Hallo dames, Wie heeft er 1 kindje en wil het daarbij ook echt laten? Wij hebben een dochtertje van bijna een jaar en mijn vriend zou in de toekomst nog graag een 2e of zelfs een 3e wilde mocht het ons gegunt zijn. Ik wil het liever bij dit kindje houden, financieel ( we hebben gewoon modaal maar willen onze kleine alles geven ) en het past niet in mijn toekomst.. klinkt misschien heel raar maar voor een 2e kindje moet ik echt werken en dan moet ik het kindje als baby al wegbrengen en dat ligt me niet. Ik wil ook nog een studie gaan volgen in de toekomst dus het past niet echt. Maar aan de andere kant wil ik ook niet dat als wij later niet meer zijn mijn kindje op niemand kan terug vallen dan is het helemaal alleen. Wie zit er nog met zoiets of wie heeft advies?
Hi Manyana, Ik wil het ook heel graag bij één kindje houden. Wij hebben een dochtertje van bijna 16 maanden. Vroeger wilde ik eigenlijk helemaal geen kinderen. Mijn partner wilde ze wel graag, toen ik erover begon te denken leek één mij uiteindelijk wel leuk. Ik ben 30 mijn partner 39. Ik ben dol op onze dochter en zou niet anders willen maar zie mijzelf niet met een tweede laat staan een derde. Ik vind het goed zo. Veel mensen zeggen, wacht maar die tweede komt wel en het is zielig omdat ze alleen is. Mijn partner wil graag nog een tweede, hij is tot zijn 14e enigskind geweest en vond dat niet zo leuk. Financieel zou het nu ook niet echt passen een tweede, ik ben thuiswerkmoeder/zzp-er. En vind ons gezinnetje nu compleet.
Hier hopen we echt een kindje te krijgen, maar dat blijft het dan ook. Heeft overigens vooral met gezondheidsaspecten van mij te maken. Daarnaast hebben we over deze zwangerschap ook 11 jaar gedaan, dus zijn we allang blij als dit kindje ons gegund wordt, hoe graag we beiden ook een heel groot gezin hadden will hebben.
Je moet maar zo denken. Een broertje of zusje is geen garantie op iemand om op terug te vallen voor je kind en het is ook niet gegarandeert dat ze elkaar mogen of een goede band met elkaar zullen krijgen, daarvoor moet je het dus sowieso niet doen. Ik vind de redenen die jij noemt waarom je het niet zou willen een set hele goede redenen om het ook lekker bij 1 te laten. Je moet echt alleen voor een tweede kind gaan als je het ook graag wilt vanuit jezelf en niet om allerlei omliggende andere redenen.
Na 1,5 jaar denk ik er ook nog zo over. Ik denk dat ik het niet 'aankan'. Het zou me te druk worden, ik zou op de overlevingsstand staan in plaats van de genietstand... Financieel speelt ook mee, we verdienen lekker nu, maar een tweede betekent bijna een verdubbeling in de opvangkosten en daarna begint de basisschool en komen er weer andere kosten bij kijken. Ik wil m'n luxe niet opgeven, dat zeg ik heel eerlijk. Ik zie enorm op tegen die babyperiode, pas ruim na het eerste jaar begon ik het echt leuk te vinden (al ben ik daar niet de enige in, dat weet ik). Ik ben bang dat het kindje misschien niet gezond is, ik ben zo enorm dankbaar met dochter, met een gezond kind dat ik denk... I'll count my blessings. Ik wil uiteindelijk ook weer gaan studeren, misschien wil ik zelfs wel iets met m'n carriere gaan doen, maar dat wil ik pas als dochter wat ouder is. Ze is maar een keer zo klein, een keer zo afhankelijk van mij... Maar ik wil ook meer gaan reizen als ze ouder is. Een neem je makkelijker mee en financieel scheelt het ook een heleboel. Heel veel redenen dus om het niet te willen, maar ik weet ook dat er voor al die redenen tegenargumenten bedacht kunnen worden door mensen die wel bewust voor een tweede/derde etc. zijn gegaan. Die er gewoon voor gaan en wel zien waar het schip strandt. Dat trek ik dus echt niet Man zou wel willen uiteindelijk, maar nu nog niet. Hij vind het ook te vroeg en wil onze financiële luxe ook nog niet (gedeeltelijk) opgeven. Ik zou best graag nog eens zwanger willen zijn, de hele periode er aan vooraf... dat is zo'n leuke, spannende en intieme periode. En een broertje of zusje voor dochter, er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik haar te kort doe. En toch wegen al die dingen voor mij niet op tegen de nadelen die ik zelf zie en dus zeg ik nog altijd: nee, voor mij (nog) geen tweede
Hier blijft het zeker ook bij eentje maar dat is eigenlijk een leeftijds- en gezondheidskwestie. Mijn vader is net een maand geleden overleden en door zijn overlijden zijn mijn zus en ik wel na 7 jaar nader tot elkaar gekomen, heb ook nog twee broers en het is fijn dat we m'n moeder afwisselend kunnen bijstaan máár dit zou voor mij geen reden zijn om overstag te gaan om voor een tweede kind te gaan, daar is wel wat meer voor nodig...JIJ moet het willen en er klaar voor zijn! Liever één kind met een gelukkige moeder dan twee kinderen 'omdat het zo hoort' en een gestresste moeder om zo te zeggen
@NooNoo Ik heb een beetje hetzelfde als wat jij zegt over het genieten.@MMarianne Met het laatste dat jij schrijft ben ik het helemaal eens.
