Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Dat het dom was, hoeft niemand je hier te vertellen, denk ik. Je zult het samen moeten oplossen en anders zul je zelf voor je kind moeten kiezen. Je zegt dat je geen abortus wil en ik zou nooit abortus plegen als je er zelf niet achter staat. Dus dat betekent dat je hem zult moeten vertellen dat je het kindje houdt. Dat kan het einde zijn van jullie relatie. Succes!
Hier waren we 3 mnd samen en toen zwanger.. Maar zijn er voor gegaan (vriend was 22) zijn nog steeds blij dat milan er is en dromen soms al een beetje over een 2e
Wij zaten in een redelijk zelfde situatie.... Enige is dat wij hoe raar het misschien ook klinkt vanaf dag 1 gezegd hebben wij worden samen oud.... Wij waren 2,5 maand samen toen ik erachter kwam dat ik zwanger was...niet in de planning dus... Wel hebben we altijd gezegt mocht het gebeuren heeft het zo moeten zijn... De 1e reactie van mijn vriend was ook erg schrikken voor mij...al heeft hij gelukkig nooit het woord abortus in zijn mond gehaald... Wel heeft hij er een week niet over willen praten.... Heel langzaam is hij zich overal in gaan verdiepen..en nu dus ruim 4 maanden later is hij al helemaal trots dat hij papa word en onze relatie is alleen maar sterker geworden.... Het is ook het gevoel tussen elkaar denk ik... Ben ook 25 en mega trots op mijn vriend hoe hij alles doet..hebben best heel veel struikelblokken moeten overwinnen... Waar je ook rekening mee moet houden is dat het wel een kindje is...die eten, luiers, en liefde nodig heeft... Stabiele ouders, huisje, enz enz...kunnen jullie ook alles financieel bieden? Succes! Hoop dat alles goed komt!
gefeliciteerd met je zwangerschap enzo, en super da je er samen voor gaat, maar het eerste jaar met een babietjes heb ik gemerkt dat het ook wel een relatietest is, dus wees voorbereid op veranderingen binne jullie relatie, het doet wat met een mens, zo'n klein hummeltje hoor
Iedereen maakt wel is een fout.. laten we haar daarop nu niet gek maken. Verder moet je jouw wens en keus voor laten gaan. Bedenk goed wat jij wil.. Ga daar dan rustig en met respect met je vriend over praten en probeer hem dan in zijn keuze ook te begrijpen.. Besef wel dat de relatie wellicht geen stand houd.. maar maak dan wel goede afspraken. Heel veel succes en houd je ons op de hoogte van de situatie? Hoop dat het goed uitpakt voor jullie! X
het enige wat ik kan zeggen is denk goed na over je beslissing, als je blij bent met je zwangerschap zou ik er helemaal voor gaan, je vriend waar je nu 2 maand mee samen bent kan evengoed na 3 maanden ook zeggen ik stop op en wat heb je dan nog over? je vriend is weg en je hebt je zwangerschap beeindigd voor hem, je kindje kunnen ze nooit afpakken, en in een relatie heb je nooit zekerheid, zowel niet met als zonder kindje veel succes bij je keuze en doe wat je vooral zelf ook goed bij voelt!!
Het is idd een persoonlijke mening, maar niemand heeft erom gevraagd. TS wil graag meningen betreffende de kwestie wat ze moet doen met haar vriend en de abortus, niets anders.
Het is inderdaad lastig. Goed met elkaar praten, en duidelijk hebben wat je zelf wilt. Het is een grote verantwoordelijkheid, maar je/jullie kunnen het wel aan, dat geloof ik wel. Succes en sterkte en gefeliciteerd met je zwangerschap.
Ik vind het te bizar voor woorden en ben het met de mensen eens die volgens anderenniet subtiel genoeg waren.. Onverwacht?? Aks je 25 bent en 2 x onveilige seks hebt gehad? ? Zou vooral gaan voor een abortus. . Kindje kan er zeker wat aan doen....
