hey allemaal ik kom hier ook maar even me bevallingsverhaal vertellen.... 02-12-2010: bij verloskundige geweest voor wekelijkse controle.... hadden met de groei echo paar weken ervoor een indicatie dat de kleine achterliep met de groei vandaar dat ze op deze dag weer een groei echo gingen maken... mijn zoon bleek niet gegroeid te zijn en werden per direct door gestuurd naar ZH. Daar kregen we te horen dat ik binnen 14 dagen ( 16-12-2010) zou worden ingeleid . echter moesten wij die 2 weken dat we nog ''vrij'' spel hadden om de 2 dagen na ZH voor CTG. 16-12-2012 08:00 opgenomen in ZH 08:30 1e spuit toegediend gekregen voor de inleiding Deze begon echter niet te werken waardoor ik hele dag ''voor niets'' in het ZH moest rondlopen 15:00 2e spuit gekregen 15:30 raar gevoel in de buik en voelde een rare ''knap'' in me hele lichaam ... zuster opgeroepen , zij inwendig kijken bleek volgens haar ''loos'' alarm te zijn. 16:00 tioletbezoekje... weer een ''knap'' in me lichaam gevoeld en nog geen paar tellen later kwam het vruchtwater aanzetten... tot omstreeks 22:00 ontzettend last gehad van rug weeen .. echter bleef mijn ontsluiting op 3cm steken ( is heel ff 5 cm geweest). ondertussen had ik al weeen opwekkers gekregen , spuit in de been voor pijn verlichting maar mocht niet baten. 22:30 naar verkoeverruimte gebracht voor ruggeprik.. ( kreeg soort van verdoving waarbij ik de weeen niet meer voelde maar als het nodig was dat ik mocht persen dan kon ik dat nog wel doen... 23:00 besloten even de ogen te sluiten ivm dat we langzaamaan richting de 24 uur wakker gingen .... 00:00 zuster bleef bij het bed staan ... zei niets bijzonders opeens gingen alle lichten aan werden beide geinformeerd dat we met spoed naar de OK gebracht moesten worden ivm al het '''rommel'' dat ze me hadden in gespoten ,, dat me zoon daar last van had en dat de harttonen dusdanig onderuit gezakt waren dat hij per direct gehaald moest worden.... zo is me zoon via een spoedkeizersnede om 01:15 ter wereld gekomen op 17-12-2010 voor mezelf hoe ik het ervaren heb was het best wel heftig en ook best nare ervaring... en tegelijkertijd ook natuurlijk erg fijn dat je zoon ter wereld komt.... mijn zoon is met 38 week en 2 dagen ter wereld gekomen woog 2040 gram en 45 cm groot hij bleek een dysmatuur kindje te zijn maar gelukkig is daar nu niets meer van te merken!
Hier ook mijn bevallingsverhaal. Ik ben bevallen in het ziekenhuis ivm een chronische ziekte. Ik werd ingeleid bij 40+5 dagen. Vrijdag 26-10-2012 werd ik opgenomen om te worden ingeleid. Om 17.00 uur kreegik een ballonkatheter ingebracht en kon het wachten beginnen. De hele avond gebeurde er niets dus besloten we samen dat manlief naar huis zou gaan en ik zou bellen als er iets zou veranderen. Zo kon hij nog even goed slapen want het zou een lang weekend kunnen worden. De volgende dag zou hij heel vroeg weer bij me zijn. Volgende ochtend was er nog steeds niets gebeurd en kreeg iktwee pilletjes om ntsluiting op te wekken. Na een kwartiertje viel het ballonnetje eruit en mochten mijn vliezen gebroken worden. Dus na ongeveer 10 min was de dokter bij mn bed en werden mijn vliezen gebroken, daarna kreeg ik een half uur de tijd om weeen te krijgen, zoniet kreeg ik een infuus om het op te wekken. Maar na een kwartier kwamen de weeen al. Poeh best pittig dacht ik nog maar op zich nog wel te doen. Ze kwamen alleen wel erg snel achter elkaar (om de 1-2 minuten) na weer een kwartier moest ik poepen en ben ik naar de wc gegaan. Aleen kwam er helaas niets maar vond ik het wel fijn om de weeen op de toilet op te vangen. Gezien ik aan de ctg zat was de assistent hier niet zo blij mee en kwam bij me kijken. Aan mijn buik kon hij zien dat ik persweeen had en al aan hetbpersen was. Meteen werd er geken hoeveel ontsluiting ik had, het kon namelijk wel eens erg snel gaan. Ze dacht 7-8 cm te voelen. Mooi dacht ik, dat schiet op! Vanmiddag is onze dochter er De gyneacoloog wilde ook nog even voor de zekerheid even checken. Helaas bleek ik pas 4-5 cm te hebben Dit ging ik niet trekken met inmiddelspersweeen iedere minuut. Dus om een ruggeprik gevraagd diegelukkig vrij snel gezet kon worden. Ook kon ik meteen naar de verloskamer. De pijn werd iets minder maar nog steeds erg heftig. Na alles te hebben nagekeken bleek dat de ruggenprik niet goed werkte en alleen mijn rechterkant was verdoofd. Nouja ik had verder geen keus en was blij dat het in ieder gevalmiets minder was. Om 19.15 had ik dan eindelijk 10cm ontsluiting en mocht ik persen. Na drie keer persen ging het moeilijker en stopten de weeen. De hartslag van de baby ging achteruit dus ik kreeg een infuus om de weeen weer op te wekken. Na een half uur kwamen deze weer op gang en mochtik gaan persen. Wat een opluchting zeg!! De dokter moedigde me aan door te zeggen dat ze het hoofdje al zagen en dat ze veel haar had! Mijn reactie was: wat voor kleur haar is het? Donker natuurlijk antwoorde de dokter maar ik moest even bij de les blijven. Ik kreeg nog 1 kans om het zelf te doen want ze bleef een beetje steken. Dt lukte helaas niet dus hebben ze een knip gezet. (Niks van gevoeld trouwens) toen ze er bijna was vroeg de dokter of ik haar zelf wilde aanpakken, en dit wilde ik heel graag. Nou dan mag je haar bij de volgende wee pakken. Dit gaf mij moed om extra hard te persen en toen had ik mijn dochter in mn armen! Wat was ze glibberig maar mooi! Mijn man en ik moesten meteen lachen en huilen tegelijk. Ze schreeuwde het uit maar dat was een goed teken. Ook poepte ze me meteen onder maar ook dat vond ik alleen maar prachtig, alles werkte! Om 20.40 is ze uiteindelijk geboren. Ze woog 3020gram en was 50 cm lang. Nadat de placenta eruit wasgekomen bleek dat deze niet compleet was en dat er nog een stukje was blijven zitten. Dit moest operatief verwijderd worden dus nu was het wachten op een OK. Snel heb ik samen met de vk die er ook bij was mijn dochter aangelegd. Ik wilde namelijk erggraag borstvoeding geven en dit moet het liefst zo snel mogelijk. Gelukkig hapte ze meteen goed aan en heeft ze 10minuutjes gedronken. Daarna werd ik klaar gemaakt en weggebracht naar de OK. Na een dikke twee uur durende operatie mocht ik dan eindelijk terug naar mn dochter die al die tijd bij manlief op de arm zat. Wat waren we gelukkig! En dat zijn we nog steeds! Gezien ik twee liter bloed was verloren tijdens de operatie moest ik twee nachtjes blijven ivm een bloedtransfusie. Daarna mochten we lekker naar huis. Imiddels zijn we 5 weekjes verder en kijk ik er met heel veel plezier op terug!
