Nee, nooit. Mijn man heeft een paar keer gehuild en dat was bij zwaar emotionele momenten, zoals toen we hoorden dat een goede vriend was overleden en de uitvaart van zijn oma.
Wat erg voor je man! Wat een vreselijk uur moet hij doorgemaakt hebben...loop je daar met je pasgeboren kindje, je vrouw maakt het heeeel slecht, niemand die naar je pasgeboren kindje heeft gekeken nog....en zijn gedachten bij zijn kinderen en jou.. Ging het mis tijdens bevalling? Pffffff hoe is t nu met je? En met je man?
Bij mijn man is het niet zozeer het niet durven laten zien van zijn emoties. Hij kan het gewoon niet. Hij is vrij nuchter en rustig en dat vind ik wel prima zo, omdat ik juist weer een onrustig type ben. Maar er zit, zoals ik al zei, genoeg emotie in hem, hij is erg zorgzaam, verzorgt me als ik er zelf niet toe in staat ben (twee jaar geleden mijn stuitje gekneusd, hij heeft, als hij niet hoefde te werken, alles voor mij uit handen genomen en doet dit nu ook weer, nu ik last van 'down-under' heb en veel moeite heb met de alledaagse dingen).
Lief dat je het vraagt, de placenta was vast gegroeid in het litteken van mijn KS 2 jaar geleden, de baarmoeder sloot daardoor niet, na het verwijderen van de resten sloot hij nog niet, geen idee waar dat door kwam en ik bleef heel erg bloeden, ook geen idee waar dat vandaan kwam, heb in wending veel hechtingen. Al met al veel dingen die niet naar behoren werkte. Dit was na de bevalling, bevalling zelf ging goed! Ik heb 8 zakken bloed gehad! Heb gelukkig mijn baarmoeder nog maar zal nooit meer zwanger mogen worden, heel dubbel allemaal. Manlief heeft het zwaar gehad en praat niet makkelijk maar hij is de schrik alweer te boven. Ik voel me naar omstandig heden ook alweer goed, beter dan verwacht!
ik heb mijn man zeer weinig zien huilen soms een traantje weg pinken zoals bij de geboorte kids maar anders nee, is ie veelste nuchter voor.
Mn man heb ik niet vaak zien huilen. - toen ik met de geboorte van J. werd afgevoerd met de ambulance en sirenes. -Toen J. geboren werd - bij de film marley and me omdat zijn hond op precies dezelfde manier werd weggebracht toen hij 12 was. - Toen zn beste vriend zelfmoord had gepleegd. - Toen het buurjongetje (7) overreden was en opslag dood was. - Toen ik vertelde dat ik weer zwanger was - Toen mn schoonouders verhuisde omdat ze het huis niet meer konden betalen door loop van omstandigheden wat niet eens hun fout was. - En toen hij me ten huwelijk vroeg en ik ja zei.
jeetje meid wat een drama en wat een angst moet je man gehad hebben. heb gewoon ter plekke medelijden met hem.. Gelukkig gaat het alweer beter.
Nee niet vaak. We zijn 14 jaar samen en kan ze denk ook wel op 1 hand tellen. Heb hem zien huilen bij : Zijn ziekte ( niet kunnen accepteren dat hij niet alles meer kan ), als er problemen bij hem thuis waren en de laatste keer was denk bij het verlies van Milou.
Ik heb een gevoelige en invoelende man. Nu loopt hij niet bij het minste of geringste te huilen (boehoehoee!), maar kan wel geëmotioneerd zijn en dat ook tonen. Wel meer geworden sinds we ouders zijn geworden trouwens Mijn schoonpa gaat altijd hoestlachhuilen als hij geëmotioneerd is (eigenlijk altijd/alleen om de kleinkinderen), zo lief. Mijn vader huilt zo goed als nooit, maar heeft wel een bepaald hoofd als hij geëmotioneerd is. En een goede vriend van me kan enorm huilen (volschieten) om goede/mooie muziek (is ook muzikant). Ik vind trouwens dat ik enorm geluk heb met een vent die ok is met zijn gevoelens en die ook kan uiten, zowel verbaal als aquaal (nee daar staat dus niet anaal )
Oh, wilde al zeggen dat die van mij zijn gevoelens anaal ook heel goed kan uiten. En dat is te ruiken. Mijn vader is wel een hele emotionele man. Ik weet nog goed toen we hem vertelde dat hij voor het eerst opa zou worden. Zo lief!