Ow hier nog iemand die het zat is. Zwanger zijn in niet leuk!!! We zijn aan het verbouwen en ik kan niets, heb het zo verschrikkelijk gehad! Ik wil weer wandelen met de kleine en de hond, ik wil mijn lichaam terug, ik wil WIJN! Ik wil poetsen, ik wil nog heel veel voor de kleine naaien, ik wil klussen, ik wil zo verschrikkelijk veel maar kan het niet! Het ergste vind ik dat mijn meisje niet de aandacht en maffe mama krijgt die ze verdiend, als het even kan is ze bij mijn moeder of schoonmoeder zodat ik een btje rust heb maar ik voel me zo verschrikkelijk schuldig naar haar!
Naar omstandigheden goed. Het meisje doet het goed en het jongetje iets minder - hij heeft wat hulp nodig bij het ademen, maar we hebben alle vertrouwen dat het helemaal goed gaat komen.
Ben het eens dat de lol er na 30 weken wel af is, zwel ineens op als een waterballonnetje, indalingsweeen gehad nu enorme banden pijn en alles lijkt veel en veeel moeilijker te worden.
nee, ondanks dat ik vanaf 23 weken practisch niks meer mag en mij op de bank vermaak ben ik het helemaal niet zat. Ik besef mij nl goed dat dit zo'n korte, speciale periode is die je niet vaak meemaakt. Natuurlijk ben ik ontzettend nieuwsgierig naar het kindje in mn buik en baal ik dat ik niet kan doen en laten wat ik wil. Maar zwanger zijn vind ik ondanks alles heerlijk en deze instelling is ook veel makkelijker vol te houden.
Ik draag alle kwaaltjes wel met trots hoor vind het nog steeds heel leuk en bijzonder dat er een klein mensje in mijn buik zit! Bedenk me ook steeds nog maar 5 tot 10 weken en wat is dat nou op een heel mensen leven
Gefeliciteerd Nikespits! Heb hier hele zwangerschap bijna nergens last van gehad, maar sinds het weekend begin ik het voor het eerst zat te worden en me af te vragen hoe ik deze laatste 9 weken vol maak. Gister nog een fit dagje en vandaag gesloopt, last van mn hormonen, zie niks meer zitten en kan alleen maar huilen. Maar dat zal zo wel weer wegtrekken Kan niet zo heel goed tegen de hormonen en de wisselende buien, voel dat de kleine steeds minder ruimte heeft, wil zo veel doen, maar niks komt er uit mn handen. Moet hier in huis nog zoveel gebeuren, dan lees je dat mensen veel eerder bevallen of worden opgenomen en begin ik te denken ojeeee. We hebben nog niet eens een naam!
Ik ben het ook helemaal zat maar vergelijk het mss ook teveel met m'n vorige zwangerschap. Toen kon ik tot het einde ook nog vrij goed slapen en had nauwelijks klachten. Nu heb ik veel last van een ischeas en is slapen echt een drama...en dat met een kleintje van 11 maanden.....niet altijd even goed te doen dus. Ook veel sneller last van harde buiken en gewoon simpelweg pijn bij lopen. Nog 3 weekjes en dan kan ik gelukkig met verlof...kan niet wachten!!!!
Ik geniet nog steeds. Ben me er goed van bewust dat deze tijd nooit meer terug komt. Heb behalve een lichte vorm van ischias ook geen noemenswaardige klachten. Geen hele dikke buik die in de weg zit... Zolang het met de baby in mijn buik nog goed gaat, geniet ik er van. Vind het een hele bijzondere tijd! In afwachting van wat komen gaat... Spannend!
Ja dat vergelijken ken ik heek goed, ondanks dat ik de vorige keer 9 maand misselijk ben geweest en vanaf 10 weken bijna niet meer kon lopen voelde ik me met 30 weken super, giga last van nestel drang en ik poetse me een ongeluk! Nu is het vanaf 30 weken ellende! We zijn aan het verbouwen, hebben nog niets klaar en ik kan bijna niets! Heel frustrerend, als ik niet zwanger zou zijn zou de verbouwing al lang klaar zijn omdat ik zelfs ook heel handig ben grrrrr
Ja, toch typisch hè? Ik voel me nu echt "gehandicapt" en kan ook bijna niets meer terwijl ik het liefst nog 101 dingen wil afmaken voordat ons meisje er is. Had de vorige keer energie voor 10 en zelden pijntjes. Maar goed, gelukkig is het echte aftellen met de laatste 10 weken wel begonnen.