Mijn bevalling: Op 5 december gezellig met heel de familie Sinterklaas.. Nog geen 10 min binnen breken mijn vliezen.. Nou dit was echt een hele plons was zeiknat en bleef maar lopen (komt omdat de kleine niet was ingedaald) Mijn vriend moest langer werken dus opgebeld en die kwam mij halen.. Ondertussen ziekenhuis gebeld me eigen omgekleed in kleren van mijn moeder aangezien ik niet thuis was haha.. Was net z'n ma Flodder .. Aangekomen in ziekenhuis aan de ctg.. Wel al weeën maar had er zelf geen last van.. Omdat ik pas net over 36 weken was wouden ze het zolang mogelijk rekken want kon zijn dat de weeën niet doorzette en elke dag was mooi meegenomen.. Dus ik naar een kamer gebracht.. Eerste uren ging goed (heb een aardige pijnngrens) op geven moment waren de weeën wel heviger toch maar iemand laten komen.. Weer aan ctg kleine deed het nog steeds prima dus nog ff aankijken.. Uiteindelijk kwamen ze kijken voor ontsluiting had ik al 4 cm.. Ohh.. Dan gaan we toch maar het ok team opbellen aangezien het 's nachts was.. Voordat ik dus eindelijk naar ok ging was het alweer kwart voor 5 al flink uitgeput van de weeën.. Ruggeprik laten zetten.. Stelde echt niks voor!! Ok ruimte in en kleine was er zo!! Helaas was die in zijn billen gesneden door mijn strakke baarmoeder om zich heen dus is meteen gehecht.. Mijn bloeddruk werd enorm hoog dus kreeg van allerlei medicijnen en is allemaal beetje in waas gegaan en vond het heel heftig.. Niet zozeer qua pijn maar de hele gebeurtenis.. Terug op de kamer kwamen ze mij voor eerste x schoonmaken toen raakte ze mijn buik aan en kwam er enorm veel bloed onder eruit ging dus iets mis.. Allemaal mensen opgeroepen ik trok helemaal weg nog een infuus erbij bleek dat mijn baarmoeder niet samentrok en helemaal gevuld was met bloed en stolsels.. Dus gingen ze enorm hard op me buik drukken om alles eruit te drukken nou dit is echt geen pretje na een operatie en dat deed echt heeeeel veel pijn.. Weer vanalles gekregen en alles weer in een waas beleefd toen het onder controle was kwamen ze af en toe nog x op me buik drukken om kijken of het nu goed samentrok niet leuk dus... Maar goed dit gebeurd dus niet bij iedereen! Haha verder alleen keizersnede goed te doen herstel ook prima vind ik mag zelfs al naar huis vandaag!! En belangrijkste Luc doet het super goed!! Ook al is het eigelijk een prematuur kindje..
oké hier mijn verhaal van mijn 2e. even ter illustratie: bevalling van mijn 1e kindje: rond 4 's middags vliezen gebroken, 's avonds rond 9 uur kwamen weeën eens op gang langzaam, 's ochtends 10 uur pas 2 cm ontsluiting (ofzo), 's middags half 4 geboren. Door haar bevalling (zat klem met schouder en navelstreng scheurde los van de placenta) moest ik in het zh bevallen. bij Tim begon mijn bevalling weer met gebroken vliezen om half 9 's ochtends. Ik had van de vk lig en beladvies gekregen aangezien meneer nog niet was ingedaald. Maar ik moest ook dochterlief naar het kdv brengen dus had er nooit aan gedacht pas toen ik thuiskwam, ben gaan liggen (slaat nergens op), vk gebeld en die kwam rond 10 uur. Nog met haar de bevalling van Fleur besproken dus we gingen er eigenlijk allebei vanuit dat het nog wel even zou duren eer alles op gang zou komen. Ze zou me 's avonds nog even bellen. Ondertussen was manlief naar de tandarts aangezien hij een ontsteking dacht te hebben. Hij zei nog, ik laat hem alleen het meest noodzakelijke doen, terwijl ik juist zoiets had van, laat het nu maar goed doen, het duurt toch nog wel even en anders moet je van de week in de kraamweek..... hij heeft niet naar me geluisterd, was maar goed ook. Mijn moeder kwam rond 12 uur langs om Fleur haar spulletjes te halen, want ze zouden haar ophalen van het kdv en dan zou ze daar overnachten (aangezien we dus dachten, ach, dat duurt wel een dagje). Ik voelde me niet echt geweldig (had last van verstopping dus moest van de vk een klysma nemen omdat dat anders pijnlijk zou kunnen zijn tijdens de bevalling) dus ik was al boven. Nou dat klysma deed niet zoveel, kreeg alleen (half 1) lichte buikpijn. Kwart voor 1 kreeg ik mijn eerste wee. 1 uur de volgende. En toen kwamen ze. Het waren eigenlijk alleen rugweeën. En ze kwamen, gingen weg, kwamen weer, gingen weg, bleven komen.... verschrikkelijk. En manlief maar op mijn rug duwen. we hadden beladvies gekregen om na 1 uur om de 5 minuten eens te bellen, dat heeft manlief niet afgewacht en heeft rond kwart voor 2 eens gebeld. Zij was er een half uur later, 10 voor half 3. Ik werd op bed gehesen, ze ging kijken hoeveel ontsluiting ik al