Bijten, knijpen en duwen, help ik weet het niet meer!

Ten eerste,niet onzeker zijn!

Het is een fase waarin ze leren dat ze van zichzelf af leren bijten.
Frustrerend is het wel!

Mijn zoontje heeft er soms last van,wat ik meestal doe ik vertellen dat het niet mag,en dan een uitleg erbij waarom niet.

Buiten dit oefenen wij altijd gezicht mimiek,dus boos kijken,blij kijken en verdrietig zijn.
Dit laatste helpt goed bij het slaan wat ze weleens doen,als hij dit bij mij doet kijk ik verdrietig en zeg ik dat het niet lief is wat hij doet,omdat hij me verdrietig maakt want het doet pijn. Daarna zeg ik,aai maar,of geef maar een kusje,dan kijkt mama weer blij!
Ik maak hem dus bewust van zijn actie's,waarna hij dus merkt wat hij veroorzaakt,en ook al is hij nog net geen 2,ik merk dat het hier wel helpt.
Het alleen Nee zeggen werkt niet,een kind wil weten waarom niet,aan ons dus de taak uit te leggen waarom niet,dat kindjes met je spelen als je samen speelt enz.
Verder is het echt een fase,wel een hele lastige natuurlijk want je denkt al snel dat je iets fout doet.
Dit is mijn ervaring,ik hoop dat je er iets aan hebt!
Succes!

 

Meid, ik heb helaas geen tips voor je oid! Maar voel je niet zo schuldig! Ik heb mensen wel eens erger zien doen! Als niets helpt moet je soms dingen doen die tegen je gevoel ingaan..

 

Hier gebeurt het af en toe.. Het enige wat helpt: toespreken (waarom je niet mag slaan) en dan zet ik haar even van me weg, want met kindjes die slaan wil mama niet spelen. Dat heeft effect, ze zegt daarna sorry mama en we
spelen verder.

Ook zijn we hier bezig met "samen spelen". Dus niet alles is voor mn dochter, we spelen samen met het speelgoed, zo niet, dan speel ik niet meer mee. Misschien dat je dat ook spelenderwijs met haar kan doen/oefenen

Ik ben geen expert op dit gebied, doe dingen op gevoel dus ik weet niet in hoeverre dit pedagogisch verantwoord is, of je hier überhaupt iets aan hebt...

Liefs

 

Hoi!

Ten eerste; voel je er niet te rot over. We doen allemaal wel eens iets waar we later niet trots op zijn. En daarbij, als je haar niet echt pijn hebt gedaan hoef je je al helemaal niet rot te voelen.
Als ze geschrokken is, en je hebt er uitleg bij gegeven is het wellicht leerzaam ook nog.

Bij mijn oudste heb ik het zo gedaan:
Toen ze me kneep, heel hard au gezegd en verdriet laten zien. Ze schrok daar wel van. Toen moest ze het van mij goedmaken met een kusje etc en sorry. Dat hielp.

Bij de jongste hielp dat niet want die vind het lollig dat je au zegt. (frustrerend)
Dus toen zij me weer kneep ook wel au gezegd, rustig haar handje weggehaald. Op een niet-boze manier haar wat geknepen en uitgelegd dat het pijn doet. Dus niet blauw geknepen, maar net haar laten voelen dat het onaangenaam is. En niet met agressie of boosheid erbij.
Dat hielp wel!

Ze heeft het nog weleens geprobeerd hoor, maar niet meer zo hardnekkig.

 

wat lijkt me dat lastig.. overigens was ik 1 van die mensen die dit al eerder ge-opend had maar geen tijd om het hele verhaal echt te lezen laat staan er serieus op te reageren. Probeer daar geen oordeel aan te hechten want daarmee doe je jezelf echt te kort. Als Sanne mij ( meestal gelukkig perongeluk) echt pijn doet merk ik dat ik daar soms ook instinctief op reageer. Daar is m.i .niets mis mee. Natuurlijk is het niet de bedoeling om je kind bewust pijn te doen, maar kom je bent ook maar een mens. Pas trapte ze me per ongeluk tijdens het verschonen hard tegen mijn neus... ik duwde daarna echt veel te hard haar benen naar beneden en gilde dat ze dat niet meer mocht doen. Schaamde me rot. Maar ja.. uitgelegd dat ze mij mij i.d. ook veel pijn deed en dat ik daar heel erg van schrok.
Hoe er mee om te gaan vind ik lastig. Hier accepteren we het echt niet. Iemand of bv ook de hond pijn doen zeker bewust is liniea recta de hoek in .... maar ze doet het zelden. Is ook erg onder de indruk van in de hoek moeten zitten, dus dat is niet vergelijkbaar. Misschien toch eens met iemand praten die er verstand van heeft ? Niet om het gelijk ernstig probleem gedrag te maken want volgens mij hebben wel meer kindjes deze fase. Maar misschien wel om te voorkomen dat het echt probleemgedrag wordt...
succes in ieder geval.. !

