Mag ik je 1 tip geven? Als je man een enigzins down-to-earth type is zou ik hem echt niet meenemen naar zo'n beurs. Mensen die hier schrijven zijn meestal redelijk praktisch ingericht, en kunnen ook relativeren. Maar, mijn ervaring op dit soort beurzen is dat het enorm gericht is op het 'verkondigen van een evangelie'. Alles wat anders denkt wordt de grond ingetrapt, en ze zijn vooral bezig om DE waarheid over te brengen, soms op zeer zweverige, maar toch intimiderende wijze. Ik heb een aantal online 'lezingen' bekeken over dit onderwerp, en ook al staan wij hier beide volledig achter vrij gelijke manier van opvoeden (al volg ik geen enkele 'methode'), kreeg ik echt de neiging om gillend weg te rennen.
Haha, ik sluit me aan bij Adi. Zo'n beurs zou best wel eens te "overweldigend" kunnen zijn voor je man en ertoe kunnen leiden dat hij heel veel hele goede principes maar overdreven vindt. Ik wordt eerlijk gezegd ook wel eens een beetje gek van het gepreek, terwijl ik in mn gedrag vrij dicht bij natuurlijk ouderschap sta! Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat jij niet onzeker over je ouderschapskwaliteiten moet zijn. Ja, je moeder, zus en sm hebben meer ervaring, maar laten we eerlijk zijn maakt ervaring nou echt een goede moeder? Ik denk dat de correlatie tussen ervaring en "ouderschapskwaliteiten" verassend laag is. Je wordt misschien efficiënter naarmate je meer ervaring hebt, maar om een goede ouder te zijn heb je echt geen ervaring nodig. Volg je gevoel en vertrouw hierop. Zoveel ouders, zoveel meningen. Je sm en moeder hebben zich maar aan te passen aan jouw ideeën, het gaat wel over jouw kindje! En als dit hen beledigt, so what? Dan zijn ze toch lekker beledigd- jammer voor hen . Daar komen ze echt wel weer over heen hoor. Mijn zus is ook een hele andere soort ouder dan ik ben en vindt veel van de dingen die ik doe maar overdreven (niet laten huilen als ze nog jong is, lekker op me laten slapen en bij me dragen), maar dat is niet mijn probleem. Als zij op mijn dochter past dan houdt ze zich aan mijn regels, met zoals ik me aan haar regels houd wanneer ik op haar kids pas.
Prima dat je graag zoveel mogelijk je eigen opvoedmethode wil hanteren, maar het mag geen wig tussen jou en je familie veroorzaken. Ik heb eigenlijk toch een puntje van kritiek, en in die zin ben je echt wel stronteigenwijs, doordat jij en je man niet op een lijn liggen. Hoe komt het dat je man het volgens jou methode moet doen? Is zijn manier niet goed of is het niet jou manier? Ook hij is opvoeder met eigen ideeën. Geef hem de kans op zijn eigen manier op te voeden en dat komt er dus op neer dat je toch compromissen moet sluiten. Succes.
ik hang geen bepaalde stroming aan, doe wat ik goed acht. Ik heb alleen 1 gouden regel: MIJN KINDEREN HUILEN NIET IN BED En ja daar voer ik dus ook al 4 jaar strijd over met mijn man....die vindt (soms onder invloed van anderen) dat ik onze dochter best even kan laten brullen in bed. En ik vind dus van niet. Probleem is dat ik wel verwacht dat hij dan ook naar haar toegaat en het oplost, nu is dat niet vaak nodig, maar als het nodig is wordt hij super dwars omdat hij er eigenlijk niet achterstaat. Meestal doe ik het dus maar zelf. Niet altijd evenleuk dus, want met de beeb op komst ben ik weer van plan om precies hetzelfde te doen. Overdag mogen ze boos en driftig zijn en laat ik haar ook rustig even uitrazen, maar in bed wil ik dat kindjes zich veilig voelen.
