wij zijn een gezin met drie kinderen. Twee prachtige dochters en één prachtzoon... we hebben onze kids allemaal kort achter elkaar gekregen. "korte pijn" in één keer alles erdoor en dan kunnen ze samen lekker opgroeien... dat was het idee erachter.. het was heerlijk om ze bezig te zien nu ze wat ouder zijn... Onze oudste Lyana is 4... (oktober 2008), Chayenne is 3 augustus 2009) en onze zoon Jayden is 2 (juli 2010). Natuurlijk was het al een keertje zwaar, financieel en emotioneel... het zijn echte varkentjes maar we waren ooh zo'n leuk gezin. In april 2012 zijn we verhuisd naar een ander appartement. iets goedkoper, maar een vele leukere buurt en vlak naast onze beste vrienden die ook zwanger waren van hun eerste kindje... Van april tot eind september hebben wij daar de beste tijd van ons leven beleefd.... de kids waren er erg gelukkig, de meiden hadden hun eerste echte prinsessenkamer, en onze kapoen had echt een heel erg leuke cars-kamer... net een nieuw bed gekregen, een echt peuterbed... Een hele dag door ben je als moeder bezorgd... als ze maar niet vallen, als ze maar geen ongeluk krijgen bij de onthaalmoeder of op school, als ze maar niet overlopen op straat... zulke dingen jullie zullen het wel allemaal herkennen. 's avonds ben je dan heel erg gerust dat je ze in hun veilige warme bedje legt... Dat gevoel is voor mij voor altijd weg... er is geen veilig warm bedje meer... Want de avond dat wij onze zoon, onze Jayden veilig in zijn bedje legde... die avond waarop ik hem nog zo'n lieve knuffel en kus heb gegeven... was de laatste avond dat ik dat ooit heb kunnen doen... terwijl onze buren/beste vrienden, gaan bevallen waren in het ziekenhuis, waren wij gewoon thuis, het werd al wat kouder... en voor het eerst sinds we daar woonden vroeg ik aan mijn man om de verwarming op te zetten... Het ging niet zo goed met de bevalling van mijn beste vriendin/buurvrouw... ze moest een spoedkeizersnede krijgen... wij hadden afgesproken met hun hond te gaan wandelen... maar toen ik het mijn man iets na twaalven vroeg... zei hij dat hij zich niet lekker voelde... Onze oudste dochter was gaan logeren bij haar oma... en onze middelste dochter was al wakker geworden... Ze deed vrij raar... ik kreeg haar niet gesust en besloot haar mee op de zetel te nemen bij ons even... ze leek me zelf niet echt te herkennen... ik dacht dat ze een nachtmerrie had.... Ik begon me zelf ook niet zo lekker te voelen... misselijk draaierig, hoofdpijn... voelde me echt alsof ik frisse lucht nodig had... dus ging ik even aan onze schuifraam zitten en deed ik die open... Toen ik daar neerzat... begon alles in mijn hoofd zich op te tellen... je krijgt wel eens van die nare foldertjes over de "stille moordenaar" Co dus... en ik zei tegen mijn man, het zal hier toch gene CO zijn zeker? ik zette meteen de verwarming af... en trok alle ramen open.?.. Ik zei tegen mijn man van ik ga even bij Jayden kijken... ik liep de gang in, maar kwam de gang terug uit... en zei tegen mijn man, kan je even mee voor het licht van je gsm te schijnen (Jaydens licht was stuk) dus hij ging mee... ik ging zijn kamer binnen... deed zijn raam open... en besloot hem toch even na te kijken, maar ik dacht dat hij nog lekker lag te slapen en wilde hem niet wakker maken dus ging ik rustig naar hem toe en ik herinner mij vaag dat ik tegen mijn man zei: ik kan niet zeker zeggen of alles oke is met hem... dus ik nam zijn beentje omhoog in mijn hand... en het viel uit mijn hand los terug neer :s wat ik toen voelde is met geen letter te beschrijven... Ik nam hem in mijn armen en hij liet zich helemaal hangen, hij ademde niet meer en had blijkbaar overgegeven in zijn bedje... Mijn man is in zijn kleren gesprongen, nam de kleine van mij over en is naar het ziekenhuis vertrokken op nog geen vijf minuten afstand van ons. Ik wist dat hij sneller zou zijn dan een ambulance daarom heb ik hem gestuurd... Helaas was alles te laat... ons ventje is overleden aan een co-vergiftiging... daarna zijn wij ook allemaal opgehaald door een ambulance voor ons in een zuurstoftank te zetten... het is iets waar ik op die moment al totaal niet meer aan dacht dat wij ook geïntoxiceerd waren... ik kan het nog steeds niet bevatten... ons kleine ventje, ons zonnetje... onze trots... weg... ik moest normaal zijn kleertjes voor zijn eerste schooldag uitkiezen maar in plaats van dat moest ik een kistje kiiezen... de tranen rollen nu over mijn ogen... Iets voor twaalven is het zoontje van de vrienden/buren geboren met een spoedkeizersnede... hij heeft het maar nipt gehaald... Achteraf hebben we gehoord dat ons kleine mannetje rond die tijd is overleden... hij heeft dat kindje gered naar ons gevoel... maar dat is toch geen troost voor mij... sorry voor het lange verhaal...
Jeetje meid wat vreselijk! Dit is toch je ergste nachtmerrie! Ik wens jou, je man en je meiden heel veel sterkte in deze vreselijke tijd!
Heel erg veel sterkte... Ik heb al drie keer iets meer proberen te schrijven over hoe verschrikkelijk en ongelooflijk deze nachtmerrie moet zijn, maar eigenlijk zijn alle woorden te nietig... Geen woorden voor. Knuffel
Tranen in mijn ogen van je verhaal....wat verschrikkelijk om dit mee toe moeten maken. Heel veel sterkte voor jullie allemaal....
Jeetej wat heftig zeg. Ook ik heb geen woorden voor jullie verdriet. Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Pff nee wat ontzettend erg.. Dit is zo onwerkelijk, sjee weet niet wat ik moet zeggen! Heel veel sterkte met dit enorme verlies! Mag ik vragen wanneer dit is gebeurd, is de crematie/begrafenis al geweest? Sjee zeg, moet je toch niet aan denken.. Knuff
Jeetje..... Wat een heftig verhaal zeg! Gecondoleerd met het verlies van jullie prachtzoon. Wat is het verdrietig dat hij niet meer bij jullie is.. Sterkte!
Wat een verlies, wat afschuwelijk!! Gecondoleerd en heel veel sterkte gewenst voor jou en je gezin. Dag Jayden..
Wat een nachtmerrie! Ik snap dat je je veiliige haven nu kwijt bent. Wat vreselijk zeg. Gecondoleerd met het verlies van Jayden, heel veel sterkte.. Dikke knuffel
Oh mijn god wat een verschrikkelijk verhaal. Meid ik zit echt met tranen in mijn ogen te lezen. Wat erg, hoe je het omschrijft, echt een nachtmerrie. Heel veel sterkte en gecondoleerd..
bedankt allemaal... het is ook echt een nachtmerrie... ik heb gevoel dat ik niet meer leef, enkel nog overleef... Iemand vroeg wanneer het gebeurt was... Het is gebeurt de nacht van 20 op 21 september... en hij is op 29 september begraven...
Heb de tranen in me ogen en kippevel over me hele lichaam! jeetje meid wat verschrikkelijk! Gecondoleerd en heel veel sterkte!
Oh wat vreselijk zeg, ik weet niet wat ik moet zeggen.. Heel veel sterkte gewenst met dit vreselijke verlies!