Mijn boef van 2 is met 27 weken en daarop een ernstige groeiachterstand geboren (600 gram). Inmiddels is het een ondeugend maar en vrolijk mannetje, helaas met een zeer zwakke weerstand. Hij pikt werkelijk alle virussen op, heeft om de haverklap luchtweginfecties, oorontstekingen etc. Ik ben kind aan huis bij de huisarts wat dit betreft en natuurlijk is het voor mijn zoontje het allerlastigst. Maar wij als ouders worden er zo langzamerhand moedeloos van. Hij gaat in principe 2 dagen in de week naar het kdv en 1 dag naar oma/opa. Maar het kdv stuurt hem terug als hij al lichte koorts heeft. Onze werkgevers zijn tot nu toe erg coulant geweest maar we merken beide dat er scheve gezichten ontstaan als we weer eens niet/later kunnen komen vanwege opvangproblemen. We proberen daar natuurlijk samen zoveel mogelijk uit te komen en de oma's en opa's doen daar ook in mee maar het is inmiddels een wekelijks drama. Ik word inmiddels al nerveus als ik het eerste kuchje alweer hoor. Hoe gaan andere ouders ermee om als hun kind vaak ziek is? Hoe regelen jullie de boel dan?
Vervelend joh, en sneu voor je kleintje! Hier is het nog niet voorgekomen tijdens m'n contract. Maar wel toen ik daar reïntegreerde. Mijn jongste was toen ook ziek, dik 40 koorts en huilen en hangen. Toen kreeg ik alle begrip. En toen m'n dochtertje in t zkh kwam ivm een bacterie in haar voetje, heb ik ook afgebeld. Vonden ze oo meer als logisch. Misschien scheelt het, dat ik een vrouw met kinderen tref? Probeer anders een inval oppas te vinden.
En ik vraag me dat altijd af....Hoe doen ouders dit die beide werken? Ik ben nl 100% Mama, mede vanwege chrinische ziekte en mijn meisje is bijna altijd ziek. Dit neemt heel mijn leven in beslag, gelukkig heb ik alle tijd. Dit moet ontzettend lastig zijn. Nee, ik kan je niet helpen, maar wel een stukje begrip en wens je sterkte ermee.
Nou, ik voel me vaak schuldig over het werken maar ik werk 2,5 dag in de week en helaas zijn we niet in de positie het zonder mijn inkomen financieel te redden. Anders was de keus nu makkelijk, mijn zoon is naast het feit dat hij dus heel vaak ziek is, ook wekelijks onder behandeling van een fysiotherapeute, logopediste, ergotherapeute en dan heb ik de bezoekjes aan de kinderarts, urologen en oogarts nog niet meegerekend. Maar goed, we dat met alle liefde en dat is allemaal te plannen maar als ik dan op mijn werkdagen opvang moet regelen omdat hij te ziek is om naar het kdv te gaan, gieren de zenuwen me door het lijf. Ik vraag me vaak waar ik nu mee bezig ben, de gezondheid van onze zoon is het allerbelangrijkst maar we hebben net als iedereen de lasten wel maandelijks te betalen. Pff, ik kan soms wel janken.. Maar, bedankt voor je begrip..
En je hebt daarnaast ook recht op een stukje voor jezeld, werk buiten de deur. Financieel is niet onbelangrijk. Het vervelendste is de gezondheid, eigenlijk zou een werkgever daar begrip voor moeten hebben, je bent moeder en dit is iets wat je overkomt, had je er maar grip op! Ik hoop dat het op je werk goed komt, maar liever nog de gezondheid van je kind! Je verdriet erom is begrijpelijk. Zou vreemder zijn als het er niet was
En een gastouder aan huis is dat geen oplossing? Ook een gastouder is meestal makkelijker dan een kdv bij zieke kinderen.
Niet wat je wilt horen, maar ik ken een collega die werkelijk 2 jaar gestopt is met werken omdat haar kind ook zo vaak ziek was heel moeilijk is dat!
Nee, heb nog geen probiotica geprobeerd. Mijn huisarts is van mening dat voedingssuplementen/extra vitamines geen zin hebben bij hem.. nu hoef ik dat natuurlijk niet klakkeloos aan te nemen maar heb jij zelf goeie ervaring hiermee? @ snowtje, ik ben altijd wel liever een werkende moeder geweest, ook voor mijzelf, maar als ik nu de keus had, was ik meteen gestopt. Mijn kind is het allerbelangrijkste en bovendien hadden we zijn slechte start en alle complicaties en gevolgen erna, zoals een slechte weerstand, niet kunnen voorzien natuurlijk. Erg frustrerend dat vanwege dat stomme geld iedere maand nu geen keus hebben. Gastouder aan huis gaan we overwegen..
