Acute hernia 2,5 jaar geleden, ik kon me niet meer bewegen en heb alleen maar liggen krijsen... De bevallingen vallen daar volledig bij in het niet, ondanks dat die ook geen pretje waren.
Met stip op 1!! BEVALLEN! op nummer 2; puncties voor de ICSI Na deze twee (hoewel vier puncties gehad) is alle andere lichamelijk pijn een peuleschil!
Lichamelijk: Ik kan in principe wel veel hebben op het gebied van pijn (mankeer altijd van alles, zwaar rugpatient, zware knieblessure, tattoo's e.d.) maar 1 ding ging mij toch echt te ver: Dat de uroloog mijn plasbuis ging verwijdden. Kreeg ik eerst 4 van die grote spuiten verdoving in mijn plasbuis wat ontzettend veel pijn deed (en waardoor ik daarna ook bijna flauwviel als bijwerking en het was uiteindelijk niet eens verdoofd ) en daarna ging hij met een soort staafje in de plasbuis waar dan 4 mesjes uit omhoog klapte waarmee hij heel rustig allemaal sneetjes in mij plasbuis ging zitten maken. Nou ik lag echt te schreeuwen van de pijn in die stoel...!! Mijn beste vriendin zag ik op de achtergrond ook helemaal wit wegtrekken. Die kent mij als geen ander en weet ook dat ik heel veel pijn kan verdragen. Maar die zag mij daar dus schreeuwen met de tranen in m'n ogen en dan natuurlijk al dat bloed erbij En de eerste dag met de katheter, het verwijderen hiervan en het plassen de eerste dag daarna waren ook niet echt een pretje. Maar is niet te vergelijken met de hel van de ingreep zelf Geestelijk: Het plotseling overlijden van mijn stiefvader waar ik een hele sterke band had en te horen krijgen dat ik nooit geen kinderen van mezelf zou krijgen... (Depressie en paniekaanvallen)
Lichamelijke pijn kan ik goed hebben maar de geestelijke pijn in m'n leven was moeilijker... O.a. De scheiding waar ik doorheen ga en de huwelijkscrisis daarvoor, maar ook verwerken van dingen uit mn verleden...
meis wat vreselijk voor je, ik herken hierin veel. ik heb een topic geopend in de lounge, de eerste stap om die muur af te gaan breken, hopelijk breekt die van jou ook snel af. in ieder geval een dikke knuffel!
Het herstel van mijn dochter na haar anus operatie. Ze had zoveel pijn en moest zo hard huilen dat ze het niet trok met haar hart (hartafwijking)en kwam op de IC terecht. Ik dacht dat ze dood zou gaan. En het herstel na haar open hartoperatie waarna ze ook veel pijn had en opgezwollen was. Ze was ontroostbaar en ik mocht en kon haar niet oppakken. Elke keer als ze me hoorde begon ze te huilen, maar geluidloos. Ze was schor en lag aan de beademing. Toen heb ik de keuze gemaakt om de kamer uit te lopen en haar rust te geven. Ik maakte haar van streek. Die kamer uitlopen is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Had het gevoel dat ik haar in de steek liet en voelde me machteloos. Lichamelijk: mijn voetoperatie en het herstel. Dit deed meer zeer dan mijn 3,5 uur durende keizersnede met 3 complicaties en slechte verdoving.
De naald die ze tot twee keer toe verkeerd in mijn pols staken om het zuurstofgehalte in mijn bloed na te kijken. Ben dan ook bij de tweede keer fout prikken flauw gevallen van de pijn. Ze wilde nog een 3de keer, maar dat heb ik geweigerd.
Mijn lichaamelijke pijn is niks in vergelijking met de geestelijke pijn uit het verleden,pesten,scheiding van ouders,sex.misbruik een hele moeilijke jeugd met labiele ouders,en meest recent mijn zogenaamde beste vriendin die een affaire begon met mijn ex en de scheiding die volgde. Lichaamlijk vond ik een weeenstorm in rug en benen extreem pijnlijk,uit bed komen na de keizesnede,viel flauw van de pijn zeg pfff. Zenuwbehandeling van kies die niet goed verdoofd kon worden,wat een RAMP!
wat zal jij je machteloos gevoeld hebben zeg toen je de kamer uit moest lopen, soms zijn dat toch de beste beslissingen die je in een situatie kunt maken. Dat maakt je juist een goede moeder.
- zelfmoord van mijn moeder - al 10jr geen contact met mijn broertje - mijn vader die besloot met zijn nieuwe vrouw en kinderen in t buitenland te gaan wonen al hadden we hier ook geen super contact.. - 3jr lang geestelijk en lichamelijk mishandeld door ex - mijn 1ste kindje verloren met ongeveer 11 weken zwangerschap - door velen als een baksteen laten vallen - al 3 jr rondlopen met slechte bekken wat niet herstelt en hele lichaam nu onder lijd wat helse pijn is elke dag weer . - vanaf mijn 15de op eigen benen gestaan vanwege omstandigheden en te snel volwassen moeten worden met heel veel drama en gedoe omheen. En vast nog veel meer ... Alles achtervolgt mij nog steeds tot op de dag van vandaag en enige wat je kan en moet is ermee leren leven al is dat vaak zoooo moeilijk maar wat moet je anders? T doet allemaal veel met je wat je meemaakt waardoor je een ander mens word ... Positief en negatief . Geef mij dan liever bevallingen etc ...
vreselijk!! ik heb niet het zelfde meegemaakt, maar mijn moeder wel. zelfs nadat mijn moeder haar huis was afgebrand 's avonds en alleen op straat stond met drie kleine kinderen en bij haar moeder aanbelde, heeft ze de deur dicht gegooid. mijn moeder heeft het contact met haar moeder volledig afgekapt en heeft het afgesloten. ze is beter af zonder haar!