Ik moet het gewoon even van me af schrijven, en waar beter dan hier toch? A.s. zaterdag vieren we de verjaardag van onze knul.. hij word al weer 2! Ik ben elke dag dolgelukkig met hem. Maar helaas niet met mezelf... In week 36 van mijn zwangerschap kreeg ik zwangerschapsvergiftiging.. echter deden de verloskundigen niets met mijn klachten, met als gevolg dat ik met precies 40 weken de bevalling ter nouwernood heb overleefd, (eclamptie bij de bevalling) en mijn zoontje nagenoeg dismatuur geboren is. Na 5 dagen ziekenhuis, waarvan 3 dagen High Care, 3 bloedtransfusies, een hoop infuzen met troep, en een boel tranen en wanhoop later mochten we naar huis. Super kraamzorg gehad. Ze zorgde meer voor mij dan voor de baby, en hielp me zo goed als ze kon te herstellen. Helaas.. Ik ben nooit meer hersteld. Ik heb nooit meer de energie gehad die ik voor mijn zwangerschap had, nooit meer het uithoudingsvermogen, niet meer de kracht. Ik heb nu ME/CVS.. een vermoeidheidsziekte/energie-tekort ziekte.. In de gang staat mijn scootmobiel.. hiermee ga ik met mijn kleine op dagen dat het me lukt naar de speeltuin, of naar het winkelcentrumpje. M'n gozertje is nu bijna 2.. waar hij steeds meer wilde doen, kon ik steeds minder. Ik heb een flinke terugslag gehad, waarbij ik weken niets kon doen. Huishouden? kan ik niet, mijn man doet alles.. hij smeert zelfs mijn brood, naast dat hij alles doet voor de kleine. Gelukkig werkt mijn man thuis. Ik ben 26.. en baal dat ik niet de energie heb die past bij mijn leeftijd!
Oh lieverd ik zit gewoon met tranen in mn ogen je verhaal te lezen. Wat kunnen mensen fouten maken Fouten die andere de rest van hun leven voelen. 26.. ik krijg er gewoon kippenvel van. Krijg je ook ondersteuning als in maatschappelijk werk en huishoudelijk werk? Want je kan je man daarin ontlasten door een huishoudhulp te vragen.
Helaas is zoiets onmogelijk als je een thuiswerkende man hebt Echt balen.. we hebben gelukkig pasgeleden een vaatwasser gekregen, dit scheelt mijn man al een hoop! Nu nog een droger, dat zal ook veel schelen.
ja zo is inderdaad de hulp in nederland gesteld belachelijk gewoon want je man doet werk voor 3. Wat zul jij je hulpeloos voelen Ik hoop dat mensen in je omgeving jullie wel goed ondersteunen en helpen waar ze kunnen.
Jeetje wat een verhaal. Ik ben ook 26.... Wat een fout hebben jouw verloskundigen gemaakt. Ben je daar niet ontzettend kwaad over? Jouw man is goud waard als ik dat zo lees! Er moet toch ergens iets van hulp te krijgen zijn zou je zeggen. Wat raar geregeld zeg.. In ieder geval fijn dat hij thuis werkt, dan is hij er in ieder geval als je hem nodig hebt. Zijn er meer mensen in jullie vriendenkring/familie die eens kunnen komen helpen? Al is het maar een keer de badkamer schrobben, dan is je man wel even goed geholpen. Kijk eens voor een droger op marktplaats. Misschien worden ze daar voor heel weinig aangeboden en kan je er nog een aantal jaartjes van profiteren. Sterkte!
Wat vreselijk zeg! Je kunt de tijd niet meer terugdraaien maar ik kan me voorstellen dat het zo ontzettend moeilijk is te bevatten dat dit ook anders had gekund. Heb je iets met deze gevoelens gedaan? Heb je nog gesproken met de verloskundige over wat er mis is gegaan? En zijn er misschien specialisten (in een ander ziekenhuis wellicht) die hier ervaring mee hebben? Ik kan me voorstellen dat je na 2 jaar weer verder wil en eruit wil halen wat er misschien toch nog in zit. Ik kreeg 1,5 jaar geleden ook de diagnose me/cvs. Niet met dezelfde oorzaak hoor, gewoon door jarenlange overbelasting. Na een jaar kon ik, met dank aan fysiotherapie en heeeeeeel langzaam opbouwen 3 km hardlopen, daarvoor was dat echt ondenkbaar. Ik hoop voor je dat ook jij ondanks alle ellende ooit weer een keer het gevoel krijgt dat je vooruit komt, sterkte! En bedenk je dat 2 jaar heel kort is, na wat jij hebt meegemaakt.