En antibiotica als onderhoudskuur in de wintermaanden? Mijn dochtertje heeft al sinds september bijna constant oorontsteking en druppels helpen niet. Nu heeft ze Bactrimel voor 3 maanden! Eerst een week 2x per dag en nu elke dag 1x. Zo blijft ze een ab spiegel houden en is ze een stuk minder vatbaar. Deze ab wordt in principe niet meer voorgeschreven, dus we hoeven niet bang te zijn dat ze immuun wordt voor ab. Volgens de kinderarts waren er meer kindjes die dit kregen om de winter enigszins goed door te komen!
Nou, vorig jaar hebben we dat besproken met de KNO arts omdat hij na 8 kuren aaneengesloten buisjes kreeg. Meteen erna kreeg hij alweer een oorontsteking en toen hebben we de onderhoudsAB besproken. Daarna hebben we een rustige zomer gehad en sinds 2 maanden is het dus weer mis. Ik vraag me alleen of het ze echt niet immuun worden en wat het doet met verder doet mijn lijfje. Bovendien werkt AB niet op virussen. Nu heeft ie alweer 7 dagen koorts, voornamelijk in de middag erg hoog, ben alweer 2 keer bij de huisarts maar die wil het nog aankijken. Ik durf hem bijna niet meer te bellen .. Hoe gaat het nu met je dochtertje?
Wat zegt de ka over het zo vaak ziek zijn? Is zijn immuunsysteem al eens getest op mogelijke afweerstoornis? Zou er anders wel eens naar informeren of het zinvol is dit te onderzoeken. Mijn zoontje is er op getest, terwijl hij niet eens oorontstekingen, luchtweginfecties etc heeft ( wat daar dus vaak bij voorkomt). Gelukkig kunnen hier de kids altijd terecht bij oma, waardoor wij ons niet steeds hoeven af te melden op het werk, bij ziekte. Hier was zoon om de 2 a 3 weken ziek. Alleen tijdens zh opnames hebben we vrij genomen. Daar kreeg ik zorgverlof voor. Daarnaast heeft ml een baan waarbij hij geregeld vanuit huis werkt, hij heeft dus bij ziekte ook altijd de mogelijkheid om thuis te werken.
hier ging het constante ziek zijn over nadat de neusamandelen eruit gehaald waren, vervolgens de keelamandelen en tenslotte toch ook maar buisjes. kennis van ons kindje heeft ook een paar maanden onderhoudskuur gehad en toen ging het ook goed... ik zou toch weer doorsturen laten naar ka of kno arts en die laten beoordelen ipv de ha.
Afgelopen mei (toen was mijn zoontje 21 maanden) zijn de neusamandelen geknipt en buisjes geplaatst. Daarvoor was hij letterlijk 2 maanden ziek en heeft hij 8 AB kuren gehad, in het ziekenhuis bleek het een hele diepe oorontsteking te zijn. Toen hebben we afgesproken dat als de buisjes/neusamandel eruit niet zou helpen we onderzoek zouden laten doen naar zijn afweersysteem. De KA, overigens een hele betrokken arts al vanaf de extreme vroeggeboorte van mijn zoontje, is van mening dat hij 'gewoon' vatbaar is voor alles vooral in de najaar en wintermaanden. We hebben uiteindelijk geen onderzoek laten doen naar de aanmaak van antistoffen. Mijn zoontje gaat 2 dagen in de week naar het kdv, uiteraard een broedplaats voor virussen en bacterien. Het is echt een afweging geweest toen we hiervoor kozen. Door de vroeggeboorte en groeiachterstand loopt de ontwikkeling behoorlijk achter en doet het kdv wonderen voor hem. Hij vind het superleuk en zijn ontwikkeling loopt nu op schema voor hem. Dus tsja, wat is dan wijsheid. Mijn zoontje krijgt al sinds zijn thuiskomst uit het ziekenhuis flixotide (ontstekingsremmer longen) en ventolin en daar kan hij echt niet zonder. Maar waar ik de topic mee begon was meer onze issue dat we begrip van werkgevers verliezen en we zo langzamerhand niet meer weten hoe we alles qua opvang en logisch gezien moeten oplossen. En daarbij vragen wij ons inderdaad af of hij gewoon vaak ziek is of er iets anders speelt..
