Hi dames, ik heb ook altijd geloofd in God en gedacht dat alles wel goed komt door Hem. Ook bij mijn zwangerschap dacht ik,dit heeft God ons geschonken,wij hebben er nioet eens moeite voor hoeven doen,lag nog niet in de planning maar we waren er heel erg blij mee! Nu is het zo dat ons kindje het niet kon redden op deze wereld ,nu vraag ik me heel vaak af,waarom heeft God dit kindje van ons afgenomen,zouden wij geen goede ouders geweest zijn?Aan de andere kant,waarom ben ik dan wel zwanger geworden? Ik weet niet of ik nu nog wel in Hem kan geloven,als Hij er voor mij is dan heeft Hij mij nu toch flink laten vallen,en waarom?
Hoi Meiden, Ik heb alle postings is rustig zitten doorlezen. Mijn gedachten zijn regelmatig afgedwaald. Ik zelf 24 jaar en helemaal niet gelovig wel zwanger van mijn eerste kindje, vandaag precies 29 weken. Na een studie filosofie, waarin "geloof"een grote rol heeft gespeeld, puur uit interesse, heb ik ook met grote interesse julie gedachten gelezen. Het lijkt mij ( als niet gelovige) wel erg moeilijk. De wens om een kindje van jullie samen, en daarbij je eigen persoonlijke "relatie" met God. Is het zo dat jullie ervaren dat God jullie een kindje of zwangerschap geeft op het moment dat Hij denkt dat het goed is? Of dat het de juiste tijd is? Het lijkt me zo moeilijk, misschien ben ik gewoon veel te nuchter, maar zwanger worden hangt af van zoveel lichamelijke zaken. Is het ook zo dat Hij troost bied, als het weer een maand niet gelukt is, of er is een miskraam? Troost jullie de gedachten dan, dat het bij wijze van spreke nog niet de tijd was, of dat God ingegrepen heeft? Weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden.. Dat lijkt me soms wel fijn, al krijg ik dat niet voor elkaar.. Maar als het nu niet lukt, en je bent aangewezen op de medische molen? Is het dan zo dat je daar stopt, want een natuurlijke zwangerschap zit er om een bepaalde reden niet in, dus dat is God zijn wil geweest? Of, doe je daar ook alles voor, omdat God ook de mogelijkheden heeft gegeven om op een andere wijze proberen zwanger te worden? Nou ja, beetje erg onduidelijk stukje geworden. Ik vraag het mij gewoon af. Het lijkt mij vooral op het gebied kinderwens namelijk best erg lastig, het geloof, op sommige punten. Liefs Boontje
Boontje24, eigenlijk omschrijft jij precies mijn gedachten. Ik vond het net moeilijk om het uit te leggen, maar het komt op hetzelfde neer als wat jij hierboven schrijft. Ik vraag me dan ook af in hoeverre je doorgaat met de medische molen. Ik heb ook het gevoel dat God dan niet wil dat je een kind krijgt als het niet spontaan lukt. Vandaar dat ik me dan afvraag wat de afweging is om wel verder te gaan. Hierboven is al aangegeven dat God voor kennis heeft gezorgd bij dokters. Maar ik weet niet of ik dat kan "rijmen" met de gedachte dat een kind krijgen "Gods wil" is.
Hoi Boontje24 en Marleen1979, Ik geloof dat Gods wil is dat wij gelukkig zijn en als wij naar een kindje verlangen Hij dat wilt geven. God heeft ons namelijk zelf bedacht dus ook dat ingewikkelde proces vanbinnen. Helaas is door de zondeval de ziekte, pijn, afwijkingen etc. in het leven gekomen. Ik geloof dat dat van satan (de duivel) komt, die er juist op uit is mensen te vernietigen. Dan zou je zeggen: waarom doet God er niets aan, die is toch veel machtiger? Dat is absoluut waar maar dat zou betekenen dat al die pijn, verdriet enz. weg zou moeten uit deze wereld. En dat gaat dus ook gebeuren in de toekomst (als Jezus terugkomt en deze aarde vernieuwd wordt). Maar dat is dus nu nog niet zo. Aan de andere kant gebeurt er zoveel door gebed (omdat de duivel daar echt niks van moet hebben). En dat is vaak de rust die christenen in God hebben. Van; mijn leven ligt in Gods handen, en Hij helpt me hier doorheen. En in het nieuwe leven hierna zal alles goed zijn. Maar... het is vaak ook een strijd, als christen heb je ook net zo goed verdriet en worstel je dus met die kinderwens en vraag je je af: waarom? Sorry voor het lange verhaal maar anders kon ik het ff niet uitleggen!
