jeetje... heb het met tranen in mijn ogen gelezen. wat vreselijk oneerlijk dat dit mooie wondertje niet bij jullie mocht blijven... heel veel sterkte.
Lieve Casper we hebben een zwaar, moeilijk en vooral emotioneel jaar achter de rug Maar de gedachte dat jij hier bij ons thuis bent, samen met oma en voor altijd op mijn borst staat geeft wat rust slapen doe ik bijna niet, denken aan jou doe ik vaak. Emotioneel gaat het op en veel neer. De feestdagen worden zwaar wetend at ik met een mooie zwangere buik had rond moeten lopen met jou daarin lekker schoppend tegen mijn blaas. Lieve Casper mama houd van jou!!
Beste Dani, Wat een ontzettend ontroerend, mooi en liefdevol verhaal. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Wat mag jij trots zijn op je ongelooflijk mooie zoon* en wat zijn jullie sterk! Ik wens jullie ontzettend veel kracht toe in deze moeilijke periode.. Dit gun je niemand. Geluk en verdriet ligt zo dicht bij elkaar.. Koester de mooie momenten die jullie samen hebben gehad. Dikke knuffel.
Zie jij ook al zo tegen de feestdagen op? Ik kan het gevoel ook niet loslaten dat ik eigenlijk zwanger had moeten zijn tijdens de feestdagen. Heel veel sterkte en hopelijk kan je er toch een beetje van genieten!
Wat een prachtig mannetje! Sterkte met dit grote verlies. Helaas weet ik maar al te goed wat je nu doormaakt.
Gister hebben we de zelfontworpen urn voor casper mogen gaan halen. In de zwarte blauwsteen zit de as van Casper en er komt nog een keitje bij met een bronzen handje zijn voetjes en zijn handje zijn op ware grootte! Lieverd mama houd van jou!
Lieve dani, Wat een mooi urntje zeg. Super mooi! Fijn dat het ook helemaal naar jullie zin is. Ik zal met de feestdagen een extra kaarsje voor jullie branden... Knuffeltje
Mooi dat jullie het zelf uitgekozen hebben zo! Heel persoonlijk. Wij hebben ook zo'n voetjes in brons laten maken... prachtig is dat he?!
Wat een ontzettend mooi mannetje! En wat een triest verhaal Ergens kan ik wel boos worden dat ze het niet eens proberen. Mannetje heeft nog een uur op eigen kracht geleefd. Misschien had hij het wel kunnen redden met hulp..
Ze doen het niet voor niks niet. De kansen van zo'n kindje zijn gewoon zó minimaal, dat je het 't kindje én de ouders niet kan aandoen om in zo'n strijd te leven, terwijl de kans dat het kindje overlijdt (al is het een heeele poos later) echt enorm is. Helaas zijn ze gewoon te klein en kwetsbaar voor deze wereld..... daar moeten we mee leven. En ook na de 24 weken, nadat ze wel ingrijpen, gaat het nog vaker mis dan goed.
In de jaren 80 lag de grens nog hoger om te gaan behandelen. Mij zouden ze ook niet behandelen volgens de richtlijnen. Mijn moeder heeft toen geeist dat ze wel gingen behandelen. (wat ze daarvoor gedaan heeft weet ik ook niet, maar mijn vader wilde ook liever de stekker eruit trekken..) Resultaat: Gezond en wel, niets mis met me. (Zelf geboren met 25 weken)
Tja, dan ben jij het wonder waar een hoop mensen op hopen... De uitzondering op de regel. Van de vijventwintig kindjes die ze dat jaar tegen de richtlijnen met 25 weken wel een kans hebben gegeven ben jij misschien de enige geweest die het gezond overleefd heeft, naast jou leven er misschien nog 10 mensen met een ernstige verstandelijke of lichamelijke handicap en de rest is ondanks hard knokken en lijden toch onverhoopt overleden... No offense, maar de verhalen over de wondertjes doen me erg veel zeer. Ben je echt met 25 weken geboren? Vaak blijkt met dit soort verhalen dat ze in die tijd nogal eens verkeerd telden op de weken, dan bleek het gewicht en formaat van de pasgeboren baby met 25 weken bij een baby van 27 weken te horen...
