Christen zijn en (graag) zwanger willen worden...

Zojuist heb ik mezelf horen bidden. Op een zeer ingewikkelde wijze legde ik mijn kinderwens in Gods handen: 'Uw wil geschiede', want Hij weet wat het beste is en wanneer. Daarachteraan zei ik dat ik het wel heel graag wil. Het klonk allemaal nergens naar, maar gelukkig maakt dat niet uit. Het is moeilijk om hiervoor te bidden. Omdat ik eigenlijk als ik eerlijk ben helemaal niet wil wat God wil: ik wil gewoon een kind.

Ik ben christen en voor mij houdt dat ik dat ik een eventueel kindje van God verwacht. Kinderen 'neem' of 'maak' je niet, maar krijg je. Als het Zijn wil is en op Zijn tijd. Juist dat laatste maakt het soms best moeilijk. Ik wil zo graag moeder worden dat ik in de praktijk de neiging heb om het allemaal in eigen handen te nemen, in plaats van het over te geven aan Hem. Het lijkt me fijn om met anderen hierover van gedachten te wisselen.

Ik wil heel graag moeder worden. Eigenlijk al drie jaar, maar na een tijdje wachten (eerst met en daarna zonder pil) hebben we nu eindelijk besloten om 'niets meer te doen om een eventuele zwangerschap te voorkomen'. Mijn wens om een kindje te krijgen is heel groot en neemt een aanzienlijk deel van mijn gedachten in beslag. Ik moet er goed voor oppassen dat het geen obsessie wordt.
In die afgelopen drie jaar heb ik (hebben we) al volop geworsteld met mijn geloof. Ik heb me regelmatig afgevraagd of het wel 'goed' was om de pil te slikken. Er waren goede redenen om te wachten en ik denk dat het belangrijk is om wat dat betreft ook je verantwoordelijkheid te nemen, maar het gevaar van een hardnekkige 'planning' is groot en ik denk niet dat dat de bedoeling is.
Vooral toen de wens steeds groter werd, werd die vraag moeilijker. Ik merkte dat ik erg aan het plannen was, wat zowel tegen mijn wens, als mijn overtuiging vanuit mijn geloof in ging (hoewel ik geloof dat we als vrouwen wel meer taken hebben dan het moederschap alleen).

Nu we 'ervoor gaan', speelt ineens het andere uiterste. Ik merk dat ik me er heel bewust toe moet zetten om met deze wens naar God te gaan en op Hem te vertrouwen. Het is heel makkelijk om mijn eigen lijnen te trekken en Hem daarbuiten te laten. Niet bewust, maar het gebeurt wel.

Ik vind het ook moeilijk om een manier te vinden om ervoor te bidden. Soms heb ik ook het gevoel dat ik er 'geen recht meer op heb', omdat ik het van te voren zo heb zitten plannen en het tegengehouden heb.

Herkent iemand dit misschien een beetje? Of misschien heeft iemand wel een heel eigen verhaal over hoe je je kinderwens beleeft in het licht van je geloof. Ik zou graag met elkaar hierover praten.

(Als ik mijn prutsverhaaltje teruglees kan ik haast zelf niet geloven dat ik lerares Nederlands ben. Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen... Het is nog niet zo makkelijk om over je geloof te spreken. Althans, voor mij niet.)

Groetjes,

Esther

 

hoi hoi

ik weet het ook allemaal niet zo goed onder woorden te brengen maar ik denk er wel net zo over als jou
ik ben ook een christen ben bezig met mijn belijdenis categesatie en hoop ook snel op een kindje van god
het is allemaal afwachten

liefs mij

 

Hai Konijn...
Heb je verhaal gelezen en begrijp je helemaal!
Zelf geef ik het ook aan God, maar soms duurt het me echt te lang, we zijn nu een half jaar bezig..
Ik weet dat God ons een wondertje geeft op het moment dat Hij het wil en dat zou het perfecte moment zijn! Dat zou het moment zijn dat we alles op orde hebben, dat hebben we nu ook. Maar misschien zou God nog andere dingen willen zien..