 

Niet (te) schuldig voelen meis, het hoort bij het ouderschap om af en toe je eigen boekje te buiten te gaan. Knuffel!

Voor de rest: is er denk je een reden dat je dochter zo agressief is? Recente veranderingen die stress met zich meebrachten? Zich niet goed kunnen uiten? Miriam wil ook weleens uithalen als ze mij iets duidelijk wil maken, wat ik niet begrijp.

Je zou misschien ook eens met een pedagoog kunnen gaan praten.

Sterkte!

 

Je hoeft je niet schuldig te voelen, maar ik zou mij idd bezwaard voelen als ze zo vaak andere kinderen en dieren pijn doet. Omdat het al zo lang duurt en jullie geen verbetering zien zou ik het eens voorleggen bij het CB of de ha...misschien kunnen ze je doorverwijzen naar een pedagoog of wat bruikbare tips geven. Zorg in elk geval dat je haar de hemel in prijst als ze wèl lief is, haar goede gedrag dus (extreem) positief belonen en compleet negeren als je zou pijnt doet. Wat ook een vervelende reactie is aandacht in haar ogen en zou het dus in stand kunnen houden. Succes, hoop dat het snel beter gaat!

 

Mijn zoontje heeft mij twee keer gelage.

De eerste keer alles uitgelegd, hij sorry zeggen maar veel indruk leek het niet te maken.

Niet lang daarna gebeurde het weer en toen heb ik hem lang aangekeken zonder wat te zeggen en ben vervolgens weggelopen.
Het was echt zo'n ijzige stilte, misschien hard maar wel effectief. Hij kwam zelf naar mij toe om sorry te zeggen en heeft het daarna nooit meer gedaan.

Maar wat Nicky zegt kan ik me in vinden. Het klinkt alsof het probleem bij jullie iets groter is. Misschien idd een goed idee om professionele hulp te gaan zoeken.

 

Mijn dochter doet dit ook regelmatig en hier helpt het niet echt mee dat zoonlief gaat lachen als zijn kleine zus hem slaat, ze maken er dan een spelletje van. Totdat ze hem echt pijn doet, dan is het huilen natuurlijk.
Wat ik nu bij haar doe is telkens weer op de trap zetten, zeggen dat slaan/bijten etc niet mag en daarna een knuffel en sorry zeggen tegen mij én tegen haar broer, de kat, papa of wie dan ook. Ze is nu groot genoeg om te begrijpen dat de trap een plek is waar ze zit als ze straf heeft (gisteren zaten broer en zus naast elkaar op de trap).
Bij haar is het puur frustratie omdat ze zelf nog niet goed genoeg met woorden duidelijk kan maken wat ze wilt, dan gaat ze slaan of bijten. Het mag natuurlijk niet, maar het is wel een fase waar veel kinderen door heen gaan. Als ze ouder worden veranderd het gelukkig meestal wel.

Wat Niki88 zegt is ook wel een goede tip. Ik heb dat ook een tijdje gedaan, als ze mij sloeg of probeerde te bijten zette ik haar gelijk van mij af en negeerde haar compleet (na een paar seconden had ze al spijt en kreeg ze weer een knuffel van me). Dit heeft toen ook wel geholpen, ze ging inderdaad minder slaan en het was ook een stuk minder frustrerend dan de trap.
Omdat je zegt dat ze vaak ook gaat lachen als je er iets van zegt is het misschien wel iets om te proberen. Haar op haar kop geven is ook aandacht, als je haar compleet negeert bereikt ze er niets mee en zal ze het niet meer doen om die aandacht te krijgen. Het zal wel even duren voordat ze het door heeft, en waarschijnlijk zal ze het ook daarna nog wel eens doen, maar je haalt het 'spel' idee bij haar wel weg.
Positieve aandacht geven is ook een goede, complimentjes geven als ze lief speelt, als ze naar je toe komt zelf om een kusje vragen oid. Als je echt het idee hebt dat het niet beter wordt kan je natuurlijk altijd ook bij het CB oid overleggen wat het beste is om te doen.