Hier ook maar één kindje (denk ik nu in ieder geval) Ik heb altijd al zoiets gehad van: één kindje kan je meer bieden (financieel). Ik kreeg van mijn ouders bijv. mn rijbewijs, trouwjurk, geld bij het kopen van een nieuwe woning. En het is echt niet zo dat mn ouders veel geld hebben maar daar hebben ze voor gespaard. ik zou dat voor mijn kind ook graag willen of mocht hij willen gaan studeren dan wil ik dat graag kunnen betalen. Misschien stom voor sommige mensen dat het op geld gebeid is maar ik geef liever één kind een hele leuke jeugd met zo nu en dan op vakantie en wat ik hier boven noem dan dat ik er meerdere heb en dat niet kan doen. Wat Chai zegt is ook helemnaal waar: *** Je moet maar zo denken. Een broertje of zusje is geen garantie op iemand om op terug te vallen voor je kind en het is ook niet gegarandeert dat ze elkaar mogen of een goede band met elkaar zullen krijgen, daarvoor moet je het dus sowieso niet doen. *** Ik ben zelf enig kind en iedereen om mij heen die broers of zussen heeft hebben nou ook niet een super geweldige band of dat ze er echt zo veel aan hebben dus die reden is voor mij dan ook van tafel geveegd. Enige wat ik wel jammer vind is dat ik het nooit nog eens mee zal gaan maken een zwangerschap en die geweldige tijd met ene baby. Dus wie weet veranderen mijn denkwijzen nog eens maar ik denk het niet...
Inderdaad, een broertje/zusje is zeker geen garantie om op terug te vallen, mochten jullie overlijden. En ik heb het zelf ook, zou heel graag nog een keer zwanger willen zijn, het is zo iets moois en fantastisch. Al ging ik bij mijn 1e zwangerschap vaak lekker weg, naar mijn ouders, met vriendinnen afspreken wanneer ik wilde. Dat kan met een kleintje erbij niet zo makkelijk, zeker niet als ze op school zit (mijn ouders en vriendinnen wonen hier niet namelijk ) Ik weet gewoon dat mijn 1e zwangerschap zo speciaal was en dat dat niet meer zo zal zijn, ik kan dan niet bij mijn ouders 5 dagen in de week blijven logeren (was superrrrrrrr misselijk en kon niet tegen de geur van ons huis, dus woonde half bij mijn ouders, dat gaat mijn vriend nu echt niet leuk vinden!) en inderdaad, ik vind die babytijd soms echt niks aan, ik ben de hele dag bezig met voeden, verschonen, ze heeft veel spuitluiers, alles zit dan onder (komt door jhbpm) en toch nog spugen, mezelf elke keer omkleden. Je moet je hele dagindeling aanpassen. Ik denk zelf dat ik het dan niet ga trekken, een tweede, het is soms nu al overleven, laat staan dan. Gezien ze verborgen reflux heeft en gewone reflux. Elk baby'tje heeft wel wat, dus het is zo ontzettend zwaar, die periode tot 1 jaar idd. Ik ben zo benieuwd wanneer het hier makkelijker gaat worden, nu heb ik echt t gevoel dat ik constant met haar bezig ben. Ze slaapt overdag heel weinig ook. Maar ja. Lastig he? Ik zou het gewoon bij 1 laten, je moet echt diep in je hart kijken en je gevoel volgen!