Ik vind dat als je je schoonmoeder laat oppassen, je daar geen eisen aan kan stellen. Dat werkt nu eenmaal niet met familie en wel met een gastouder of iemand anders je 'inhuurt' Familie pakt zoiets nou eenmaal persoonlijk op. Vind je dat vervelend, dan zou ik de vaste oppasdag van oma schrappen met de afspraak/belofte haar voor incidentele oppas of speeluurtjes te brengen. Bovendien vind ik een groot voordeel van bijv het kdv het contact met andere kinderen, mss kan je het daar opgooien. Ik verbaas me hier regelmatig over het feit dat moeders rekening houden met de gevoelens van hun oma, moeder, schoonmoeder, buurvrouw en weet ik wie allemaal nog meer. Maar dan ten koste van hun kind dus over zich heen laten lopen. Ik bedoel, huiluurtje! Dat zit je niet lekker en toch breng je je kind daarheen omdat je anders sm op haar ziel trapt? Ik denk dat je door duidelijk te zijn en nee te leren zeggen je zulke situaties in de toekomst wel kan voorkomen. En voor de rest, ik zou je niet zo onzeker laten maken. Meer als je best doen kun je niet als moeder en heus niet de hele familie/wereld/buurt kan beter opvoeden dan jij. Tis jouw kind, en dat van je man, dus jullie stellen samen de regels en advies is welkom, maar als het je niet aanstaat ben je vrij om te zeggen: daar ben ik het niet mee eens ik doe het liever op mijn eigen manier
Ga met heel veel reactie's mee, ik ben ook net mama en je moet zo ontiegelijk wennen aan alles wat op je af komt, laat staan alle meningen en adviezen van anderen. Daarom zeg ik: Lekker je ding blijven doen, je doet het goed!
Maar de man van TS heeft niet zijn eigen gedachte of methode, die denkt dat je een baby al verwend als je haar uit de box pakt en ze begint te lachen! Een baby van 3 maanden! Dat is geen methode of idee, dat is een achterhaalde misvatting die hoogstwaarschijnlijk door zijn moeder is ingegeven. En dat het geen wig tussen jou en je familie 'mag' drijven, dat doet die familie dan toch zelf? Als ze geen rekening wensen te houden met wat TS fijn of belangrijk vindt en steeds hun eigen mening doorduwen, hebben zij totaal geen respect voor TS als jonge moeder. Zij is de moeder en het is haar kind, en anderen hebben dat te respecteren. Met oppassen kun je inderdaad niet eisen dat de oppas alles doet zoals jij graag hebt, daarom zou ik familie nooit op laten passen. Of pas als ze wat ouder is.
Ik heb maar een ding te zeggen: een kind krijg je samen en als moeder ben je niet alleswetend of heilig, zorg er voor dat je met je partner op één lijn komt en doe des noods wat water bij de wijn... Nee, als moeder heb je niet alle wijsheid in pacht en je zult veel vaker dingen moet accepteren die misschien niet 100% passen. Hoe extremer jij bent, hoe moeilijker het is om elkaar te vinden... Denk daar eens over na Succes... Trouwens... Mijn overtuiging is dat je als ouder geen stroming / methode nodig hebt maar dat daar vooral erg veel geld aan verdiend wordt (beurzen, boeken etc etc )
En de ideeën van NP komen uit een boekje of een beurs of een forum.... Iedereen wordt beïnvloed en papa is wel papa en niet een of andere sul die langs de zijlijn staat. Mama's zijn niet alleswetend.... Verre van zelfs
Hier ben ik het helemaal mee eens. Hier doe ik ook veel op gevoel, natuurlijk ouderschap snap ik dan ook wel tot een bepaalde hoogte. Maar, ik heb ook met het gevoel van mijn man rekening te houden. Die voedt zijn kind ook op op gevoel (en op basis van hoe hij vroeger is opgeoed), dus als onze gevoelens uit elkaar liggen, moeten we daar over praten. En dus compromissen sluiten. Als voorbeeld: zoon weigert al maanden groenten. Dwingen werkt averechts en ik ben er van overtuigd dat hoe minder aandacht je geeft aan groenten, he vanzelf wel weer over gaat. Nu heeft mijn man laatst zoon onder lichte dwang groenten gevoerd. En wat denk je? Langzamerhand begint zoon weer groenten te eten. We besteden er ng steeds zo min mogelijk aandacht aan en dwingen zoon niet, maar mijn mans methode werkt nu dus wel. Terwijl ik afgewacht zou hebben tot zoon echt zelf weer groenten zou gaan eten. Ging in eerste instantie ook tegen mijn gevoel in om zoon zo groenten te geven, maar mijn mans gevoel klopte dus wel. We zijn allemaal mensen en maken allemaal fouten. Helemaal nie erg, hoort erbij. Dus hoe perfect je het ook denkt te doen voor je kind, ook jij zal ergens een fout maken. En zoals gezegd is dat helemaal niet erg. Z ang je maar niet te trots bent om dit om te zetten