had.... oeps, dat waren er al 7. Dat had niemand verwacht en aangezien ik naar het zh moest was daar opeens haast bij. ik werd in kleren gehesen, naar beneden begeleid, in de auto gezet en hup, naar het ziekenhuis. Gelukkig wonen wij amper 10 minuten bij het ziekenhuis vandaan. We waren er iets voor 3. In de auto bij het zh had ik al persweeën. Ik weet nog dat ik uit de auto gehaald werd en manlief even moest parkeren en ik in de rolstoel met de vk moest wachten tot hij er was. Ik haatte haar op dat moment, dacht, mens, schiet op, hij komt vanzelf wel. En zo niet, dan heeft hij pech in de verloskamers aangekomen meteen alles uitgetrokken want ik had het zo heet. Moest nog eventjes wachten, ze gingen kijken maar het was allang duidelijk, ik mocht gaan persen. Tim is in 10 minuutjes persen geboren, het had sneller gegaan, maar allereerst zat de navelstreng om zijn hoofd. De vk had dat door omdat hij aardig blauw zat, dus toen was er wat haast bij. Tijd voor een knip was er niet meer en ze heeft mijn schaamlippen ietwat hardhandig uit elkaar geduwd, vingers erin want die navelstreng moest er vanaf.... vond ik niet zo leuk (heb gegild op dat moment). Zit ook een mooie scheur. Toen bleef hij nog eens hangen met zijn schouder (net als Fleur) dus het had sneller dan die 10 minuten kunnen duren maar vooruit. Hij is ongeveer 2,5 uur na het krijgen van mijn eerste wee geboren. Hij reageerde niet, dus na het uitzuigen van zijn neus hebben ze hem flink gemasseerd, en toen ging hij het doen. Achteraf hoorde ik dat het geen 5 seconden langer had moeten duren of ze hadden hem afgenaveld en meegenomen. Toen hij het eenmaal ging doen deed hij het goed, hij werd snel roze en reageerde goed. Ikzelf heb door de snelheid 2 dagen nagetrilt (letterlijk, kon niet stoppen) maar ik was blij dat ik in het ziekenhuis moest (en ben) bevallen. wil alleen nooit meer kinderen (we vonden 2 toch al geweldig en genoeg dus dat sowieso, maar sinds deze bevalling echt nooit meer), dat moment van doorscheuren zal me altijd bijblijven... maar hij is wel heel mooi en lief ondanks dat we een erg moeilijke start en erg moeilijke afgelopen 7 weken hebben gehad door reflux en obsipatie waardoor hij eigenlijk van die 7 weken zo'n 4-5 weken urenlang, dagenlang, wekenlang heeft gehuild. Nu gaat het beter en kunnen we eindelijk heerlijk van hem genieten.
Hier mijn verhaal van onze 1e. Toen we 40 weken zwanger waren moesten we al heen en weer naar het ziekenhuis. Omdat ik de kleine steeds minder voelde, werden we ook iedere keer aan de ctg gedaan. We werden gewoon iedere keer naar huis gestuurd. "Gewoon afwachten tot de baby besluit te komen" Ik was ongerust maar er werd niks mee gedaan. Het was ook een hele onrustige tijd wegens prive redenen en ging er maar moeilijk mee om allemaal. Met 41 weken en 3 dagen gingen we naar de verloskundige voor controlle, toen we naar het hartje luisterde hadden we allemaal al in de gaten dat het gewoon veel te snel ging. Veel sneller dan normaal. We moesten in de wachtkamer wachten want ze ging even wat telefoontjes plegen ze zou ons zo ophalen. Toen ze uit de spreekkamer kwam zei ze dat we direct naar het ziekenhuis moesten. Het ging niet goed met de baby, want de hartslag was gewoon veel te hoog. Dus wij direct naar het ziekenhuis toe. We hadden een hele aardige zuster die zei dat ze ons niet meer naar huis toe gingen sturen zonder baby. Dat was echt een hele opluchting!! Eindelijk het ging gebeuren!! Rond een uur of 14:00 werd verteld dat ze me wouden gaan inleiden, zo gedaan zo gebeurd. Er gebeurde niks, en ik werd steeds meer ongerust. Wat was er aan de hand? ik voelde mn zoontje ook bijna niet. Toen wachten tot 17:30 toen we eindelijk wat hoorde, er werd verteld dat ze hem direct wouden halen met een keizersnede, en dan wel zo snel mogelijk. Binnen 5 minuten had ik een infuus en katheter, ik had geloof ik maar een minuut om te huilen meer niet. Mn man moest met de zuster mee om zich om te gaan kleden. Voordat ik het wist waren we in de o.k en de ruggenprik werd al voorbereid. De ruggenprik viel mee, alleen de vloeistof voelde ik enorm, maar voordat ik het wist voelde ik niks meer. Mn man kwam binnen en ging bij me zitten. Mn baarmoeder ging niet vanzelf open dus voordat ik het wist gingen er 2 mannen op mn borstkas drukken en voelde de lucht uit me gaan, dat was zo een raar gevoel, want het was geen pijn, lucht ging gewoon uit me. Om 18:14 was mn zoontje er 3545 gram en 53 cm lang Nog 5 dagen in het ziekenhuis gelegen vanwege de keizersnede. Was dolgelukkig dat we naar huis mochten!!
