Dit. Ik snap je dilemma en gevoel heel goed, maar je zoon (en dus het kunnen opbouwen en in stand houden van een band met zijn vader) gaat voor. Ik vind het je overigens sieren hoe je over je ex schrijft. Mijn ervaring -en die van vele alleenstaande ouders en stiefouders in mijn omgeving- is dat een afstand van 20 minuten op lange termijn al te groot wordt om fatsoenlijk te co-ouderen. De standaard omgangsregelingen liggen dan gemakkelijk op de loer en die maken vaak meer kapot dan dat ze goed doen. (Uitzonderingen daargelaten)
@Twinkle Nee je hebt gelijk, alleen samenwonen omdat ik een plek zoek is ook geen goede basis. Maar ik nam een beetje aan dat iedereen ook wel snapt dat ik gewoon bij hem WIL wonen. Ik hou van hem, zie een toekomst voor ons, vind het vreselijk om hem weinig te zien en steeds afscheid te nemen. En nee misschien was ik nog niet gaan samenwonen als ik mijn huis nog niet uit hoefde maar "toevallig" is de situatie nu zo en kan ik voor mezelf zeggen dat ik het met hem wel aandurf, egoïstisch gezien dan even, voor mij persoonlijk. Ik snap dat deze situatie anders is vanwege mijn kind, vandaar dat ik er wel degelijk bij stil sta. Tis alleen niet mijn grootste angst. Ik bedoel als ik over jaar daar ga wonen kan het toch alsnog fout gaan? Dat betekent dus dat ik nooit met iemand kan gaan samenwonen? Want stel je voor dat het misgaat, is dat weer een klap voor mn kind. Nou ja is eigenlijk best een idee, gewoon single, ongelukkig en alleen blijven tot mn kind het huis uit is. Probleem opgelost
ik zou het ook echt niet doen. zeker niet als je relatie nog maar 4 maanden geleden begonnen is. jullie zijn nu nog verliefd, straks is het over en zit je daar in zwolle. Ik vind dat je dit ook echt niet kan maken tegen over je kindje... verhuizen heeft an sich al een hele grote impact op een klein kind. helemaal naar een andere stad en dan ook nog eend bij een vreemde man. Dan maar extra kosten en meer gedoe, maar mijn kinderen zouden daarin altijd op nummer 1 komen sterkte met je beslissing edit --> ik bedoelde natuurlij Apeldoorn....
Voorbeeld: papa haalt zoon uit school om 15.00 uur. Papa, mag ik bij Joost spelen? Is goed kind en papa rijdt weer een half uur terug naar huis en 's avonds in de file wéér op en neer. Gewoon geen doen. Ik ken de wegen rond Apeldoorn en die lopen vast vanaf 16.00 uur. En wat dacht je van zwemles, voetbal, muziekles? Kinderen hebben rust nodig en geen gezeul van hot naar her. Het mooie van co-ouderschap is die rust en voorspelbaarheid.
Die voorspelbaarheid leek mij ook superfijn. In de praktijk is het bij ons echter anders. Mijn ex is freelance fotograaf en heeft nooit een vast rooster. Mijn zoontje is nu bijvoorbeeld drie weekenden achter elkaar bij mij omdat hij moet werken. Doordeweeks is er ook vaak iets waardoor we dagen moeten omgooien. Dus dat co-ouderschap is bij ons sowieso een rommeltje en dat zal altijd zo blijven. Helaas.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar jouw openingspost komt bij mij over alsof je de relatie met je ex nog niet helemaal beëindigd hebt, dat er ook nog gevoelens zijn naar hem toe. Dit vind ik geen goede basis voor je nieuwe relatie. Ik begrijp dat het allemaal nogal snel gegaan is en daardoor nu eenmaal zo is, maar ik zou persoonlijk in je nieuwe relatie op dit moment nog niet meer stappen zetten die het een definitief karakter geven (i.e. ik zou niet gaan samenwonen als ik jou was).
Ts: ik snap je dilemma. Zou je nog steeds samen willen wonen met je nieuwe vlam als jouw kind daardoor vooral/meer bij je ex woont? Ik ben het namelijk met het voorbeeld van Zogelukkig eens dat co-ouderschap met meer dan een half uur rijden en dan ook die files hoogstwaarschijnlijk niet even goed gaat werken.
Ik vind het moeilijk. Het is voor het co-ouderschap en stabiliteit van je kind niet ideaal. Alleen is het wel zo dat je binnen een paar weken een ander huis moet vinden. Op straat staan is ook niet alles. Dus ik zou zelf proberen nog even door te zoeken naar een huisje. Lukt dat echt niet meer dan zou ik de sprong wagen en gaan samenwonen.
Helemaal mee eens! Persoonlijk vind ik het ook vrij bizar om na 4 maanden te gaan samenwonen met je kindje erbij.... maar dat is mijn mening. Ik zie het regelmatig in mijn omgeving dat relaties over gaan en er kinderen in het spel zijn die zich in korte tijd telkens maar weer aan nieuwe situaties en relaties moeten aanpassen. Ik snap dat nooit zo...
nog even 1 opmerking van mij ik vind eigenlijk, al had je geen kinderen, dan ga je toch niet al na 4 maanden naar een andere stad verhuizen om samen te gaan wonen? lijkt mij persoonlijk zo snel! ben je niet bang dat het over een paar maanden mis gaat en dat je dan in je uppie zit daar?
