...... hoe je dat noemt. Geschrokken of verdrietig of boos. Ik geloof alles. En misschien gaat het voor sommigen van jullie nergens over, maar ik moet t even van me afschrijven. Ik was net even in de stad iets terugbrengen. Op de terugweg sta ik te wachten op de lift om naar de parkeergarage te gaan. Er komt een vrouw aangelopen met een wandelwagen met kap waarin een baby echt hartverscheurend ligt te huilen, nee te krijsen. Ze kijken nog even, wiegelt de speen heen en weer en kijkt daarna tien minuten (tot betaling van het parkeerkaartje en naar de auto) stoicijns en reageert totaal niet op het jongetje. Het jongetje had een dik winterjasje aan en lag onder de dekens te schreeuwen. Soms kreeg hij bijna geen adem. Het ging me aan mijn hart, er ging een steek doorheen. En ik durf er niets van te zeggen. Bang dat ik overdrijf (heb zelf een huilbaby gehad, met reflux en prematuriteit), maar ook in de lift zei een oudere dame, wat een verdriet heeft hij, helemaal over zijn toeren. Hij kreeg soms amper adem. Ze reageerde totaal niet. Ik weet niet wat er achter zit, ik kan me namelijk niet voorstellen dat een moeder haar kind zo laat huilen. Misschien schop ik sommigen tegen het verkeerde been, maar ik wil gewoon kwijt hoe ik erover denk. Ik zit echt met tranen hier, zo zielig vond ik het voor het babietje. Net geboren en dan zo warm aangelopen liggen krijsen voor een beetje.......tja, liefde, eten? Ik mag haar niets kwalijk nemen, want ik weet het fijne er niet van. En toch baal ik dat haar niet durf aan te spreken. Gewoon voor dat jongetje. Bah, de tranen lopen over mijn wangen. Ik wou dat ik het had kunnen troosten. Sorry voor mijn egoverhaal, ik moest het gewoon even kwijt.
Het siert je dat je zoveel medelijden met het huilende jochie hebt. Huilende kinderen kunnen hartverscheurend zijn. Maar zoals je zelf al zegt, je weet de achtergrond niet. Ga er maar van uit dat de ouders weten waarom het jochie zo lag te krijsen en er op dat moment gewoon niets aan konden doen. Arme ouders...
Sja, ik heb dat ook weleens meegemaakt met mijn kids. Baby's kunnen nogal hartverscheurend huilen. In mijn geval toen ook...ze hadden honger en ik gaf bij beiden borstvoeding dus ja....ik kon toen ook niks doen. Het enige verschil is dat ik mijn kids wel uit de wagen haalde. Maar dat maakte het vaak alleen maar erger bij het ruiken van mama
Ja ik heb wel eens met mijn zoontje ergens gezeten waar hij ook heel hard ging huilen en ik het negeerde. Hij was namelijk moe en zichzelf aan slaap aan het huilen maar het klonk voor onbekenden echt heel zielig. Een vrouw ging toen ongevraagd naar hem toe en sprak mij ook op hele negatieve toon aan. Ik werd er toen echt heel erg verdrietig van want ik deed gewoon wat ik op dat moment het beste vond, als ik hem uit de wagen haalde raakte hij alleen maar meer overstuur en hij viel ook gewoon in slaap na een tijdje. Die vrouw gaf me echt het gevoel dat ik een waardeloze moeder was en ik zat echt met tranen in mn ogen daar...
Snap dat het je raakt,echt waar. Maar ik heb zo ontzettend veel opmerkingen gekregen rondom het huilen van onze jongste dat ik op een gegeven moment haas niet meer naar buiten durfde. Ze huilde altijd en heel hard. De ergste opmerkingen kwamen gek genoeg van de iets oudere moeders, dus met kids van 10+. En oude mensen. Maar nooit, nooit heeft iemand me bemoedigend toegelachen of wat dan ook. En weet je wat ik nu doe? Als ik zo'n moeder zie? Even lachen en als je reactie krijgt, een gesprekje aan gaan. Want ik kon onze meid wel wat doen, maar de mensen met k.topmerkingen kon ik wel vermoorden. Ik meen het. Ik weet nog dat ik dacht: (ik liep door de ah, ze huilde al 20 min non stop, ik had de oudste in de duowagen, de jongste op de arm, ondertussen kitste ze over mijn schouder heen, dus liep ik met servetjes te dweilen. Toen zei er zo'n oude trien: ach germ, het(?) heeft vast honger) en nu moet je niks meer zeggen, ik duw je headfirst in de vriezer. En werkelijk, ik zou het gedaan hebben. Dus: toen begrip, geen een moeder (nouja, oke, maar meestal dan) doet het expres..