Maar ik voel je frustratie en dat het moeilijk is om te bidden. Je wilt het zo graag en wil het aan God geven, maar waarom duurt het zo lang?
Temminste zo ervaar ik het bij mezelf een beetje.. Misschien wel teleurgesteld ook. Mensen om me heen, ook christenen die de zaken niet op orde hebben, geen man, wereldse dingen en toch zwanger mogen zijn van een wondertje.. Uiteraad van harte gegunt. Maar voor mij dan nog moeilijker.. Waarom ik dan nog niet?

Pff herkenbaar dus..
Hoop dat je bemoedigd mag blijven en in de Heer. Uiteindelijk zullen we van Hem mogen ontvangen. Zorg dat je er klaar voor bent. In je leven en je relatie/huwelijk..

God zegen je!

 

Ik ben niet gelovig/christelijk/boedistisch of wat dan ook. Respect voor iedereen. Wel of niet gelovig. Ik ben wel christelijk opgevoed, maar volg liever mijn eigen pad.

Ik kies er zelf voor om aan een kindje te beginnen. Heel fijn dat mijn vriend ook graag kinderen wil. Wordt het in iedergeval een stuk makkelijker!
Ik ben 27 en mijn gevoel zegt mij dat het nu mijn tijd is. We zitten nu in de eerste ronde. Ik ben positief ingesteld en zie wel hoe het loopt. Ik ga er van uit dat ik wel zwanger zal raken. Misschien niet direct, maar uiteindelijk wel. Mocht het om wat voor (medische) reden dan ook niet lukken, dan is dat zeer spijtig, maar mag het blijkbaar niet zo zijn. (makkelijk gezegd nu, ik weet het) Hoe dan ook, we gaan ervoor omdat wij dat willen. Mijn leven is van mij en ik maak mijn eigen keuzes wanneer ik dat wil. Fijne bijkomstigheid dat mijn vriend er net zo over denkt.

Dit is hoe ik mijn kinderwens beleef.
(nu twijfel ik of je dit topic alleen voor christenen hebt geopend? Zo ja, dan sorry en verwijder mijn berichtje maar)

Succes!
Groeten,
Aleida

 

Wat een herkenbaar verhaal! Ik moet zeggen dat ik het er in het begin nog niet zo moeilijk mee had. Eigenlijk ging ik er stiekem van uit 'dat het wel zou gaan lukken'. Nu ik al bijna 10 maanden verder ben, begin ik het steeds moeilijker te vinden. Niet alleen het feit dat het lang duurt maar ook de vraag: WAAROM? Iedereen in mijn omgeving raakt zomaar zwanger en waarom krijgen wij geen kindje? Dit soort vragen spelen door m'n hoofd maar ik vind ze tegelijkertijd ook verkeerd want we moeten het, net wat jij zegt, aan God overlaten. Hij weet wat goed voor ons is. Maar ik durf niet na te denken over het feit dat God het misschien beter vind voor ons om geen kinderen te krijgen of er lang op moeten wachten. Vind ik zo'n eng idee! Ik bid me de hele dag suf (ietwat overdreven hoor...) en ben er veel mee bezig. Gelukkig heb ik ook echt wel momenten dat ik het een soort kan overgeven aan God. Maar dan nog blijft het vaak lastig. Ik heb ook de pil geslikt en dan vraag je je inderdaad wel eens af: was dat oké (hoewel er bij ons ook zeker wel een goede reden was).
Nou meid, veel sterkte toegewenst.

 

@ Jiska: Ik snap je verhaal en uiteraad je gevoel ook. Zit namelijk in dezelfde situatie.
Je wilt het wel aan God geven, maar ergens is je vertrouwen misschien minder. Juist dat is wat God van ons vraagt. Om Hem te vertrouwen. En na 10 maanden kan ik me voorstellen dat je dat moeilijk gaat vinden. Helemaal als je anderen om je heen wel in no time zwanger ziet.