Hoe is het bij jou geregeld met zorgverlof? Je hebt recht op een aantal uren zorgverlof, tenminste, de meesten hebben dit. Weet je, het is gewoon lastig. Op je werk ben je werknemer en heb je je werk te doen. Je wordt geacht aanwezig te zijn, maar ze zien even over het hoofd hoe jij je hoofd boven water moet houden om alle ballen in de lucht te houden. Ik weet er zelf helaas alles van. Onze dochter wordt momenteel onderzocht naar afweerstoornissen. April vorig jaar bleek haar IGG waarde te laag, dit is de totale afweer waarde. Toen zijn we begonnen met een onderhoudsantibiotica, maar na een week kreeg ze aften in haar mond en moesten we er mee stoppen. De zomer ging redelijk,maar vanaf oktober is het weer feest. Twee weken geleden heeft ze weer een longontsteking gehad, de tweede in een jaar. Daarvoor constant dubbele middenoorontstekingen en luchtweginfecties Alleen al in 2012 heeft ze meer dan 20 virusinfecties gehad en dat is teveel. Volgens de kinderarts is maximaal 10 normaal, met de piek in de herfst en winter. Naast haar slechte afweer heeft ze ook nog een heupdysplasie, welke niet verbeterd is na spreidbroek. Dit is ook een grote zorg, want dit kan best grote gevolgen hebben voor de toekomst. Haar neusamandel is verwijderd, buisjes geplaatst en we lopen met haar nog bij de kno, de orthopeed en de kinderarts. Dat hele medische gedonder bracht hier constant slapeloze nachten, extreme moeheid, lusteloosheid en veel emoties. Op een gegeven moment kon ik gewoon niet meer, ik was helemaal op. Dag in dag uit en zelfs op je werk nog bezig zijn met mijn kind. Met liefde,maar zoveel zorgen en constant van alles regelen en naar afspraken moeten. Langzaamaan ging het licht uit en toen werd ik zelf ziek en knapte niet op. Toen heb ik mij langere tijd ziek gemeld en de bedrijfsarts eerlijk verteld wat er thuis speelde en hoe dat ging met het werk. Hij toonde zoveel begrip dat hij mij langer thuis heeft laten zitten dan noodzakelijk. Zo kreeg ik weer lucht en kon ik alles weer op een rijtje zetten. Ik moet wel zeggen, ik werd ziek in de periode nadat mijn dochter een longontsteking, een middenoorontsteking kreeg, mijn vader erg ziek bleek te zijn en mijn oma was overleden. Mijn man was in die periode veel weg voor zijn werk. Thuis heb ik toen de beslissing genomen om nog minder te werken. Ik werkte twee dagen, nu ook, maar kortere dagen, ik heb andere werktijden gevraagd. Hierdoor kan ik nu bij ziekte van dochter, rustiger oppas regelen, kan ik haar eerder ophalen als zij ziek wordt op het KDV enz. Dat is echt de juiste beslissing geweest. Financieel kon het eigenlijk niet, dat is nu echt even zoeken, maar ik voel mij een stuk rustiger. Mijn werkgever, vooral de leidinggevende toont weinig begrip voor de thuissituatie. Ik vertel er weinig over, ze luistert er niet naar, ik ben daar om te werken en dat snap ik wel weer. De directeur die toonde wel veel meer begrip, nadat hij het verhaal hoorde, begreep hij toen ik mij voor lange tijd ziek melde, ook waarom ik er zo slecht uit zag Mensen achter de hand houden is echt verstandig, maar niet altijd even makkelijk. En een gastouder is ook een hele goede, iemand die bij jou thuis komt, waar je op kan rekenen, ook als je kindje ziek is. Maar, het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, want als je er eenmaal middenin zit, is het knap lastig om door de bomen het bos weer te zien.
