Heeft jouw man hierin het laatste woord? Nee toch zeker??? Hoe moet dat als jij straks jezelf of een van je kindjes iets aandoet terwijl hij aan het werk is, realiseert hij zich dat??? Waar een wil is is een weg... Als jij (of je behandelaar) vindt dat je opgenomen moet worden omdat het niet meer veilig is, dan kan je man calamiteitenverlof of zorgverlof opnemen en voor de kinderen zorgen, daar zijn regels voor gemaakt. Zijn loon wordt dan doorbetaald, of in ieder geval 70% van het loon, zodat jullie niet zonder inkomsten zitten... Ik vind je berichtjes erg zorgwekkend, je doet jezelf pijn, stopt zomaar met de antidepressiva en hebt mijns inziens veel te weinig steun / hulp in je omgeving om hiermee om te kunnen gaan... Onderneem actie, dit is niet goed... Ook al voelt een forum fijn en veilig genoeg om je verhaal kwijt te kunnen, wij kunnen je niet helpen, alleen een luisterend oor bieden, maar dat is niet genoeg, echt...
Zorg alsjeblieft dat je meer hulp krijg, krijg een naar gevoel bij het lezen van je berichtje. Zomaar stoppen met medicijnen ed... Gaat niet goed zo, je man kan wel zeggen dat hij geen opname wil, maar soms heb je niks te willen. Heel veel sterkte.
Beste Ts, Je berichten zijn best zorgelijk, vooral als men vanuit achter de pc machteloos mee moet lezen. Kies voor jezelf en voor je kinderen neem de beslissing die goed is voor JOU! En wellicht heb je hier hulp bij nodig en als het betekend dat je opgenomen moet worden dan is dat maar zo...
Dit dus. Ik had gisteren ook wat geschreven en het weg laten halen omdat ik me zelf wat te hard vind maar eigenlijk. Sta ik er nog wel achter. Natuurlijk wil je man niet dat je op genomen woord maar er is geen weg meer terug. Weet niet hoe het in België geregeld is maar als ze hier achter zo iets zouden komen dan staat jeugdzorg op de stoep! Om je kinderen te beschermen ja jij bent ook belangrijk. maar ergens ben sta ik nog wel achter mijn berichtje van gisteren. Kom uit je slachtoffer rol je kunt wel die dingen willen en verlangen je schiet er niks mee op. Je gaat steeds dieper en dieper de put in en wat dan?? Je klinkt ook echt hopeloos en dat baard me zorgen! Je man zit er tussen wat hij moet doen hij ziet echt wel dat het niet goed gaat maar probeert te redden wat er te redden valt. Hij moet werken hij moet ook voor het inkomen zorgen snap je voor hem is het ook lastig. Waar moeten idd de kinderen heen. Maar straks is er geen weg meer terug. Kies voor je zelf dan kies jij ook voor je kinderen en dat siert je als moeder.
Jeetje wat schrik ik van je berichtjes... Mijn nichtje is een half jaar geleden bevallen en heeft een ernsige pnd gekregen. Zoals jij je omschrijft, voelde zij zich ook. Echter, heeft zij zichzelf op laten nemen, en heeft alle doktersadviezen (zoals medicijnen nemen) gevolgd. Pas na een half jaar intensieve begeleiding en medicatie krabbelt ze langzaam omhoog. Je kan dit niet alleen, en wij op een forum kunnen je niet helpen. Ik hoop echt dat je heel snel actie onderneemt. Je berichten zijn erg zorgwekkend en met mijn nichtje in mijn achterhoofd hoop ik dat je zo snel mogelijk je verantwoording tegenover je kindjes neemt. Heel veel succes...
Ben ook benieuwd maar ergens hoop ik ook dat ze nu ergens opgenomen zit en tot rust kan komen. En daarom niet kan reageren.