Het is een duidelijk verhaal hoor! Ik respecteer trouwens jullie mening helemaal hoor, maar ik vraag me soms gewoon dingen af en hoe je daar als christen tegenaan kijkt. Vandaar soms maar vragen. Soms lijkt het me eigenlijk ook wel heerlijk om als christen naar het leven te kijken en vertrouwen te hebben in God. Ik voel dat zelf vanbinnen niet zo. Veel collega's zijn erg gelovig en ik spreek daar ook regelmatig met de over en ben ook geinteresseerd. Soms zou ik ook wel willen dat ik zou in het leven kon staan.
He, leuk christenen. Ik ben ook christen en ik weet dan ook zeker dat God alleen maar het goede voor ons wil. Ook wij hadden zoiets van: 'op uw tijd'. Nu is die tijd bij ons heel snel gekomen, maar ik had er zeker vertrouwen in gehad wanneer dit niet zo was geweest. Ik dank God elke dag weer voor het wondertje dat er in m'n buik groeit. Ook vraag ik daarbij of Hij het kindje wil zegenen en ik weet ook dat Hij dat doet. Iedereen succes. Het komt goed. Praise the Lord.
Hoi Allemaal, Dit is een mooie en tevens wat moeilijkere discussie. Het gaat dan ook om iets dat niet zozeer materialistisch is als een mooie auto, huis of tv. Een kindje is iets natuurlijks en de wens naar een kindje is voor mijn gevoel dan ook anders dan de wens naar bijv. die auto. Toch kan ik me voorstellen dat het soms tot tegenstrijdige gevoelens leidt omdat het wel een persoonlijke wens is, die je gedachten en gevoelens erg in beslag neemt. Althans bij mij bij vlagen heel erg. Mijn eerste kindje heeft lang op zich laten wachten en wij hebben daarbij zowel hulp van God als de medische wetenschap gehad. Weliswaar hoefden wij daar geen persoonlijke grenzen in te overschrijden, maar toch. Bottom line is dat ik nu voel dat God best begrip heeft voor mijn ongeduldige momenten. Ook als ik soms wel eens denk: "Kan dat niet wat vlugger?.... Hij weet heus wel dat het een wens is uit de liefde die mijn man en ik voor elkaar, voor Hem en voor ons nog te verwachten kindje voelen. Misschien klinkt het kinderlijk of erg simpel, maar dat is toch wat ik geloof. (Overigens na een vergelijkbare worsteling als die ik hier lees bij sommigen). Liefs, Lientje
Wij zijn ook gelovig en gaan voor een 2de. Ik gebruik de pil al jaren niet meer en onze meid is bijna 7 maanden. Ook wij bidden en hopen dat wij snel weer een klein wonder in onze armen mogen houden. En ik snap het als je zegt dat je dat zelf wilt bepalen en het eigenlijk niet in Zijn handen wilt laten. Daarentegen weet Hij wat het beste voor je is en heeft Hij het beste met je voor. Als Hij vindt dat de tijd er rijp voor is gebeurt het. Aan die gedachte hou ik mij vast en het steunt mij. Hij weet al hoe jouw leven zal verlopen. Dus ook wanneer er weer een kindje zal komen. (Top-topic )
