Hoi lieve meiden, Sorry meiden, maar ik moet het even kwijt... Zijn er hier ook meiden die het gevoel hebben dat iedereen zwanger wordt behalve jij? Ik gun het echt iedereen (zeker de meiden die er ook veel moeite voor hebben moeten doen en/of er lang mee bezig geweest zijn), maar tegelijktijd is het ook zo verschrikkelijk confronterend en doet het zo'n pijn dat het bij mij nog niet gelukt is na 3,5 jaar mmm... Ik heb het er zo verschrikkelijk moeilijk mee en wil zo graag, dat dit zoveel stress oplevert, zeker omdat ik ook al bijna 6 maanden zonder werk zit en dus veel tijd heb om na te denken, te piekeren en er veel teveel mee bezig te zijn. Maar hoe laat je iets los dat je zoooooooooo graag wilt, de kinderwens zit hier zo verschrikkelijk diep, ik kan het gewoon (nog) niet loslaten! Heb er ook wel ruzie over met m'n vriend omdat hij het wel los kan laten en er nog wel vertrouwen in heeft, hij begrijpt me dan gewoon niet. Vandaag hadden we een gesprek in het ziekenhuis over hoe het in z'n werk gaat met de cryo's vanaf de volgende ronde en ook zei de gynaecoloog dat ik het nu echt even los moet laten en niet meer moet testen en temperaturen, maar dat kan ik gewoon niet en toen ik dat tegen m'n vriend zei kregen we daar ruzie over, hij vond dat ik gewoon moest doen wat de gynaecoloog zegt en dat het niet lukt doordat ik er veel teveel mee bezig ben. Hij bood daarna wel z'n excuses aan en zei dat ik dan in ieder geval me geen zorgen moet maken over de uitslag van de testen en het temperaturen. Ik weet dat hij ergens wel gelijk heeft, maar het loslaten is gewoon te moeilijk voor me. Ik loop ook bij een psycholoog en m'n vriend wil ook wel een keer mee om hierover te praten, hopelijk kunnen we dan tot een oplossing komen. Het zou ook al heel veel schelen als ik weer werk zou hebben, heb wel 3 gezinnen in de optie (ben gastouder), maar dan moeten ze nog wel voor het gastouderschap/mij kiezen en dat is nog even afwachten. Ik zou van het eerste gezin gister horen, maar helaas heeft de moeder me niet gebeld... Helaas gebeurt dat erg vaak, maar hopelijk was er een goede reden voor en belt ze me later alsnog. Van het tweede gezin hoor ik vandaag of morgen en van het laatste gezin volgende week vrijdag, erg spannend allemaal! Zo, dat is eruit, hopelijk zijn er meiden die zich (gedeeltelijk) herkennen in mijn verhaal. Liefs Susanne
Beste Suzanne, Helaas ben jij niet de enige. Ik ben ook al ruim 2,5 jaar bezig met zwanger worden en tot op heden nog helemaal niet gelukt!!! Om mij heen lijkt het ook alsof iedereen zwanger is en kinderen krijgt, terwijl wij nog precies op het zelfde punt staan als 2,5 jaar geleden. Het doet erg pijn en elke x als ik weer ongesteld word kan ik weer dagen depri zijn en huilen.. Hoe lang zijn jullie al bezig? En wat hebben jullie tot nu toe al geprobeerd? Hoor van je...... Liefs eicelletje
wij zitten alweer 3,5 jaar bezig in de mmm (wist al voor het starten dat zwanger worden voor mij helaas niet vanzelf zou gaan) en hebben sinds we in dit ziekenhuis zitten 5 mislukte IUI's (in eigen cyclus) gehad en de vorige ronde de eerste IVF met een verse cryo, na deze rustronde gaan we dus verder met de cryo's (hebben er 8 en mogen er 2 terug laten plaatsen). Vorig jaar juni/juli hebben ik helaas een miskraam gehad (is eigenlijk nooit goed geweest, hebben ook geen hartje gezien), dat was wel heel erg zwaar en heb het daar nog steeds moeilijk mee, het is zo oneerlijk dat het toen fout ging en dat het 1,5 jaar later nog steeds niet weer gelukt is. Wat hebben jullie al allemaal achter de rug? Liefs Susanne