hallo. Op 16 november 2012 ben ik bevallen van een dochter. hier het bevallingsverhaal. s'ochtends uit bed gekomen met wat lichte steken in de schaamstreek. verder geen tekenen dat het weeen waren. toen me moeder thuis kwam zei ze dat ik vollop bezig was, waarop ik dus antwoorden: nee joh ben je gek. Rond 13.00uur toch maar voor de zekerheid naar het ziekenhuis gebeld. mocht komen als ik wilde. dus op naar het ziekenhuis. daar waren we om 13.30. hup aan de ctg voor 20 min. Om 13.50 kwamen ze kijken of ik ontsluiting had en ja hoor 4cm ontsluiting. ze zouden me naar een andere kamer gaan brengen maar die moest eerst in orde gemaakt worden dus wachten maar. Tot ik ineens om 14.40 niet meer kon van de pijn. even kijken naar de ontsluiting maar weer 7a8cm. dus ik mocht niet meer van de verloskamer af. Om 14.55 kon ik het niet meer houden en mocht ik gaan persen en om 14.58 is onze mooie dochter geboren. En ja werkelijk waar ik heb maar 3min hoeven persen (was ons 2e kindje) ze woog bij haar geboorte 2930 gram. Ze had helaas wel in het vruchtwater gepoept plus nog eens 2x over mij heen haha.
Ok, mijn verhaal hier dan ook maar. Op 03-10-2012 is onze dochter geboren. 2 oktober moest ik voor controle naar de verloskundige. Ik voelde me al een paar dagen niet zo lekker, misselijk, pijn in buik, gejaagd gevoel. Maar ik had overal een verklaring voor; misselijk door het maagzuur, harde buiken had ik al vanaf 25e week bij iedere inspanning dus dat was gewoon wat erger geworden enz. Bij de verloskundige bleek ik een bloeddruk van 150/100 te hebben. Tot mijn schrik moest ik naar het ziekenhuis voor controle bij de gyn. In het ziekenhuis aangekomen, urine ingeleverd, bloed geprikt. Eiwit in urine bleek veel te hoog; zwangerschapsvergiftiging. Wederom tot mijn schrik, opname in het ziekenhuis. Het was ondertussen 17:00, dus de volgende dag zou verder beleid gemaakt worden. S'avonds om 9 uur mijn vriend naar huis gestuurd nadat hij wat spullen had gebracht. Ik zou m'n tijd wel uit zitten. Ik vond dat hij de volgende dag ook gewoon moest gaan werken. Hij twijfelde, maar we zouden de volgende ochtend wel bellen. Vanaf ongeveer 7 uur s'avonds had ik al wel wat krampjes. Gevoelig, maar niet echt pijnlijk. Toen ik uiteindelijk wilde gaan slapen lukte dat niet. Maar ik weet het aan de andere omgeving. De hele nacht heb ik over de afdeling gedwaald. Rond 02:00 verloor ik wat bloed. In paniek belde ik de verpleegkundige, was dit wel goed? Ze zei met een lach op haar gezicht dat dat een prima teken was. Maar...de krampen kwamen soms met 5 minuten tussenpoos, soms 3 minuten, soms 10 minuten niets, soms een half uur niets. Ik had niets door, weeen horen toch immers pijnlijk te zijn en regelmatig te komen? Ook de verpleegkundigen hadden t niet door; "het kan doorzetten, maar het kan ook weer verdwijnen, afwachten". Totdat om 6:30 1 verpleegkundige het niet helemaal vertrouwde en voorstelde de gyn even te laten kijken. Met de begeleidende woorden "houdt er rekening mee dat er nog niets, of misschien 1 cm ontsluiting is" De Gyn kwam, toucheerde, en vertelde dat ik 7 cm ontsluiting had. WAT??? Snel naar huis gebeld dus, dat m'n vriend snel naar het ziekenhuis moest komen. Om 7:15 zijn de vliezen (kunstmatig) gebroken. Daarna kwamen er rugweeen bij, en constant het gevoel dat ik moest overgeven. Het moet een soort gymnastiek hebben geleken, en m'n arme vriend. Tijdens de wee lag ik, en moest hij meepuffen en mn hand vast houden, om na de wee binnen 1 seconde aan het voeteneind te moeten staan om mij overeind te trekken aan m'n handen zodat ik kon zitten Ondertussen kreeg ik erg veel pijn in mijn rug, na iedere wee. Om 08:50 mocht ik beginnen met persen. Ook de persweeen kwamen nog erg onregelmatig, en waren niet super krachtig. Maar vooral die pijn in m'n rug. Iedere perswee was een welkome afwisseling en verlichting van de rugpijn. Ik voelde ook totaal niet wat er gebeurde. De (klinisch) vk zei telkens dat het hoofdje bijna stond, maar ik voelde niets. Ik heb alleen maar geschreeuwd "m'n rug, m'n rug, haal dat mes uit m'n rug". Om 10:35 kreeg ik te horen dat ik nog 10 minuten kreeg, en anders zou de gyn komen voor een vacuumverlossing. De gyn kwam om 10:50 binnen. Een vrolijk lachende man, die eerst nog netjes een handje gaf en zich voorstelde, heel grappig als je totaal uitgeput bent. De gyn keek, toucheerde, en besloot dat hij het eerst 2 weeen wilde proberen met alleen een knip. Knip werd gezet, er kwam een wee, gyn duwde mee op mijn buik, en floep, daar was onze dochter! Al met al heb ik best negatieve gevoelens over gehouden aan de bevalling. De ontsluitingsfase was 10 keer makkelijker dan ik ook gedacht had, maar de persfase heeft behoorlijke indruk gemaakt. De rugpijn, waarvan ik later hoorde dat het zenuwpijn was, (waarschijnlijk lag onze dochter precies ergens tegenaan), was zo alles overheersend dat ik de eerste 5 minuten alleen maar blij was dat die rugpijn weg was (was direct over toen ze geboren was), pas daarna begon ik te genieten van mijn dochter die op mijn buik lag. Gelukkig maakte mijn vriend, die bij de eerste aanblik in tranen uitbarstte heel veel goed. Nu is ze alweer ruim 10 weken oud. Het is een voorbeeldig kindje, en ze is alle pijn waard geweest. (Tja, alle clichés zijn zoooo waar...)