Soms ervaar ik dat ook wel eens, dat je rust kan ervaren omdat je weet en gelooft dat God het beste met je voor heeft, en dus ook weet waarom er bepaalde dingen in je leven gebeuren. Vooral met problemen lijkt me dat soms best prettig, dat je voor je gevoel even niet "verantwoordelijk" hoeft te zijn, dat je ook best boos mag zijn op God. Ik moet af en toe mijn stukjes herschrijven, soms best lastig de juiste woorden te vinden. Waar het eigenijk op neer komt, is dat jullie de wens om een kindje te krijgen op een andere manier ervaren, maar tegen dezelfde gevoelens op lopen, alleen ze op een andere manier delen, of vorm geven, die gevoelens.. JEEE wat een zin.. Waarbij ik vooral kwaad ben geweest op mijn eigen lijf omdat het niet lukte, denk ik dat jullie die vragen ook voor een gedeelte bij God neerleggen. Met of zonder geloof iedereen die graag een kindje wil, herkent de gevoelens van blijdschap, ongeloof, maar ook angst en hoop als het niet direct wil lukken. Als het niet direct wil lukken, kan je de stap maken naar de medische wereld, ik denk ( na het lezen van jullie stukjes) niet zozeer afhankelijk is van het hebben van een geloof, maar meer van je/jullie eigen persoonlijke situatie grenzen en lichamelijke en ook financiele mogelijkheden. Wat ik vooral bij mezelf gemerkt heb is dat een kinderwens zo ontzettend sterk kan zijn, dat ik (wij) onze grenzen wel verlegd hebben. Liefs Boontje
Ik heb hier zo'n beetje een dubbel gevoel bij... Ik ben op mijn manier gelovig (we zijn ook bewust voor God en de kerkelijke gemeenschap getrouwd) maar mijn geloof zit een beetje op een ander niveau... tijdens onze trouw had ik voor het gedicht "voetstappen in het zand" gekozen en dat is mss wel het beste om mijn geloof uit te leggen... weet niet of iemand het kent maar het komt erop neer dat God je bijstaat in moeilijke tijden. Ik benader mijn geloof eerder op die manier... ik geloof in god en ben hem dankbaar voor wat ik ben en dat ik gelukkig kan zijn maar we leven in de 21e eeuw dus ik leef ook zo... en ik ben er zeker van dat God me bijstaat in moeilijke tijden... Eigenlijk is het langs de ene kant wel goed om het zwanger worden in "Gods handen" te leggen want dan ben je er mss een beetje minder mee bezig maar langs de andere kant... wij zijn in de MMM beland en zullen het dus moeten hebben van de medische wetenschap maar ik heb echt niet het gevoel dat God mij daarom minder graag ziet of het mij minder gunt.
hee meiden, toch best wat christenen op dit forum Ik herken me in (de meeste van) jullie verhalen. Wij zijn nu 3 jaar getrouwd en sinds januari gestopt met de pil. We hebben heel bewust de pil geslikt, we studeerden allebei nog en we woonden bij mij moeder. Maar hadden allebei de overtuiging dat God ons ook door de pil heen zwanger kon maken.. Nu willen we heel graag een kindje en ik vind het zo heel erg moeilijk om het in Zijn handen te leggen. Mijn lichaam werkt helemaal niet mee en dat is ooit zo moeilijk. over naar de dokter gaan. Ik geloof dat God mij zonder dokter kan genezen, maar Hij heeft mij ook in een land geplaatst met een medische wereld om ons te helpen. We hebben we al onze grenzen getrokken voor de medische molen. (dus bepaald hoe ver we niet willen gaan) Ik vind namelijk dat je die grenzen het beste van te voren kunt trekken, want dan heb je de rust om er goed over na te denken. verder wens ik iedereen alle Goeds toe en natuurlijk heel snel een wondertje van God in je buik!