Wij proberen al 6 jaar zwanger te worden, waarvan 5 jaar mmm. Ondertussen kan ik niet meer op 2 handen tellen wie er allemaal zwanger zijn of nu zijn bevallen. Sommige hebben in die 5 jaar al 2 kindjes mogen krijgen... Soms is het zo moeilijk en oneerlijk
Hier nog 1. Alhoewel ik niet in de mmm zit. Vooral de laatste maanden is het af zien. Net voor voor het eind van mijn studie begin dit jaar samen besloten er voor te gaan. We doen het wel ff. Ontpillen hoefde niet want die slik ik al ruim 3/4 jaar niet meer, gezond gewicht na 60kg afvallen en een akkoord van mijn chirurg. Wat kan er dan misgaan? Nu 13e ronde, afgelopen ruim half jaar getemperatuurd, en nog een lege buik. Ik kan echt de zwangeren (en inmiddels bevallen meiden) in mijn omgeving op ruim 2 handen tellen van het afgelopen jaar... Elke keer toch weer een confrontatie. En ik dan??? Elke keer weer horen dat ik er te veel mee bezig ben.. Ja hallo: vanzelf gaat het niet met handje vasthouden. Zelfs mijn huisarts wil niets van mij horen toen ik vorige keer aankwam met een lf van 6dgn en daarvoor 8 en nu weer 9. Steeds op verjaardagen verhalen aanhoren en dat er weer tegen je wordt gezegd van wacht maar tot jullie aan de beurt zijn... Of mensen die kijken of z e al iets aan je kunnnen zien van een buikje. *zucht* tja wij zijn al ruim 1,5 jaar getrouwd dus men verwacht ook heel wat van je blijkbaar. Hier overigens ook werkloos sinds vorige maand, dus dat gek worden herken ik maar al te goed. Vooral de periode na de eisprong is killing! Soms vraag ik het mij serieus af of dat het echt wel voor ons is weggelegd. Zal je net zien in januari als ik net mijn contract heb... Anyway meiden... Ik hoop serieus dat jullie ook snel mogen aantellen! Voor nu laten wij het voor het is de komende twee maanden en dan gaan we naar de HA van manlief kijken of we daar mee verder kunnen.. Tot die tijd zien we het wel, ik verwacht er weinig van. veel succes en sterkte ladies!
Sommigen hebben inderdaad in de tijd dat wij bezig zijn alweer 2 of soms zelfs 3 kinderen gekregen, voelt inderdaad heel oneerlijk en is zoooooo moeilijk! Jij ook heel veel sterkte, maar we hebben elkaar ook al per pb gesproken... Vind dat wij nu aan de beurt zijn hoor, dan mogen de anderen pas weer !
Er niet mee bezig zijn gaat inderdaad niet en is voor anderen altijd heel makkelijk praten, zij zitten niet in deze rotsituatie en als die rothormonen zitten niet in hun lichaam! Het is inderdaad erg moeilijk om al die verhalen aan te horen, wanneer zijn wij dan es aan de beurt??? Wij zijn nog niet getrouwd, maar al wel bijna 6 jaar samen, dus tsja, dan wordt het inderdaad een soort van verwacht dat je dan wel es met goed nieuws komt, maar veel mensen staan er niet bij stil dat het ook gewoon wel eens niet vanzelf gaat en dat het heel moeilijk als ze er dan over beginnen... Balen dat jij ook zonder werk zit, maar je hebt al wat nieuws per januari begrijp ik? Hopelijk voor jou wil de huisarts jullie over 2 maanden wel verder helpen, maar dat moet wel hoor, dus je niet laten afschepen en anders zelf contact opnemen met een ziekenhuis in de buurt! Jij ook veel succes en sterkte, hopelijk kunnen we allemaal snel goed nieuws komen brengen hier!
Hier nu meer dan 2jr bezig met de kinderwens. En t gevoel is zo herkenbaar. T doet elke x weer zeer en is t moeilijk om.de hoop weer te hebben en er voor te gaan. Miss heb ik t gemist. Maar is er bij jullie een oorzaak gevonden waarom t zo lang duurt? Hier is t onverklaarbaar. Wat gaat er dan mis? Dat spoojt steeds door je hoofd. Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling mag gaan.
