Ik wil ook graag dat mijn zoontje mama tegen me zegt. Heb er geen speciale reden voor behalve dat ik het heerlijk vind dat ik zijn mama ben en hij me mama noemt. Maar vind het niet erg als hij incidenteel mijn naam zegt hoor. Laatst was hij bij oma samen met zijn neefje (die noemt me tante Lydie), toen riep hij de hele tijd: Liedel, Liedel, Lieeedeeell. Was echt te cute!
Ja inderdaad In dit voorbeeld klinkt het dan niet zo erg mede omdat er al 'mama' gezegd wordt maar wel als ze bijvoorbeeld zou zeggen 'wat zeg je'. Dan heb ik inderdaad liever dat ze zou zeggen 'wat zegt mama'. Ze hoeven geen u tegen me te zeggen (gaat me te ver ) maar je of jij vind ik te gelijkwaardig, dus dan vind ik mama een mooie tussenweg. Zo ging dat vroeger bij ons thuis ook
'Wat zegt mama' vind ik wel erg onpersoonlijk klinken, alsof het over een andere persoon gaat ipv degene die ze aanspreekt?! Ik gebruik het zelf wel 'mama gaat even..' en eigenlijk vind ik dat al een beetje stom. Maar andersom vind ik het helemaal vreemd, eerlijk gezegd. Ze noemt ons heel soms bij de voornaam, tja ik vind dat dan meestal wel grappig. Ze doet dat om een beetje aandacht te trekken. Verder ga ik er niet op in, ze gebruikt het niet standaard en ik ben echt niet bang dat ze het mogelijk altijd gaat doen. Dus ja, ik wil graag dat ze me mama noemt, maar nee als ze me een keer bij mn voornaam noemt, vind ik dat geen probleem. Tenzij ze er natuurlijk echt een gewoonte van gaat maken. Dus ik zou dr niet zo'n issue van maken
Ik zou het ook echt niet leuk vinden, mama klinkt stukken liever. Mijn man noemt zijn ouders al vanaf kleins af aan bij de voornaam, dit wilden zijn graag. Ik vind dat zo gek..klopt iets niet aan. Mijn man heeft eens gezegd dat als onze kindjes hem bij de voornaam willen noemen, dat dat mag, maar ook daar ben ik het niet mee eens. Onze kinderen hoeven ons niet met "u""aan te spreken maar zeker wel met papa en mama.
Toevallig hadden wij vanavond precies hetzelfde tijdens het eten. Onze meid weet hoe wij heten en ze zei dat ze me voortaan bij mijn naam wilde noemen. Maar ik vind dat dus helemaal niks. Je ouders spreek je aan met mama en papa en niet met de voornaam. Ze mag van ons wel je en jij zeggen, maar voornamen wil ik niet. Ze moet van ons ook oom en tante zeggen tegen volwassen mensen die heel dichtbij staan: bijvoorbeeld onze beste vrienden.
Hmm, ik weet niet hoor.. Ik zou er persoonlijk niet boos om worden.. Vind het eerlijk gezegd ook een beetje raar als je er boos om zou worden. Je noemt je kind toch ook niet "zoontje"/"dochtertje" maar gewoon bij zijn/haar naam. Maar vreemd is het wel dat je eigen kind je bij je voornaam noemt.. Dan klinkt "mama" een stuk liever.
hier is het ook gewoon papa en mama hoor. als ik mijn roep roept hij het weleens na maar dan is ie gewoon de papegaai aan het spelen. we willen echt worden aangesproken met papa en mama
Ik vind het niet streng, maar wel een beetje ouderwets. In elk geval absoluut niet iets om je druk over te maken, valt voor mij onder een van de dingen op het 'pick your battles'-lijstje. Negen van de tien keer ben ik mama (oh nee sorry: mahaaaam), soms mijn roepnaam. De ene keer U, de andere keer jij, afhankelijk van plaats en situatie. Voor mij zit respect niet in woordjes maar in houding. Je kunt hondsbrutaal zijn en toch mama en u zeggen.