Er is maar één iemand met wie jij op één lijn hoeft te zitten, en dat is je man. Zoals ik je posts nu lees, heb ik de indruk dat je vooral bezig bent hem te overtuigen van jouw gelijk. Je vraagt niet om reacties wie van jullie het goed doet, maar hoe je om moet gaan met de andere mening. Maar bij dat stukje "omgaan met" zal toch ook echt horen dat jij en je man ervoor zorgen dat jullie het samen eens worden. En samen eens worden, vraagt ook wat van jou. Je zult hem dus ook tegemoet moeten komen. Anders gaat het ec niet werken. Nu niet en als je kind straks ouder is al helemaal niet. Ze voelen het feilloos aan als papa en mama het niet eens zijn en weten hier perfect gebruik van te maken. Zorgen dat je het samen eens bent, is niet alleen goed voor jullie kind en voor jullie relatie, maar ook voor je relatie met de omgeving. Als jullie familie twee zelfverzekerde ouders zien die elkaar aanvullen en die het goed met elkaar eens zijn, zullen ze denk ik minder de neiging hebben om zich er ook nog eens mee te bemoeien. (Zowel omdat het dan minder 'nodig' is en omdat het geen zin heeft.) Dan nog zul je ook een dikke huid moeten kweken. Mensen hebben vaak het idee dat ze zich vooral veel met jonge ouders moeten bemoeien. Het zal wel goed bedoeld zijn, maar in veel gevallen inderdaad bloedirritant. Staan mensen dicht bij je en spreek je ze vaak (en heb je er dus vaak last van) dan zou ik toch nog eens duidelijk uitleggen wat jullie ideeën zijn (we van belang dat jullie het eens zijn dus!) Mijn man en ik hebben ook een keer op vriendelijke maar wel duidelijke wijze uitgelegd, dat wij advies echt wel op prijs stellen. Maar dan alleen als ze denken dat we echt iets doen dat op lange of korte termijn schadelijk zou kunnen zijn voor ons kind. Maar als we dingen 'anders' doen dan zij, is dat niet gelijk 'fout'. Ze hoeven niet overal op te reageren. Op die manier hebben we laten merken dat wij weten dat we niet de wijsheid in pacht hebben en heus open staan voor advies. Maar we hebbeze gelijk wat kritischer laten nadenken over wanneer wel en niet, omdat het voor ons vervelend is om steeds van alle kanten goedbedoeld advies te krijgen waardoor je uiteindelijk alleen maar ondermijnt wordt. Bij mensen die niet dicht bij ons staan, glimlach ik vriendelijk en reageer ik verder nergens op.
Iedereen wordt beinvloed ja, maar het is toch bekend dat je baby's van drie maanden helemaal niet kan verwennen? NP-aanhanger of niet. Ik zeg niet dat TS man niet meetelt, maar dat zijn ideeën een beetje achterhaald zijn. En dat ik wel begrijp dat ze dat vervelend vindt.
Ha mar, Herkenbaar hoor... Iedereen heeft andere ideeen over hoe je het moet doen. Zeker mensen van een andere generatie. Maar de wetenschap heeft niet stilgestaan en we leven ook gewoon in een andere tijd. Doe waar je je prettig bij voelt. Je zult dingen goed doen, en fouten maken. Net als de generatie voor ons en na ons. Ik heb me ook gestoord aan de meningen van met name mijn schoonouders, maar ook van mijn ouders en collegas. Ze wisten zeker dat we haar teveel verwenden, en dat onze manier van eten geven zou leiden tot stikken. Maar nu zeggen ze allemaal vol bewondering dat ik zo'n heerlijk kind heb, dat nooit huilt, lekker allen kan spelen, goed slaapt en eet. Ik krijg zelden meer commentaar. En misschien scheelt het ook dat ik me duidelijk en zelfverzekerder dan eerst opstel, ik geef gewoon weinig ruimte voor commentaar. Ook met mijn man had ik wel eens discussies over wel of niet laten huilen, maar dat is nu ook voorbij.
