet meer afwachten want het zal wel overgaan of het zullen mijn darmen wel zijn, onmiddellijk. @mango: ook welkom hier, gecondoleerd met het verlies van Stijn en gefeliciteerd met de nieuwe zwangerschap! Bedoel je het afschermen als afschermen van jezelf ten opzichte van de nieuwe zwangerschap en gevoelens? Of ten opzichte van anderen? Ik heb me na het overlijden van Alycia in het begin van iedereen afgeschermd behalve van mijn vriend. Ik wou de eerste tijd gewoon met 2 zijn, en met 2 wat verwerken. Ik wou niemand zien. Ik heb lange tijd ook mijn gevoelens sterk binnen gehouden. Daar ben ik wel mee gestopt, is niet gezond ook niet, was voor mij heel zwaar en mijn omgeving ging verder alsof er niets aan de hand was. Nu praat ik veel. Soms te veel, nu vraag ik me achteraf soms af waarom ik dat allemaal weer verteld heb tegen soms een vreemde @j10: Ook jij welkom hier, gecondoleerd met het overlijden van jullie zoontje A. Ik ken het gevoel van de nog sterkere kinderwens. Je bent volledig mama geworden, maar je kan je zoontje niet bij je houden of verzorgen. Zo moet het niet zijn. @aanslag op je lichaam: je kan in principe onmiddellijk terug zwanger worden. Mijn gyn heeft ons aangeraden om 6 maanden te wachten, zodat je lichaam rustig de tijd krijgt om terug op zijn plooi te komen. Op de controle 3 maanden na de bevalling was mijn baarmoeder nog steeds niet terug op de oorspronkelijke grootte. De hormonen zitten nog in je lijf en er komen er al weer bij. Mijn schoonzusje is ongeveer even lang zwanger als ik en haar dochtertje zal net 1 jaar en 4 maanden zijn als ze bevalt. Zij voelt ook wel dat het allemaal zwaarder is, ze overal meer last van heeft. @snel terug zwanger worden: wij wilden ook snel terug zwanger worden. Na de 3 maanden controle, toen we eigenlijk nog 3 maanden moesten wachten, zijn we stilaan al terug begonnen. Dit vooral omdat het 6-7 maanden geduurd had om de eerste keer zwanger te worden. We zijn dan uiteindelijk na 5-6 maanden terug zwanger geworden, maar dit is een miskraam geworden. Nadien vrij vlug terug zwanger, maar weer een miskraam. Heel vlug daarna terug zwanger en dat gaat voorlopig redelijk goed. Ons kindje doet het heel goed, maar ik zit wel weer thuis omdat ik veel harde buiken heb, die soms ook pijlijk zijn. Zelfs na al die tijd, is het heel dubbel om zwanger te zijn en wisselen geluk en intens verdriet zich af. Ik mis ons meisje zo enorm! Het doet nog elke dag zo'n pijn! Maar ik ben ook intens gelukkig dat dit kleintje het goed doet in mijn buik. En ik hoop zo dat ze nog een 19 weken blijft zitten! Minstens nog 15. Ik denk dat een zorgeloze zwangerschap gezien wat we meegemaakt hebben niet kan. Niets is nog vanzelfsprekend. Spijtig genoeg. Maar we komen er wel door! En voor ons allemaal komt er een mooiere tijd!