Geadresseerd worden met 'wat zegt mama'...daarbij knarst mijn taalgevoel, komt op mij niet over als corrct gebruik van de Nederlandse taal. Op mij komt het juist erg onbeleefd over en afstandelijk om in de derde persoon aangesproken te worden. Gewoon 'wat zegt u' of 'wat ze je', dat vind ik duidelijker en beleefder.
Nee hoor, ik vind je niet streng. Ik wil dat mijn zoontje, mij later ook mama noemt en niet bij mijn voornaam. Hij moet duidelijk weten wie zijn mama is.
Mijn dochter noemt me ook mama, maar ze weet ook mijn voornaam. Dat vind ik wel zo handig voor als ze ( ik hoop dat dit nooit gebeurt natuurlijk) een keer kwijt is. Mijn moeder is mij een keer kwijt geraakt in een winkel en ik weet nog dat het heel handig was dat ik mijn moeders naam wist.
goh onze zoon zegt bijna altijd mama en papa (soms ook papa 'bollie' omdat ik dat altijd zeg), maar hij weet ook onze voornamen en tja ze horen iedereen die voornamen gebruiken dag in dag uit .... zolang onze kinderen weten dat we de mama's en de papa's zijn is er niet echt een probleem denk ik bij één van mijn beste vriendinnen is het wel zo dat haar zoon haar nooit mama noemt, maar wel altijd haar koosnaampje gebruikt... maar ook die vriendin zegt ook nooit mama tegen haar eigen mama maar gebruikt ook steeds een koosnaampje (net zoals haar zussen dat doen) dus misschien is dat een oplossing: een koosnaampje verzinnen?
Hier idem, wil graag mama (of ummi zeggen ze ook) genoemd worden. Ze hebben wel een periode gehad met zijn 3'en om me bij mijn voornaam te noemen. En dan was het lachen, gieren en brullen. En ik lachtte gewoon mee, want was zo schattig ze met zijn 3'en helemaal stuk te zien gaan om het noemen van mijn naam, bijzonder en op dat moment leuk voor ze.. Maar daarna zei ik wel: hee kleintjes, het is mama he voor jullie. Heeeeeeeeeeeeel soms dat ze nog eens grappen met elkaar, maar verder niet. Wil het niet als norm hebben in huis, dat ze bij mn voornaam noemen maar zo eens grappen met elkaar, vind ik niet zo erg..
Dat mogen mijn kinderen helemaal zelf weten.... Nu zeggen ze het om en om, soms mama soms giraf, maar het meerendeel van de tijd zeggen ze mama. Wij noemen onze ouders ook "gewoon" bij de voornaam, omdat ze dat zelf fijner vinden, heeft niks met respect te maken. Ik vind mama als ze wat ouder zijn soms ook een beetje 'klein' klinken, weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen eigenlijk. Ik hoop dat ze later iig nooit pa en ma gaan zeggen, want dat vind ik dan weer verschrikkelijk klinken...
Hier net zo, behalve dat mijn vriend er net zo over denkt als ik. Als het me zou storen, zeg ik: ja, ik heet Bri, maar jij mag mama zeggen. Tegen mijn moeder zeg ik mam of mama, mijn vriend noemt zijn ouders bij hun voornaam. Hij is dat van huis uit zo gewend en heeft echt alle respect van de wereld voor hen.
Ik zou het ook niet zo heel erg leuk vinden, maar Manyana is wel mijn voornaam en als iedereen mij zo noemt waarom mijn kindje dan niet. Ik vind het persoonlijk vreselijk om mijn kindje dingen te moeten opleggen zoals mij mama noemen.
Toen mijn dochter klein was zei ze ook een aantal keer mijn naam. Uitgelegd dat als ze dat zo graag wilde ze dan maar mama naam moest zeggen. Drie keer gebeurd en toen was de lol eraf. Dochter is nu 16 en noemt mij nog steeds mamsie, heerlijk gehoor!