Hey meiske, Kom ik je hier tegen.. Je weet het, ik voel hetzelfde. Ik kan me op dit moment niet voorstellen dat het ooit een keertje goed gaat komen. Het doet zoveel pijn om iedereen om je heen heel snel zwanger wordt en dat het allemaal vanzelf lijkt te gaan.. In 2 jaar tijd nog geen spoor van een zwangerschap geweest.. Ik hoop echt dat wij in 2013 een keertje aan de beurt zijn. Dat hoop ik trouwens voor ons allemaal!
Wij proberen ook al een tijdje zwanger te worden. 1,5 jaar van de pil af, en nog steeds zonder resultaat. En ik voel me al regelmatig moedeloos en depri hierdoor, iedere maand weer ongesteld worden (soms ook zwaar in de zeik worden genomen door mijn eigen lichaam, dan denk ik weer van alles te voelen of ben ik in ene overtijd. Vals positieve testen, omo witte testen.. Noem maar op) Iedereen om je heen die maar zo makkelijk zwanger lijkt te worden. Familie en vrienden die steeds vragen: en? Is het al zover? Pffff.. Dan kan ik me helemaal voorstellen dat je na 3,5 jaar MMM er ff doorheen zit. Het enige wat we kunnen doen is positief blijven en blijven hopen.. Ookal is het zwaar oneerlijk en ben ik er soms echt ff klaar mee!
Hebben jullie dat ook dat t moeilijker gaat om blij te zijn voor een ander? Omdat je dan weer beseft dat jij nog met lege handen staat? Owja en t er niet mee bezig zijn.... gaat toch niet? Het is meer de manier waarop je er mee bezig bent. Iemand die zegt ik laat t los en ben er niet mee bezig.....geloof ik niet in. Het is de mate waarop je ermee bezig bent.
Hoop blijven houden wordt inderdaad steeds moeilijker, hoe doe je dat als het al zo lang niet lukt? Ik heb een insulineresistentie, maar sinds ik daar medizijnen voor gebruik (alweer 1,5 a 2 jaar) heb ik toch weer een cyclus (ook al is ie langer dan gemiddeld) en sinds die tijd is er geen verklaring waarom het niet lukt... Ik doe en vooral laat er ook alles voor (heb een koolhydraatarm dieet, echt vreselijk), waarom wil het dan toch niet lukken??? Ik hoop voor jou ook dat jullie snel zwanger mogen zijn!
Ik kan me ook niet voorstellen dat het goed komt hoor en dan zegt iemand die het veel moeilijker dan ik heeft gehad (is al 40+ en nu inmiddels zwanger) dat ik positief moet blijven, deed wel even zeer, had juist van haar steun verwacht... Ik weet wel dat je positief moet blijven, maar hoe doe je dat als je na 3,5 jaar nog steeds met lege handen zit? Ik hoop ook dat 2013 ons jaar wordt, daar gaan we gewoon voor!
Je gaat jezelf inderdaad van alles wijsmaken en van alles voelen omdat je het zo graag wilt, maar hoe houd je dat tegen??? Ik ben er vaak ook helemaal klaar mee hoor, zeker als alles zo tegenzit als deze ronde... Maar we kunnen inderdaad niet anders dan doorgaan...
Wordt t klussen ook van die moetjes bij jullie? Dat vind ik ook zo erg. Kom schat. We moeten weer.... Ik ga iig hard voor iedereen hierduimen.
Herkenbaar helaas . We zijn al bijna 2 jaar bezig voor nog een kindje. Niet vanwege onvruchtbaarheid, maar vanwege herhaalde miskramen. Ik heb het enorme geluk dat ik al een meisje heb rondlopen hier (een echt wondertje ), maar een volgende wil dus niet lukken. Na een doodgeboren kind en 5 miskramen verder (die 5e kan elke moment plaatsvinden) nog steeds geen brusje opkomst . En iedereen om ons heen krijgt met gemak (nog) een kind. Het doet gewoon te pijn als iemand weer eens een zwangerschap aankondigd . En dan niet te verstaan de bagatelliserende en kwetsende opmerkingen van je omgeving (ik zal er niet over beginnen, ik heb een lange lijst ). Ik wil iedereen hier heel veel geluk wensen en ik hoop dat voor een ieder hier een wondertje weggelegd is!