Omdat wij al 3 jaar bezig zijn om zwanger te worden zijn we doorverwezen naar een IUI specialist. We 'mankeren niks' en zouden dus gewoon zwanger kunnen worden, maar ja, na 3 jaar lukt het nog niet. Ik heb nu voor allerlei onderzoeken vaak mij laten onderzoeken (daar beneden) en ik vind dit heel naar. Jaren geleden wilde ik een spiraaltje, maar dit mislukte. Een laparoscopie is ooit onderbroken en daarna onder narcose via de buitenkant (gaatjes in mijn buik) alsnog uitgevoerd. Inwendige echo's zijn ook een ramp voor mij en worden vaak eerder afgebroken. Kortom: ik zit nogal in dubio. Ik wil erg graag een kind met mijn lieve schat, maar ik durf geen IUI. Ik wil echt niet weer zo'n nare ervaring. Maar ja, er is maar 1 ingang voor een kind en als het niet wil op de natuurlijke wijze, wat dan?? Ben ik zo'n angsthaas of komt dit vaker voor?
Wat vervelend voor je zeg! Persoonlijk voel ik nooit ergens wat van, zowel inwendige echo's als de IUI. Wat je bij de IUI voelt is de eendenbek. Het inbrengen van het slangetje/ de zaadjes, voel je niet. Ik weet niet of je eerder een eenbek het gehad en hoe dat is gegaan, dus de eenbek opzich?
Valky: wat balen dat het nog niet gelukt is zeg, en ook balen dat je negatieve ervaringen hebt met onderzoeken. Is het misschien dat je (lichtelijk) last hebt van vaginisme dat de inwendige echo's moeilijk gaan? Bij IUI zul je namelijk wel regelmatig follikelmetingen krijgen en die doen ze met een inwendige echo. Persoonlijk vind ik de eendebek vervelender dan de inwendige echo. Maar ook dat is als je goed de boel ontspant wel te doen. De follikelmetingen en de IUI duren maar heel kort, het is zo gepiept. Maar als je onzeker bent, of bang bent voor pijn zul je het gewoon moeten aangegeven. Ze zullen dan vast wel extra voorzichtig willen doen. Ik heb nu 6 IUI's gehad en het went op een bepaalde manier wel. Zal niet zeggen dat het fijn wordt natuurlijk, maar de drempel wordt steeds lager. Succes!
Mijn eerste ingeving is: ja, dat durf je. Je komt waarschijnlijk op een punt dat je wens groot genoeg is. Mijn ervaring is inmiddels dat je je grenzen telkens verlegt. Ik sluit niet uit dat dat bij jou ook zo zal gaan. Ik heb een verleden en vind iedere nieuwe stap weer behoorlijk eng. Het eerste inwendig onderzoek bij de huisarts, toen een nieuw inwendig onderzoek bij de gynaecoloog en een inwendige echo. Wat een draak was dat mens. Ze luisterde totaal niet naar me, ze was hardhandig en gaf me niet de kans om te ontspannen toen ik daarom vroeg. Ik heb daarop aangegeven naar een andere arts te willen. Die arts waar ik nu loop is zo ontzettend lief! Ze luistert naar me, stelt me gerust, geeft me even de tijd als ik die nodig heb... gevolg: het gaat soepeltjes zonder dat ik tijd nodig heb. Juist daardoor. Ik denk dat je best een eerste gesprek met een arts kan aanvragen. Vraag bij het maken van de afspraak al wie de liefste, gevoeligste arts is. Wie het beste kan omgaan met bange typetjes Ga niet gelijk bij je eerste afspraak met je benen wijd in die stoel als je dat niet wil. Ga praten over de mogelijkheden. Doe de anamnese, bekijk hoe je hem/haar als arts vindt. Luistert hij/zij naar je verhaal, naar je gevoelens? Kijkt hij/zij verder dan puur medisch, maar ook naar jou als persoon? Als je je op je gemak voel kan je misschien dan ook een inwendig onderzoek/echo toelaten. En anders doe je dat gewoon de volgende keer. Tis jouw lijf hoor!!! Enne... aan alle IUI's die ik daarna gehad heb is geen echo te pas gekomen. Ik had ze in mijn eigen cyclus, dus ik hoefde alleen voor de IUI zelf langs te komen. De verpleegkundigen waren ook heel lief (ook daar aangegeven dat ik het spannend/eng vond). Je krijgt die eendenbek in je vagina geduwd. Ze vroegen of het goed was, en of ze m konden spreiden. Daarna ging het slangetje erin, waar ik niets van voelde en de IUI was alweer klaar. Handdoekje erover, even blijven liggen en dan maar hopen dat het lukt. Dat kan ook!!! Misschien zou je ook nog een haptonoom kunnen raadplegen. Je moet daar wel voor openstaan, maar zo iemand kan je wat meer vertrouwd maken met je lichaam en je gevoelens.
