onzeker over bevalling

Ik heb er vannacht over gedroomd, maar t heeft niet zoveel indruk gemaakt dat ik het nog weet.
Ik weet dat het zeer gaat doen, maar nu al er druk over maken doe ik niet; heeft toch geen zin!

 

Nou idd. Ik sta er wel vaker bij stil, en ben steeds benieuwder hoe het allemaal zal gaan. En wanneer het zal beginnen etc. Maar probeer me zelf er niet druk over te maken....

 

gewoon over je heen laten komen.

 

Hier nog eentje die "ineens" bang is geworden.
Heb vorige week 4 dagen in het ziekenhuis gelegen met premature weeen, en sinds dien ben ik best wel bang geworden.

Probeer er niet te veel aan te denken en laat het allemaal maar over me heen komen.
Hoop dat het klopt, dat als je je kleintje op je buik hebt liggen je de pijn en zo snel vergeten bent.

 

bang ben ik er niet voor maar ik heb wel van wat zal er met je lichaam gebeuren , hoe zullen weeen voelen , en dan straks het persen , ik laat het maar over me heen komen we zien het wel over ongeveer 11 weekjes.

 

Hallo Binky,

Ja ik denk er ook best veel aan.
Van hoe zal het wezen?
Hoe zou ik reageren?
Kan ik het aan?
Denk dat dit wel normaal is tijdens een zwangerschap maar ik probeer sinds kort er niet te veel aan te denken.
We moeten immers toch een keer dus probeer ik nu lekker te genieten van die kleine in mijn buik en de bevalling als het zover is over me heen te laten komen.

@Saartje...Hoe gaat het nu met je?
Je zal wel geschrokken zijn zeg.
Hopelijk is alles nu weer ok.

Groetjes,
Patricia

 

Ok dit klinkt heel vies... en waarschijnlijk ook vreemd. Maar vanochtend moest ik een "grote boodschap", en een pijn dat 't deed! De boodschap was achteraf nog niet half zo groot als een baby van een pond of 6, dus ik dacht bij het doortrekken: Nou, dat word nog wat, zo'n bevalling

 

maar dat komt uit een verdieping lager toch denk dat je dat niet kan vergelijken maar je idee er achter snap ik maar al te goed hihi.

 

Probeer niet teveel na te denken over de komende bevalling . Je kunt voor die tijd toch niet indenken hoe het is.

Zelf had ik zoiets van ik zie het wel hoe het gaat. Ik was wel bang dat ik de pijn niet aan zou kunnen. En toch heb ik het helemaal zelf gedaan (in 30 uur ) en zonder pijnstilling of gillen. Heb alleen tegen mijn man geroepen dat ze me maar dood moesten schieten .

 

@ThunderAngel: moest wel lachen om je vergelijking tussen een bevalling en een grote boodschap doen.

 

bij mijn eerste bevalling was ik nieuwschierig had gezonde angst ik was niet bang zou wel zien.Nu voor de tweede ben ik ook niet bang ook al weet ik wat me te wachtte staat ik heb echt een instelling ach deze keer gaat het vast anders en zo niet dan weet ik wat ze eraan kunnen doen en laat het ook deze keer maar gewoon over mee heen komen.
En echt waar dames je bent het vergeten de pijn nadien ik probeer het nu wel een terug te halen maar dat gaat echt niet,al zeggen ze wel dat je straks weer weet van o ja het is begonnen.
Groetjes jeslin

 

Helaas heb ik geen toverwoorden om die angst weg te nemen.

Ik had ook angst en soms wilde ik bij de gedachte aan de komende bevalling van spanning in huilen uitbarsten. Uiteindelijk als de tijd daar is ben je er klaar voor en kun je volledig op jezelf vertrouwen.

Gr. Danielle

 

Ik heb een vrij snelle en gemakkelijke bevalling gehad.
Het enige wat mij echt pijn deed waren de rugweeen, want ik kon ze niet wegzuchten en net toen ik de v.k. vroeg of ze me niet iets kon geven, mocht ik al persen. (ik voelde eerlijk gezegd de persdrang niet dus dat was een verassing.
Verder was ik eigenlijk zo in mezelf gekeerd dat ik precies kon voelen wat er gebeurde in mijn lijf en dat heb ik wel als erg prettig ervaren.

Ik grap nu wel steeds: Ach straks weet ik weer waarom ik bij de 1e geroepen heb, DIT DOE IK NOOIT MEER!.....en Waarom vergeten wij toch zo snel hoeveel pijn het doet?

Ach, op dit moment kijk ik weer erg uit naar mijn bevalling en tuurlijk zullen er straks wel zenuwen komen omdat ik nu WEL weet hoe het ook alweer voelt, maar dan denk ik aan het moment dat ze mijn eerst geborene op mijn buik legden en dan weet ik ook weer waar ik het voor doe!

 

Ik heb die angst nog helemaal niet, kijk er eigenlijk wel naar uit. Heb een paar jaar terug een flinke ooronsteking gehad waarbij ik van de pijn 3 dagen en nachten niet heb kunnen slapen, mijn lichaam hield me wakker terwijl ik niet meer kon, kon op het laatst ook niet meer staan. Een bevalling is wel een andere pijn, maar volgens mij net zo overheersend en het duurt in ieder geval niet zo lang En je krijg er ook nog iets moois voor terug (in tegenstelling tot mijn ontslag toen omdat ik teveel ziek zou zijn geweest...).

Je kan er ook zo weinig aan veranderen, het komt zoals het komt en dat zien we dan wel weer. Ik maak me eerlijk gezegd meer zorgen over of de kleine het wel goed blijft doen en ik niet te vroeg weeen krijg (zoals bij Saartje). Zolang het kindje straks levend, liefst gezond, op mijn buik wordt gelegd, maakt mij de rest helemaal niets uit.

Liefs,
Snoopy