@ mexicang, pff wat een herkenbaar verhaal! En als ik heel erg eerlijk ben... ik kan ook niet meer! En niet alleen ik, ml ook niet. We zijn zooo moe, emotioneel en fysiek. Eigenlijk leven wij nu al bijna 2,5 jaar in een achtbaan, zonder te stoppen. Onze zoon kwam, na een onbezorgde zwangerschap, plotseling ter wereld. Veel te vroeg (27wk) en veel te klein (600gr). Maanden op de NICU gelegen, werkelijk alles doorstaan, van infecties tot overdosisen morfine, operaties, longproblemen en iedere keer vocht hij zich er weer uit. Na 5 maanden ziekenhuis kregen wij een totaal overprikkeld kind mee, een huilbaby die niet wist hoe hij baby kon zijn. Jankend, vol geduld en met liefde kregen wij hem na weken rustig en zichzelf. Toen begon de nieuwe ellende, ziek ziek ziek ziek, tiental AB kuren, 4 operaties later zijn we waar we nu zijn. Fysiotherapie, logopedie en ergotherapie horen bij onze wekelijkse bezigheden. Ondertussen verloor ik mijn baan direct na mijn zwangerschapsverlof, contract niet verlengd. Mijn man was dat net voor de bevalling al overkomen. Mijn vader werd ziek en ondertussen 'woonden' we bijna in het ziekenhuis. Ml en ik kregen allebei een nieuwe baan, meteen eerlijk geweest over de thuissituatie en daar was alle begrip voor. Nu is dat inmiddels anders wat nu tot scheve gezichten leidt. Vorig jaar heb ik maximaal zorgverlof opgenomen en dat zal ik dit jaar moeten doen denk ik. Ik heb onlangs in een gesprek te horen gekregen dat ik meer mn kop erbij moet houden, ze vinden me afwezig en dat beinvloed mn werk. Een soort waarschuwing dus. Maakt me nog onzekerder en bang, zoonlief is het belangrijkste maar ik durf al bijna niets meer te vragen/regelen op het werk als hij weer eens ziek is. ML en ik zijn een team maar we hebben slapeloze nachten, emo buien en we zijn zo moe. Nu gaan we volgende week beginnen met een revalidatie/ontwikkelingsprogramma met onze zoon vanwege hoge gevoeligheid aan handen/voeten/mond en de eetproblemen die hij heeft. We hebben een vaste planning per week kunnen maken, tussen het werken en alle andere afspraken door maar we stressen er nu al over. Hoe moet dat wel niet zijn voor zoonlief. Naja, weer een heel verhaal en ik weet dat er geen pasklare oplossing is voor ons maar fijn te lezen dat we niet de enige zijn. We zijn zielsgelukkig met onze boef, hij is ons alles, we genieten van alle dingen die we samen doen maar de batterij is bij ons op....
Ten eerste: vind je het terecht dat het KDV julie zoontje weer naar huis stuurt? Want ik lees een beetje dat ze dat vrij snel doen, terwijl jullie dat niet nodig lijken te vinden. Hier geen te vroeg geboren kindjes, maar wel een zoontje wat 7 maanden per jaar (van september t/m maart ongeveer) verkouden, ziek, hoesterig, kwakkelend is, en geen familie in de buurt wonen die bij kan springen. Vaak brengen we hem met verhoging weg, als hij gewoon goed te pas is. Het KDV belt ons bij koorts hoger dan 38.5, en dan nog kijken ze het eerst even een uurtje aan. Maar belangrijker, ze kijken vooral of hij zichzelf is. Als hij daar met (lichte) koorts rondrent, stuitert, knuffelt enz. bellen ze niet. Wij hebben hem ook wel eens 's ochtends een zetpil gegeven tegen de koorts, maar wel weggebracht omdat hij supervrolijk was. Hoogstens sliep hij dan 's middags wat langer. (We hebben hem ook wel eens thuis gehouden zonder koorts, omdat hij heel hangerig en zielig was). Dus wat is het beleid van het KDV, en ben je het daar mee eens? Misschien is het anders een idee om naar een ander KDV te kijken, die wellicht flexibeler is. Wij zijn ook kind aan huis bij de huisarts tijdens die maanden, maar het is toch altijd een kwestie van uitzitten (en tegen de tijd dat het ene virus eruit is, ben je alweer bezig met het volgende). Niet naar het KDV heeft volgens mij niet zoveel zin, ik denk dat je dan dit gehannes alleen maar uitstelt, en weer krijgt als ze 4 zijn en naar de basisschool gaan. Die weerstand moet toch opgebouwd worden. En jullie moeten ook gewoon je eigen ding kunnen blijven doen, los van het financiele plaatje, juist als je al zo lang zo intensief met hem bezig bent. En voor wat betreft je werkgever: probeer het uit te leggen, probeer begrip te kweken. Ik werk in een behoorlijk mannenbedrijf, heb geen gelijkgestemden moeders als leidinggevenden, manlief ook niet, maar het lukt ons vrij aardig om zonder al te veel irritaties steeds weg te kunnen als dat nodig is. We wisselen het af (en dat laten we ook weten, zodat de werkgever ook weet dat niet alleen maar " zijn" werknemer steeds weggeroepen wordt), en regelmatig lever ik ook mijn uren daarvoor in. Dan neem ik een (mid)dag vrij. Kost het hun ook niets. Hoeft wettelijk gezien niet, maar het wordt wel gewaardeerd, waardoor ik daar nog fijn kan werken. Ik weet niet of jouw werk het toe laat, maar kun je niet af spreken dat je thuis nog wat probeert te werken? Werkt bij mij ook wel goed, daarmee toon je aan dat je toch ook wel graag je verantwoordelijkheid wilt nemen voor je werk.. Succes..