Ik vind 1 kindje niet per definitie zielig. Toch gun ik mijn dochtertje in de toekomst een broertje of zusje. Naast dat ik het zelf gewoon ook heel leuk zou vinden nog een kindje erbij te krijgen. Ik ben van mening dat een kindje meer heeft aan een broertje of zusje waarmee het speelgoed ed moet delen, dan aan meer of heel duur speelgoed. Natuurlijk is het niet gegarandeerd dat ze later echt wat aan elkaar zullen hebben, maar als ze alleen zijn zullen ze ook in een aantal dingen alleen staan.
Hele grote kans dat onze dochter ook enig kind blijft. Ik zou twee of meer kinderen niet aankunnen, dat is voor mij veel te druk. Het idee nooit meer zwanger te zijn vind ik wel moeilijk, het was zo speciaal. Maar ik denk dat ook moeders met meerdere kinderen dat gevoel zullen blijven hebben. Heeeeeeeeeel misch als ons meisje naar school gaat en een stuk ouder is, maar ik denk het niet. Ik ben daar ook heel open in en hoor helaas vanuit mijn omgeving ook dingen als dat het zielig is voor een kind om alleen te zijn. Ik zeg dan gewoon dat ik het zielig vind voor een kind om een overspannen moeder te hebben die gezwicht is voor de druk om een tweede kindje te 'moeten' krijgen vanuit de omgeving.
Hier zit er ook een medisch verhaal in ,maar als ik echt zou willen dan zou het met wat moeite echt wel kunnen, (al is het onverstandig) maar al zou het kunnen, nee dank je. Ik ben prima gelukkig zo en zou er absoluut geen kindje meer bij willen hebben we moeten zoveel inleveren voor nog een kindje dat vergt ons gewoon echt teveel... En ik vind het heerlijk om alles te kunnen doen met haar terwijl ik genoeg lees van " ja dat kan niet want met 2 kids" of " ja maar ik moet *** van school halen" en nog tig voorbeelden wat er dus niet kan bij 2 of meer kinderen en het zelf moeten rooien (geen oppas zoals in mijn geval) ik ben er totaal niet jaloers op!
ik heb altijd gezegd 2.... maar ik twijfel wel. vind een zwangerschap op zich al best zwaar, zeker op het einde. dan het herstellen na de bevalling valt me ook wel deels tegen. nu heb ik nog alle rust... denk dat met een peuter erbij zoiets wel heel zwaar zou worden. weet niet of ik dat zo voor elkaar krijg... en daarnaast. stel ze kunnen van kinds af aan niet met elkaar overweg... ons is nu een lieve prachtige (zover we weten ook kerngezonde) dochter gegund. wat als de tweede niet gezond is... wat dan... allemaal dingen waardoor ik wel flink ga twijfelen in ieder geval. veel wikken en wegen dus voordat ik een keuze maak
Altijd wel gezegd dat k wel meer als 1 kindje zou willen, maar nu ben k daar niet meer zo zeker van. Wat meer mensen hier zeggen, t is druk en k ben bang dat k t niet aankan. Nu ook een onrustig slecht slapend meisje, wat overigens steeds beter gaat maar pff wat breken die gebroken nachten me op! Dus in ieder geval voorlopig geen 2e en misschien wel helemaal niet. T zwanger zijn vond k wel echt geweldig weinig klachten gehad. Ben zelf ook enig kind en nooit iets tekort gekomen!
Wij vinden 1 kindje ook genoeg. We zijn gelukkig zo. Mijn zwangerschap was zwaar Hyperemesis spugen tot het einde sondevoeding -25 kilo brr.. Ik was zo ziek de kans op herhaling is maarliefst 90% bij een tweede zwangerschap. Kan en wil ik dat ? Ik denk van niet mischien over een paar jaar wel heel anders maar voor nu de eerste 5 jaar niet.
Hier blijft het ook bij 1 kindje. Ik/wij zijn nu compleet en zien ons ook niet met meer kinderen, ik heb dat altijd al geroepen en ook manlief. Dit is na de geboorte en nu 1jaar later bijna niet anders. Veel redenen die voor ons opgaan zijn hier al eerder benoemd. Verder is er simpelweg gewoon geen wil/wens voor een 2de. Ik heb een super zwangerschap gehad en ook mijn bevalling was prima dus daar laat ik het niet voor. Want zwanger zijn vond ik super en dat is dus wel jammer dat dat dus nooit meer gebeurd. En onze zoon is een super makkelijke baby en dat gaan we nooit geen 2de keer meer krijgen hoor! Nooit geen spooknachten gehad hier of jengeldagen. Tandjes geen probleem, ziek nooit geweest en eet alles en goed. Kortom een droomkind tot nu toe! Maar wij en 2 kinderen, nee niet in de planning.