Bedankt! Wat een hoop steun meteen! De eendenbek is inderdaad het grootste probleem. Dat is een ramp en hoe kun je nou ontspannen bij zoiets?? Ik heb een verleden en die wordt veel getriggerd en dat maakt het heel moeilijk. Die inwendige echo is al iets minder erg, maar doe ik liever niet. (maar ja, niemand doet dit omdat ze het leuk vindt, lijkt me). Bij het laatste onderzoek met de eendenbek hadden ze de aller grootste gebruikt en stopte ze steeds als ze merkte dat ik niet genoeg ontspande, daardoor duurde het zo lang dat ik uiteindelijk in paniek raakte en we alles konden afbreken. Voor de IUI is mij geadviseerd om eerst met een IUI arts te praten, dat heb ik gedaan. En die adviseerde weer met een andere IUI arts te praten die daadwerkelijk de behandelingen doet. Vreemd, want waar was dat gesprek dan voor? Maar omdat mijn kinderwens zo groot begint te worden, zou ik toch stoer moeten zijn en het gaan doen binnenkort. Ik stelde de IUI arts al voor om eens met alle artsen van die afdeling een dagje te gaan bowlen (normaal gesproken vind ik die sport niks aan) zodat er een ontspannen sfeer ontstaat op de afdeling, want je hebt vast niet de hele IUI periode 1 en dezelfde arts, alleen. Dus voor ik onverwachts ineens weer een andere arts krijg waar ik niet bij kan ontspannen, dacht ik eerst aan een middagje kennismaken en gezelligheid met alle arts, maar zo werkt het niet....
Hallo valky Ik was ook heel bang voor de i.u.i omdat heel veel onderzoeken echt vreselijk waren etc etc .. En ook door me verleden .. maar heb alles op me af laten komen ook de i.u.i wat was ik bang weer voor die eende bek dat is echt brrr en nu ... nie meer bang viel reuze mee hopelijk valt voor jou ook reuze mee ... succes igg ... en hoop voor je als je i.u.i krijg dat meteen raak is voor je dan heb je iig 1 behandeling Groetjes
Hey Valky, Ik heb hier gelukkig weinig last van (alhoewel een eendenbek nooit echt leuk is vind ik). Ze gebruiken altijd veel glijmiddel. Wat jij misschien fijn vindt om te weten is dat in mijn ziekenhuis (Spaarne ziekenhuis) ik alleen echo's krijg door vrouwen die hier heel bedreven in zijn. De IUI wordt door een arts assistent gedaan (dit zijn ook meestal vrouwen), als je wilt kun je denk ik altijd om een vrouw vragen, behalve in het weekend misschien. Ik heb ook IUI door een man gehad (in het weekend), dat was ook prima hoor! De eendenbek gaat er ongeveer 1 minuut in, ik moet dan meeduwen om het beter te laten gaan, dus niet proberen te ontspannen, maar eigenlijk een soort van persen, dit werkt elke keer goed. Hopelijk heb je hier wat aan. Veel succes!
als het echt heel naar voor je is, zou ik overwegen om met een gedragstherapeut/psycholoog/seksuoloog te praten. Je kunt dan oefeningen krijgen of doen om zo meer te ontspannen. sterkte!