Afhankelijk van in hoe goede conditie de baby is, maken ze uitzonderingen. Dat was ook met baby's van 24 weken, terwijl de grens toen nog op 25 weken lag. Als ze er een redelijke kans in zien dat het goed kan aflopen, doen ze hun best. Alleen is die kans vaak te klein om het te proberen. Jij (en je ouders) hebben heel veel geluk gehad! Gelukkig zijn zo'n gevallen er ook! En niet alleen maar negatieve gevallen. Maar onder de 24 weken is de kans écht te klein...
Ook dat klopt ja.. Het is een behoorlijke uitzondering dat als je inderdaad met 25 weken geboren bent in die tijd, dat je het gezond en wel overleefd hebt. Maar dat sluit niet uit dat er veel te veel andere kinderen wel overleden zijn of er inderdaad geen goed en fijn leven aan over hebben gehouden. En ik zou persoonlijk die gok niet willen nemen.... dat vind ik een gok over de rug van je kind. En gelukkig hebben je ouders de gok toch gewaagd! Maar ik zou het niet kunnen, ik wil mijn kindje een zo goed mogelijk leven bieden en als er meer dan 75% kans is dat hij/zij ernstig gehandicapt is...dan houdt het voor mij op. Ik had ook de behandeling van mijn dochtertje door kunnen zetten, dan kon ze misschien als kastplantje nog een heel leven bij me zijn... maar dat kan ik niet, dat verdient ze niet. Dus helaas moet je soms een rot keuze maken in het belang van je kind. En je ouders zijn een uitzondering... zo veel geluk zullen de meeste ouders niet hebben helaas.
Het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Maar ik leek uit dit verhaal op te maken, dat ze uberhaubt niets geprobeerd hebben. Is het dan niet "vreemd" dat een kindje wel een uur op eigen kracht leeft? Misschien had het kindje wel veel langer kunnen leven als ze hun best gedaan hadden. Daar hebben de ouders niets meer aan, maar ik vraag mij dit wel altijd af bij dit soort verhalen. In en intriest dat het gebeurt. En ja, ik ben echt met 25 weken geboren. Ik heb toevallig een berg foto's in de lade liggen de ik laatst heb opgevraagd. In de eerste weken van mijn leven heb ik geloof ik de ct-scan vaker gezien dan mijn ouders. Maar ik leef. En er is echt niets mis met mij. Het enige wat ik kon terugvinden in de papieren is dat ik een ernstig IRDS had. Dit heeft zich opgelost, en ik heb verder nergens last van gehad. Tenminste, niet dat ik kan terugvinden. Ik heb enkele foto's van mezelf van toen mijn ouders mij vast hielden. Ik leek wel een alien, grote zwarte ogen, en een huid waar je lichtelijk doorheen kon kijken. Zonder mn beentjes was ik net iets groter dan de hand van mijn vader. Hoe oud ik precies ben op die foto's weet ik niet, want dat staat er niet bij. Ik ben wel geboren met een kleine afwijking aan mijn voet, maar zovele die daarmee geboren worden. (niets mis mee..)
Natuurlijk is het niet minder dan in het belang van je kind om de stekker eruit te trekken als er problemen zijn die vastgesteld zijn. (Ik ken jouw verhaal niet,..) Maar bij mij wilde ze ook de stekker eruit trekken. Mijn vader zei laatst lichtelijk geëmotioneerd dat hij ook de stekker eruit had willen trekken, maar dat mijn moeder het overwicht nam. Mijn moeder had al een aantal kinderen begraven, het enige wat ze zei toen ik werd geboren is "die redt t wel". En ik heb het gered, tegen beter weten van alle artsen en mijn vader in. Het kan, ookal is de kans niet groot.