Hallo dames, Hoewel ik niet zo'n actief lid ben, lees ik wel heel veel mee. Ik zie vaak goede adviezen voorbij komen en heb daarom besloten om toch maar mijn verhaal/vraag hier neer te zetten. Ik probeer het zo kort mogelijk te houden, hoop dat het lukt. Vorig jaar heb ik een leuke man leren kennen, we hadden het goed naar ons zin samen, ik voelde me erg fijn bij hem. Desondanks kreeg ik op een gegeven moment twijfels, ik kon niet precies duiden waarom. Achteraf gezien vond ik het waarschijnlijk gewoon eng om zoveel om iemand te geven. Deze twijfels heb ik uitgesproken, maar we hebben er verder niks mee gedaan. Ongeveer 2 maanden later begon hij ook te twijfelen en hebben we samen besloten er een punt achter te zetten. Dit werkte echter voor geen van beiden en we bleven een beetje aanrommelen. Hij gaf meerdere malen aan het nog opnieuw te willen proberen, ik was hier terughoudend in, bang om gekwetst te worden. Uiteindelijk toch mn gevoel laten spreken en hem gezegd het nog eens te willen proberen. Hij reageerde hier alleen negatief op en zei dat het nu te laat was. De nodige tranen zijn gevloeid en ik bleef me rot voelen. Een week later wilde hij toch nog eens praten. Hij had er goed over nagedacht en besefte dat hij me erg miste en wel samen een toekomst zag. Ik heb hem gezegd dat ik na wilde denken en dat hij ook nog goed na moest denken. Heb hem tig keer gevraagd of hij zeker was van zijn zaak, hij bevestigde dit keer op keer. Dus ik heb de sprong nogmaals gewaagd. En toen kwamen bij hem na een paar dagen alweer de twijfels opzetten. Hij sprak ze niet uit, maar ik pikte ze wel op. Daarom dus gisteren weer met hem gesproken, want ik begon inmiddels ook flink boos te worden dat hij zo met mij omgaat. We hebben dus weer een hele tijd zitten praten. Het probleem is alleen dat we met praten niet verder komen. Hij weet telkens niet wat hij wil. Zodra hij de stap neemt wordt hij bang. Hij zegt zelf bindingsangst, maar volgens mij is het eerder verlatingsangst. Hij zegt dat als we een relatie hebben dat hij dan telkens blijft wachten op de de dag dat ik het uitmaak. Hij blijft er maar vanuit gaan dat het mis gaat lopen. Hij heeft zo'n ontzettend negatief zelfbeeld, hij gunt zichzelf gewoon niks lijkt het wel. Hij zegt ontzettend veel om mij te geven (wat ik ook wel geloof) en daarom wil hij mij beschermen tegen zijn twijfels. Hij wil aan de ene kant de 'makkelijke' weg nemen en ermee stoppen, want dan kan hij tenminste niet teleurgesteld worden. Maar aan de andere kant wil hij mij niet kwijt. Ik wordt hier heel onzeker van en zou er eigenlijk zelf een punt achter moeten zetten, maar dat kan ik niet. Maar nu is dus de vraag: Wat moet ik hiermee aan? Zal hij ooit veranderen? Kan ik hem duidelijk maken dat ik echt om hem geef? Of moet ik er zelf mee stoppen en hem het maar uit laten zoeken? Pff, toch nog een heel verhaal geworden. Bedankt als je alles hebt doorgelezen. Ik hoop jullie kijk hierop te mogen lezen.
Ik kan je alleen mijn ervaring vertellen: Ik heb meerdere serieuze relaties gehad, heb ook een hoop meegemaakt. In een van de relaties te maken gehad met geweld dus die angst die je beschrijft had ik ook. Mijn man heb ik leren kennen via internet. Na een weekje op en neer mailen afgesproken. We zagen elkaar en wisten DIRECT: dit is het. We hadden een leuke avond, ik kwam thuis en belde mijn moedermet de vraag of je zo snel kunt weten dat iemand de ware is. Haar antwoord: ja dat kan, had ik met je vader ook. Ze zijn nu 32 jaar gelukkig getrouwd. Tweede date volgde snel, en ook hij bleek dat gevoel te hebben. Ik vond het doodeng gezien mijn ervaringen, maar kon het niet negeren. We gingen 2 maanden later samenwonen, hebben gereisd, zijn nu getrouwd, twee kinderen en wij hebben serieus het gelukkigste huwelijk dat er maar bestaat. Voor mij is er geen betere man. Hij is mijn maatje, mijn soulmate, mijn alles. Wij hebben NOOIT twijfels gehad, vanaf dag 1 was het duidelijk dat wij samen oud gingen worden. Dit gevoel heb ik bij vorige relaties nooit gehad. Dus mijn eerste gedachte is: als hij /jij twijfelt is dit het niet. Aan de andere kant zijn er meer huwelijken zo begonnen en dat kwam ook (min of meer) goed. Vriendin van mij woont samen met een bindingsangst man, maar hij wil niet trouwen (zij wel) en zijn niet zo gelukkig als dat wij zijn, het is minder onvoorwaardeijk lijkt het. Misschien zit ik ernaast, het is lastig!
