Hier zijn er enorme twijfels. Als we zwanger mogen worden van een tweede dan willen pas over een jaar of 4 stoppen met de pil. Het heeft drie jaar geduurd voordat ik zwanger was van onze zoon en dat is me erg zwaar gevallen. Ook een pittige zwangerschap met BI en met 20 weken volledige ziektewet, toch verlang ik wel naar de schopjes, bolle buik ed. De baby periode vond ik best pittig. Het hoort erbij en doe het met liefde, maar of ik dat een tweede keer wil? Dat weet ik niet. Financiele plaatje speelt ook mee. Nu redden we het prima. Kunnen leuke dingen doen en met twee kids lijkt me dat anders. Mijn man denkt hier eigenlijk het zelfde over. Ook speelt het verleden van mijn man hier een rol in. Hij is een super papa en weet ik dat hij zich geen zorgen moet maken. Maar hier dus twijfels. We hebben een prachtige, gezonde zoon. We hebben de tijd, zijn jong en gezond.
Wat een fijn topic om jullie meningen, ideeen en twijfels te lezen. Wij zijn er ook niet over uit... Zou heel graag een tweede willen, maar wil eigenlijk niet meer aan de hormonen, puncties (icsi). Zwanger zijn is ook niet mijn hobby en HELLP syndroom voegt nou ook niet iets positiefs toe... Toch heb ik deze week de implanon laten verwijderen en heb geen anticonceptie meer genomen. Nu is het bij ons niet waarschijnlijk, maar zoals ze in het zh zeggen, er is maar een zaadje nodig. Toch denk ik dat als het er bij een blijft we tevreden zijn, en zou er toch een tweede komen net zo tevreden?
Hier blijft het er ook bij 1 van ons samen onze kleine heeft een half broer die 15 is die is 1 keer per maand bij ons. Soms kriebelt het wel, maar als ik dan bedenk dat het zwanger worden niet makkelijk verliep, miskramen, 1 missed abortion met ziekenhuis opname omdat het compleet mis ging, vanaf 20 weken thuis ivm harde buiken en dan 24 uur per dag zwangerschapsjeuk over mijn hele lijf en daarvan niet kunnen slapen > nachten op de bank. Na de zwangerschap bekken klachten. Dan ben ik heel blij met 1 gezond mannetje en neemt mijn verstand het weer over.
Hier ook twijfel, we willen graag twee maar toch denk ik soms is dat wel verstandig. Wie zegt dat we gezegend zullen zijn met een tweede gezond kindje. Ik wil mn kindje het niet aandoen dat de 2e alle aandacht moet krijgen omdat ze bjjv doof of blind of een syndroom heeft of iets. Zwanger zijn zou ik nog wel mee willen maken. Het is zoo bijzonder. Hier ook veel het is zielig als enigst kind. Als ouder overlijdt hebben ze niemand om het mee te delen alles hangt van 1 kind af etc etc. Tja ergens is dat zo maar genoeg fam/vrienden die je willen helpen. Ik vind mezelf ook niet zielig als enigst jind. Hoe graag ik vroeger ook een broertje/zusje wilde als iemand dat weer kreeg.
Hier ook nog twijfels. Het ene moment zou ik het dolgraag willen, maar het andere moment is er toch die twijfel. Speelt ook mee dat mijn 1e zwangerschap bij ruim 14 weken nog mis ging en zwanger bleek van kindje met down. Tweede zwangerschap enorm angstig, tot 37 weken overgegeven en na 24 uur pijnlijke weeën die niets deden een keizersnede. Teleurstelling in mezelf, want keek zo uit naar mijn kindje op mijn buik. Heb dus ook een pnd opgelopen van dit alles. Nu blijkt mijn zoontje ook nog een ass te hebben en heeft hij soms moeite met andere kindjes, dus tja heel veel twijfel eigenlijk.
ik hou het bij 1.. mijn lichaam is niet gemaakt om zwanger te zijn en het is niet dat ik dit zeg omdat ik net bevallen ben maar echt omdat ik het niet meer wil.. ik vind 1 genoeg zo'n kleintje kost zoveel energie en tijd hihi.. zelf ben ik ook enigst kind en ik heb misschien een paar momenten in mijn leven gehad dat ik een broertje of zusje wou maar ik mis het niet.
Ik ben er zelf één van een tweeling en ik heb altijd een fantastische band gehad met mijn broer. Eerlijk gezegd kriebelt het hier al een beetje voor een tweede, maar mijn vriend ziet dat voorlopig absoluut niet zitten. Ik respecteer dat, maar ik hoop wel dat mijn vriend van gedachte verandert. Hij wil het ook bij één kindje houden, omdat we onze zoon nu financieel alles kunnen bieden. Ik ben het daar wel mee eens, maar toch weet ik zeker dat ik nog een kindje wil. Dan is het voor mijn gevoel echt compleet.