Hoi Valky, Het feit dat je een iui behandeling nodig hebt, is al een hele stap. Ik lees hierboven dat je steeds je grenzen verlegt en dat is ook zo. Dat gebeurt ongemerkt. Ik heb last van licht vaginisme en zag verschrikkelijk op tegen de onderzoeken ook al had ik er al zoveel gehad. Bij mij is de iui met hormonen gegaan en moest ik dus ongeveer 2 weken per maand om de dag naar het ziekenhuis voor een echo. Voordat je eraan begint lijkt dat bijna onoverkomelijk maar het went, echt! Het is niet leuk maar ik had drie verpleegkundige die dit afwisselend deden. Omdat ik al lang bezig was, kende ik ze op een gegeven moment en zij mij ook. De iui doordeweek werd ook door een van hen uitgevoerd en de iui in het weekend door een arts assistent die je dossier eerst goed met je bespreekt. Ik wil eigenlijk zeggen dat het kille van een ziekenhuis mij enorm is meegevallen. In wat voor bui je ook bent en hoe bang je af en toe ook bent, ze zijn ontzettend lief voor je. Je angsten aankaarten heeft bij mij geholpen en vragen om zoveel mogelijk de zelfde vrouw heeft bij mij ook geholpen. De stap naar iui is een stoere maar zoals hierboven ook staat, je wilt iets heel graag en daar ga je vanzelf ver voor. Heel veel succes! Liefs C
Hoi Valky Je schreef volgens mij ergens dat je een verleden hebt en daarom de IUI eng vindt, klopt dat? Mocht er inderdaad sprake zijn van traumatische gebeurtenissen in het verleden (in de breedste zin van het woord), dan zou je kunnen overwegen naar een psycholoog te gaan die ook EMDR-therapeut is. Door de EMDR kunnen nare ervaringen uit het verleden een plekje krijgen, waardoor de lading eraf is en je minder bang zal zijn. Ik weet niet of dit inderdaad bij jou de oorzaak is, maar het is iets om te overwegen. Sowieso kan EMDR helpen om spanning weg te nemen, ook als je bang bent voor iets dat in de toekomst gaat afspelen. Mocht je vragen hebben, stel ze gerust want ik ben zelf ook EMDR-therapeut.
idd EMDR zou je misschien wel kunnen helpen. Of een cursus waarin je je leert ontspannen over je hele lijf, zodat als je dat eenmaal geleerd hebt en beheerst, je dat kan toepassen tijdens de iui behandeling. In de medische molen worden je grenzen constant verlegd. Het eerste onderzoek bij de arts vond ik vreselijk maar gek genoeg 'wennen' de echo's omdat het zo vaak gebeurd. Als ik uit eigen ervaring spreek (maar ik heb geen naar verleden oid) zijn de echo's goed te doen. De echokop is een ronde staaf met condoom eromheen en glijmiddel, het is ingebracht voordat je het door hebt. Het vervelende is inderdaad die eendenbek, dat voelt gewoon niet prettig en ik moest voor mezelf dan echt even in mezelf gekeerd zijn, diep ademhalen als ik zag dat de eendenbek bijna ingebracht werd, en in mijn uitademing ging het erin. Dat hielp voor mij. En als het ingebracht was was gelijk het vervelendste gedeelte klaar. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je je niet goed kan ontspannen door een verleden. Ik denk dat je het wel aankunt de IUI. Goed dat je in gesprek gaat met artsen en geef daarin goed aan wat jouw spanningen zijn, dan houden ze daarmee rekening tijdens de behandeling. Mijn ervaring is dat ze zoiezo vragen als ik kwam voor echo/inseminatie iedere keer hoe het met mij ging. En soms zei ik ook dat ik het spannend vond, dan weten zij dat ook gelijk. Naast de lichamelijke behandeling die de IUI met zich meebrengt gebeurd er mentaal ook heel veel (in je hoofd). Het is geen makkelijk proces maar je word er zelf sterker van. Je zal merken door de ups en downs dat je merkt hoe sterk je bent om dit proces door te maken, dat maakt je een bikkel! Wat mij altijd wel hielp was de gedachte dat zoveel vrouwen mij al voor zijn gegaan en die kunnen het ook, daar hield ik me aan vast. Ik hoop dat het jou ook houvast geeft. succes! p.s. de eendenbek gebruiken ze alleen op de dag van de inseminatie.
Ik lees EMDR als advies! Daar dacht ik direct aan toen ik het las. Het is een hele prettige manier om een oud trauma te verwerken! Verder krijg ik iui behandelingen en ik voel nooit pijn, wel vind ik het een ongemakkelijk gevoel. Het is echt binnen 1 minuut voorbij! Sterkte!