Oeh leuk, bevallingsverhalen Mijn verhaal..(iets ingekort qua details ) 36 weken zwanger, lag lekker op de bank uit te rusten toen ik ineens KNAP in mijn buik voelde. Ik voelde vocht uit mijn vagina stromen, dus ik rende naar de wc en daar drong het tot mij door dat ik (veel) vruchtwater verloor! Ik heb het ziekenhuis gebeld en ik mocht langs komen om te checken of het wel echt om vruchtwater ging. (was rond een uur of 10 's avonds) Het bleek echt om vruchtwater te gaan. Maar aangezien ik nog geen weeen had gingen ze er vanuit dat ik voorlopig nog niet ging bevallen. Ik werd wel opgenomen voor de nacht omdat ik nog geen 37 weken zwanger was. Mijn man ging weer naar huis en rond een uur of 4 vond ik dat ik toch wel wat buikpijn had. Ik 'riep' nachtzuster. Die lachte me nog net niet uit. Als ik weeen had piepte ik wel anders, maar voor de zekerheid kreeg ik toch een ctg band om en zo'n eentje die weeen meet. Toen ze weer terug kwam verzekerde ze me dat ik echt niet ging bevallen voorlopig, zeker niet met zulke weeen. Ik mocht even douchen. Ik voelde me in de war, want ik had echt wel pijn, blijkbaar voor niks. Rond 6 uur werd het heftiger en heb ik mijn man gebeld dat ik wou dat hij langs kwam. Hij was er rond 7 uur, toen had ik flink heftige pijn, maar de gyn die langs kwam geloofde niet dat ik al bijna ging bevallen en wou niet checken of ik al ontsluiting had. Er werd gezegd dat zolang ik zo aan het praten was en nog zo rustig oogde ik er vanuit moest gaan dat het nog wel even kon gaan duren. Ik kon wel huilen, ik had echt pijn en blijkbaar voor niks. Ineens sloeg het om, ik ben weer onder de douche gekropen, maar vloog tegen de muur op van de pijn. Geen idee hoe, maar shirt aangedaan en op de gang een verpleegkundige aangeklampt dat ik NU een arts wilde zien omdat ik pijn had. het was 9 uur inmidddels toen er een (andere!) Gyn langs kwam. Ik weet nog dat er een hele rits mensen om me heen stond en dat ze allemaal heel meelevend naar me keken. Eindelijk werd mijn ontsluiting gecheckt: 5 cm. Ik werd naar de verloskamers gebracht en daar ben ik heen en weer gaan ijsberen. Ik had alleen rugweeen aan 1 stuk door.. ik had een rekensommetje gemaakt 1cm per uur dus dacht dit 5 uur vol te moeten houden. Kwart voor 10 klampte in mijn man aan dat ik, in tegenstelling tot mijn voornemen, iets tegen de pijn wou. Hij haalde er iemand bij, er werd gecheckt of een ruggenprik nog kon, maar dat kon niet. Ik zat al op 9 cm. 10 uur was het inmiddels; ik moest een paar persweeen weg puffen omdat er nog niets klaar stond, mocht op mijn rug gaan liggen, kreeg instructies en ben gaan persen. Mijn perweeen kwamen net zo snel achter elkaar als mijn ontsluitingsweeeen en dat was niet zo lekker voor mij, helemaal niet voor mijn zoontje. Zijn hartslag viel steeds verder weg en ik moest een paar persweeen weg puffen. Het hielp iets, maar niet heel veel. Ik mocht weer mee persen, alles werd klaar gemaakt om te knippen (AAHHH dacht ik toen) alles op alles gezet met persen, ineens stond het hoofdje. ik weet nog dat ik zei: auw het doet zeer, toen zei ze voel maar, haha heftig omdat dan te voelen. Volgende perwee was mijn zoontje er 10.25. Zelf aan gepakt. Ik was de pijn niet gelijk vergeten, ik lag nog helemaal na te trillen en shaken van de afgelopen heftige uren. Wist eigenlijk maar half was me was overkomen. Was een klein beetje ingescheurd verder niks. Eigenlijk een erg ongecompliceerde bevalling dus.. alleen die weeenstorm was niet zo grappig (en dat ik steeds dacht nog lang niet te bevallen ) Na bij de zwangerschapsyoga diverse horror bevallingen voorbij te horen komen bij de terug kom les vond ik mijn bevalling toch wel een erg makkelijke
Hoi dames, Ik vind het nog steeds een raar idee dat ik echt bevallen ben. Maar het bewijs is er mijn dochter ligt in het wiegje naast me. Het verhaal is niet het mooiste verhaal maar, ik zou het allemaal zo weer doen voor diet prachtige geweldige mooie meisje! Ik liep met een redelijk normale zwangerschap gewoon inder controle bij de verloskundige, wel hadden wij al besloten dat ik in het ziekenhuis pilyklinisch zou bevallen. Bij 27 weken zwangerschap kwam de eerste doorverwijzing naar het ziekenhuis ivm PE klachten. Er volgden er nog 3 na fie 3 heeft de gyneacoloog mij overgenomen van de verloskundige. 1e kerstdag weer naar het ziekenhuis, het ging niet heel lekker en mijn bloeddruk was super hoog. Bij de standaard controle donderdag de 27e bleek mijn eiwit zodanig te zijn toegenomen dat ik gelijk naar de afdeling verloskunde mocht om opgenomen te worden. 30 december ben ik vervolgens ingeleid voor de bevalling. Ik kreeg een ballonnetje ingebracht die voor ontsluting moest zorgen, ik bleek al een cm te hebben en na controle bleek het ballonetje los te zijn gekomen en had ik 6 cm onsluiting. Na een hele dag weeen met een weeeen storm aan het eind had ik die nacht nog steeds 6 cm. Ik heb een slaap middel gehad om 2 uur snachts en ben de volgende dag weer aan de weeen opwekkers gezet. Die middag weer een weeen storm maar niet meer ontsluiting. Toen met haast naar se ok voor een keizersnede. De rugenprik was hemels! Eindelijk was de pijn weg. En even later was daar mijn engeltje! Ze is geweldig de bevalling wat minder maar het was elke pijn waard!
