Zit even met mijn handen in mijn haar. Voel me echt een faalhaas als moeder en schaam me om het hier te delen, maar misschien heeft 1 van jullie nog goede raad en of tips. De afgelopen weken/maanden heeft ons zoontje (J) niet alleen een flinke voorkeur voor papa, maar ook een flinke afkeer voor mama. Ik weet dat het een fase is (nou ja dat hoop ik) maar in plaats van hetzelfde of minder lijkt het alleen maar erger te worden. Eerst was het nog "papa doen" bij alles, nu duwt hij mij weer naar binnen als we met zijn 3-en boodschappen gaan doen. "J en papa samen, mama weg" Voorlezen voor het slapen gaan: "Mama wegsture, papa lezen" Als ik enthousiast vertel over iets leuks dat we gaan doen, gaat hij huilen dat ik mee ga. Daarbij ben ik ook steeds het slachtoffer van slaan, schoppen en krabben. Steeds maar weer op ooghoogte uitleggen en op de gang zetten. (op ooghoogte iets uitleggen begin ik eng te vinden want dan ben ik bijna zeker van een knal op mijn oog) Vanmorgen bij het verschonen gaf hij me zo'n harde lel dat ik een scheur in mijn lip heb, het bloedde als een rund. Stond ik daar met een snel gegriste hydrofiel tussen mijn lippen gepropt een luier te verschonen. Gisteren was hij nog zo blij: Hij zou met mama samen naar sinterklaas gaan kijken vandaag in het winkelcentrum. "mama en j. samen ja, cool!" Echt mijn hart maakte een sprongetje, en nu dit weer. Het tripje naar de sint staat op hele losse schroeven, heb hem uitgelegt dat dat alleen doorgaat als hij heel lief is deze ochtend, en tot nu toe gaat het goed. (stiekem heb ik zelf helemaal geen zin meer, maar als hij zijn best blijft doen zoals nu dan gaan we maar.) Ik snap dat hij mijn man leuker vindt omdat hij veel en onregelmatig werkt. En als hij dan thuis is dan probeert hij dat te compenseren door constant leuk te doen en vaak ondermijnt hij dan mij. Voorbeeld: Het is bedtijd, ik heb dat van te voren aangegeven (over 5 minuten gaan we opruimen en tandjes poetsen). En op het moment dat het tijd is, gaat man stoeien en leuk doen. Ben ik weer de politie-agent die de boel verpest. Heb een goed gesprek met man gehad erover (de zoveelste) en dit keer lijkt hij het te snappen en doet ook echt zijn best. Hij schrok ook erg hoe J. tegen mij doet. Sorry voor het lange verhaal. Ik hoop dat iemand tips heeft om uit deze negatieve spiraal te komen. CB heb ik overwogen, maar dan komen ze met cursussen en dat vind ik nog even een brug te ver.
oef lastige situatie,kan me voorstellen dat je er heel onzeker van wordt. En het vervelende is dat hij dat weer voelt en daar op reageert. Probeer zijn afwijzing niet gericht op jouw als mama te zien, maar een roep van hem om duidelijkheid. Hij is op zoek naar grenzen en dat doet hij door jouw steeds af te wijzen en jij reageert daar weer op door met hem mee te gaan. Laat hem niet bepalen wie hem naar bed brengt of het boekje voorleest. Jullie wilden het samen doen dus jullie doen het samen. Hoe hij ook schreeuwt, huilt of moppert geef hem niet zijn zin. Maak bijv. de regel dat papa en mama hem omstebeurt op bed leggen. Zodat dit bijv. al gewoon wordt. Verder wat betreft het pijn doen. Ook hierin vraagt hij om duidelijkheid en grenzen. En de grens is we doen hier niemand pijn doe je dat wel dan laat mama jouw even alleen. Ben je hem dus aan het verschonen en hij schopt jouw. Zet hem op de grond en vertel jij doet mama pijn en dat mag niet. En vertel dat jij nu even wegloopt en dat hij er even over na mag denken en dat je weer terug terug komt als hij klaar is met pijn doen. Kom na een paar minuutje weer terug en vraag of hij klaar is? Zo ja dan ga je weer verder, zo nee dan loop je weer weg. En dit herhaal je totdat hij echt klaar is. Ik denk dat als je dit een tijdje consequent herhaalt, hij er klaar mee is. Ik voel in je verhaal een enorme onzekerheid,maar probeer dit niet te laten merken aan je zoontje. Maak bijv. geen opmerkingen als, je maakt mama heel verdrietig als je zo doet of iets in die trant. Leg geen nadruk op jouw eigen gevoel. Maar benoem gewoon kort je mag mama niet pijn doen punt!
