Hoi meiden, Ik vroeg me af of er hier meer meiden zijn die best wel onzeker zijn (geweest)? Het is bij mij ontstaan op de basisschool (kom oorspronkelijk uit Rusland en er werden wel eens stomme opmerkingen gemaakt over mijn moeder, ook heb ik een wipneus en werden er vaak varkensgeluiden gemaakt als ik voorbij liep). Toen ik door ging naar de middelbare school ging ik van mezelf niet zo snel bij de groep staan aangezien ik dit op de basis school niet gewend was, op die manier viel ik er best wel snel buiten. Gelukkig had ik wel een aantal vriendinnen maar ook veel 'oudere' mensen waar ik mee om ging omdat mijn zus ook op school zat. Op de middelbare school werd ik altijd als 'vreemd' gezien omdat ik niet hip gekleed was en meer geïnteresseerd was in dieren, spirituele zaken en reizen. Pas rond de 4e/5e havo zagen mensen in dat ik meer was dan de praatjes die er om me heen waren. Iets wat ik door de jaren heen heb 'opgebouwd' is dus een bepaalde onzekerheid, en vooral over mezelf tegenover andere meiden. Mijn tweede vriendje was soms nogal respectloos met opmerkingen over mijn uiterlijk en ik was er al niet zo blij mee, dus dat had er echt in gehakt. (Ik heb een normaal postuur, heb maatje 38 en ben 1.71m) Ook had hij contact opgezocht met een meisje waar ik altijd tegen op keek dus dat hielp niet echt. Ik wéét dat ik 'normaal' ben maar toch ben ik nooit tevreden, van vroeger uit ben ik bang dat ik buiten de boot val en dat de mooie meisjes er vandoor gaan met mijn vriend ofzo. Dit heeft deels ook een jaloezie gecreëerd, een angst dat als mijn vriend met iemand omgaat die (in mijn ogen) mooier en leuker is dan ik dat zij hem dan van me wint. Ik wil 'beter' zijn dan hun om dat te voorkomen, maar dat zal me nooit lukken. Rond mijn 15e heb ik ook een tijdje een eetstoornis gehad maar gelukkig ben ik er snel van af gekomen. Mijn vriend stelt me ook elke keer gerust en ik ben ook heel erg blij dat hij er goed mee om kan gaan en dat hij heel erg lief voor me is, anders zou het nu nog het zelfde zijn geweest als toen ik 15 was. Periodes gaat het prima, dan maak ik me geen zorgen en bedenk ik me hoe onbenullig die zorgen zijn. Ik heb een vriend, familie, onderdak.. Maar andere periodes zit het me weer dwars . Sorry voor het hele verhaal maar ik vroeg me gewoon af of er meiden zijn die hetzelfde hebben gevoeld of die advies hebben hoe ik hier nou van af kom en lekker zelfverzekerd door het leven kan zonder bang te zijn dat ik nooit goed genoeg ben.. Liefs
Ik ben extreem onzeker. Ook ontwikkeld na de basisschool ben ook altijd erg gepest waardoor dit is ontstaan.
Hier nog één hoor. Bij mij is het ook ontstaan op de basisschool. Ik ben 1 van een tweeling en mijn zusje is op de basisschool en middelbare school erg gepest en ik was dan "de zus van" waardoor ik ook vaak gepest werd. Gelukkig kon ik dit vaak wel loslaten, maar mijn zusje niet waardoor zij depressief is geworden en nu nog altijd kampt met problemen daarvan. Ik ben over mezelf erg onzeker. Vooral over mijn uiterlijk en gedrag. Daarom ging ik als 13 jarige de keuze maken om met paarden wat te doen, want die spiegelen jezelf en zeggen nooit iets over je uiterlijk. Ik heb al cursussen gehad voor mijn onzekerheid, maar het heeft nooit echt wat gedaan. Sinds dat ik een vriend heb, samenwoon en werk heb, kan ik er wel beter mee leven. Ik voel me goed thuis en op mijn werk en dat scheelt enorm . Wel blijf ik sommige situaties moeilijk vinden! En ik kan me erg vinden in jou jaloezie! Hier ook erg aanwezig. Iets wat vl niet zo waardeert, omdat hij mij dan een 'zeur' vind. Hij vind het moeilijk om zich in te leven in mij, omdat hij nooit met onzekerheid te maken heeft gehad. Hij staat zijn mannetje wel. Soms wou ik dat ik dat ook had!