Ik begrijp je en vind het ook knap hoe je er mee omgaat en erover schrijft. Feit blijft wel dat je elkaar na 4 maanden nog niet goed kent en het voor je nieuwe partner flink omschakelen zal zijn. Is de relatie al zo sterk alle negatieve punten van elkaar en een kind erbij nu, na 4 maanden al aan te kunnen? Nogmaals jullie hebben bewust voor co-ouderschap gekozen neem ik aan en uit je vragen nu maak ik op dat je beslissingen wel overwogen doet dus die keuze wel overwogen hebt gemaakt. Hoe zie jij dat stukje co-ouderschap in de toekomst? Als jullie hier een goede oplossing voor hebt waar jullie het alle 3 mee eens zijn en je het echt aandurft te gaan samenwonen en het dus niet doet om het huis/zijn huis. Wie zijn wij dan nog? Je moet doen waar jullie je goed bij voelen. Maar bij twijfel niet doen! Wat vinden je ouders en je omgeving hiervan? Zij kennen hem en jouw situatie beter.
Euh nee, maar wel aan d'r kind. En daar gaat ze ook heel verstandig en bewust mee om. Co-ouderschap is echt heel fijn voor een kind en de beste situatie na een scheiding. Mijn ouders hadden co-ouderschap en woonde voor ons 2 minuten fietsen van elkaar vandaan. Wij 'verhuisden' iedere 2 weken naar de ander, om daar vervolgens weer 2 weken te zijn. Als een van onze ouders in een andere woonplaats had gewoond, al was het maar een dorp verderop, had deze ouder ons veeeel minder gezien. Wij hadden vriendjes, vriendinnetjes, sportclubs in ons dorp waar wij lopend/fietsend naartoe gingen. Het is gewoon niet fijn en praktisch voor een kind als hij steeds ver moet reizen (en ja, een half uur is ver naar een vriendje, de voetbalclub etc!) om aan zijn sociale leven deel te nemen. Nou is dit kindje nog klein en waren wij al een stuk ouder, maar je moet ook naar de toekomst kijken. Kinderen zijn zo groot en 2 jaar is zo voorbij. Als het niet anders kan, dan is het niet anders. Maar TS heeft andere mogelijkheden.
Je stelt het wel erg zwart wit. Niemand geeft je dit advies. Je hebt een kind met je ex. Je hebt daar goede afspraken over gemaakt. Dat lijkt me heel wat waard, in de eerste plaats voor je zoontje. Ik zou dat belangrijker vinden dan een relatie van 4 maanden oud.
Ik probeerde er een beetje luchtiger over te doen . Maar mijn zoontje is ook het belangrijkst en daarom is dit alles zo moeilijk. Aan de andere kant: voor en nadelen afwegen en dan een keuze maken. Zo "simpel" is het eigenlijk. Of zou het moeten zijn. Ik vind het ook een eng idee dat ik misschien geen huis kan vinden. Wat doe ik dan? Brrr
Dat is ook moeilijk. Dat snap ik ook hoor! En ik vind het top dat je er zo goed over nadenkt. Je kan je nieuwe vriend natuurlijk ook niet even vragen zijn mooie huis te verlaten en naar een andere stad te verhuizen. Is dat koop trouwens? Ik weet niks van scheiden en co-ouderschap gelukkig, maar wel hoe vaak een kind vanaf 2 jaar afspraken heeft. Als freelancefotograaf zal je ex wel flexibel zijn en dat is handig met doktersafspraken, cb-bezoekjes, speelafspraakjes en straks dus school, zwemles, sport e.d. Dat zijn allemaal belangrijke dingen en die zijn niet flexibel. Je kan niet de ene week daar naar zwemles of daar naar voetbal.
Ik vraag me alleen maar af .. welke keuze heb je? Ik denk dat de kans op een woning niet zo groot is.. dus waar ga je dan heen over 3 weken! dat is snel hoor.
Als ik geen woning kan vinden? Ik reageer nu bijna anderhalf jaar bij de woningbouw. Die hebben een spoedmodule. Elke week een aantal woningen (de meeste wil je niet dood gevonden worden) waar iedereen op mag reageren. Vervolgens wordt de woning verloot. Mijn hoogste positie ooit is 14de. Er is een kans dat ik in de komende drie weken nog op 1 kom maar na anderhalf jaar geen geluk geloof ik daar niet zo in. Bij een makelaar is het aller lastigste dat ik geen werk heb maar studiefinanciering. Ik heb al een keer of vijf gehad dat ik een bezichtiging plande maar niet werd uitgekozen omdat ik een onzeker en laag inkomen heb. Het zou kunnen dat als ik smeek om een ruimte want anders sta ik op straat dat ik dan alsnog een woning krijg. Geeeeen idee of die lui daar gevoelig voor zijn. Maar zou het kunnen proberen. En anders....terug naar mijn ex. Of een kamer ergens?
Ik ga er ook vanuit dat ouders eigen dagen hebbben en geen halve dagen, dan is het sowieso gesleep met je kind. Ik ga ervanuit dat bijvoorbeeld ts haar kinderen van maandag tot en met donderdag heeft en papa vrijdag tot maandag.
-Dus makelaars bellen en je vraag voorleggen, -terug naar je ex vind ik ook geen optie heel erg verwarrend voor je kleine man. - wonen bij je nieuwe vriend en dan binnen 2 jaar met hem verhuizen naar je huidige woonplaats. Die nog maar 4 maanden samen val ik dan weer helemaal niet over, we zijn geen 16 meer. je weet of het goed zit of niet en na 15 jaar kan het ook fout lopen.