Men moet eerst van zichzelf houden voor hij van de ander kan houden....therapie lijkt mij een goede eerste stap? Sterkte!
Inderdaad misschien is therapie een optie. Maar aan de andere kant, wat Marieke ook zegt, als je twijfelt zegt dat eigenlijk al genoeg.....
Therapie ? Serieus mensen, als je met therapie al een relatie moet gaan beginnen dan vraag ik me af hoe je dat dan in de toekomst moet gaat doen. Als jullie beide zoveel twijfelen zou ik het niet doen, een relatie met onzekerheid lijkt me nou niet echt fijn.
TS, ik hoor alarmbellen, helaas. Hij gaat niet veranderen (en jij ook niet). Als je nu al bindingsproblemen voelt en signaleert, zal dat steeds terugkomen in je relatie. De 'dynamiek' is in je bericht al heel duidelijk: moeite met hechten en moeite met loslaten. Reken op herhaling. Succes
Mijn insteek is altijd geweest dat ik niet met iemand wil zijn die niet zeker weet of hij 100% voor mij wil gaan.. Ik heb daardoor een relatie van 4,5 jaar beëindigd en later een flirt afgekapt die er voor zichzelf maar niet uitkwam. Makkelijker gezegd dan gedaan maar als ik mezelf helemaal geef, vind ik dat ik dat van de ander ook mag verwachten. Toen ik mijn lief tegenkwam wist ik het direct. Ik heb enorme verlatingsangst dus het was een gevecht met mezelf maar man oh man, wat ben ik blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd! Mijn advies: wat hij wil is eigenlijk niet zo belangrijk. Wat wil jij? Wil jij met iemand zijn die twijfelt? Kun je dat aan en heb je de adem om die twijfel uit te zitten? Het klinkt waarschijnlijk wat raar maar je maakt wat hij wil en wat hij voelt nu zo belangrijk. Ik zou altijd van mezelf uit gaan.. En vergeet niet, hij zal zelf de keus moeten maken. Dat kan niemand anders voor hem doen. Ook een therapeut niet. Succes meid!
Tsja, ergens hebben jullie natuurlijk helemaal gelijk. Alleen wil het nog niet zo doordringen. Relatietherapie lijkt me inderdaad geen optie en mijns inziens ook niet nodig. Maar denk wel dat hij therapie nodig heeft om uit die negatieve spiraal te komen. Mijn twijfels zijn weg, ik weet niet of dat helemaal duidelijk was. Ik geef ontzettend veel om hem en zou er voor willen gaan. Maar dat lijkt me haast onmogelijk met iemand die zo bang is voor alles. Maar ik ben bang dat het nog wat tijd kost om het volledig tot me te laten doordringen. Ergens weet ik wel dat het beter is om er nu mee te stoppen en het niet door te laten sudderen. Maar hart en verstand zijn twee verschillende dingen helaas. Maar ik wil jullie toch heel erg bedanken alvast voor de adviezen en hou ze ook zeker in gedachten. Hopelijk kan ik er ook snel wat mee doen.
Mijn relatie ging ook moeizaam van start. Puur doordat we beide met 'oud zeer' van een vorige relatie zaten. Op dat moment waren we wel al helemaal verliefd op elkaar maar we durfde het niet zo goed aan. We hebben toen besloten het heeel rustig aan te doen en hij is zelf in therapie gegaan. Dit heeft ons allebei ontzettend veel goed gedaan. Hij is heel erg veranderd als mens en als partner, en ik heb ook tijd gehad om mijn vorige relatie te verwerken. We waren in die begin periode dan ook vooral op onszelf gericht en niet zozeer op de relatie. Wij hielden ons vast aan de gedachte: Als wij voor elkaar bestemd zijn dan komen we uiteindelijk wel bij elkaar terecht. En dat is dan ook gebeurd, nu zijn we gelukkiger dan ooit en hebben we geen last meer van angsten oid. Wat ik er mee wil zeggen is, het klinkt alsof jullie op dit moment beide nog niet helemaal klaar zijn voor een relatie. Geef het daarom dus ook de tijd en geef elkaar de ruimte om eerst zelf alles op een rijtje te krijgen voordat je de relatie een kans wil geven.
