Ik heb het gehad, was overtijd een week of twee inmiddels ( normaal regelmatige menstruatie), naar de huisarts, gewone test en een bloedtest , beide neggatief. Ik was toen niet bezig met zwanger worden , maar voelde me zwanger heel raar. Nou goed omdat de testen aangaven niet zwanger te zijn dit zo gelaten, maand later nog een test gedaan en bleek ik wel zwanger. Bij de echo was het een groot kind, maar er gingen geen bellen rinkelen bij de verloskundige. Toen ik ging bevallen, met 36 weken , was Stef extreem groot voor die leeftijd, ruim 4 kg en toen begonnen ze te denken dat ik toen waarschijnlijk toch al zwanger was geweest, omdat hij te vroeg was geboren, maar de kenmerken had van een baby die te laat was geboren was ( geen huidsmeer, erg vol etc) Toch voor de zekerheid wel geprikt op diabetes ,maar dat was het ook niet. Dus het kan wel, testen negatief en toch zwanger
Over die bewegingen in de buik... Ik ben zwanger, weet dat gelukkig al vanaf het begin, maar de bewegingen tot ong. Een maand geleden had ik nog makkelijk kunnen verwisselen met bewegingen van mijn darmen. En misschien later ook nog wel als ik niet had geweten zwanger te zijn... Ook aan mijn buik (ik ben niet de slankste) is nu pas te zien dat ik zwanger ben, tot een paar weken geleden nog niet, dan zou ik wat dikker zijn geworden rond mijn middel, terwijl ik wel nog in gewicht gelijk bleef of zelfs afviel...
Ik kijk ook als het kan naar de programma i didnt know i was pregnant, en vind het erg apart, haha. Kan het niet bij mezelf voorstellen, maar ja het kan bij iedereen gebeuren. Ik geloof ook echt dat als je er niet mee bezig bent, en je hebt een medische reden dat het niet kan, dat je ook daad werkelijk gelooft dat je niet zwanger bent en dat het ook niet kan.
Ik wist gewoon dat ik zwanger was, maar ik heb weinig bewegingen gevoeld helaas. Ik moest echt moeite doen om het te kunnen voelen. Ik had dan wel een voorliggende placenta en ukkie lag in stuit. Op de echo's was ze altijd beweeglijk en soms ook de hik, maar ik voelde dit niet. Anderen hebben haar al helemaal niet kunnen voelen. Wel groeide mijn buik flink, dus had ik het dan toch wel geweten. Maar de bewegingen hoef je dus niet altijd te herkennen.
Hier ook met meer als 14 weken erachter gekomen. Al heel wat jaren samen met mijn man, maar kindertjes kwamen er nooit. Tot in oktober 2011 ik ineens allerlei 'rommel' verloor, huisarts constateerde missed abortion, mogelijk 12 tot 13 weken ver aan grootte van baarmoeder te zien. (en ja, elke maand ongesteld tot die tijd) Eind oktober bleek mijn baarmoeder weer schoon en 'plat'. Nu mijn menstruatie afwachten. Dat kon best een poosje duren. Half januari verloor ik tijdens mijn menstruatie een flink stuk vlees...wat een placenta in wording bleek te zijn... 2 miskramen verder in een paar maanden tijd dus. Daarna gewoon elke maand keurig op tijd mijn menstruatie. Alleen tijdens de zomervakantie bijna een week te vroeg, maar daarna weer steeds elke 28 dagen. Eind nov veel pijn in lies en naar de dokter geweest, gelijk over de menstruatie gehad, had ook de laatste maanden tussendoor wat bloedverlies. De dokter deed een test en 's middags bezocht ik de verloskundige, waar ik een heerlijke verrassing kreeg. Ben nogal zwaar van mezelf, de laatste 3 weken voel ik de kleine duidelijk in mijn buik. Na mijn eerste bezoek aan verloskundige nog 2 keer bloedverlies gehad en zie nu mijn banner...
ik ben zelf gewoon de eerste 3 keer normaal ongesteld geworden bij beide zwangerschappen (de tweede zwangerschap constant bloedverlies gehad, toen was het eigenlijk 1 van een tweeling) dus ik kan me voorstellen dat mensen gewoon denken ongesteld te zijn geweest, een negatieve test kan ik me ook voorstellen, je word tegenwoordig amper serieus genomen bij de huisarts toen ik bepaalde klachten kreeg die op zwangerschap leken moest ik ook maar gewoon zelf een test halen, dus dat geloof ik ook nog wel. De ene persoon word wel dik de andere niet dus dat kan ik me ook nog voorstellen maar voor de rest je gedrag, lichaam en het schoppen dat kan ik me echt niet voorstellen dat je dat mist / over het hoofd ziet, of je bent misschien heel naief of met andere dingen bezig dat je het niet wilt zien of iets want ik kan me niet voorstellen dat je je eigen lijf zo slecht kent..