Klopt hoor, ik vind ook het volgen van een 'methode' bij zoiets flexibels als opvoeden van je kind een behoorlijke tunnelvisie. ts, ik zou aan zowel asn jezelf als je man willen adviseren om heel serieus samen te praten over elk nieuw puntje in ouderschap, en dan eerlijk kijken wat jullie eigen gevoel zegt en wat werkt bij jouw kind. Zonder welke invloed van buitenaf dan ook. Het is wel belangrijk om daarbij jezelf in te lezen in alle ontwikkelingsfases van een baby en peuter, om te begrijpen hoe een kindje op dat moment de wereld beleeft en wat het wel en niet begrijpt. Dan kun je samen kijken hoe jullie samen daarmee willen omgaan.
Ik moet eerst bekennen dat ik niet alle reacties gelezen heb, maar in wil gaan op je vraag. Toen mijn oudste geboren werd, was er gelijk veel gedoe. Hij moest meteen geopereerd worden en had heel veel zorg en aandacht nodig.. hij huilde 16u per dag. Mijn man en ik beide pedagoog, werkend met moeilijk opvoedbare kinderen, hadden zo ook al wat ervaring opgedaan dachten we. We wilden opvoeden volgens de boekjes.. de drie r's.. 5 min regel... spelen in de box.. slapen in bed.. en zeker niet in ons bed... wij ervaarden deze tijd als loodzwaar en kijken er nu nog op terug als verschrikkelijk. We werden gek van het gehuil buiten de doktersbezoeken etc ook om... Na een tijdje vond ik die regeltjes belachelijk... ik ging ook meer naar mijn kind luisteren en dat was best moeilijk want hij was de regeltjes zo gewend.... langzaam merkten we dat hij dat ook fijner vond.. Bij de tweede wilden we dat anders doen.. het was ook een andere start.. een andere baby.. huilde nauwelijks.. sliep veel.. was zeer tevreden.. ze heeft tot 6 mnd op onze kamer geslapen.. soms tussen ons in als ze ziek was.. ze kreeg bv op verzoek.. (bv was bij eerste n gelukt) dus geen vaste flesjes schema's. Ze zat overal waar we naartoe gingen in de bondolino draagzak.. ipv kinderwagen.. De eerste had dit allemaal niet gekund door de complicaties etc.. maar je krijgt hierdoor wel heb ik gemerkt een andere band met je kind.. ik luister naar haar.. zij naar mij.. want ik kan haar op echt op elk tijdstip als t moet in de box of bed leggen. Ze is dan ook super makkelijk.... De omgeving wist het ondanks alle regeltjes bij de eerste die we hanteerden nog altijd beter... Bij de tweede was ik schijnbaar zo overtuigd en zat ik zo op een lijn met mijn dochter dat er nauwelijk tot niets over gezegd is. Ik weet ook dat als ze bij souders of mijn ouders is ze haar niet zo aanvoelen alsdat ik ot mijn man dat doen.. maar ergens denk ik dat het wel goed komt. Ze slaapt veel en als ze niet op tijd naat bed gaat bij souders gaat ze vanzelf wel huilen.. dat vind ik een fijne gedachte... dan houden souders haar ook maar een keer langer op Het is dus ook een wisselwerking.. ze kunnen het niet zo doen als jezelf zou willen als je aan natuurlijk ouderschap doet.. sommige menzen staan ver van zichzelf af en kunnen maar moeilijk situaties aanvoelen.. zelf denk ik daarom dat mijn kind daar ook mee moet leren omgaan.. zolang ze maar weet dat thuis haar veiligste haven is en ze weet dat ze bij anderen veilig is en krijgt wat ze nodig heeft.. Misschien is niet iedereen het hier mee eens maar dat is hoe ik ermee heb leren omgaan.. En de typefouten kreeg ik er weer gratis bij... blijft lastig via de telefoon...