Haha, dat is wel heel toevallig Ik droomde vannacht dat ik zwanger was en ik was zielsgelukkig. Maar ja, ik denk dat mijn lichaam na nog een zwangerschap uitelkaar zou vallen, mijn bekken heeft het zwaar te verduren gehad. Het is voor mijn ondernemende dochter natuurlijk best leuk als ik nog achter haar aan kan rennen Wat ik wel heftig vind is dat ze de jongste in haar omgeving is. Haar nichtjes zijn allemaal een stuk ouder. Is dat bij jou ook zo?
Ik kom zelf uit een groot gezin en dat heeft voor en nadelen. Voordeel is dat het altijd een gezellige drukte was thuis en nadeel is dat die drukte ook niet altijd prettig was en er ook wel vaak ruzie was. En je krijgt wat minder aandacht... Mijn moeder was 37 toen ze mijn broertje kreeg (hij is nu 6), maar ik zou zelf dan ook wel bang zijn dat er iets mis zou zijn bij het kindje. Ik ben nu zelf moeder en ik vond het zwanger zijn en de bevalling zelf erg tegenvallen. Ik moet zeggen dat alles goed is gegaan en dat ik niet mag klagen, maar toch zie ik er tegenop om het nog een keer mee te maken. Toch weet ik nu al zeker dat ik weer kriebels ga krijgen als mijn dochtertje straks wat ouder is en ik andere baby's zie Dan weet ik 100% zeker dat ik ook een 2e wil! En ook wel een 3e haha Maar een groot gezin zoals wij dat thuis hadden zou ik niet willen. Ik begrijp heel goed dat als je een hele moeilijke zwangerschap en bevalling gehad hebt dat je een 2e kindje niet ziet zitten.
hier blijft het er ook bij een (voor als nog) ik heb nu nog steeds last van mijn bekkeninstabiliteit... mijn man wil echt niet nog een keer. Ik heb er zelf niet over nagedacht, maar in mijn omgeving zijn 3 collega's en 1 nichtje zwanger en ik ben voorals nog nog niet jaloers
we hebben er nu 2. Ik heb kindjes die enige kind waren altijd zielig gevonden... misschien wel onterecht, maar dat gevoel had ik altijd als kind. Ik kon en kan het super met mijn 2 broers vinden en ik kan altijd op ze rekenen. dat vind ik zelf erg prettig. Ieder zijn wens natuurlijk.. en de ene wens is echt niet beter dan de andere.. maar dat financiele redenen mee kunnen wegen snap ik heel eerlijk gezegd niet. Meer of minder kunnen geven is geen maatstaf voor geluk. Genoeg mensen die niet veel extra's kunnen doen, maar altijd een warm huis hebben met veel gelach en liefde. Daarnaast; dat je nu wat extra's te besteden hebt betekent niet dat je dat over 10 jaar ook hebt. In financieelzaken heb je hoe dan ook nooit zekerheid.
Ik heb ook zware BI gehad! Nog steeds trouwens. Ik kan nu al niet meer zoals voor de zwangerschap toch probeer ik allemaal leuke dingen te ondernemen met dochter. Wat wel eens betekent dat ik s avonds niet meer kan lopen van de pijn. Wil voor haar niet dat als er een 2e komt mama misschien helemaal niks meer kan! Lange afstanden lopen etc zijn er nu al niet meer bij. Kinderen die enigskind zijn zijn echt niet ongelukkig. Is maar net wat je er van maakt als ouder! Goede vriendin van mij en zusje is enigskind en hebben met haar hier geregeld over gepraat. Schuldig naar S. voel ik me niet en de deur staat open voor vriendinnen.
Wij hebben er 2 en zeiden altijd 1tje is prima voor ons helemaal na 3 jaar proberen en lange weg mmm. Maar we raakte spontaan zwanger en nu hebben we er een gezonde dochter bij alweer 9mnd maar begrijp zeker als mensen het er bij 1 houden en die vooroordelen van mensen daarover zijn belachelijk. Mijn schoonmoeder vindt mensen met 1 kindje egoistisch. Kortom mening zonder hersens te gebruiken:x Ik denk dat het hebben van 1 of 2 kinderen allebei voor- en nadelen heeft.
Wij hebben ook bewust gekozen voor 1 kind. (nou ja, maar ik, vriend zou op zich nog wel een tweede willen) Ik vind het prima zo. Ik geniet onwijs van onze dochter en voor mij is het gewoon klaar. Ik ben blij dat ik niet tegen de klok hoef te racen om de een van school te halen en de ander van de opvang, en om dan weer de ene naar gym te brengen om vervolgens de volgende weer naar voetbal te doen.. Buiten dit heb ik ook totaal geen kriebels haha. Ik was laatst op kraamvisite bij een vriendin, vond het enig om weer een baby in mijn armen te hebben, maar vond het ook fijn om haar weer bij moeder neer te leggen toen ze begon te huilen.. Het is voor mij dus niet alleen om praktische redenen maar ook gevoelsmatig. Voor mijn gevoel is mijn gezin zo compleet.