Ook wij houden het bij één kind. Lange tijd dacht ik dat ik geen kinderen wilde. Toen ging het toch kriebelen. Vanwege mijn gezondheid duurde het toen nog even voor ik zwanger mocht worden, maar uiteindelijk werd ik vlak voor mijn 39e verjaardag zwanger. Toen mijn meisje 6 maanden was heb ik ontzettend getwijfeld of ik niet toch een tweede kind zou willen. Dat was een hele heftige periode, maar inmiddels weet ik heel zeker dat ik niet opnieuw zwanger wil worden. Mijn leeftijd (nu ruim 40) speelt daarbij een grote rol, maar ook het gegeven dat we het nu heel goed hebben: een geweldig meisje en een blije papa en mama, die werk en gezin heel aardig weten te combineren. En dat wil ik graag zo houden. Maar oh, wat was het geweldig om zwanger te zijn....(die rugpijn ben ik allang vergeten)
mijn man en ik wilden altijd heel graag 2 of 3 kinderen, maar tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje ben ik 9 maanden doodziek geweest (hyperemesis gravidarum). We denken dat we zo een heftige periode zelf niet nog een keer aankunnen, en bovendien zou het voor mijn dochtertje heel traumatisch zijn als ze 9 maanden lang door d'r moeder verstoten wordt, omdat die te ziek is en geen prikkels kan verdragen. Maar de wens is wel heel groot, de mogelijkheid is er (als het goed is).. Als we willen kunnen we er gewoon voor gaan, grote kans van slagen. We willen dus ook erg graag, maar durven het niet aan, omdat de kans groot is dat ik het bij een 2e zwangerschap weer krijg.. We willen dus niet aan een 2e beginnen, maar de wens voor een 2e is wel heel groot, best frustrerend!
Wij hadden voorheen als ideaal 2 kindjes. Maar nu onze eerste er is weten we het zo zeker niet meer: - zwangerschap viel me niet echt mee - eerste weken met ons huilende zoontje waren best pittig - ik had enorm moeite met hem uit handen geven Allemaal dingen die vooral emotioneel niet zo makkelijk voor mij waren en heb echt veel gehuild. Ik kreeg geen gekke neigingen of gedachten hoor, maar wilde wel het liefst met man en kind naar een onbewoond eiland zonder bemoeienissen van anderen. Klinkt misschien heel overdreven (zeker met de drama's die je hier regelmatig leest...), maar ik heb me echt perioden heel rot gevoeld. Aan de ene kant heb je met een broer of zus altijd iemand om mee te spelen als je klein bent. Maar als je het niet hebt, weet je niet beter. Als je geluk hebt later ook iemand om op terug te vallen. Maar niet iedereen heeft dat. Ik heb zelf zoiets van vrienden kan je uitzoeken, een broer/zus krijg je er maar bij... Ik hoop dat ons zoontje een leuke lieve partner krijgt waar hij samen sterk mee staat Of anders een beste vriend die hem bijstaat in moeilijke tijden. En.... we mogen in onze handjes knijpen: snel zwanger, geen complicaties en een gezond kindje. Vind een kindje al best intensief, moet je nagaan als je voor twee moet zorgen . Misschien heel hard en lok misschien reacties uit, maar stel dat dat tweede kindje ook nog eens niet gezond is... Maargoed, we hebben nog geen definitieve beslissing genomen hoor, maar zo vanzelfsprekend is een tweede kindje echt niet meer voor ons!
Bedankt voor jullie reacties, en sorry voor het late reageren van mijn kant. Ik weet dat ik aan mezelf moet denken en mijn keuzes, maar ik lig dus in twijfel, ik wil nog zoveel en het liefst pas als mijn kindje na school gaat zodat ze zo weinig mogelijk ergens anders is, 2 kinderen is een stuk duurder, maar VL wilt zo graag, ik voel me zelfs bijna schuldig. En wat ook is en waar ik zeker niet vanuit mag gaan, stel er gebeurd ooit is met mijn kindje, tuurlijk kan een anders kindje dat nooit vervangen maar het geeft je wel de moed om verder te leven