Lichamelijk: De kinkhoest die ik nu heb, ik hoest me letterlijk kapot. Geestelijk: Dat mijn vader zijn been is afgezet vorig jaar na een mislukte Aneurysma operatie
Lichamelijk: de bevalling en dit boven de zwaarste migraine aanval die ik ooit gehad heb en gebroken botten (arm en been). Zelfs het hechten na de bevalling (was ingeknipt) boeide me niet meer, gooi maar op de hoop. Geestelijk: burn-out (depressie kreeg ik kado erbij). Klinkt misschien raar maar dit was nog erger dan het verdriet wat ik heb gehad om mijn vader die overleed toen ik 6 was. Hij was 32...
Lichamelijk: Vanaf een paarden rug in volle galop door een hek gegooid.Zware keel ontsteking. Geestelijk:Verlies van mijn zoontje en zijn kistje naar het crematorium brengen. Vele bloedverlies tijdens keizersnede en de paniek om mij heen en zelf geen reactie meer kunnen geven....dacht echt dat ik dood ging.
bij mij mn pees ontsteking in mn pols , de operatie eraan en het herstel :s bevallen was niet minder maar dit wss erger en ik heb pas geleden fysieke pijn van verdriet gehad mn vriendin is overleden zo plotseling en dat heeft me op alle manieren zon pijn gedaan dat ik me ziek gemeld heb op mijn werk .
Lichamelijk, ja ook de bevalling denk ik.. verder niks gehad... Geestelijk, het overlijden en begraven van mijn zus nadat ze 4,5 jaar heeft gestreden tegen kanker en vorig jaar overleed op nog net geen 30 jarige leeftijd.
1) mijn bbz en vooral voor de operatie. Ben nu nog steeds aan het herstellen maar gaat steeds beter 2) de weeën voor ik een ruggenprik kreeg 3) het verwijderen van hechtingen na bevalling (ziekenhuis had per ongeluk niet oplosbare gebruikt van binnenin) 4) het moment dat mijn enkelband afscheurde Piercings en tatoos deden absoluut geen pijn. geestelijk: nog steeds mijn bbz, en verder helaas te veel sterfgevallen in familie.
Lichamelijk: Mijn schouderoperatie in 2005, revalidatie was een ramp, nog nooit zoveel pijn gehad. Zelfs niet met mijn bevallingen. Geestelijk: Het overlijden van mijn vader toen ik 12 was.
Bevallingen waren zeker weten heel pijnlijk maar ergens ook draaglijk pijnlijk.. misschien omdat het achteraf de moeite waard was. Ik nomineer toch maar de gehele maand oktober 2011. Eerst te horen krijgen dat je dochter een niet levensvatbare afwijking heeft, dan bevallen, afscheid nemen en laten cremeren.. na de crematie ernstige bloedvergiftiging en de fikse pijnen daarbij. Dacht constant dat ik dood ging, en lag ook wel redelijk aan het randje. En nog dagelijks het grote gemis. Ook het feit dat sommigen haar negeren. Daar zijn m'n miskramen niets bij. Verder vind ik zenuwpijn en langdurige darmkrampen ook best wel pijnlijk.
Toen ik 19 was had ik enorm ontstoken amandelen,ben nog nooit zo ziek geweest De eerste keer dat mijn linker knie op slot schoot en de ettelijke malen die nog volgden Een gaatje laten vullen zonder verdoving op advies van tandarts want die dacht dat het een oppervlakkig gaatje was.Gaatje was dus een stuk dieper en hij dus bovenop mijn zenuw.Het gevolg hiervan is dat ik nu enorm bang ben voor de tandarts Bij mijn 1ste bevalling had ik een knip.Ze gingen vrij laat hechten en deden dit toen de verdoving van deh knip al was uitgewerkt.Ik ging echt kapot Bovenaan staat toch wel mijn laatste bevalling(derde)Wat heb ik een enorme rugweeen gehad.De voorgaande keren ook gehad maar dit was hels en dat de vk de laatste centimeter ging wegmasseren en dan het gevoel dat het hoofdje staat.Na deze bevalling ben ik ervan overtuigd dat dit de laatste was want dit nooit never meer.