Ik zal mijn verhaal ook eens delen van mijn 2e zoon. Dinsdag 40.3 weken zwanger. Afspraak bij de verloskundige die mij stript aangezien ik er helemaal doorheen zit. 'smiddags voel ik af en toe een hevig kramp maar schenk er eigenlijk niet zoveel aandacht aan. Om 22.00 gaan we naar bed daar ik best moe ben. Om 01.30 wordt ik wakker van krampen en ik besluit onder de douche te gaan staan. Daarna ga ik beneden op de bank zitten zodat vriendlief niet wakker wordt. Heb toch wel last van krampen, maar zit nog niet echt regelmaat in: dus zullen wel weer voorweeen zijn (had daar namelijk al 3 weken last van). Om 03.00 wordt vriendlief wakker en besluit gezellig bij mij te komen zitten. De krampen komen al iets regelmatiger tussen de 8 en 4 minuten. Ik besluit om om 03.30 weer te gaan douchen.....en dat hielp! Om 04.00 toch maar de verloskundige gebeld want de krampen worden toch wel erg pijnlijk (yes weeeen!!!)... Om 04.15 is de verloskundige er en ze toucheerd me gelijk....blijk al 6cm te hebben en moeten haast maken om naar het ziekenhuis te komen....we moeten nog even wachten op de oppas voor mijn oudste zoon, maar om 05.30 zijn we op de verloskamers. Om 06.00 breekt de verloskundige mijn vliezen (nog steeds 6cm) en ik voel hem gewoon het geboorte kanaal inglijden (heel apart gevoel)........en krijgt meteen flinke persdrang welke ik moet wegzuchten omdat hij een sterrenkijker is..... om 06.30 mag ik persen en na 4 persweeen is daar dan eindelijk onze 2e zoon..... die ik zelf het aangepakt. Ben niet ingescheurd/geknipt en over verdoving heb ik niet eens na kunnen denken hahaha.... Ik vond het een hele heftige bevalling qua snelheid en pijn op het laast maar zou deze iedereen toewensen!!!
Op zaterdag om 12.00 braken mijn vliezen terwijl ik bij mijn moeder was. Gelijk m'n vriend gebeld want die lag nog lekker op bed, hij gelijk in paniek omdat ie dacht dat het nu wel gelijk zou komen. Ik de auto in en 25 km naar huis gereden en eenmaal thuis de vk gebeld. Ik had nog geen weeen. Om 19.00 kwam ze nog een keer kijken, helaas nog geen weeen. Wel alvast een afspraak gemaakt met het ziekenhuis voor de volgende dag mocht er niks gebeuren. Later die avond kreeg ik om het kwartier rug weeen en rond 01.00 kwamen ze toch echt een uur lang om 5 minuten. Vk gebeld en ze kwam gelijk langs maar helaas, de weeen waren nog niet krachtig genoeg en ze zwakte ook weer af.. Weer om het kwartier. Niet kunnen slapen dus en zo chago als wat haha. We moesten om 09.00 in het ziekenhuis zijn. Gelijk op de weeenopwekkers aangesloten en ik had al 3 cm ontsluiting. Het eerste uur nog prima. Ze kwam iedere 20 minuten de pomp ophogen. Om 11 uur trok ik het echt niet meer! Ik had alleen rug weeen en dacht echt dat ik dood ging. Ik wou lopen en springen en douchen maar dat kon allemaal niet omdat ik ook aan de ctg lag en de baby een electrode op zijn hoofdje had. Ik wist echt niet meer waar ik het moest zoeken, en begon als een gek te janken en ik raakte helemaal in paniek haha. De verpleegkundige haalde de vk erbij en die overlegde met de gyn of ik pijnstilling mocht. Nou ik mocht een ruggenprik! Dat was wel 2 verdiepingen hoger dus ik werd met mijn chagerijnige en jankende gezicht naar boven gereden en ik wou echt niemand tegen komen! Phoe, de man die de prik zetten was echt heel lief, wreef zo over mijn gezicht en zei, het komt wel goed hoor meisje. Ik voelde me toen zelf een baby haha ik was echt van de kaart door die weeen. Maar wat een opluchting, die prik!! Heerlijk. Om 14.00 kreeg ik het gevoel dat ik heel nodig moest poepen. Ik dat tegen werken, wist ik veel haha. Na 20 minuten toch maar eens gebeld. Zegt ze oh okee, ik ben zo terug! Ik dacht nog rot mens ik moet gewoon poepen help me nou, ik hou het zo niet meer hoor!!! Van binnen zat ik echt te koken grr ik wou gewoon naar de wc. Toen kwam de vk en die voelde dat ik all 10 cm had! Dat was lekker snel gegaan! Ze gingen weer weg en ik moest maar gewoon een beetje mee persen. Ik vroeg nog of ht niet erg was dat ik dan gewoon de hele boel onder liep te scheiten?!Nee, was niet erg haha. Om kwart voor 3 werd de ruggenprik afgesloten en moest ik echt gaan persen! Na een kwartier had ik het al gehad en liep ik al te bleren dat ik het niet meer kon en dat het maar moest blijven zitten haha. Ik kon 2 keer persen in een wee maar dat was niet genoeg dus de pomp werd weer opgehoogd. Ik was zo pissig, want iedere keer als ik zei dat ik niet meer kon zei ze dat we er bijna waren! Toen zei ze op den duur, ik ga zo even een knipje zetten hoor! Nou dat hoefde niet hoor, zei ik, hij was er toch al bijna zei je net heel de tijd?!! NNajah toch geknipt natuurlijk. Om 15.31 is onze prachtige zoon geboren! Wat mooi was dat zeg! En ik vond het ook zo mooi dat mijn vriend zo rustig bleef, en hij voelt zich ook zo trots dat hij ook een been in de lucht heeft gehouden en de navelstreng heeft doorgeknipt! Ik ben zo in love. Wat een flutverhaal heb ik getypt zeg, daar ben ik dus niet goed in haha
Bijzonder allemaal zeg om te lezen! Mag toch niet klagen met mijn bevallingen. Die gingen niet supersnel maar waren ook niet vreselijk. Bij beide duurde de aanloop vrij lang, bleef lang op 3-4 cm zitten. Bij de jongste, in het ziekenhuis, droeg mijn eigen vk mij over aan de vk van het ziekenhuis omdat het met gemiddeld 1 cm per uur nog wel een uurtje of 6 bezig zou zijn. Als ze had geweten dat 20 minuten later het jongetje al geboren zou zijn, was ze gebleven. Ik ben benieuwd hoe het met dit meisje zal gaan, heb er nu al zin in gewoon! Jaaaa ik weet dat ik daar heul erg op ga terugkomen als het eenmaal zover is