Lieve Heleen, Ik las je verhaal en herken er vrij veel in. Op dit moment gaat het vrij goed maar ook ik vecht al heel lang tegen depressies. Eind 2008 ben ik opgenomen geweest in een psych ziekenhuis omdat ik suicidaal was. Wat jammer dat je man je niet je niet steunt... Ik vind het juist heel dapper dat je zo je best doet om eruit te komen en daarbij ook nog eens de zorg voor 3 kindjes en je huishouden op je neemt. Dat maakt je geen slechte moeder maar juist een supermama! Dat je haar laat huilen... Ik snap het wel. Natuurlijk weet je zelf ook wel dat het niet de oplossing is maar ik kan het me zo goed voorstellen. Mijn dochtertje heeft verborgen reflux en KMA en huilt daardoor vaak en veel. Ze is dan echt ontroostbaar en op den duur ga ik er tegenop zien om haar uit bed te halen omdat ik weet hoe de dag eruit ziet. Flesje-huilen-troosten-niet slapen- flesje-huilen-troosten-en weer niet slapen. En als papa 's avonds na een dag werken uit werk komt, wil ik hem er ook niet mee belasten en neem ik het gewoon wéér op me. Niet dat hij het niet wil, ik vind het gewoon heel moeilijk om het uit handen te geven. Ik heb helaas geen moeder meer om me steunen en mijn schoonmoeder is een schat maar werkt fulltime en woont een eindje weg. Gelukkig gaat het momenteel vrij goed met haar en met mij maar ik kan je angsten heel goed begrijpen. Is er bij jullie in de buurt ook niet zoiets als een groep met lotgenoten waar je mee kunt praten? Misschien dat zij je ook de weg kunnen wijzen naar juiste instanties die je kunnen helpen met de opvang?
@Marianne, je beschrijft exact hoe ik mij voel (ik wil mijn man er soms ook niet mee belasten).Soms kan je er idd zo tegen op zien en wil je enkel rust. @de anderen, deze week is de psych verpleegkundige 2 langsgeweest (in de kerstvakantie 2 weken niet) en heb ook met de psychologe gebabbeld. Er blijkt dat ik grote problemen heb om hulp te vragen en soms ook niet weet dat ik hulp nodig heb. Nu moet ik daar aan werken (vind ik afschuwelijk, mijn jeugd heeft mij geleerd dat er weinig hulp is en als die er al is dat deze nooit zonder wedervraag blijft). Ook is er een soort crisisplan met die dingen die ik kan doen als ik mij slecht voel (douche, boek lezen, kruiswoord invullen). Een opname vond de verpleegkundige in mijn geval geen optie omdat ik slecht zou reageren omdat mijn kinderen thuis blijven. Ik zou mij zo schuldig voelen dat dit een therapie toch nutteloos zou maken. Verder komt er over 14dagen ook een evaluatie over mijn toestand en daar wordt beslist wat er verder moet gebeuren (ws afbouwen naar 1 xweek thuisbegeleiding). Ook blijkt de interactie met de baby niet zo slecht te zijn dan ik dacht (ik werd gefilmd) en blijkt dat ik het zo slecht nog niet doe, enkel mogen de speelmomentjes wel langer duren. Maar signalen ed begrijp ik redelijk. Psychologe vond de AD ook een rare keuze van de psychiater (dit merk werkt opwekkend zoals speed terwijl ik juist iets kalmerend nodig heb). Verder heb ik nu ook veel stress omdat ik over 3 weken moet gaan werken (4 dagen in de week) en ik helemaal niet weet hoe ik dat nog moet bolwerken.
Werken zou ik even op de lange baan schuiven nu. Het zal je geen goed doen, alleen maar meer stress en onrust brengen. Als je nu geen actie onderneemt, zal het je blijven achtervolgen. Eigenlijk is werk wel het laatste waar je nu aan moet denken. Neem verlof op en werk aan je herstel. Als een opname niet zou werken, zou ik toch alle hulp in huis halen die er is.
Lijkt me niet dat jij MOET gaan werken... Als jij thuis zoveel begeleiding nodig hebt om redelijk te functioneren lijkt me dat een hele slechte keuze! Wat zeggen je begeleider / vpk. / psychiater / man hierover? Volgens mij moet jij nu voor jezelf en je gezin kiezen, en dat betekent: ziekmelden en je richten op je herstel... Dat is uiteindelijk ook in het belang van je werkgever!