Misschien is het een soort van test. Temminste zo zie ik het. God weet dat je een babytje wil. Maar hoe ver ga je voor hem? Word je boos omdat het te lang duurt, of blijf je trouw en verwacht je het van Hem? En zoals ik eerder al zei, ik heb na een ha;f jaar al zoeits van, pff wat duurt het lang...!

Zoals een reactie boven jou Aleida, ze is niet christelijk en zegt dat ze er zelf voor kiest om zwanger te worden.

Uiteraad wij ook. Als wij er klaar voor zijn stoppen we met de pil of voorbehoeds middelen. En zeggen we, we zijn er klaar voor..
Dan is het nog aan God! Vind Hij wel dat we er nu klaar voor zijn? Of komen er nog meer dingen op onze wegen waar we mee om moeten leren gaan?

Hoe moeilijk het misschien nu ook is, vertrouw op Hem!
Wens je veel succes!

 

Hoi hoi!

Als eerste even een 'waarschuwing': er is hier al eens eerder een topic over geweest (geopend door mij), maar die werd spoedig gesloten omdat het te gericht was op één bepaalde groep mensen. Dus die kans kan weer aanwezig zijn.

Verder ben ik ook een christen en zoals je onder mijn banner kunt zien, ook al lang bezig om zwanger te worden. We zijn nu onder behandeling bij de fert. arts en mogen de IUI beginnen.

Wij hebben onze wens ook bij God neegelegd. Hij weet wat we wensen en we weten ook dat Hij dat wonder kan verrichten in ons leven. Maar wel op Zijn tijd. Hij weet tenslotte wat goed voor ons is. Dat neemt niet weg dat ik het soms best wel eens moeilijk vind, als je weer geconfronteert wordt dat het deze keer weerk niet 'raak' is... Maar ook die teleurtselling mag ik bij God brengen en van Hem ontvang ik kracht en hoop om positief te blijven.

 

Heel herkenbaar al deze verhalen!
Het is niet makkelijk als je ervoor bid en het in Zijn handen legt en het lukt (nog) niet om zwanger te worden! Met in mijn achterhoofd een bijbeltekst: bid en het zal u gegeven worden...

Ik probeer mijn frustraties niet tussen mij en God te laten komen. En wanneer dit niet lukt de frustratie weer bij hem neer te leggen...

Hij weet wat goed is voor ons allemaal. Uiteindelijk ligt alles in Zijn handen, God is groot en een God van liefde.
Fijn dat God in alles zo dichtbij kan zijn.

 

Wat goed zo'n topic. Zelf worstel ik ook met dezelfde problemen. Wij zijn nu bijna een jaar 'bezig' en ik ben nog steeds niet zwanger. En ik wil zo graag! Tuurlijk bidden we er ook wel voor, maar ik durf ook niet teveel te bidden. We moeten het van Hem verwachten en erop vertrouwen dat Hij het beste met ons voor heeft, ook al kan ik dat meestal niet. Vind het erg moeilijk om te accepteren dat Hij leven geeft en leven neemt op Zijn tijd. Wij willen graag een kindje, maar een aantal vrienden en kennissen om ons heen worden na de eerste rondes al zwanger zijn, gewild en ongewild. Wij krijgen (nog) geen kindje maar Hij neemt wel mijn broertje plotseling weg. Waarom? Ik snap er geen zak van! Moeilijk hoor.
Ik ben ook bezig met temperaturen en ovulatietesten enzo. Ben bang dat ik daarmee toch de boel een beetje 'forceer'. Het komt op Zijn tijd toch?
Sorry, ik heb dus ook geen antwoorden voor je. Ik weet wel dat Hij alles meewerkt ten goede (maar dat is heel makkelijk gezegd), ook het wegblijven van een zwangerschap (had misschien door de alle omstandigheden nog geen eens goed voor mij geweest).
Ik wens dus iedereen Gods Zegen toe over onze 'vruchtbaarheid' en de rust toe om Hem te vertrouwen!

 

Wat fijn om jullie reacties te lezen!