Ik vind het ook altijd verschrikkelijk als ik een baby heel hard hoor huilen of krijsen op straat. Maar ik zeg er expres niks van, omdat het voor de moeder (of vader) vast nog veel erger is. Wat verox zegt: ze weet waarschijnlijk precies wat er aan de hand is, maar kan er niks aan doen op het moment. Misschien leek haar blik stoicijns, maar was ze eigenlijk aan het vechten tegen haar tranen en keek ze juist niet naar haar baby omdat dat voor haar nog moeilijker zou zijn. Ik noem maar wat hoor, maar je weet het gewoon niet.
daarom heb ik ook niets gezegd, ik weet niet wat er achter zit. Maar ze negeerde hem zo en keek zo stoicijns en niet naar haar kindje, kan ook maar een houding zijn, maar het gehele plaatje kwam gewoon hartverscheurend over. En misschien ben ik met mijn achtergrond (van ons kindje) wel extra vatbaar hiervoor.
Misschien deed het haarzelf ook wel verdriet dat haar kind zo hard huilde en zij zelf er op dat moment niks aan kon doen. of het idee had er niks aan te kunnen doen.
als mijn zoontje over zijn slaap heen was kon hij ook hysterisch huilen en gillen. alsog hij mishandeld werd eerlijk waar. kreeg dan ook scheve gezichten. toch is mijn zoontje een kind wat snel reageerd op prikkels en uit de wagen halen zou hem alleen nog meer uit zijn slaaphouden waardoor het naderhand nog erger werd. laten huilen hoe ergook was dan vaak de beste oplossing. soms duurde dit 10 minuutjes en zat dan huilend op de trap omdat ik niks kon doen. optillen en dragen maakte het enkel erger (verkorte nekspieren en veel pijn bij wiegen dus hielp ook niet) hij moest er gewoon even doorheen. op den duur leerde ik dat dit voor zijn eigen best wil was. als ik toch eigenwijs ging kijken, troosten etc dan duurde het huilen soms wel een uur terwijl als ik hem even liet huilen en niks deed dan sliep hij veel sneller. mijnzoontje was een huilbaby en huilde 24/7. dan doe je wat het beste is en dat kan soms laten huilen zijn. op den duur keek ik niet meer naar wat andere mensen vonden en ik wist dat dit de beste oplossing was. mijn dochter daar in tegen kreeg ik zo stil met een knuffel en deed dit dan ook bij haar.
Tja zo ben ik ook wel een beetje hoor...als je op dat moment even niets aan je baby kunt doen ...ja dan moet je hetmaar even zo laten. En negeren ja. Soms is eruit halen nog erger. Gewoon maar snel naar de auto en naar huis. Als je steeds blijft proberen het te troosten wordt het vaak ook alleen maar erger. Snap je gevoel wel maar die moeder wil ook vast gewoon het beste voor haar baby en ging snel naar huis.
O ik herken dit wel. Was laatst met de draagdoek met mijn dochter in de trein naar huis. Treinrit van een klein uurtje en dan nog een kwartier met de tram. Maar ze kon niet in slaap vallen terwijl ze in de trein al moe was. Het moment dat we in de tram stapten begon ze dan ook hartverscheurend te huilen. Ze was helemaal over haar slaap heen en dan weet ze niet meer wat ze wil, ze huilt alleen maar, en hard. Ik had haar speentje er wel bij maar ook dat hielp niet meer. Ik had haar al in de draagdoek dus lekker dicht tegen me aan, maar niets hielp! Ja, toen we naar buiten stapten en mevrouw de straatlantaarns even ging bekijken Ik voelde me op dat moment ook erg opgelaten maar heb gelukkig geen opmerkingen of rare blikken gekregen. Was daar dan ook echt niet van gediend geweest. Een bemoedigende glimlach had ik wel gewaardeerd.