Ik weet precies hoe machteloos je je voelt. Je hebt kinderen die je moet verzorgen, man werkt, en niemand die je kan bijstaan. Je wilt je verstoppen onder de dekens, er voorlopig niet meer uitkomen en aan niets denken, helemaal niets. Maar dat is onmogelijk, je moet elke ochtend vroeg je bed uit en keihard werken en zoveel zorgen om van alles. En dit gaat maar door en door en dooor. Zo heb ik me ook gevoeld de afgelopen maanden. Gelukkig gaat het nu wel beter met me maar heb mijn man ook zovaak gesmeekt dat ik opgenomen wil worden. Dat kan gewoon niet in onze situaties. Je man moet toch blijven werken en waar moeten de kinderen terecht. Het is zo moeilijk, maar geloof me het komt echt een keer goed
meid ik ken je probleem , ik heb zelf niet zo langs last gehad van angst en paniek aanvalle , maar waren ook zo verdomt heftig .. en idd de steun van je fam of vent ken je ook nie krijgen .. maar ik ken je een ding zegge !!!! Je ben niet de eenigste , het is vaak de angst van je onmacht waar je bang voor bent .. geen controlle , maar die heb je wel degelijk ... de stomste dingen gaan vaak door je gedachten en vaak denk je achter af , WTF laat ik eens normaal doen en helder blijven .. over je psygische hulp , kan ik je alleen het advies geven , tel tot 10 en als ze echt zo onaardig zijn zou ik lekker ergens anders gaan zoeke ofzo .. je ben een goede moeder , alleen je heb even een hoop voor je kieze gehad , en nu is het tyd voor jou en je kindje ... want je wil zelf namelijk geniete en rust hebbe , en dat gaat helemaal goed komen
ik heb net je hele verhaal gelezen en ik krijg hiervan een brok in mijn keel. meid wat moet jij je eenzaam en niet begrepen voelen. Je wilt het allemaal zó goed doen, ondanks je borderline en PND, je steeds opnieuw willen bewijzen en er zo weinig begrip voor terug krijgen. Het vertrouwen in de mensheid is weg dus doe je het maar zo goed en zo kwaad mogelijk allemaal alleen. Geen wonder dat jij overloopt. En als hier niet de juiste begeleiding bij gaat komen dan wordt het van kwaad tot erger, vrees ik met alle gevolgen van dien. Jij maar ook je man gaan dit niet eeuwen volhouden op deze manier en dan kunnen ze je wel volstoppen met antidepressiva, kalmeringsmiddelen etc etc maar dit lost het probleem niet op, het haalt enkel de scherpe kantjes ervan af. Het probleem moet bij de kern worden aangepakt en volgens mij begint dit al in je vroege jeugdjaren. Jouw basis (je moeder) is je al heel vroeg ontnomen, je vader vond jullie blijkbaar niet belangrijk genoeg, je vertrouwen in alles en iedereen werd je ook ontnomen daardoor, dus zelf kamp je misschien ook met een hechtingsstoornis. Je hebt het altijd allemaal maar alleen moeten uitzoeken en geen voorbeeld gehad van hoe het nu wel moet, geen wonder dat je zelf geen goed voorbeeld kunt zijn voor je kids. Je wilt het wel maar weet niet hóe. En omdat je alles maar alleen moest opsoppen, vraag je dus ook niet graag om hulp want jij bent in jouw ogen toch niet de moeite waard!!! Je kunt natuurlijk wel uren babbelen met een psych. verpleegkundige maar daarmee schiet je niets op. Die vieze stinkende beerput zal geopend moeten worden op de een of andere manier en dat in combi met medicatie en dán pas kan er vooruitgang geboekt gaan worden. Ik snap niet dat dit in Belgie zo slecht geregeld is. Weet je, ondanks dat de situatie me heel veel zorgen baart vind ik ergens dat jij ontzettend veel doorzettingsvermogen hebt en je heel erg trots mag zijn op jezelf. Je doet op jouw manier wel heel erg je best om uit dit web te komen, alleen ontbreekt de juiste behandelmethode nog erbij..... Wat ik nu schrijf bedoel ik absoluut niet verkeerd maar ergens kan ik je man ook wel begrijpen, het is voor hem ook niet allemaal gemakkelijk om zijn vrouw/gezin zo erbij te zien zitten en jou iedere keer uit dat diepe dal te moeten sleuren, per slot van rekening staat hij té kort bij je en is hij geen hulpverlener maar jouw liefde. Dit moet mentaal ook ontzettend aan hem vreten. Ik hoop echt dat jullie de juiste hulpverlening gaan krijgen, sla desnoods met de vuisten op tafel want ook jij/jullie zijn de moeite waard. Wij kunnen je wel aanhoren maar ook wij zijn geen deskundigen en zoals hier al eerder is aangegeven, achter onze laptops staan wij ook machteloos. Sterkte meid !!!!