jeetje wat een verhaal! ik vind het knap van je wat je nu allemaal al bereikt hebt! een leuke man - 2 gezonde kinderen - een goede moeder enz. ik kan je geen raad geven...
Wat een verhaal... Heel veel sterkte... Ik stuur je vanavond even een pb, ik herken er best veel in wat je beschrijft... Heb vanavond pas tijd... En zal je zeggen wat ik heb gedaan...
Uitprinten scheelt je een hoop vertellen inderdaad en de ha weet gelijk waar hij moet zoeken. Consult is namelijk maar tien minuten. Super dat je het zo oppakt en dat is de eerste stap om verder te komen
Heftig zeg. Verdrietig. Het eerste wat mij opviel was je zin dat de je ouders binnenvetters waren/zijn. En daar bovenop dat jij niets verteld hebt over het misbruik. Gelukkig wel binnen je eigen gezin. Toch ben ik er haast van overtuigd dat je iets zult doorbreken op moment dat je het je ouders zult vertellen. Maar ik begrijp ook heel goed waarom je dit niet doet. Wat me ook opvalt is dat je een sterke vrouw bent. Je staat nog steeds overeind en je bent in staat om je kinderen op te voeden en een liefdevolle relatie te hebben. Ik gun je die kracht ook vast te houden. In mijn beleving zou voor jou een stukje professionele hulp heel goed kunnen gaan werken om jezelf wat "vrijer" te maken. Het verwaarloosde kind een plek te geven in je hart, want die plek verdient ze heel erg. Je verhaal zo openbaar plaatsen is echt ontzettend goed. Wees daar trots op en ik wens je alle goeds.
Ik heb het met open mond gelezen... Wat vreselijk! Zelf ben ik absoluut geen fan van antidepressiva's. Deze laten je wel beter voelen, maar het 'probleem' verwerken is natuurlijk beter. Ik denk dat je nog eens met iemand moet praten. Ik heb ook geen leuke jeugd gehad (wat een peulenschil is vergeleken bij jou), en ik ben daar toen ook mee geholpen. Toen ik merkte dat ik jaren later me weer niet goed voelde, heb ik weer hulp gezocht. Het gaat nu goed, maar als het weer die kant op gaat laat ik me weer helpen. Sommige dingen red je zelf helaas niet zelf. Heel veel sterkte, dit komt heus goed, je hebt al zoveel zelf gedaan!
Wat ontzettend knap en dapper dat je hier je verhaal geplaatst hebt. Hoop heel erg dat je dat juiste hulp krijgt en weer gelukkig in het leven kunt staan
Jeetje wat een verhaal. Kan je niet zo goed advies geven maar wil je wel heel veel sterkte wensen met de verwerking van dit alles!!
Wat goed dat je je verhaal gedaan hebt. Wat ben jij een sterke vrouw. En wat goed om te lezen, dat je door de eerste reacties meteen het duwtje hebt gekregen om de HA te bellen. Dit zal je veel helpen. De moeilijkste stap is gezet. Plan wat leuke dingetjes in met je gezin, dan heb je iets leuks om naar uit te kijken. Weet dat is niet genoeg, maar kan je net een beetje opvrolijken. Heel veel sterkte met de verwerking.
Heb veel bewondering voor je! Ik heb het idee dat je de lat voor je zelf te hoog legt. Wat verwacht je van jezelf: dat je fluitend door het leven kan met dit verleden? Je bent ontzettend sterk, een lieve moeder en partner maar neem ook jezelf serieus. Jouw verleden is niet zomaar iets. Het kan niet anders dan dat het emotionele pieken en dalen met zich meebrengt. Je bent geen robot zonder emoties.. Erover praten met een hulpverlener bij wie je je op je gemak voelt, lijkt me een goed plan maar vergeet vooral niet om trots op jezelf te zijn. Je had er veel slechter aan toe kunnen zijn maar je bent gelukkig hartstikke sterk. Verwacht niet zoveel van jezelf!
Allereerst: wat een enorm heftige jeugd heb je gehad! Diep respect dat je het overleefd hebt en nu een eigen gezin hebt! Tegelijk: je zegt dat je de problemen uit je jeugd verwerkt hebt. Met alle respect: het zal echt zo zijn dat je er inmiddels minder last van hebt dan vroeger, maar met hoe het op dit moment met je gaat, lijkt me overduidelijk dat je het nog niet verwerkt hebt. Daarmee zeg ik niet dat jij iets niet goed gedaan hebt, trouwens, maar dingen kunnen 'handelen' is nog heel wat anders dan verwerken en een maatschappelijk werker is GEEN therapeut, (ik heb zelf de afgelopen jaren in een functie van maatschappelijk werker gewerkt, dus ik doe hier niet denigrerend over, maar het is gewoon GEEN therapie). Dus mijn advies: ga naar je huisarts, leg dit verhaal neer, (neem eventueel een printje mee van dit verhaal, wat je dan kunt laten lezen, is misschien makkelijker dan vertellen) en bespreek met je huisarts op welke plek jij het beste verder geholpen kunt worden. Wat betreft je zoontje beschermen: ik snap je intentie, maar door het regelmatig te herhalen en benoemen, heb je ook een grote kans dat je hem daarmee juist beschadigt: je legt jouw wantrouwen in mensen, (hoe begrijpelijk ook!), bij hem neer. Het is prima als hij weet wat wel en niet normaal is, maar als je dit te vaak doet, gaat hij er juist last van krijgen. Tenslotte, over je ouders: als je opa jou misbruikt heeft, schat ik da kans dat dat jouw moeder is overkomen vrij hoog in. Dat kan betekenen dat je moeder heel veel begrip zou kunnen hebben voor wat jou is overkomen, maar het kan ook betekenen dat, zeker als zij die dingen bijvoorbeeld verdrongen heeft, ze juist heel vreemd zou kunnen reageren op je verhaal. Ook dat is ws verstandig om met een psycholoog te bespreken hoe je dat aanpakt, (en of je idd besluit het je ouders te vertellen). Sterkte met alles, ik hoop dat het lukt om alles echt te gaan verwerken, zodat je ook echt van het leven kunt gaan genieten!