EMDR is mij inderdaad bekend. En ook heb ik al wat therapeuten en psychologen versleten. Ik dacht ook dat ik mijn trauma verwerkt had, maar toch komt het de laatste tijd bij dit onderwerp weer naar boven. Ik heb inmiddels een afspraak uitgesteld. Het eerste intakegesprek met een IUI arts is geweest. Maar dit sloeg nergens op. Ze vertelde dat we geschikt zijn voor IUI en hoe het in zijn werk ging. Dat had de gyneacoloog al verteld toen we daar voor het laatst waren, ook heb ik folders mee gekregen. Dus waar dit extra gesprek voor was begrijp ik niet. Was een erg afstandelijke vrouw met een co-assistent. Het enige wat ze bleef herhalen is dat ik het moet beslissen of ik er aan wil beginnen of niet. Vervolgens maakte zij voor mij een vervolgafspraak met een IUI arts die de behandelingen ook niet. De kans was aanwezig dat ik tijdens mijn behandelingen deze arts zou krijgen. Niet elke keer, want dat was niet mogelijk. Ik moet voor de IUI een paar keer langs en niet iedereen werkt elke dag, dus ik zal wel een paar artsen in de periode tegen komen. Maar ze maakte nu dan die afspraak met de arts die er het meeste zal zijn. Ik maakte die afspraak, maar belde na 2 dagen al op met de vraag wat de bedoeling is. Ze legden aan de telefoon uit dat dit een kennismakingsgesprek was om het voor mij vertrouwder te maken. We zouden dan praten en met de eendenbek even proberen of het kan. Ja, daaag. Ik ga niet voor de lol, zonder functie, een eendenbek naar binnen laten drukken. Dat maakt het alleen maar erger! Als er een eendenbek in moet, moet dit wel voor iets nuttigs zijn. De vrouw aan de telefoon zei dat ik mocht beslissen wat ik wilde en dat dit alleen maar bedoeld was om vertrouwen in de artsen, de behandelingen en het ziekenhuis te krijgen. Toch heb ik de afspraak 2 weken uitgesteld. Ik kan het nog even niet, maar ik geef het niet op.
Sterkte Valky, en goed dat je even rust neemt en je gevoel volgt! Zijn er ook andere ziekenhuizen of klinieken in de buurt? Misschien dat een ander ziekenhuis wel kan toezeggen dat je steeds dezelfde krijgt. Ik krijg de iui behandeling door een verpleegkundige, elke keer een ander maar ze zijn erg aardig en positief!
hoi Valky, Die eenbekklemmen zijn inderdaad niet zo heel prettig. Ik heb zelf tijdens het vrijen ook vaak pijn, omdat het bij nog al 'krap' is (sorry voor de omschrijving...) Maar ik heb bij de IUI eigenlijk weinig last van de klem. Het is alleen maar eventjes tot het slangetje erin zit en dan maken ze hem gelijk los bij mij. ik zou het gewoon tegen de gyneacoloog vertellen, dan kunnen ze daar rekening mee houden! Heel veel sterkte met de behandelingen en hopelijk is de 1ste meteen raak!!!
Allereerst goed van je dat je het wel wil gaan proberen zoals andere meiden al schrijven ... het is een drempel die je steeds overlegd. Vroeger viel ik al bijna flauw bij een prik, toen ik eenmaal het trajcet inmoest is dat iets wat maandelijks voorkomt. Idem dito met echo's en eendebekken of het mezelf injecteren met hormonen (toch bijna 5 maanden gedaan). Iedere keer stap je over de drempel heen want dat is het enige wat je kan doen (buiten de natuur zijn eigen gang laten gaan en hopen op een wonder - dat blijft het natuurlijk altijd) om jezelf te helpen de kans te vergroten dat je mama mag worden. Je hebt idd steeds verschillende mensen, de een liever als de ander maar op zich proberen ze het allemaal goed te doen. Ook met de eendebekken, misschien willen ze je op die manier door het eens te proberen op je gemak te stellen. Ik begrijp dat wel dat ze dat zeggen: Stel dat met de allerkleinste eendebek gewoon niet lukt maar je bent daar wel al een maand mee bezig, tel daarbij op alle stress van die maand, alle hoop en verwachtingen maar ook all echos en tijd die het ziekenhuis heeft moeten investeren. Uiteindelijk bekijken zij het ook vanuit een ander oogpunt... zoveel mogelijk mensen iedere maand de kans geven om zwanger te worden. Misschien kunnen ze dan andere opties met je bespreken. Maar... stél het valt wél mee, dan ga jij veel minder zenuwachtig naar zo'n iui afspraak toe. Bij mij was nl altijd sprake van dat mijn baarmoeder kantelde. Bij mij moest (ook al ben ik tenger) de grootste eendebek gebruikt worden omdat het met de kleinere gewoon niet lukte (en na 2 keer was ik dat beu... liever dan even op de kiezen bijten en dat de poging in ieder geval lukt dan een half uur proberen die kleine erin te krijgen zeg maar. Al met al valt het echter reuze mee... waarom... je doet het om mama te worden en daar heb je echt, echt alles, voor over! Veel liefs!