Goed voor ogen houden dat het een fase is. Het nare is echter dat niemand weet hoe lang die fase duurt. Ik heb er hier ook lange tijd last van gehad en is begonnen toen ik zwanger was van de jongste. En pas de laatste tijd begint het weer beter te gaan. Overigens speelde het hier vooral als papa in de buurt was. Heel veel tips om het te verhelpen kan ik je dus niet geven, maar zelf hebben we geprobeerd om zo min mogelijk mee te gaan in zijn grillen. met enige regelmaat heb ik dus met een krijsend kind "gezellig" een boekje zitten lezen voor het slapen gaan en dat is echt niet fijn als je hoogzwanger bent. En laat ik dan ook maar niet beginnen over het verschonen van een luier bij een boos kind en hoe soepel je dan even weg moet springen met je dikken buik om een schop te ontwijken. Op een enkele keer na kalmeerde hij dan toch na meestal langere tijd. En dan was het ook goed. Konden we toch nog even samen knuffelen en hem naar bed brengen. Leuk is het niet, maar door er aan toe te geven denk ik dat het probleem op langere termijn nog veel groter kan worden. En als je het een keer niet trekt, laat het dan even gaan en laat het je man overnemen. Ik heb ook echt wel eens jankend op de gang gezeten. Echt, het gaat een keer over, maar niet vandaag en ook niet morgen. Adem in, adem uit, doe oordopjes in en een veiligheidsbril op en alles komt goed.
De veiligheidsbril is misschien wel een goede, misschien samen met een bitje. Oh, ik laat me echt niet wegjagen hoor. 9 van de 10 keer leg ik hem op bed omdat papa dan werken is, en is hij er wel dan doen we het samen. Boodschappen doen met zijn 3-en is ook met zijn 3-en of hij nou gaat huilen of niet. Onzeker worden is niet het grootste probleem. Ik merk vooral dat ik geen zin meer heb om iets leuks te verzinnen om samen te doen. Het wordt toch weer drama omdat het zonder papa is. De sjeu is er wel een beetje af zeg maar. Ik denk dat hij vanmorgen flink geschrokken is van hoe pijn het mij deed en de hoeveelheid bloed, want hij is de hele ochtend al een voorbeeldig ventje. Al is het wel een drastische oplossing geweest zo Ik hoop ook dat mijn man inziet dat het misschien voor hem goed voelt om steeds de huisclown te zijn i.p.v. mede-opvoeder, maar dat dat nu flink uit de klauwen is gelopen. We wilden dit samen... dan wil ik niet steeds de boeman zijn en hij het feestbeest.
Ja, ik hoop dat mijn man het dit keer ook echt langer volhoud dan een dag of twee. Ik zou ook het allerliefste alleen maar leuke dingen doen en stoeien enz. maar daar wordt hij later echt geen leuke volwassene van. Weet ook wel dat het schuldgevoel is (heeft hij ook toegegeven) omdat hij zulke rare werktijden heeft en hem soms heel weinig ziet. Daarintegen zijn er ook weken dat hij heel veel overdag thuis is en dan is het ook steeds kermis hier. Ik denk dat daar ook de schoen wringt: Ik kan bijna geen leuke uitspattingen doen omdat man dat al doet en tsja... iemand moet de opvoeding doen. Al er dan een week bijzit dat hij J weinig ziet dan hebben J en ik het ook gezellig, ik kan dan ook eens gek doen en de teugels iets laten vieren. He bah, nu lijkt het net alsof mijn man een enorme hork is. Hij is lief en een leuke papa, alleen iets te leuk...
ik zeg het ook wel eens op het moment zelf hoor. Vriendjelief ziet het ook gewoon niet altijd. Dus ; " oh schat als je klaar bent met stoeien doe jij dan ook het niet leuke stuk ? Anders heb ik het weer gedaan " meestal weet hij dan echt wel waar het over gaat en dan is hij EN de leuke stoeiende papa EN de boeman die haar op bed legt. We proberen vooral 1 lijn te trekken.
Mijn man is even streng en helemaal niet een huisclown maar ook hier heeft zoonlief nu de voorkeur voor papa. Na het logeren bij opa en oma rende hij naar papa toe en zag mij niet eens staan. Kusje moet ik ook echt om vragen en krijg ik niet eens altijd... En dat is niet altijd leuk ( had het ook met dochter) en doet ook weleens pijn.. Maar dat gaat gewoon echt over... Nu bijvoorbeeld trekt onze dochter juist helemaal naar mij toe. Ik moet alles doen...voorlezen, naar bed brengen...et cetera..
jij en je man moeten goed samen een lijn trekken. en ik zou zeker ook met je man afspreken dat op het moment dat je zoontje jou afwijst dat je man hem hierop aanspreekt. bijv boodschappen doen met zn drieen en je zoon stuurt jou weg....dan moet je man hier boos om worden en zeggen dat je zoon dat niet mag zeggen. dit heeft hier wel gewerkt en werkt nog steeds hier grote voorkeur voor mama.....