Mijn vriend en ik waren ook pas 2mnd bij elkaar. Wij wilden wel graag een kindje. In de 3e maand waren we zwanger.... kregen we een geweldige zoon. Een jaar later kochten we een huis, en waren we zwanger van een dochter. Inmiddels zijn we 4jaar bij elkaar zijn nu bijna 12 weken in verwachting en gaan volgend jaar trouwen. Je vriend is 32...... tijd om eens serieus aan de toekomst te werken. Hij heeft jou zwanger gemaakt, terwijl hij wist dat je niet aan de pil was. Dus... dit kindje hoort er nou eenmaal bij. Als hij het niet wil, kies je eigen weg, zonder hem. Want een man van 32 die zijn verantwoordelijkheid niet wil nemen vind ik echt een looser.
Voor een ander is het makkelijk praten, ik snap de reactie die hier gegeven word van waar ben je mee bezig geweest. Maar ja soms doe je dingen waar je achteraf van denkt had ik maar.. Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft, niet op deze manier maar wel anders. Mijn enige advies is heb een goed gesprek met je vriend om er achter te komen of hij het echt niet wil en laat hem even tot rust komen. Ga niet gelijk vanavond dat gesprek aan, wie weet heeft hij wat tijd nodig en moet hij aan het idee wennen. Denk voor jezelf er ook goed over na, er veranderd veel in je leven en wil je dit al wel en wil je dit ook in zo een prille relatie? Wat als jullie allebei besluiten het te houden en over 10 maanden zegt hij sorry toch niet. Dan ben je alleenstaande moeder. Ik zou als ik jou was hier wel even goed over nadenken en er met iemand over praten die je goed kent en waar je een goede band mee hebt. Veel suc6 Groetjes
@babymooi/TS, heb je al met je vriend kunnen praten? Praten is heel belangrijk. Neem beide je verantwoordelijkheid, jullie waren er samen bij. Volg je hart, maar denk ook goed na wat de behoefte van een kindje zijn. Het houd niet op bij voeding en luiers.
Ik denk dat er al wel genoeg negatiefs is gezegd... Ik gok dat de boodschap wel duidelijk is en dat ze dit zelf ook al lang had bedacht! Het is nu wel gebeurd, ik zou zeggen praat er over met je vriend! Vertel dat jij het kindje wel wilt! En dat het voor jou wel welkom is! En wrijf het er maar in dat hij hier ook schuld aan heeft!! Weeg de voor en nadelen op elkaar af. Stel je vriend wil het echt niet.. kun jij dit financieel alleen aan? Heel erg veel succes!! En ik ben benieuwd wat jullie keuze gaat zijn!!
Ik ben van mening dat als je je met volwassen dingen bezighoudt, je ook volwassen genoeg bent om de consequenties ervan te dragen. En zeg alsjeblieft niet dat je onverwacht zwanger bent, dit hadden jullie echt wel kunnen verwachten. Ongepland, maar niet onverwacht. Desondanks wens ik jullie veel sterkte met jullie beslissing, lijkt me niet niks om over een toekomstig leven te moeten besluiten.
Gun hem ook de tijd om eraan te wennen... voor hem is dit ook een hele schok want eigenlijk wil hij dit niet. Praten is in dit geval al helemaal belangrijk. Laat hem gewoon meegaan als hij dat wil naar de eerste afspraak en praat erover met de verloskundige. Wie weet als hij de echo ziet dat hij er wel anders over gaat denken. En adoptie is ook een optie, als jullie er echt niet uitkomen samen. succes
Eens. Mijn vriend en ik wareneen half jaar samen toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Een x onvoorzichtig geweest, meteen raak. Ik zeg ook altijd ongepland, nooit 'ongelukje' ofzo. We zijn er zelf bij geweest, niks ongeluk!! Mijn vriend heeft gelukkig nooit getwijfeld, we zijn allebei zo blij en trots. Vind dat veel mannen wel erg makkelijk zeggen...ik wil dit niet! Potverdorie, hang je *** er dan ook niet in pffff en de vrouwen zitten er dan mooi mee. En dat is dan 32. Dan kan je toch je verantwoordelijk wel nemen onderhand?
Wow, het is best snel om na 2 maanden een stap verder te gaan in de nog prille relatie. Maar je hebt ook niets aan dat ik je kom vertellen dat je voorzichtiger had moeten zijn. Dat had je waarschijnlijk zelf al bedacht. Ik zou eerst echt voor mezelf nadenken of ik dit echt zou willen (met of zonder vriend). En of je hier echt voor wilt gaan. Hierna kun je het er altijd met je vriend over hebben zodat hij zelf kan beslissen of hij hierin mee wilt gaan. Succes!!!!