Je kunt een baby inderdaad nog niet verwennen met drie maanden. Waar ik wel over blijf vallen is dat indirect de opvoeding van de man van TS niet goed is, omdat deze achterhaald is. Het natuurlijk opvoeden is nu een hype, maar staat misschien over 15 jaar wel te boek als de softe opvoeding. Mijn ervaring is dat kinderen ook hard kunnen huilen omdat ze overprikkeld zijn en met rust gelaten willen worden, dan is het steeds oppakken dus echt niet goed en zal je ze toch echt even een minuut of 10 moeten laten huilen, de oudste haalde ik ook sneller uit haar bedje, dat ging bij haar soms wel maar vaak ook niet goed. Daar hadden we veel consequenter bij moeten zijn. Maar goed ik spreek uit mijn eigen ervaring en mensen die het op een andere manier doen en daar goede ervaringen van hebben staan ook in hun goed recht. Wat ik dus eigenlijk hiermee wil zeggen is dat je iedereen op zijn eigen manier moet laten opvoeden. Als je ze naar het kdv brengt doen ze het ook niet op jou manier, want daar hebben ze teveel kinderen voor, en opa's en oma's hebben hun eigen goede ervaringen met opvoeden en die gebruiken daar weer dingen uit. Een kind wordt er echt niet slechter van en naar mijn idee eigenlijk alleen maar flexibeler.
Zoals de dames al schrijven... Er is altijd commentaar! Mijn schoonmoeder zei altijd dat rust, regelmaat en reinheid bij haar hoog in het vaandel stond, en ik was het daar altijd roerend mee eens, meer omdat ik zelf ook van regelmaat hou! Toen mijn schoonzusje haar kind kreeg, en mijn schoonmoeder dus weer kon gaan moederen omdat schoonzusje er weinig aan doet, merkte ik al dat die rust en regelmaat ineens ver te zoeken was... Mijn nichtje ging overdag naar bed als schoonmoeder en schoonzusje klaar waren met hun eigen dingen zoals shoppen! Ik heb me er mateloos aan geïrriteerd omdat ik zag dat mijn nichtje behoefte had aan rust, maar goed, hun opvoeding! En nu.... Mijn mannetje heeft net als ik ook veel behoefte aan ritme, hij houdt niet van verandering enzo... En wat denk je? Commentaar dat ik krijg, niet normaal! Boeiend.... Ik heb nu een kind wat heel makkelijk is als alles volgens ritme gaat, mijn nichtje is vreselijk omdat ze niet naar het kind kijken, maar naar zichzelf! Dus volg je moedergevoel, en kijk wat het beste werkt bij jouw kind! De manier hoe je het doet, maakt ook verschil per kind! Bij de een werkt een natuurlijke aanpak, bij de ander een strak ritme, dat weet je als moeder het beste!
Sluit ik me bij aan. Ik denk niet dat je mensen die niks met natuurlijk ouderschap hebben, naar een cursus of lezing daarover toe krijgt. En als ze er al terecht komen, zal het ws alleen maar bevestiging zijn dat hun eigen ideeen beter zijn, omdat ze juist die dingen eruit zullen pikken die de 'zwakkere' dingen vormen in dat hele idee. Ik denk net als Adi dat het heel belangrijk is dat jij en je man een evenwicht gaan vinden, want jullie staan wel aardig tegen over elkaar, als ik het zo lees Heb je hier vooraf nooit over gesproken met elkaar, wat je ideeen zijn bij opvoeden enzo? Dan zou ik dat nu toch in ieder geval snel gaan doen! En daarin zullen jullie BEIDEN wat moeten geven en nemen, ben ik bang, om samen ergens uit te komen waarmee je beiden uit de voeten kunt.... Misschien is het daarvoor, om op die lijn uit te komen met z'n tweeen, handig om niet gekleurde info te gaan (laten) lezen, mar gewoon algemene info van ontwikkelingspsychologie. Daarin staat helder uitgelegd wat kinderen wel en niet kunnen, en dan kun je op basis daarvan gaan praten over wat je kind nodig heeft. Een kind van 3 maanden kent nog geen oorzaak-gevolg, bijvoorbeeld, en kan dus niet bedenken dat het gaat huilen om voor elkaar te krijgen dat papa of mama het oppakt. Een kind van die leeftijd huilt als het zich niet fijn voelt om welke reden dan ook, en als het dan opgepakt wordt, is dat fijn en is het huilen over, want het voelt zich op dat moment weer fijn. Als je man snapt dat dat is wat er gebeurt, kun je samen beslissen wat je wel en niet doet.