Taliaa, Ik las jou stukje net, en dat vind ik dus zo moeilijk. Ik heb namelijk gemerkt dat een wens voor een kindje zo enorm groot kan zijn, en zo enorme invloed heeft op je leven, dat de grenzen die je bepaald voor het "hele gebeuren"of voordat je ook maar zover in de medische molen bent om daarover te hoeven nadenken, dat die grenzen dus kunnen veranderen.Maar dit zal ook voor iedereen anders zijn. Maar de vraag hoever jullie zouden gaan in de eventuele medische molen, heeft dat verband met jullie geloof? Is bijvoorbeeld iui wel een optie maar icsi niet, waarbij ze zelf een zaadje kiezen en dat in de eicel stoppen? Of ga ik nu veel te ver? Ik ben gewoon heel benieuwd naar jullie reacties, als jullie het vervelend vinden dat ik reageer of vragen stel, gewoon zeggen hoor! Liefs Boontje,
Het is niet de schuld van God, ja Hij heeft het wel laten gebeuren. Maar Hij zal ons nooit met opzet kwaat of pijn willen doen. Hij geeft je geen last wat jij niet kan dragen. Het is heel moeilijk om er een weg in te vinden. Maar door de zondeval is ook verdriet in de wereld gekomen. Daar plukken wij als mens nu de vruchten van. Denk je dat God wil dat er oorlog is, of honger of dat er kinderen sterven? Echt niet, God zegt van: Kom als een kind! Alleen de mens heeft de wereld zelf verpest waardoor dit soort dingen gebeuren. Iedereen krijgt een last op de schouder. Of heeft de last al op de schouders liggen. Niemand kan zeggen dat het leven makkelijk is. Tuurlijk ben jij niet een slechte moeder. Ik kan me je gedachte gang heel goed voorstellen hoor.
Ik ben ook gelovig, geen christen maar moslim. Wij zijn ook al een tijdje bezig om zwanger te worden. Door ons geloof blijven wij de hoop hebben en staan we sterk in onze schoenen. Ook zijn we van plan om na een jaar naar de huisart te gaan om ons te laten onderzoeken, wie weet is er wat aan de hand. Stel dat is zo, wij zullen alsnog niet de moed opgeven. Blijkbaar moeten wij er nog meer moeite voor doen om vader en moeder te kunnen worden. Wij zullen ook nooit zeggen waarom de ander sneller kinderen hebben gekregen en wij niet. Want blijkbaar is het voor ons beter om langer te wachten dan een ander. Blijkbaar is onze tijd nog niet gekomen om vader en moeder te worden. Want alleen Allah weet wanneer het voor ons de juiste tijd is. Geduld hebben is een schone zaak. Daarom hebben wij geduld en zullen we elke dag blijven bidden en de vertrouwen hebben in Allah.. Het zal bij ons super hard aankomen als wij te horen krijgen dat wij geen vader en moeder zullen worden. Blijkbaar zal Allah dat voor ons het beste vinden. Ik hoop van niet, want wij als mensen zullen dat moeilijk verwerken, maar zal nooit mijn rug toekeren tot Allah, want Allah weet het beste voor ons.. Moge Allah iedereens kinderwens vervullen. 42. De Consultatie (A-Shoeraa) 49. Aan Allah behoort het koninkrijk der hemelen en der aarde. Hij schept wat Hij wil. Hij schenkt vrouwelijke en mannelijke kinderen aan wie Hij wil. 50. Of Hij mengt ze, mannelijk en vrouwelijk en Hij maakt onvruchtbaar wie Hij wil. Voorwaar, Hij is Alwetend, Almachtig.
@ boontje. ja natuurlijk is het lastig. We hebben bijvoorbeeld gezegd dat we geen ivf willen en dat heeft idd met onze overtuiging te maken. maar stel nou dat we anders geen kinderen kunnen krijgen? ja, dan lijkt het me heel moelijk. Maar dan is het goed dat je er van te voren over na gedacht hebt en dan kun je best opnieuw een beslissing nemen hoor! (wij zeggen geen ivf omdat er (haast?) geen arts is te vinden die alle baby's terug willen plaatsen, das offtopic en ik wil hier geen nieuwe discussie starten hoor, maar gaf gewoon even antwoord)
hallo ik geloof niet zo in god en alles er is ellende genoeg als er een god was, was dat niet zo erg! maja ieder zijn eigen he succes allemaal met zwanger worden! xxx