Hier zooo over de zeik.... k*t werkgever.... ik ben in maart voor het eerst naar de arbo gemoeten, toen ik daar aankwam was de arts er niet die was weg maar zou me even bellen. ze belt me en vraagt naar mijn zw klachten... ik over de zeik ze had dr info dus niet gelezen. ben ik later in april geweest zei ze ik roep je over een week of 6 op en gaan we dan reintergratie bureaus benaderen en 1 uitzoeken die jij fijn vind..... nou ok ik dat in mei al gedaan, met verschillende bedrijven in contact gekomen. eind mei kreeg ik terugval door het overlijden van mijn dinnetje.... daarnaast heb ik ook nooit meer wat van een arbo gehoord. IK hield contact met mijn baas door over mijn plannen te vertellen en waar ik mee bezig was... dat was maar mondjesmaat... vervolgens krijg ik in juli te horen dat mijn baas weggaat en dat we effe snel een plan moeten maken.... en dat er eind aug een NIEUWE arbo kan langskomen voor controle in eerste instantie zei ik en waarom moet ik weer al dat verdriet oprakelen om weer mijn verhaal te doen bij een vreemde... dat zie ik niet zitten en vind ik moeilijk hij begreep dat. maar het bedrijf wilde perse een nieuwe arbo arts.. ik zei geen probleem.. bleek dat hub een verrassing voor mijn verjaardag had en de dag dat de arbo wilde komen in de ochtend zou ik pas tussen 1 en 2 thuis zijn... ik mijn baas teruggebeld.. die zei regel het maar met de arbo... ik die kerel gebeld 2 keer voicemail ingesproken, en een email gestuurd... geen reactie, krijg ik op de dag van de controle een telefoontje van mijn baas dat ik de afspraak geannuleerd had. terwijl ik m gewoon naar smiddags wilde verplaatsen... nu dan kwam de arbo uiteindelijk langs, heeft een rapport geschreven en mij niet beter gemeld, maar gezegd dat ik evt verder kan proberen een reintergratie bureau uit te zoeken.. toen kreeg ik een email van pz of ze me kon bellen nav de brief van die arbo en of dat op een vrijdag kon, ja geen probleem, krijg ik die vrijdag om 16.00 een emailtje met de vraag op wat voor een telefoonnummer ik te bereiken ben. reintergratie dat had ik al gedaan, heb dat bedrijf teruggebeld, hebben een plan gemaakt, na 2.5 week nog geen reactie van mijn werkgever. krijg ik nu een SMS-je van pz waar ik 9 maanden niets van gehoord hebt of ze me om 2 uur kan bellen want ze heeft de vorige arbo gesproken en of ze dat met mij kan bespreken. wat moet ze nu van me.. ik heb me aan alle afspraken gehouden, ik heb mijn plan getrokken, geaccepteerd dat er een andere arbo is en nu moet ze bespreken wat ze met de vorige arbo heeft besproken.. hoezo een heen en weer spelletje... mochten ze meelezen en dit verhaal herkennen.. ik heb een hele goede advocaat... en jullie zijn k*tvolk:x
@justme, aha dus jij hebt ook die comfortzone.. ik voel me de laatste 2 dagen in de ochtend onzeker of het allemaal goed zit.... omdat de buik dan kleiner lijkt, of voelt maar in de loop van de dag veranderd dat weer. en ja bij het minste geringste bel ik de vk... en zonodig het zh ja... ja jullie bereiken bijna jullie termijn ja.. pffff sterkte meis zal pittig zijn. nou inmiddels heeft werk gebeld en valt het allemaal wel weer mee.. maar grrrrr wat kunnen ze me kwaad maken
@Zuszie, dus we lopen aardig gelijk we wachten de eerste echo wel af, dan weten we iig iets meer zeker, en of alles wel goed zit! Mijn ouders heb ik het nog niet verteld, mijn moeder vond een aantal weken gelden nog dat het veels te vroeg was om weer zwanger te worden...dus sta niet echt te springen om het te vertellen. Daarbij vonden ze het overlijden van stijn ook niet makkelijk...en gaan liever verder met de dagelijkse gang van zaken zeg maar...moeilijk! @justme bedoel het afschermen tov de nieuwe zwangerschap.. Daarbij zoals je boven al leest zijn mijn ouders niet erg spraakzaam, en zeiden alleen als je hulp nodig hebt of als je wilt praten, dan moet je hulp zoeken he.. (dacht dat je ouders daar ook voor waren..??) heb het hier ook niet makkelijk mee gehad. jij hebt ook een periode achter de rug zeg.. @Doemaar, wat een gedoe zeg...zal er sjaggie van worden!