Mijn bbz met 12 weken. Wat een pijn dat ik er echt van flauw viel Geestelijk het overlijden van mijn vriendin op 21 jarige leeftijd. Zo plotseling ook..
Lichamelijk een voetbalknie dacht dat ik nooit meer Oh kunnen lopen... Nog steeds enorme last van knie..... De ks viel reuze mee zelfs eerste keer uit bed dee geen pijn dus die komt zeker niet in top 10 voor Geestelijk dat mijn moeder psychisch niet helemaal in orde is doordat men broer op 2 jarig leeftijd overleden is aan hersenvliesontsteking... En veelvuldig in psychiatrische inrichting heeft gezeten daardoor op gevoed door men opa en omw
Op nummer 1 een niersteen aanval. Ik kroop letterlijk over de grond en kotste de longen uit mijn lijf van de pijn. Dacht echt dat als het niet zou stoppen ik me voor de trein zou gooien, mijn god. Op nummer 2 de ontsteking na het verwijderen van verstandskiezen. Ze werden alle 4 verwijderd en nog een wortelpuntbehandeling erbij. 1 van de onderste kiezen wilde niet, mijn wortels zaten super krom, dus ze hebben moeten beitelen als een malle. Daarna ging dat gat zo ontsteken dat er een gaat kwam naar mijn gezonde kies. Echt wat een help joh, zelfs morfine pillen deden niets. Op nummer 3 de pijn na de keizersnede. En dan zeker de eerste 2 dagen erna. Zeker even niezen, dacht dat alles open zou scheuren. Op nummer 4 een hele heftige oorontsteking, de heftigste pijn duurde 3 dagen en geen pijnstiller hielp. Voelde echt alsof er een naald in mijn oor werd gestoken. Geestelijk, een heleboel maar toch op de eerste plek mijn 2 relaties waarin ik geestelijk en lichamlijk mishandeld werd. Wat voel je je dan klein.
Lichamelijk: niersteen (helaas al 3 x gehad ) Mijn moeder zei altijd: ik beval liever dan nog een keer niersteen, herkennen jullie dit? Ik kan het niet vergelijken Geestelijk: mijn moeder op 56 jarige leeftijd begraven, geheel onverwachts... Kippenvel als ik lees wat veel meiden al een hoop ellende hebben meegemaakt! Voor iedereen die het nodig heeft/kan gebruiken: STERKTE!
crashen na de bevalling en in gesloten opname belanden (niet echt lichamelijk, maar geestelijk). Wil het voor geen 100 jaar weer meemaken. Verder heb ik een tattoo, vond het niet pijnlijk, werd er wel loom van
Geestelijk: als 14 jarige mijn moeder in bed vinden en weten dat ze op dat moment dood gaat en niets meer kunnen doen, die onmacht..... en daarna in een seconde volwassen worden.(ik hoop zo dat ik er voor mijn zoon heel lang mag zijn). Lichamelijk: mijn bevalling van 36u, geen een pijnstilling hielp. Daarna het onverdoofd(want was te erg ontstoken) trekken van mijn verstandskies. En een ruggepik die totaal verkeerd ging, voelde als een brandende priem die ze in me staken....
Toen mijn 4 oudste kids uithuisgeplaatst werden omdat ik helemaal kapot was door beindiging relatie en dreiging van ex. En dat ik ze niet eens meer eten kon geven en niemand om me heen had die me op dat moment kon ondersteunen. Dat ik van ellende jeugdzorg heb gebelt en die zijn me dus komen "helpen". Nu na jaren vechten tegen jeugdzorg, ik mijn kinderen nooit meer terug krijg. Ik zie ze alleen de weekenden. Dat als ik naar mijn jongste dochter kijk heel blij ben dat ze bij me is. Ontzettend bang ben dat ze haar ook komen halen. En ik constant mijn oudere kinderen mis.