Ik kan me je gevoel zo goed voorstellen! Ik kan ook niet goed tegen hard huilende/krijsende baby'tjes, er komen dan zoveel gevoelens naar boven, moet me vaak inhouden om niet te gaan huilen , want dat deed ik bij Lisa op een gegeven moment telkens als ze maar bleef huilen, wat een wanhoop voelde ik dan en dat gevoel komt vaak weer naar boven als ik een baby hoor huilen. Wij hebben een buurmeisje van 4,5 maand en ze huilt niet veel, maar als zij huilt komt dat gevoel ook wel eens naar boven. Ik liet Lisa ook wel eens zo hard huilen, zeker als we naar de auto ofzo gingen of als ik naar huis liep en ik er toch even niets kon doen. Je voelt je dan zo machteloos als ouder. Ik heb op moment ook weleens stoïcijns gekeken, aan de ene kant omdat ik me sterk hield, aan de andere kant omdat het me soms ook even niet kon schelen, aangezien niets hielp. Maar van binnen ga je dan toch kapot van verdriet...
Ik zou hetzelfde gevoel hebben en ook niks zeggen. Echt niet raar. Ik heb zelf ook een flink huilend kindje gehad en sindsdien kan ik heel slecht tegen huilende kinderen. Wij hebben absoluut geen gehorig huis, maar laatst stond ik ineens 's nachts in de hal omdat ik de baby van de buren hoorde huilen. Ik wilde een flesje gaan maken . Mijn dochter is al 1 geweest, maar toch zit dat nog zo in mijn systeem.
dank je wel luna en snoopy, dat is hoe ik me voel. Het ging me gewoon door merg en been, het is helemaal niet dat ik denk dat die moeder het niet goed doet. Het is puur het huilen. He, ben gelukkig wel weer bijgekomen maar merk dat het me nog steeds ontzettend van streek maakt zoiets.
Goed dat je niks hebt gezegd, al snap ik best dat het moeilijk is om te horen. Wij hadden het net in de winkel. Elise keihard huilen (moe, maar duim floepte steeds uit de mond en hartstikke verkouden). Hoefde haar maar aan te kijken en ze huilde nog harder. Dan laat ik haar gewoon even huilen, er was niks dat ik voor haar konde doen. Ondertussen had Lenn zn kop verkeerd en schreeuwde de boel ook helemaal bij elkaar. Ik laat hem altijd gewoon staan waar hij staat, hij komt me namelijk toch wel achterna en waar hij ook heen zou willen, hij moest eerst langs mij Ik kon hem wel zien, maar hij mij niet. En de opmerkingen waren uiteraard aanwezig van mensen. zielig zeg, hij is verdrietig, laat je hem zomaar staan (uh ja), Wat heeft ie? (gaat je geen moer aan), Nou zielig hoor. Zucht. Was in staat om het flesje wijn dat ik uitgezocht had direct open te maken en op te drinken. Uiteindelijk kwam hij me wel achterna, met hard gehuil en veel geschreeuw. maar die opmerkingen komen me dan zo de strot uit, dat het beter is voor iedereen dat ik lekker mn mond hou.
Ik kan zelf ook echt niet tegen gehuil, liep bij mn dochter dus regelmatig met een huilende baby op de arm en een lege wagen. Bij zoonlief laten we de wagen gewoon al wel thuis; in de draagdoek is hij makkelijker te troosten. Ik zeg er in zo'n situatie soms sarcastisch juist wel wat van. Of ik mompel iets van "ach arm ventje, wat een verdriet, is hij moe?"
Tja suusjeuh, dat kan er bij mij niet in hoor.. Als je zelf zo'n huilbaby hebt gehad, dat je dan nog van die lage sarcastiache opmerkingen gaat maken? Kwamen die bij jou dan niet heel hard binnen?
Als je zo'n sarcastische opmerking tegen mij zou maken had je net de verkeerde voor je. Je hebt je mond erover te houden in zo'n situatie. Je hebt geen idee wat er speelt en wat er aan de hand is
Nou daar kwam jij bij mij dus niet zomaar mee weg, dan kreeg je je portie wel terug van mij, vindt het ook bepaald raar dat je zelf een huilbaby hebt gehad en er dan bij een ander wat over gaat zeggen.