Hehe, eindelijk ook voor mij een bevallingsverhaal! Mijn uitgerekende datum was op 6 januari 2013, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ie eerder zou komen. Op donderdag 3 januari 2013 nog naar de VK geweest. Toen wel wat krampjes, maar geen weeën of andere activiteiten die op de bevalling zouden duiden. Met mijn VK toen maar een plan gemaakt voor strippen bij 40+5 en inleiden bij 41 weken. Ook in de avond en nacht helemaal niets. Op vrijdag 4 januari 2013 zouden we nog wat spullen uit ons oude huis gaan ophalen en verhuizen naar ons nieuwe huis. Mijn vriend ging ons bed uit en vroeg ik nog even wilde plassen voordat hij zou gaan douchen. Ik dacht van niet, al had ik wel het idee dat ik vocht zou gaan verliezen. Vriend de douche in. Ik stap uit bed, mijn vliezen braken en binnen no time stond ik in een grote plas donkergroen/bruin vruchtwater. Meteen maar de VK gebeld en die was er binnen een half uurtje. Ze wilde geen onderzoek doen, omdat het duidelijk was dat onze man in t vruchtwater had gepoept en ze geen risico op een infectie wilde lopen. Ze belde het ZKH en we konden meteen komen. Om 14:00 uur waren we in het ZKH en bij onderzoek bleek dat ik al 4 cm ontsluiting had. Ze hebben me toen om 14:20 aan een lage dosis weeënopwekkers gelegd en vanaf dat moment ging het heel hard. De weeën waren extreem krachtig en door mij niet op te vangen (kreeg gewoonweg geen tijd om ze weg te puffen). Ik heb toen om Pethidine gevraagd en daarmee kwam ik tussen de weeën in in een soort van roesje, waardoor ik eindelijk gewoon weer kon ademen en de weeën kon opvangen. Om 17:20 uur gaf de VK dat ik kon gaan persen en om 17:37 uur is Robin geboren! Dus totaal van begin tot eind net iets meer dan 3,5 uur. Ik ben niet ingeknipt, niet ingescheurd en heb zelfs geen schrammetje. Ik kon dus ook de dag na de bevalling meteen weer mijn gangetje gaan en dat voelt heerlijk! We zijn nog wel een nachtje gebleven vanwege het meconium in het vruchtwater, maar dat was bijzaak. De pijn is vervelend, maar om eerlijk te zijn vond ik het verwijderen van zenuwkanalen uit mijn kiezen en de ontsteking die daaraan vooraf ging veel erger! Mijn VK heeft wel al aangegeven dat ik bij een volgend kindje een uitroepteken achter mijn naam krijg (al betwijfel ik of ik ooit nog zo zal bevallen )
Nu ook even de rust en tijd gevonden om mijn bevallingsverhaal te vertellen. Ik was uitgerekend op 28 december en omdat mijn bloeddruk te hoog was zou ik wanneer de bevalling niet spontaan zou beginnen 28 december ingeleid gaan worden. Alles stond de avond er voor klaar en licht zenuwachtig ging ik 's avonds naar bed. Het verbaasde me achteraf dat ik toch nog redelijk vlot in slaap gevallen was. Rond half 4 werd ik wakker dat ik moest plassen. Toen ik op de wc zat voelde ik een klein 'plopje' en toen ik keek zag ik dat ik mijn slijmprop was verloren. Daarnaast zag ik met afvegen wel wat bruinig/groenig vocht maar omdat er verder niets kwam, ook niet na het blazen op mijn hand, schonk ik er in eerste instantie niet al te veel aandacht aan. Eenmaal op bed weer op mijn hand geblazen maar er gebeurde niks dus loos alarm dacht ik. Toch zat het me niet helemaal lekker en om 4 uur voelde ik weer een 'plopje' in mijn buik. Dus toch voor de zekerheid nog maar even naar de wc toe en nog voor ik op de wc kon gaan zitten stroomde het bruin/groenige vocht langs mijn benen en wist ik dus dat mijn vliezen gebroken waren en dat zoon lief in het vruchtwater had gepoept. Heb vriendlief zijn bed uit geroepen en het ziekenhuis gebeld. Ik kon gelijk komen, dus na mijn een klein beetje opgefrist te hebben zijn we de auto in gesprongen en naar het ziekenhuis gereden. Daar waren we rond half 5. Eenmaal in het ziekenhuis was het inderdaad overduidelijk dat hij gepoept had. Daarom werd ik aan de ctg gelegd, hebben ze een elektrode op zijn hoofdje geplaatst en werd ik zelf aan de weeenopwekkers gezet. Bij de eerste controle zat ik tussen de 2-3 cm ontsluiting dus had zelf het idee dat het allemaal nog wel even kon gaan duren. Toen het infuus zijn werk ging doen kwamen in eerste instantie de weeen langzaam op gang. was allemaal goed te doen. Maar naar mate het infuus opgehoogd werd werden ook de weeen heftiger en volgden steeds sneller op elkaar. Ik vond het heftig omdat ik weinig tot geen tijd tussen de weeen door had om bij te komen maar tot nu toe was het nog wel te doen. Tussen door waren ze nog even komen kijken hoe ver ik was en inmiddels zat ik al op 5 cm dus dat ging de goede kant op. Nog geen 3 kwartier nadat ze gekeken hadden en ik op 5 cm stond begon de pijn langzaam aan ondragelijk te worden. Ik wist echt niet meer waar ik het zoeken moest en als ik dit nog even vol moest houden dan wilde ik echt een ruggenprik want anders trok ik het echt niet meer. Alles werd langzaam aan in gereedheid gebracht voor de ruggenprik en ondertussen merkte ik dat ik druk ging zetten tijdens de wee maar het drong nog niet tot mij door dat ik al zachtjes aan het perssen was omdat ik niet dacht dat het zo snel zou kunnen gaan. Omdat de verpleegkundige vond dat ik wel heel erg