Veel succes met je kleintje

 

Hier hielp heeeeel rustig blijven.
Zeggen tegen hem dat ik dit niet accepteer, en dat ik hem even apart zet om even na te denken. (= boven)
Na 5 minuten weer ophalen, en het er nog eens over gehad.
Vooral niet teveel hectiek en aandacht aan besteden.... Maar wel duidelij maken dat het gedrag niet geaccepteerd wordt.

 

Meis, niet schuldig over voelen! Ze is het waarschijnlijk allang weer vergeten. Zelf heb ik ook zo iets gehad: mijn zoontje van bijna 2 beet ineens heel hard in mijn schouder en toen gaf ik hem uit reflex een tik in zijn gezicht. Ik heb me er zo rot over gevoeld! Een uurtje later viel hij tegen de rand van de tafel: blauwe plek. De volgende dag bij oma, vroeg ome: ben je gevallen, je hebt een blauwe plek. Toen zei hij: 'mama daan'. Ik janken natuurlijk.. Maar het kan gewoon gebeuren, niet expres en niet nog een keer. Ze zijn het snel vergeten, echt.

Mijn zoontje heeft dus ook een tijdje gebeten, vooral mij en zijn vader maar ook andere kindjes. Wat bij ons hielp is doen alsof je moet huilen. Hij ging dan troosten en kusjes geven. Tegenwoordig komt het gedrag amper meer voor.
Is het bij je dochter misschien ook een manier om aandacht te krijgen? Let eens op wanneer ze dit gedrag laat zien. Als je een hele dag met haar thuis bent, plan dan een half uur samen met haar spelen in in de ochtend. Je bent dan helemaal van haar: geen telefoon / computer / boek. Alleen naar haar kijken en reageren op wat zij zegt. Zeggen dat ze zo goed speelt / puzzelt / praat en dat je trots op haar bent. Kijk of ze kort daarna of tijdens het spelen ook bijt. En op welke momenten van de dag ze dat doet.
Na een aantal dagen dit doen, zie je hopelijk een patroon.
Mocht ze later op de dag gaan bijten terwijl ze s ochtends lief heeft gespeeld met jou, kun je zeggen: 'vanmorgen heb je zo lief gespeeld, mama vond dat zo fijn. Nu bijt je en nu wordt mama verdrietig daarvan.'

Nou, ik ben natuurlijk geen pedagoog, maar ik hoop dat dit wat helpt om op een positieve manier je meisje van het bijten af te krijgen (met minder boos en minder corrigeren).

Succes!!

 

Hier een zoontje wat nog niet goed kan praten en die heeft (een korte periode gelukkig) wel eens andere kindjes zomaar geduwd en ook wel geslagen. Kwam echt vanuit frustratie.

Ik denk dat je moet onthouden dat je dochter het vast niet doet omdat ze bewust iemand pijn wilt doen. Ik geloof niet dat een 2 jarige al zo kan denken. Echt tips hoe je ermee om moet gaan heb ik ook niet.
Wou je alleen even een hart onder de riem steken.
Moeder zijn is niet altijd makkelijk. Zeker niet met de harde buitenwereld die makkelijk een oordeel velt over je kind.

Zo is mijn zoontje weleens verwend genoemd omdat ie heel snel en heel hard gaat huilen als iets niet lukt. Achteraf blijkt dat hij een vorm van autisme heeft. Met heel veel geduld en herhalen begrijpt hij nu soms dat hij om hulp moet vragen en is de boosheid ook minder.
Maar 30 van die buien op een dag en dan zit je er zo ff doorheen. Ben ook wel eens in janken uitgebarsten en heb tegen hem gezegd zoek het maar uit. Mamma weet t nu niet meer. Dit was voor de 'diagnose' overigens. Achteraf ook spijt van, Maarja ben ook maar een mens.

 

Ik heb ook ervaring met dit gedrag. Onze dochter heeft dit ook heel erg gedaan. We schaamde ons vaak rot. Ook op kraamviste deed ze zomaar uit het niets een baby pijn. Het enige advies wat ik kan geven is positief reageren. Straffen heeft bijna geen zin. Wij hebben dit geleerd van een pedagoog: we zeggen dan, hè wat zie ik nu? Deed je ...... Pijn? Je kan ook aaien of zeggen wat je graag wil. door het steeds positief te benaderen leer je, je kind met bepaalde emoties omgaan. Het is moeilijk ik weet het! Heel veel geduld hebben er komt een dag dat het overgaat. Wij hebben het kdv er ook goed bij betrokken. Bij onze dochter is het ook weggegaan toen ze dingen nog beter kon verwoorden. Succes ermee!