Het zou jammer zijn als het topic gesloten zou worden omdat de 'doelgroep' te krap is. Het is niet mijn doel om mensen 'uit te sluiten'. Wat dat betreft: Aleida, ik waardeer ook jouw reactie! Het is zeker niet de bedoeling om een gesloten gesprek te voeren hier! Ik vind het fijn om met elkaar te kunnen praten over hoe onze kinderwens zich verhoudt tot ons geloof en bijdragen van vrouwen die niet gelovig zijn, maar wel mee willen praten zijn wat mij betreft ook enorm welkom! Het blijft altijd een bewuste keuze om ervoor te gaan, dat is voor iedere vrouw, ongeacht geloof hetzelfde natuurlijk.

Groetjes!

Esther

 

Hi meiden,

Fijn dat jullie zo in god geloven. Maar op deze manier geloof ik er echt niet in. De natuur gaat zijn gang en zorgt er voor dat je zwanger wordt of niet. Ik probeer jullie gedachtengang te volgen. Iemand die niet zwanger kan worden, is doordat god het jullie niet gunt? Ik vind dat echt onzin. Het moet medisch mogelijk zijn om zwanger te worden. Lukt dat niet, dan ga je naar de arts. Hij kan je helpen. Veel meer dan bidden, denk ik. Ik vind het knap dat jullie zo op god vertrouwen, begrijp me niet verkeerd, maar ga ook op tijd naar de arts. Anders kun je wel heel lang doorbidden als het in een 'klein' medisch probleem zit. Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat een geloof hebben goed is, maar vertrouw ook op de medische wetenschap. Het zou zo jammer zijn als het niet lukt juist door het grote geloof in god. OVerigens worden mensen die niet bidden of geloven in god ook gewoon zwanger. Dus ben niet te bang dat je te veel of te weinig bid.

Veel succes met zwanger worden en ik hoop voor jullie dat het snel raak is!

 

inderdaad!
Gelukkig dat we medisch zo ver zijn dat zulke dingen allemaal kunnen. Ik denk zelf (als christen) dat het zeer onverstandig is om niet gebruik te maken van de medische zorg die we nu hebben.
(Knappe dokters zijn ook door Hem gemaakt!) O

 

hey pechvogel

Gefeliciteerd met je zwangerschap!

kuzz

 

Ik denk dat ook, de dokters zijn niet voor niets zover in de wetenschap gekomen.
Tja het is een ieders keuze.

Tuurlijk is het aan God of hij jou een kindje wil geven. Maar er is ook een tegenstander van God hier op de wereld, met grote macht.
Ook die heeft invloed op de mensheid en heeft vrouwen gemaakt zoals ze nu zijn.

Gog heeft de mensen volmaakt geschapen. Dus dat betekend ook dat elke vrouw voor nageslacht kan zorgen.
Door de zonde in de wereld is dit verpest. Dit kan gevolgen hebben voor iedereen.

Tja als je hulp kan krijgen waarom niet?

Maar goed, dit is mijn meing. Ik bekij alles vrij nuchter. Is ook niet altijd goed.

 

Kalush, ik ben het helemaal met je eens! En met die knappe dokters mogen we inderdaad erg blij zijn . Overigens ook met de toch zeer prettige wijze die we hebben gekregen om een kindje te kunnen maken....

Ik geloof niet dat wanneer ik geen kind zou (krijgen) dat dat is omdat God mij dat niet gunt. Net zoals ik niet geloof dat het Gods wil is dat iemand ziek wordt, of een ongeluk krijgt. Die dingen horen bij de wereld en bij het leven. Ik geloof wel dat ik tot God kan bidden op momenten dat het moeilijk is en dat God mij helpt, op zijn wijze. Vaak betekent dat vooral dat je troost ontvangt en kracht om verder te gaan.

Mijn geloof betekent niet mijn kop in het zand steken voor de medische wetenschap. Net zoals het ook echt niet betekent dat we er nu niet alles aan doen om zwanger te raken. Het betekent voor mij echter wel dat er een grens zou zitten aan hoe ver ik daarin zou gaan, mocht dat niet lukken.

Bij alles wat we doen en zeker bij zoiets intens als het verlangen naar een kindje wil ik God wel betrekken. Al is het alleen maar om mijzelf er steeds weer aan te herinneren dat we alles van Hem mogen krijgen.