Hier nog zo eentje... Door opmerkingen van mijn ouders en klasgenoten, heftige pesterijen van mijn 11e tot mijn 14e en de verkeerde vriendjes (en natuurlijk een stukje aanleg) heb ik ontzettende faalangst, onzekerheid en perfectionisme ontwikkeld. Fijne combinatie ook... Op mijn 21e heb ik hierdoor een jaar depressief thuis gezeten. Daar ben ik weer bovenop gekomen, maar 10 jaar later kwam ik weer thuis te zitten, met een burn out dit keer. Inmiddels ben ik nu 9 maanden onder behandeling van een psycholoog en dat helpt me enorm. Verder neem ik nu deel aan een cursus 'verbeter je zelfbeeld'. Ik hoop dat dit gaat helpen. Die jaloezie herken ik ook. Ik heb wat vervelende vriendjes gehad en een lastige scheiding achter de rug en ben nu continu bang dat ik mijn huidige vriend kwijt raak. Die wordt af en toe stapelgek van me, volgens mij. Ik kan je weinig tips geven, zit er zelf nog middenin. Het enige dat ik wel geleerd heb, is dat wanneer onzekerheid je leven in zo'n mate gaat beheersen, je vooral niet bang moet zijn om hulp te zoeken. Een goede psycholoog kan zoveel voor je betekenen!
Hier ooik hoor meis. Ik was veel ziek tijdens m'n jeugd en dus ook vaag afwezig op de basisschool, daardoor viel ik er ook een beetje buiten. Op dem iddelbare school ging het veel beter, maar bleef toch nog wel dat gevoel houden. Ik heb het in mijn vakgebied overigens weer niet. Ik studeer nu psychologie. Dat gaat erg goed envoel ik me zeker in mn vaardigheden ( over het algemeen), het helpt me ook wel om sterker over de rest van me te voelen. Ook m'n uiterlijk. Ik ben bvb niet mager, ben evenlang als jij en heb maat 40/42, op ich geen overgewicht volgens BMI, wel mollig. Ik probeer mezelf nu te accepteren ipv steeds maar met lijnen bezig te zijn, dat geeft ook al rust. Het is lastig, zal wss altijd een zwakke plek blijven
Bedankt dat jullie dit met me willen delen meiden . Klinkt misschien stom maar het is 'fijn' om te lezen dat meer mensen het ervaren. Altijd zie ik van die zelfverzekerde meiden die het niet uit maakt wat mensen van ze denken en dan denk ik dat wil ik ook! Maar is moeilijker dan het lijkt . Over het algemeen kan ik wel zelfverzekerd over komen maar mensen hebben wel goed gemerkt, ook voor de klas (doe lerarenopleiding), dat de onzekerheid er toch wel uit kan komen. Weet niet of een aantal van jullie ook HSP is? Wat niet echt meehelpt .. Ik heb wel een aantal keer gedacht aan met iemand praten ofzo, maar dan dacht ik weer 'oh, dan moet ik weer betalen en ik ben nu aan het sparen.' of 'Ik kan het ook wel zonder.'
Ik herken het ook, en ik ben nog heel onzeker. Ik durf bijvoorbeeld nooit langs het terras op het dorp hier te rijden, bang dat bekenden mij zien en over me praten. Als ik friet ga halen, doe ik dat ook in een ander dorp, ziet niemand me. Maar het ergste vind ik nu, dat ik werk onder mijn niveau, omdat ik bang ben dat ik niet kan. Maar als ik binnen een jaar niet op mijn eigen niveau aan de slag ga vervalt mijn diploma Waar het vandaan komt? Geen idee. Niemand heeft het hier echt in de gaten, omdat ik het vaak kan weglachen of verbergen. Maar ik zit er zeer zeker mee.
Hier ook enorm onzeker (geweest). Het gaat ondertussen al beter maar in groepen ben ik nog steeds enorm teruggetrokken. Ik ben vroeger heel erg gepest geweest en ook thuis ging het niet zo goed en dat heeft mij getekend tot nu toe in mijn leven.