Weet niet of het al genoemd is, maar misschien dat je een gastouder kunt regelen, in plaats van kdv? Op het kinderdagverblijf zijn kinderen juist veel ziek en zwerven een hoop virussen en bacterieen rond. Bij de gastouder is dit vaak iets minder (ook minder kindjes) en mag een kindje gewoon komen als het lichte koorts heeft, of hangerig is. Hierdoor hoef je waarschijnlijk ook minder vaak vrij te regelen, maar weet natuurlijk niet of dit een optie voor jullie is. Succes in ieder geval, blijft een moeilijk onderwerp.
Wat je zegt ja... de batterij is op. En meid, het is zo ontzettend herkenbaar... We zijn allemaal wel eens moe, en er wordt soms tegen mij gezegd even bijslapen, op de bank enz enz. Maar dat helpt niet, niet meer. Daarvoor is de lichamelijke en emotionele uitputting al te ver. Ik ben al lang niet meer dezelfde energieke meid als 3 jaar geleden. Onze dochter kwam met 38.3 ter wereld, in een bevalling van 1.5u. Vrijwel direct daarna begon het,al is het niet te vergelijken met wat jij hebt meegemaakt... dat is vreselijk en dat was ook meteen jullie start, je werd moeder, maar je kreeg er gelijk enorme zorgen bij, die je alleen kunt begrijpen als je ze zelf meemaakt... Bij ons werden mijn vermoedens constant weggewuifd, ik zou een overbezorgde moeder zijn, maar uiteindelijk had ik het altijd bij het juiste eind. Ik heb zo vaak geroepen dat er iets niet klopt, dat het haar afweer weleens kon zijn, maar uitspraken als 'ieder kind is weleens verkouden' enz kreeg ik constant te horen. Nog! Ondanks dat we weten dat haar afweer niet in orde is. Zelfs van mensen die dichtbij staan. En dat put ook uit. Ik probeer mij er niets van aan te trekken, maar het wringt wel, ik wil gewoon eens begrip, is dat nou teveel gevraagd? Jacki, vergis je niet in wat je hebt meegemaakt. Dat is een fysieke en emotionele achtbaan en uitputtingsslag, waarin het lontje op een gegeven moment op is. Het is niet alleen de zorg om en het zorgen voor, je hebt daarnaast ook nog van alles wat je meemaakt. Dat hakt er ook in. En dan wordt er ook nog eens verwacht dat je naast moeder, ook nog vriendin/vrouw bent, werknemer bent, het huishouden doet, de sociale contacten onderhoud, de telefoon opneemt, mails beantwoordt, vriendelijk doet enz enz. Nou, ik kan die ballen niet meer in de lucht houden hoor. Ik ben inmiddels voornamelijk moeder van mijn allerliefste zorgenkindje, vrouw van mijn inmiddels erg moe zijnde man (en dat heel anders uit als ik) en mijzelf. Daarna ben ik pas vriendin en werknemer. Ik weet niet hoe jou sociale leven eruit ziet, maar de mijne is behoorlijk afgenomen. Ik heb onlangs ook een hersenschudding gehad en omdat ik maar doorging een lange nasleep, dus ik ben nu weer helemaal op. Dat pak ik wel weer op, maar eerst goed voor mijzelf en het allerliefste meisje van de wereld zorgen. deze week gaan we bloedprikken, alleen dat al... maar, het moet. Gisteren had ze ineens weer koorts, ik ben nu ook zo ver dat ik echt wil weten wat er met haar is. Misschien ook iets voor jou, om de afweer te laten onderzoeken? Liefs