Als er twijfels zijn, is het eigenlijk niet goed. Bij wat Marieke1983 sluit ik me helemaal aan. Ik dacht vroeger ook dat ik bindingsangst had en dat het allemaal aan mij lag (voor mijn man 1 serieuze relatie gahad), maar toen ik mijn man leerde kennen heb ik nooit van zulke gevoelens kunnen spreken. En relatietherapie vind ik ook wat overdreven. Je hebt nog te weinig opgebouwd om iets samen te hebben waarvoor je in therapie zou kunnen gaan! Therapie voor hem zou misschien wel werken, maar hij moet daar zelf helemaal achterstaan. Ik zou het in deze fase echt heel rustig aan doen, en vooral niet teveel te verwachten. Met iemand die constant twijfelt is het gewoon niet leefbaar.
Ik denk dat Tonka ook niet op relatietherapie doelde, maar op individuele therapie. Hij moet het dan inderdaad wel zelf willen en doen, anders heeft het alsnog geen zin.
Je geeft je eigen antwoord. Ik lees in je bericht geen twijfel maar een antwoord en moeite om je bij het antwoord neer te kunnen leggen. Kan ik me helemaal voorstellen, zeker als je gek op hem bent. Is er niet de mogelijkheid om hem te zeggen dat je hem niet kwijt wil maar dat hij echt uit die spiraal moet komen? Dat jij hem ziet zoals hij WIL zijn en is maar dat hij dat zelf niet ziet, je hem dat gunt en hij aan zichzelf moet gaan werken?
Heel eerlijk zal ik er geen energie meer in steken.. Aanhalen en afstoten werkt toch niet. Zal voor jezelf kiezen en hem zeggen dat als hij voor je wilt gaan het wel 100% moet zijn
@NoukjeTygo: Het klopt inderdaad dat ik me er niet bij neer kan leggen. Ik wil dit niet zomaar opgeven. Als iemand echt niet om mij geeft, prima, dan houdt het op. Maar ik kan er niet tegen als iemand zich laat leiden door angsten. Ik heb hem wel gezegd dat als hij voor mij kiest dat ik er voor wil gaan. Maar dat als hij blijft twijfelen dat ik toch echt voor mezelf kies. Geloof dat hij daar wel van schrok, maar ja, of dat wat helpt... Ergens gaat er toch iets mis in zijn hoofd ofzo. Het lijkt alsof hij wel wil, maar het op een of andere manier niet kan. En tsja, dat schiet niet op natuurlijk. Want dat is niet van de ene op de andere dag voorbij.
Bij twijfel: niet doen. Toch? Aan het begin van een relatie al zoveel twijfels voelen? Klink niet gezond... Hij zal de 'ware' wel niet zijn. Sterkte
Een echt advies kan ik je niet geven, maar zoals ik het verhaal nu lees kan ik alleen nagaan wat ik in mijn geval zou doen, afkappen dus Als er wederom twijfels zijn dan zit het niet 100% goed vind ik, en dan moet je gaan voor degene die wel echt helemaal voor je gaat
Met deze zin haal je de vorige weer onderuit. Onderschat die angsten niet. Gun jezelf een gezondere relatie. Je vroeg of hij zou veranderen. Nee, dat doet hij niet.
Gisteren heb ik hem nog gesproken. Hij was blijkbaar wel geschrokken dat ik hem voor de keus stelde om er voor de volle honderd procent voor te gaan of dat ik anders zelf er een punt achter zou zetten. Toen wilde hij opeens wel voor mij gaan. Maar gewoon rustig opbouwen. Gisteren kon ik dat nog begrijpen. Maar ik heb er vannacht en vanochtend over nagedacht en ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Hij wil gewoon aan blijven rommelen ofzo en het geen relatie noemen volgens mij. We kennen elkaar inmiddels ruim een jaar, dus dit slaat gewoon nergens op van zijn kant. Dus ik geloof dat ik het nu wel echt gehad heb. Probleem is dat ik m pas weer na de feestdagen zie. En telefonisch zoiets bespreken vind ik ook zo wat. Maar in dit geval misschien wel de beste optie.