Dat doet hij nu ook, maar zorgt op het moment voor nog meer anti-mama. Maar dat is een kwestie van een lange adem en DAT moet man echt ff volhouden.
Poeh... wat rot! Ik voel me al naar als Fay dit een beetje doet, kan me er een beetje een voorstelling bij maken als ze dit net zo zou doen als jouw zoontje. Jeetje wat rot. Bij ons wisselt het gelukkig, om de zoveel weken is papa "in" en mama "stom" en dat draait dan na een tijdje weer om. Maar papa heeft wel een beetje de favoriete status. Jouw zoontje heeft het - in vergelijking daar mee - wel een stuk erger. Ik denk idd dat de houding van je vriend hier een rol in speelt, hij is altijd leuk en jij maakt een einde aan de lol. Logisch ook dat je vriend de tijd met je zoontje gezellig wil maken, maar hij zal toch ook moeten opvoeden. Lastig hoor, ik denk dat jullie er inderdaad consequent aan moeten werken dat de taken wat beter verdeeld zijn. En wat betreft slaan, schoppen, krabben (wij hebben er ook zo een)... dat mag gewoon niet. Wij pakken de handjes of beentjes, afhankelijk van het "wapen", beet en zeggen rustig dat het niet mag. Lukt dat niet dan gaat ze op de time-out stoel; om de 1 of twee minuten even vragen of ze al klaar is met stout doen. Helpt voor geen meter, maar misschien gaat ze het ooit begrijpen en niet meer doen. Sterkte!
Altijd lastig. Houding van je man speelt vast een rol. Verder is het een fase waar meerdere kindjes doorheen gaan. Wij reageren altijd maar met humor en beseffen ons dat hij dit alleen durft bij de mensen waar hij zich heel veilig voelt.
Zo ging ik de fase ook in, gelukkig voelt hij zich bij ons veilig. Maar ondertussen begin ik me onveilig te voelen Vanmorgen met die bloedlip was echt de druppel. Weer extra aangekaart bij man dat hij streng moet zijn als hij mij weg wil sturen of gaat huilen omdat ik meedoe met iets. Niet dat man het weer niet deed, maar dan maar even elke dag een keertje herinneren Ik wil het nu ook eens wel volhouden. Vanmiddag wel even naar de sint gaan kijken en o wat wilde hij graag bij mama op de arm toen het best wel spannend bleek. (nou was papa er niet bij hoor haha) In de namiddag kwam hij bij me hangen (vingertjes draaien, voetjes schuifelen) dus ik vraag: wat is er knul? -mama moest huilen he Ik zeg ja dat klopt. -mama auw en boel bloed. Ja daarom moest mama huilen, dat deed auw Geeft hij me een knuffel en zegt: mama en J duplo spelie? Dus ergens heeft dat flinke indruk gemaakt. We zullen zien hoe het gaat als man ook voet bij stuk blijft houden, dan maar even de komende tijd hinten dat hij eraan moet denken
Hier valt het gelukkig allemaal erg mee. Mijn man heeft wel een tijdje gehad dat hij haar veel liet doen, veel goed vond. Gelukkig duurde dat niet heel lang, maar toen hij weer wat 'strenger' werd heeft hij het geweten. Dat was uitproberen geblazen, ze wist ook wanneer ze dat deed, als ik er niet bij was. Dat is dus een aantal weken echt niet gezellig geweest tussen die twee. Daar moet je man dus ook wel rekening mee houden als hij nu ook wat meer de 'niet leuke' dingen gaat doen. Quincy heeft nu niet echt een voorkeur, gelukkig.
Tsja, als hij ineens ongezellig gaat doen tegen man, moet man daar maar ff doorheen hoor. (heel gemeen... moet ik nu ook ) Het is nu gewoon heel belangrijk dat we allebei voet bij stuk houden en op 1 lijn gaan staan.
Even een update: Het gaat al een stuk beter Moet soms man eraan herinneren, maar ik kan een hele goede opgetrokken wenkbrauw, ha ha. J. trekt steeds meer naar me toe en het begint al op een 50/50 te lijken wat papa en mama betreft.