Ik kan het me ook niet goed voorstellen, maar dan vooral het feit dat je naar de huisarts of het ziekenhuis oid gaat omdat je je niet goed voelt en dan vervolgens thuis komt met een baby hoe bizar. Ik heb ook een nichtje gehad die niet wist dat ze zwanger was. Die heeft negen maanden lang de pil geslikt, gemenstrueerd, gerookt en gezopen en toen ze ivm een vermoedelijke blinde darm ontsteking op de EHBO belandde zeiden ze "bel je man maar, want over een uur of 2 ga je bevallen". En mbt de buik: mijn oma is zwanger geweest van een tweeling zonder dat ze het aan haar konden zien (wist ze zelf wel overigens)! en ze is nooit te zwaar geweest... Alles kan dus... Het enige wat ik gek vind aan de "i didn't know i was pregnant" verhalen is dat ik af en toe wel echt denk: hoe kan je dat nou niet bedenken? Laatst zag ik een aflevering van iemand die weliswaar onregelmatig zwanger was, onveilig had gevreeen (en daarbij had beseft dat ze zwanger kon worden, want daar hadden ze het over gehad), vervolgens krijgt ze ALLE symptomen die je maar kan hebben en nog was het een verrassing?!?! sorry hoor, maar dan kan ik niet anders dan denken dat je IQ wel niet al te hoog zal zijn...
Nou ik weet 100% zeker dat het waar is want ben zelf mee geweest naar haar eerste afspraak met de gyn. Dus dit is heel vreemd he... Maar wie weet hebben ze toen een fout in het lab gemaakt ofzo ? ik weet het ook niet precies meer. Wat ik wil zeker weet is dat de testen negatief bleven Als ik er niet bij was geweest toen had ik het ook niet geloofd hoor
Toen ik 18 was ben ik zwanger geweest zonder dat ik het wist. Ik slikte de pil en werd keurig ongesteld tijdens de stopweek. Alleen tijdens de strip hield ik bloedverlies. Na de 3e strip waarin ik steeds bloedverlies had toch maar langs ha gegaan. Die raade me aan om te testen. Dacht die ha is gek. Hoe kan ik nou zwanger zijn zonder het te merken. Maar hij had wel gelijk. Heb uiteindelijk een mk gehad
Er is hier op zp een meisje die eerst positieve testen had, nu negatieve testen heeft maar op echo een kloppend hartje. Tja, zeg het maar...
Ik kan me er persoonlijk ook geen voorstelling van maken , tjokvol als ik altijd ben met allerlei kwaaltjes, maar ik heb het in mijn omgeving toch ook al een paar keer gehoord. Toevallig een maandje geleden een kennisje nog! Was gestopt met BV, daarna onregelmatig bloedverlies en op advies van huisarts pil gaan doorslikken, toen meerdere testjes negatief waren. Wat vage klachten gehad, die telkens heel goed door iets anders te verklaren waren. Iets aangekomen, maar nog wel eigen kleding kunnen dragen. Nooit baby gevoeld (had een grote voorliggende placenta). Op een middag na het werk wat krampen gekregen, eerst gedacht aan buikgriep, maar toen werden de pijnen zo heftig en regelmatig, dat er een belletje ging rinkelen 'het lijken wel weeen' en toen braken opeens de vliezen. Toen wist ze wel hoe laat het was , binnen 20 min persdrang en ze is thuis bevallen van 3e kindje in 2 persweeen, zonder dat er iemand bij was (behalve man). Een jongetje van 4600 gram (!) dat niet ademhaalde, dus toen 112 gebeld... (gelukkig allemaal goed gekomen). En zij wilden eigenlijk helemaal geen kind meer, omdat de vorige zwangerschap ontzettend zwaar was geweest met kwaaltjes, ernstige zwangerschapsvergiftiging en vroeggeboorte ...
Ik ben zelf op zo'n manier geboren. Mijn moeder kwam er de avond voor mijn geboorte achter dat ze zwanger was van mij. Ze kreeg enorme buikkramp, ging naar de dokter omdat ze dachten aan een blinde darmontsteking. Daar werd ontdekt dat ik er was, en dat ze weeën had. Ze was ook een half jaar flink aan het afvallen, en daardoor viel het niemand op...ze heeft ook elke maand een bloeding gehad, die zij voor menstruatie aanzag. Ook altijd de pil doorgeslikt, en vrij zwaar werk gedaan. Ik werd 7 weken te vroeg geboren, erg klein maar inmiddels 30 jaar later alles ruimschoots ingehaald Het was een enorme schok voor m'n ouders, moeder werd een maand later pas 21.. En ze woonden beide nog thuis. Nu achteraf zeggen m'n ouders allebei dat ze het zo weer over zouden doen, het jong kinderen krijgen. De manier waarop liever anders natuurlijk, maar het heeft hem ook heel veel goeds gebracht in die tijd. Door dit verhaal, en het feit hoe ik en mijn zusjes die daarna kwamen zijn opgevoed, ben ik onwijs trots op m'n ouders!