Troost je. Je bent echt niet de enige. En hou ook in je achterhoofd, de mensen die je ziet waarvan je denkt dat ze heel zelfverzekerd zijn, wie zegt dat die echt zo zelfverzekerd zijn? Is maar net hoe ze zichzelf naar de buitenwereld toe profileren. Ik herken een groot deel van je verhaal. Ik ben vroeger veel verhuist, veel van school gewisseld, was ietwat mollig met mega borsten, en helemaal into reptielen. Vond dus ook weinig aansluiting in de klas, echt pesten was het niet, maar ze liepen ook niet bepaald met me weg. Ben toen aardig onzeker geworden, en heb daardoor nu al 9 jaar anorexia, ben extreem perfectionistisch, nooit rust in mijn kont omdat ik altijd meer en beter wil presteren. Dus kan me denk ik aardig inleven in hoe je je voelt. Hartstikke vervelend! Ik heb er nog dagelijks last van, sinds mijn bevalling heb ik een redelijk gezond gewicht, maar lekker zit het me niet. En het blijft ook niet alleen bij mijn figuur, ik verwacht veel, te veel van mezelf op alle vlakken en dat is erg vermoeiend. Daarnaast zijn het ook geen realistische verwachtingen die ik van mezelf heb. Ik lees mee voor tips Ik zit PMT te overwegen om te werken aan mijn zelfbeeld. Google maar eens misschien is het ook wat voor jou. Edit: Worden gesprekken met een therapeut of eerstelijns psycholoog niet gewoon vergoed door je zorgverzekering? Moeite waard om uit te zoeken!
Hier nog een hoor, 'fijn' dat ik niet de enige ben. Heb het al van kleins af aan, veel gepest en buitengesloten geweest, foute relaties gehad en daardoor nu erg onzeker (al weet ik dat vaak goed te verbergen), faalangst en altijd denken dat ik niet goed (genoeg) ben zoals ik ben. Ben er langzaam vanaf aan het raken maar het is nog een lange weg die ik daarvoor moet gaan. Sta op een punt om dingen te gaan doen die ik nooit heb gedurfd, gewoon om door die onzekerheid en angsten heen te komen en ook omdat iedereen om mij heen wél in mij geloofd. Dan moet er toch zeker iets goeds aan mij zijn en moet ik toch sterker zijn dan ik dacht, niet dan?
Owja en bedacht me nog. Als je geïnteresseerd bent in wat spirituele dingen, zou je ook een edelsteen kunnen dragen. Of miss iets homeopathisch, bachbloesem druppels ofzo. Je zult er de oorlog niet mee winnen maar alle kleine beetjes helpen
Bedankt iedereen. Het is vervelend hoe zoiets je 'pakt' en je er dan zo moeilijk van af komt.. Ik snap dat andere mensen waarschijnlijk ook onzeker zijn onder hun zelfverzekerdheid maar dat zal toch niet in de mate zijn zoals veel anderen. Het stomme is dat er op mijn school een training zelfvertrouwen werd gegeven, vorig jaar heb ik niet meegedaan en toen heb ik deels door mijn onzekerheid mijn stage niet gehaald. Dus ik dacht, dit jaar doe ik mee. De vrouw die we moesten mailen reageerde de eerste keer niet, twee weken later mailde ik nog een keer of ik misschien meer informatie mocht hebben over de training. Nog niks gehoord, dan denk ik ook van, ik probeer het maar het lukt niet eens . Heel erg naar dat sommige hier er zo veel last van hebben in het dagelijks leven. Hier gaat het met vlagen, als ik een tijdje niet lekker in mijn vel zit en ik zie een vrouw waarvan (ik denk) dat ze perfect is dan kan ik mezelf weer opvreten van binnen.. En andere tijden dan gaat het weer meer om mijn 'competentie' dan denk ik dat ik toch niet zal afstuderen, dat als ik lerares ben ik overspannen zal raken etc.. Maar als het dan een tijdje heel goed gaat met mijn vriend en mij en ik heb geen zorgen aan mijn hoofd dan heb ik nergens echt last van. Heel vreemd. Hebben jullie er in bepaalde seizoenen ook meer last van dan anders?
PMT klinkt wel interessant! Bij wat voor instanties kun je zoiets vinden? Over wat vergoed wordt met therapeut/psycholoog weet ik niet precies, volgens mij was het probleem of wekenlange wachttijden, of dat maar een aantal sessies (deels) werden vergoed en je dan alles moet betalen. Ja is misschien wel een goed plan , al ik het misschien maar een mentale stimulatie, dat is ook al wat . Heb thuis nog een hele hoop edelstenen liggen (was er een aantal jaar hiervoor meer mee bezig). Moet je ze ook opladen of iets dergelijks? Ze liggen nu al een hele tijd in een la .