Ik snap wel dat het erg lastig is om te begrijpen als je zelf niet gelooft. Het is ook een beetje een dwaas verhaal en heb er zelf ook jaren met geen mogelijkheid in kunnen geloven. Maar ik kan niet meer anders.

 

Moeilijk hè, wat is Gods wil? Waarom duurt het zo lang bij sommige mensen? Het zijn vragen waar niemand antwoord op kan geven.

Ik lees hier ook dat sommige zich schuldig voelen naar God of bang zijn dat God vindt dat zij geen kinderen mogen krijgen. Waarom? God houdt van je zoals ouders van hun kinderen houden en wil helemaal niet dat je ongelukkig bent. Het is 'gewoon' het gevolg van de troep hier in de wereld.

Dat maakt het niet minder moeilijk! Maar ik geloof niet dat het de bedoeling is dat je je ook nog schuldig gaat voelen als je 'verkeerde' gedachtes hebt, want Jezus heeft niet voor niks alle zonden op zich genomen...

 

Helemaal herkenbaar. Ook wij hebben geworsteld met de vraag al of niet de pil te mogen gebruiken. Uiteindelijk hebben we het wel gedaan, maar manlief heeft er eigenlijk spijt van. Zelf ben ik ervan overtuigd dat je daarin je verantwoordelijkheid mag nemen, zolang je er maar niet egoistisch in bent. Dus niet: ik wil eerst nog dit en dit en dat, maar: nu is er ruimte voor een kindje, ook al zitten we financieel en qua ruimte in huis krap. (Dat is onze situatie, ik heb geen werk en mijn man verdient net teveel om recht te hebben op een uitkering. Ik wil graag een baan, dat zou voor alles makkelijker zijn, maar toch houden we conceptie niet meer tegen.) Daarin mag je vertrouwen op God, dat Hij geeft wat je nodig hebt. Maar dat is in deze maatschappij wel erg moeilijk soms.

Afgelopen maand heb ik zoveel gebeden om een kindje, want ik werd compleet gek van mezelf. Het vruchtje was er, maar we mochten het niet houden. ''Waarom dan niet'' is een vraag die open blijft staan, maar we kunnen er vrede mee hebben en vertrouwen erop dat God ons een kindje geeft op Zijn tijd. Het is erg moeilijk om zelf geen dingen te gaan ondernemen, maar tot nu toe gaat dat erg goed. Zo rekenen wij niet mijn vruchtbare dagen uit. Natuurlijk weet ik het wel zo ongeveer, maar ik zeg dat niet tegen mijn man en wij vrijen ook niet persé op die dagen maar alleen als we er beiden zin in en energie voor hebben.

 

Poeh... dit voelt voor mij als een zwaar onderwerp. Ik denk wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik "geloof" op mijn eigen manier. Ik denk dat er wel een God is, maar zie het toch heel anders dan de meeste van jullie merk ik wel. Vooral met "de schuldvraag" heb ik persoonlijk moeite. Het zou voor mij heel zwaar zijn als ik zo zou denken.

 

Wat die schuldvraag betreft: dat is iets heel raars. Ik geloof daar helemaal niet in, ik kan nergens uithalen dat God op die manier zou werken. Het is meer iets dat uit mijzelf komt.

Overigens doen wij echt wel ons best hoor. Officieel doen we gewoon niets meer om het tegen te houden, maar volgens mijn man komt dat gewoon op hetzelfde neer als het proberen en daar heeft hij gelijk in. Ik reken niets uit, temperatuur en test niets, maar dat heeft ook geen zin met een redelijk onregelmatige cyclus. Ik weet niet precies wanneer ik vruchtbaar ben, dus we vrijen gewoon de hele maand . Het is wel heel leuk om er samen mee bezig te zijn en het feit dat we er ook samen voor kunnen bidden maakt het heel intens.

 

Het gave is dus ook dat we die schuldvraag niet hoeven te hebben maar dat we dat onszelf vaak opleggen.