Zal het even uitleggen, heb 5 jaar bij een vrouw van in de 80 in de huishouding gewerkt. Tijdens mijn 3de zwangerschap ben ik gestopt. Zij vond dat heel jammer, want ik kwam daar wekelijks, en ze stak niet onder stoelen of banken dat ze erg blij was met mij als haar "hulpje" Ik ging ook met haar naar de dokter, een boodschapje doen, etc. Toen ik haar liet weten dat ik na mijn bevalling niet terugkwam vond zij dat erg jammer. Telefonisch hadden we nog af en toe contact, ik ben toen ook met de kleine man bij haar langs geweest, vond ze erg leuk! Ze vond het lastig hier op kraamvisite te komen. Met mijn verjaardag kreeg ik een kaart, ik haar ook gestuurd. Afgelopen kerst hebben we elkaar kaartje gestuurd. Ik heb toen op die van mij gezet dat ik snel weer eens langs kwam. Toen was het ineens al februari, en heb haar toen nog eens gebeld. Was een gezellig gesprek, en toen zei ik dat als het weer weer wat beter was, ik met de kleine de fiets zou pakken en naar haar toe zou gaan. Dat vond ze gezellig. Maar... dat is er dus eigenlijk niet van gekomen.. Nu heb ik haar in oktober weer eens gebeld, hebben 10 minuutjes gekletst over en weer. Ik vroeg of het uitkwam dat ik een kopje thee kwam drinken, maar ze zei dat ze die week erg druk was, en de week erop kennissen te logeren kreeg (die komen elke week 4 dagen logeren) Dat kan natuurlijk. Voordat ik ophing zei ik dat ik dan een andere keer zou bellen, dat was prima. Maar nu vind ik het zo moeilijk om weer te bellen. Ik ben geneigd te denken dat als ze het echt leuk vind dat ik kom, had ze na die week dat de logees wegwaren ook ff kunnen bellen om te vragen of ik zin had om dan te komen. Zelf heeft ze afgelopen jaar ook niet het initiatief genomen om mij te bellen, misschien vind ze het ook wel goed zo. Heb er altijd met plezier gewerkt, maar wil me ook niet opdringen door nu weer te gaan bellen, lastig.. Heeft iemand advies
Ik zou gewoon nog eens bellen en misschien eerlijk zeggen waar je over twijfelt. Zoekt ze makkelijk zelf contact met jou? Ze is natuurlijk wel op leeftijd en misschien wordt dat initiatief wel minder.
Hmm, lastig. Op zich klinkt het laatste gesprek wel een beetje als een laatste. Ze had het erg druk, het duurde slechts 10 minuten (vind ik heel weinig als je elkaar zo lang niet gesproken hebt) en ze belt zelf ook nooit. Eigenlijk zijn er 2 mogelijkheden: of ze heeft geprobeerd je een beetje af te schepen met een 'ik heb het druk' verhaal, dan heeft ze blijkbaar niet echt behoefte aan je vriendschap. Of ze heeft het echt druk. In dat geval zal ze ook niet zoveel behoefte aan jou hebben, anders was ze wel wat enthousiaster toch? Nu ik erover nadenk, denk ik dat je prima niet meer kan bellen. Maar als je daardoor zal blijven twijfelen, moet je gewoon wel nog een keer bellen. Als daar geen concrete afspraak uit komt, weet je het zeker. Doe je het trouwens puur voor haar of haal je er zelf ook wat uit? Klinkt een beetje hard misschien, maar ik ben gewoon benieuwd. Ik heb het met 2 kids en 32 uur werk veel te druk voor contacten waar ik zelf niet zoveel aan heb. (don't judge please, maar als je aan de rand van een burn-out staat moet je even alleen aan jezelf denken).
Als je het zelf leuk vindt om contact met haar te blijven houden en af en toe eens langs te gaan, zou ik gewoon nog een keertje bellen en proberen af te spreken. Je merkt dan gauw genoeg of zij jouw bezoekje leuk vindt. Ze heeft er misschien niet aan gedacht om jou terug te bellen, omdat ze ook al wat ouder is en misschien omdat ze het erg druk had, even geen behoefte aan veel bezoek. Ik denk dat als jullie jarenlang goed met elkaar overweg konden, ze het juist hartstikke leuk vindt om jou zo nu en dan te zien! En nu kan het nog he?! Het is tenslotte een oudere dame.
Ik denk dat ze gewoon een bijzondere band hebben. Daar hoef je toch voor jezelf niets uit te halen??? Een uurtje tijd kan er altijd wel vanaf toch?
ALs ik jou was zou ik mijn gevoel volgen. Gewoon nog een keertje bellen en even aankijken hoe het gesprek loopt. Het kost niets behalve een beetje tijd en als je denkt (van haar uit of van jou uit) dat het toch niet is wat je verwachtte dan is het goed toch? Ik vind in dit soort dingen dat je beter spijt kunt hebben van iets wat je wel gedaan hebt dan spijt hebben van iets wat je niet gedaan hebt.
Het laatste gesprek duurde zo'n 10 minuten omdat de hulp aan het werk was wilde ze niet te lang kletsen. Dat begrijp ik, hoorde haar ook stofzuigen enzo. Of ik er zelf iets uit haal.. tja vond het de vorige keer gewoon leuk haar weer eens te zien (of spreken) Als je zo lang wekelijks bij iemand in huis helpt, ontstaat er wel een soort band ja. Maar voor mijn gevoel gaat dat op de één of andere manier ook weer "weg" als je er dan zo'n tijd niet komt. Weet niet goed hoe ik dat moet uitleggen. Ik ben een thuisblijfmama, dus heb er best even tijd voor, het was er gewoon niet van gekomen, de dagen vliegen voorbij, en je bent druk met je eigen dingen, dan schiet "dit" er dus bij in..
ja hoor ik zou gewoon langsgaan,, al verwaarloos ik zelf mijn oma en opa maar oke :S soms heb ik het zoo druk gewoon
Ik zou gewoon nog eens bellen en kijken hoe het gesprek loopt dan, wie weet waardeert ze het juist heel erg als jullie langskomen maar vindt ze het moeilijk om zelf contact te zoeken.