veel pijn had vroeg ze aan mij of ik het idee had dat ik moest perssen, ja dus.... Eerst dus maar even controleren hoe het er voor stond voor de ruggenprik daadwerkelijk gezet zou gaan worden. Ik bleek al 10 cm te hebben en mocht gaan perssen!! Wow dat was wel even omschakelen, niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Tijdens het perssen vond zoonlief het echt niet leuk meer.... Zijn hartslag holde achteruit en er moest vaart achter gezet gaan worden. Hij moest gehaald gaan worden met een vacuumpomp want het ging echt niet goed. Ik heb hier zelf vrij weinig van mee gekregen en met de vacuumpomp er bij ging het dus allemaal in een heel snel tempo. Toen hij geboren werd bleek dat de navelstreng om zijn borst en gedeelte om zijn nekje zat wat er waarschijnlijk voor zorgde dat het niet goed ging met hem tijdens het perssen. Maar toen hij geboren werd en ik hem gelijk op mijn borst kreeg en hij begon te huilen voelde ik dat alles goed was.... Uiteindelijk viel de schade bij mij ook aanzienlijk mee. Ben wel geknipt en een klein stukje gescheurd maar heb hier vrij weinig last van gehad. Uiteindelijk is het allemaal dus heel erg snel gegaan. Vanaf het moment dat mijn vliezen braken tot aan de bevalling heeft alles maar 7,5 uur geduurd en tijdens de bevalling ben ik in ongeveer 3 kwartier van 5 cm ontsluiting naar 10 cm gegaan. We hebben nog wel een nachtje in het ziekenhuis gelegen omdat zoonlief in het vruchtwater gepoept had, maar de dag erna mochten we lekker naar huis. Als ik op de hele bevalling terug kijk heb ik daar een goed gevoel aan over gehouden. Wel vond ik het allemaal erg heftig vanwege de snelheid..... Nou, heel verhaal maar ben niet zo van de korte versies hahaha
Zaterdag avond rond half 11 begonnen de weeën bij mij... ik was moe en ben maar naar bed gegaan samen met mijn vriend... Ze kwamen nog niet echt regelmatig dus ben ff in slaap gevallen,Na een uurtje werd ik weer wakker en ben naar de woonkamer gewaggeld heb daar de hele nacht rondgelopen en af en toe een hazeslaapje op de bank gedaan! mijn vriend lag te slapen , die had ik niet wakker gemaakt want ik wou niets of niemand zien. tot zondag middag om 4uur mijn vliezen braken... het vrichtwater wat groening dus direct mijn vriend en ik meteen naar het ziekenhuis.. de weeën kwamen nu ookal al om de 5min! eenmaal in het ziekenhuis aangekomen had ik al 8cm ontsluiting! joepieeee!!! meteen electronen op het hoofdje van de baby geplaatst,omdat ze in het vruhtwater had gepoept 4uurtjes later werd onze dochter geboren! zonder pijn bestrijding ( daar was het al te laat voor * was prachtig en ik zou het zo opnieuw willen doen!
Was woe 19 dec uitgerekend helaas ging deze dag voorbij.Do was ik er eigenlijk ook wel klaar mee en ging vroeg naar bed.Had niet idee dat ze al bijna zou komen.Was net 1 uur s nachts en werd wakker en voelde iets langs mijn benen lopen.Twijfelde of het vruchtwater was.Tijdens lopen bleef ik vocht verliezen dus ff kraamverbandje in gedaan en naar beneden gegaan lekker kopje thee gezet en glazenhuis gekeken.Om half 3 dacht ik van goh kan beter gaan slapen want wie weet Hoelang het nog duurt kan je beter beetje uitgerust zijn.Kon niet echt in slaap komen om kwart voor 4 kreeg ik toch wel krampen in mijn buik.dus weer uit bed en tegen vriendlief gezegd dat ik beneden bleef zodat hij nog ff kon slapen.Om half 5 toch maar weer naar boven wist niet waar ik het zoeken moest.dus onder de douche gaan staan.Gelukkig was vriendlief zo aardig om te zeggen bel vk wel om 7 uur en met cm ontsluiting per uur komt de kleine rond de middag.Pff toen dacht ik dat ik gek werd want die weeën bleven komen denk dit hou ik echt niet zolang vol.Gelukkig had mijn vriend toch wel in de gaten dat ze snel kwamen en toch om kwart over 5 vk gebeld.Deze kwam meteen en gelukkig had al 5 cm ontsluiting.Op gegeven moment ben ik weer onder de douche gaan zitten omdat dit toch wel fijnste was tijdens weeën.Om kwart voor 8 was ik de douche weer zat en ben weer op bed gaan liggen.vk ging weer ff kijken en zat toen op9,5 cm yes.Heel gek toen ik dat hoorde heb ik niet echt veel pijn meer gehad.persen was ff vervelend heeft half uur geduurd.en om 4 over half 9 was ze er.dus is best snel gegaan van eerste wee totdat de kleine er waa
Ik was net 37 weken en 3 dagen zwanger. Om 24:00uur naar bed gegaan niks aan het handje....dacht ik!? Om 00:30uur werd ik wakker had wat buikkramp, dacht iets verkeerds gegeten te hebben, toch maar even de vk gebeld want de 'kramp' ging niet weg en werd steeds erger. De vk kwam, en inmiddels zat ik achterstevoren op het bed te puffen, ik had toen al 5cm had er helemaal niks van gemerkt, vanaf toen werd het heftig, aangekleed want ik wilde in het ziekenhuis bevallen, eenmaal beneden, zat ik op de grond van de pijn, en moest overgeven....was een goed teken volgens de vk want overgeven is meestal bij 5 en 8cm, 5cm had ik al gehad dus waarschijnlijk waren het er al 8! 15min later waren we in het ziekenhuis en inderdaad al 8cm. Inmiddels vond ik het niet meer leuk en wilde pijnstillings maar dat ging natuurlijk niet meer! Snel genoeg had ik 10cm en mocht ik mee persen wat 'heerlijk'. Haar hoofdje 'paste' niet helemaal dus met de volgende perswee een flinke knip gezet en daar was ze! Van begin tot eind van bevalling alles in 2,5uur tijd super snel dus voor een eerste kindje!