Ja ik ben gelukkig een heel open persoon die makkelijk praat, somt té haha ik heb van mijn man overgenomen vaak te zeggen wat je denkt, maar dan nog zal ik wel een dubbel consult nodig hebben. goede tip!
dat besef ik me dan ook heel erg goed, menig mens had waarschijnlijk een toevlucht gezocht in de slechte richting. Hier ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor. dat ik omringd ben door super super lieve schoonouders helpt hier ook enorm in mee. Mijn schoonmoeder is de moeder die ik nooit heb gehad. Maar toch het stukje trots zijn ontbreekt. Maar daar gaat hopelijk verandering in komen.
Meisje toch... Ik kan je maar 1 ding adviseren..(heb ook diezelfde ervaring met mijn opa van mijn 6e tot mijn 12e) en dat is ga hulp zoeken...direct....... Zelf ben ik rond mijn 20e ingestort, finaal ingestort...ik kon niet meer, kwam mijn bed niet meer uit en voor mij hoefd ehet niet meer. VIa de ha naar de psychologe, en via haar naar een psychiater omdat ik ook mezelf openhaalde ed. Aan de antidepressiva en werkelijk alle shit omhoog gehaald om het opnieuw te beleven als het ware maar dan nu een plek zien te geven. Dat is me gelukt, mbv de psygiater. Ik heb nog steeds last van nachtmerries, maar had ik ze vroeger elke nacht, werd ik wakker, sliep ik verder ging de droom verder waar ik gebleven was..wat een ellende..Nu zeg eens per maand. Jij hebt zoveel ellende meegemaakt (je ouders ook zeg ppfff) dat kan je niet alleen opvangen.. en degene die je lief hebben kunnen dat ook niet..Bij mij zijn mijn eerste 2 relaties er door stuk gegaan, zij konden niet met mijn onverwerkte verdriet omgaan. Wordt dit jaar 35 en kan sinds een jaar of 2 a 3 zeggen dat ik het een plekje gegeven heb. Pijn doet het altijd als het toevallig omhoog komt..maar je leert ermee omgaan. Heb ook een behoorlijke beschermingsdrang tov mijn kids, ik geef ze ws om deze reden niet iut handen. Maak geen gebruik van oppas, alleen mijn moeder, wil niet dat ze van hand tot hand gaan....besef me nu eigenlijk dat dat ms daar uit voort komt.
binnenvetter in de zin van geen liefde of genegenheid tonen, ik hou van je zeggen is nog nooit in mijn leven gebeurd, aai over je bolletje als kind zijnde, dat schouderklopje of complimentje waardoor je als kind zekerheid ontwikkelt, dat is er nooit geweest. Laat staan eens een omhelzing of het gevoel dat ze er voor je zijn. Je wilt dat als kind zo ontzettend graag ervaren, voelen, beleven. Ik ben er dan ook heel erg mee bezig om onze kinderen dat mee te geven en dat gaat dan ook goed. Dat had ik van tevoren nooit verwacht en ik was tijdens de zwangerschap bang om dat niet te kunnen geven. bleek allemaal onnodig gelukkig. De oudste is een enorme knuffelkont die 100 x per dag uit zichzelf zegt jij bent de allerliefste/love u enz
Ik vind het heel erg voor je dat jij dit ook hebt meegemaakt, en ik herken vooral het stukje over relatie's die stuk gingen, dat was hier ook het geval. Pas bij mijn laatste relatie, nu 7 jaar met mijn man, kon ik in een relatie functioneren, de jaren ervoor altijd geworsteld met de intimiteit, vies gevoel na het vrijen, met het geheim rondlopen. En die beschermingsdrang is logisch, dat voel ik precies zo. ik wil ze behoeden, ik zie dan maar 1 voordeel van mijn jeugdtrauma's, ik weet iig hoe je als moeder NIET moet zijn. Hier komt het ook nog weleens omhoog. Maar wat me wel ontzettend kwetst is dat een van mijn zusjes haar kindje dezelfde roepnaam heeft gegeven als mijn opa. terwijl ze voordat ze zwanger werd al wist van de misbruik! Onvoorstelbaar toch? Ik had er in het begin dat het kindje geboren was erg veel moeite mee, probeer het nu naast me neer te leggen. Maar man wat voel ik me hierover klote!
ik wil nog op zoveel meer berichten reageren maar heb hier 2 kleine zieke boefjes. kom onder de middag weer even terug, nogmaals bedankt voor de goede adviezen, ik ga zometeen de huisarts bellen