Ik ben ook erg onzeker, waarschijnlijk doordat ik in mijn jeugd 3 keer verhuisd ben naar een ander land, en mezelf op de basisschool dus iedere keer moest bewijzen. Ik ben nooit gepest maar toch altijd bang dat ik niet goed genoeg ben. Ik heb het een beetje geaccepteerd, ik ben gewoon zo..
Ik ben eigenlijkmnooit gepest maar was toch altijd erg onzeker en verlegen zelfs zo erg dat ik mijn mondelinge examens extra tijd kreeg en zelf de leraren uit mocht zoeken die er bij zaten, eindsprekebeurt hield ik alleen voor vriendinnen en 1 leraar omdat ik dat echt niet voor de klas kon dan wist men zeker dat ikmhet niet zou halen. En nu helemaal bijna geen last meer van , op een gegeven moment ga je werken en dan moet je wel,voor jezelf,opspreken want anders wordt er gewoon ver je heen gelopen. Ik had al vrij vlot (op mijn 19de) een leidinggevende functie en tja dan moet je gewoon opspreken en ook soms minder leuke gesprekken doen en al,doende leer je en groei maar wta voor mij de grootste omslag gaf was het anders gaan denken. Ik ben een tijdje naar de fysio geweest voor ontspanningsoefeningen omdat ik veel hoofdpijn had door spanning, zag er zelf het nut niet van in, en die man zei erg makkelijk van ja maar wat is het probleem nu dan, wat is het ergste wat er kan gebeuren in die situatie, en als je dat bedacht dan was dat vaak helemaal niet zo erg, of nu heb je niks gezegd en blijft er thuis maar over denken van ik had zus moeten zeggen of zo moeten doen en dan blijft het maar in je hoofd had je het gewoon gezegd had je het daarna los kunnen laten en was het klaar geweest. Al met al is het dus vooral een kwestie van je manier van denken veranderen, in het begin als,ik dan vast sloeg zei ik gewoon ik moet nu even naar de wc, wat nakijken wat dan ook, ik kom er zo op terug en dan nam ik even een paar minuten om te denken wat wil ik wat verwacht ik ehoe bereik is dat en dan ging ik hetgesprek aan, en uiteindelijk wordt het automatisme en is dat niet meer nodig. Een tijdje terug zei iemand tegen mij dat ze het lastig vonden dat ik zo direct was en zo duidelijk mijn eigen mening had en zei terwijl,hun dta net konden, ik vond het een ,mega compliment . Het is een lange weg maar als je wilt dan lukt het wel
Ik ga (als ik me er toe kan zetten ) PMT volgen bij een vrijgevestigde thepapeute. Haar site is pmtpraktijkapeldoorn.nl dacht ik. Je kan het denk ik ook wel volgen als je je aanmeld bij het GGZ of Meerkanten weet niet in welke regio je woont waar je dan onder valt. Alleen dan zit je inderdaad met lange wachttijden. Ik krijg het voor de helft vergoed, bij mijn verzekering valt het onder alternatieve geneeswijzen en dat vergoeden ze deels. Over de stenen, je kan ze 5 min onder de stromende kraan houden. Of ze begraven in het zand, en een nacht en dag laten zitten. Maar voor dat laatste ben zelfs ik wat te nuchter
Hier ook onzeker geweest. Ook op de middelbare school een tijdje getreitert. Duurde maar 1,5 jaar maar heeft mijn 1,5 jaar daar op school mooi verpest en heeft mijn zelfbeeld enorm doen veranderen. Daarna een toffe tijd gehad. Sinds ik bij mijn man ben gekomen is er iets veranderd. Hij wist van mijn onzekerheid over alles, over mijzelf,wat ik doen,bang voor vernedering,bang voor afkeur,bang voor alles,Bang voor de buitenwereld etc Hij heeft mij geleerd om voor mijzelf op te komen. -Zelf telefoontjes plegen -Zelf dingen regelen -Zelf Dingen halen -Problemen zelf oplossen -Mee met uitjes van man zijn werk, vreemden voor mij.. Mijn man heeft mij geholpen om sociaal te zijn, om zelf initiatieven te nemen. En mijn grootste probleem, om mijzelf te beschermen en voor mijzelf op te komen. Mensen hebben gewoon geen idee wat ze een ander aandoen, meestal zijn ze het na enkele jaren weer vergeten...Maar hebben geen flauw benul van het feit wat de tegenpartij mee moet maken/dragen.