Ja dat herken ik dus wel helemaal, zoals jij het zegt. Ik vind babies en kindjes geweldig, geniet echt heel erg van het moederschap. Maar die hele zwangerschap hoeft van mij niet zo. Ik vind het gewoon zwaar, punt.
Ik zit ook niet op een roze wolk. Niet dat ik depressief ben of iets, maar ik vind er gewoon niet heel veel aan. Had het me misschien door de verhalen van anderen iets anders voorgesteld ofzo. Ik ben superblij met mijn zwangerschap, ik geniet ook echt van alle nieuwe dingen mbt de bebe en ik verheug me onwijs op de komst van onze kleine, maar meer ook niet. Ik voel me (godzijdank) niet anders dan normaal, heb ook geen last van hormonale buien, ben gewoon mezelf. Maar dan zwanger. Mijn conclusie is dat ik gewoon te nuchter ben om op een roze wolk te zitten. Zo kan het ook, blijkbaar
Ben het helemaal met je eens! Heb er verder nog geen ervaring mee, ben zwanger vd 1e, maar dat roze wolk gedoe vind ik ook maar niks! En dan die opmerking dat het een "gezonde ziekte is" of "je weet wel waar je het voor doet" vind ik ook zo vreselijk soms! Tuurlijk ben ik ook blij met ons kleine wondertje, en ik mag me gelukkig prijzen dat ik er tot nu redelijk goed vanaf kom. Maar soms voel ik me zo belabberd dat ik er echt naar uit kijk als die kleine er is! Soms twijfel ik zelfs aan een 2e...erg he?!
Wat een naar verhaal zeg! Maar kan me een wel indenken dat je op een zwarte donderwolk zit ipv een roze! Ik wil je dan ook heel erg veel sterkte wensen en hoop dat je straks een lief en vooral gezond wondertje in je armen mag sluiten!
Ik herken het helemaal. Ik hou van mijn baby, nu al. Maar zwanger zijn.... Ik voel me dik, ik zie dr niet uit, mijn lichaam voelt vreemd, ik ben constant moe, hongerig of zo vol dat ik niets kan eten. Lopen is vermoeiend, zitten en liggen nog erger. De bewegingen van de baby zijn prachtig om te voelen, maar ik wou dat het al zo ver was. Kan niet wachten en ik irriteer me aan mensen die me zeggen dat ik ervan moet genieten. Ik wil gewoon me baby en helaas miet je dan eerst 9 maanden zwanger zijn. Oja en het is 23 jaar geleden sinds de laatste baby en ik doe het ook niet meer hierna... Klaar is klaar!!
Jemig wat rot voor je meis... idd wat mamadaisy zegt zoek optijd hulp hier in.. Toen ik van mijn zoontje zwanger was kon ik ook totaal niet genieten.. Vond het heerlijk om zijn getrappel te voelen... Maar al mijn problemen en de stress thuis vervaagde dat gevoel.. Ik ben uiteindelijk met een psycholoog gaan praten en dat hielp me wel.. Ik ging er met last heen en ging met een beter gevoel weg.. En je hoeft je er echt niet voor te schamen.. En de bevalling.. Ik keek er met mijn zoontje ook tegen op maar achteraf viel met allemaal zo mee.. Had het me veel enger voorgesteld haha.. en het moment dat de kleine op je ligt dan ben je alles weer helemaal vergeten en dat is een feit Je komt er wel! Succes
Ik vroeg toevallig vandaag nog aan de VK wanneer ik de roze wolk kon verwachten... Ze zei ook dat de roze wolk net is als romantische films... Het komt soms voor, maar t merendeel is een mooi verhaal... Ik ben pas 8 weken (of al, want na een eerdere MK zit ik ook redelijk in de rats...) en eigenlijk helemaal niet ziek. Ja, ik heb de griep te pakken, maar daarnaast gaat t eigenlijk lichamelijk allemaal wel aardig. En toen ben ik echt een beetje down... Hormonen waarschijnlijk, maar een gelukkige aanstaande moeder voel ik me echt niet! Begrijp me niet verkeerd, we zijn gezegend dat het zomaar weer lukt, en nog in de derde ronde!! En ik ben heel blij dat we al aan de 8 weken zitten, en vandaag een prachtige echo hadden, ons ukje goed gegroeid is, en een mooi kloppend hartje liet zien, maar toch voel ik me door dag en tijd een ordinaire legkip hihi... Blij ben ik dus, met deze verhalen! Weet ik weer dat ik niet alleen ben!