Ergste was voor mij mijn tweelingzwangerschap, dat was psychisch en lichamelijk zo ontzettend zwaar, ik kreeg paniekaanvallen en huilbuien, heb maanden niet geslapen door fysieke pijn (echt heel mijn lijf deed pijn, rugpijn, rusteloze,pijnlijke benen, druk op borst enz) als ik me een keer redelijk voelde kon ik niet slapen door paniekaanvallen....had een aantal pabiekaanvalle per dag, vreselijkste Periode uit mn leven Bevalling van de twins was dan wel weer een positieve ervaring
Gijsje, idd niet voor discussie nee, maar viel me best wel op en kon niet laten van ff wat te zeggen erover... Zeker gezien de andere verhalen hier! Voor mezelf: ook de bevalling, zwaarste pijn die ik ooit gehad heb, had op gegeven moment echt het gevoel dat het nooit zou stoppen die pijn... Psychisch: het 1e moment na vier maanden dat ik besefte dat ik al die tijd m'n aanranding had geminimaliseerd en vooral psychisch had geblokkeerd. Heel heftig toen al dat geblokkeerde verdriet en die pijn na al die tijd er in 1 slag uit kwam... Is nu ruim jaar geleden en heb het er nog vaak moeilijk mee... Ook het moment toen ik ruim half jaar geleden hoorde dat een goede vriendin van me met geweld verkracht werd, voor mij was aanranding al heel zwaar om te verwerken, dus ik kon me wel inbeelden hoe zwaar zij het moest hebben, hele moeilijke tijd maar vinden wel steun bij elkaar!
Lichamelijk: mijn bevallingen! Nooit zulk lichamelijke pijn meegemaakt. Blindedarmontsteking was peanuts vergeleken de bevallingen. Keelangina doet ook mega pijn MAAR ik heb dat 10x liever dan een bevalling! Geestelijk: veel te veel om op te noemen!
Toch echt wel de bevalling! Gekneusde rib was ook erg pijnlijk. *edit* vergeet ik bijna RPC (theaterknie) te noemen. Wat een vreselijke nare pijn! Gelukkig was het na een paar maanden over en hopelijk komt het nooit meer terug! Geestelijke pijn ga ik het niet over hebben.
Lichamelijk: 43 uur durende bevalling, maar de jeuk en pijn van mijn laatste vaginale schimmel was om gek van te worden... Psychisch: mijn mama die ziek werd, misbruik, de eerste keer dat mijn hart gebroken werd door een vriendje, mijn reïncarnatie (haha, maar serieus... het loskomen van mijn oude bestaan om plaats te maken voor een veel beter bestaan), het eerste jaar van het moederschap... Maar op dit moment gaat alles perfect naar wens en ben ik erg happy
het dragen van de kist en het begraven van m'n kinderen.... ik heb vele pijnen gekend waaronder 2 gigantisch zware bevallingen, spoedoperatie's, dingen uit m'n lijf gesneden zonder verdoving, misbruik, en veel verliezen maar dat alles is niets vergeleken bij het eerste
uhm moet ik toch even goed denken. ik ben echt zo'n ongeluksvogel die altijd van die rare dingen heeft.. ik heb altijd wat ( van wie heeft mijn zoon dat toch) ik denk dat het pijnlijkste was dat ik met mijn kruis op een ijzeren bed spijl ben gevallen ( wilde over het bed heen stappen alleen waren me benen niet lang genoeg om bij de grond te komen) toen lag ik dus helemaal open van onder. dit moest natuurlijk gehecht worden, en dit bleef na 4 verdovingen zo'n pijn doen dat ze verder gingen zoeken en zagen dat er ergens anders ook nog een scheur zat, toen die eenmaal verdoofd was ging het wel.. alleen de napijn was ook verschrikkelijk. dit vond ik toch echt pijnlijker als de bevallingen! en verder denk ik het gat in mijn voorhoofd, toen ik nog jonger was in het zwembad salto's maken vanaf de kant, en dan met je gezicht tegen het zwembad rand aan klappen.. was uiteraard helemaal open gespleten,en moest gehecht worden ( verdoving werkte niet)dit deed echt zoo zeer.. het litteken doet nu gewoon nog steeds zeer.. haha en verder heb ik zoveel dingen gehad dat ik wel een boek kan schrijven erover
Lichamelijk: gebroken rug. Psychisch: Plotseling overlijden van me moeder toen ik nog kind was. Heb toen alles gezien (reanimatie, 5 ambulancepersoneel in huis, en motoragent voor spoedtransport etc). Staat gegrift in me geheugen. Nu ik zelf mama wordt denk ik erg veel aan haar.
Babybergen: wat verschrikkelijk daar valt de rest bij in het niet Pijnlijkste vond ik mijn hernia, bevalling en kiespijn
psychisch: longkanker bij mijn vader en na een jaar strijden er uiteindelijk aan overlijd door de longkanker maar ook uitzaaiingen in de hersenen waardoor zijn hele persoonlijkheid veranderde en hij soms onuitstaanbaar werd. het eindeloos overgeven van bloed en uiteindelijk ook nog een hersenbloeding en epileptische aanvallen waardoor hij in slaap gehouden werd met morfine en daardoor heen nog steeds bijkwam en uiteindelijk 36 uur daarna overleed. voor de rest nog vanaf 2005 intussen al 11 familieleden overleden en begraven/gecremeerd zien worden en bij de laatste een paar maanden terug toen we 2 achter elkaar hadden binnen 3 dagen brak het me ineens allemaal op. lichamelijk: - bevalling waarbij ontsluiting niet wou vorderen en ik weeën opwekkers kreeg. de vermoeidheid niet mee werkte en ik ruim een uur voor volledige ontsluiting al persweeën had maar nog niks mocht. en toen ik eindelijk mocht beginnen ik wel 5x heb moeten stoppen omdat liam het moeilijk kreeg en eerst weer de kans moest krijgen bij te komen. - de pijn die ik soms heb door een spastische darm en dan zo snel mogelijk thuis moet zien te komen. - migraine aanvallen
Psychisch: toen ik mijn broer voor het eerst zag na zijn overlijden. Lichamelijk: de bevalling van mijn jongste
Geestelijk: het verliezen van mijn vader! Lichamelijk: nierkolieken (ks was dan echt niks!!!) 4 teennagel extracties waarvan de eerste keer de verdoving niet werkte. De ks vond ik echt niks voorstellen. Niet veel last van gehad gelukkig!
Lichamelijk: mijn 2 puncties. Zeker de laatste omdat de verdoving toen helemaal niet werkte. Van alle follikels stuk voor stuk gevoeld dat ze werden aangeprikt! Geestelijk: mn vader op de IC 3 maanden terug na een zware bypassoperatie (4stuks) herkende hem bijna niet kan daar nog steeds van wakker liggen. Maar ben ook stil van een aantal van jullie ervaringen....pfff