Onze lieve Mels - geboren bij 23 weken

Hallo allemaal!

Na al heel wat keren dit forum te hebben bezocht, opzoek naar informatie, heb ik mezelf aangemeld als lid om ervaringen uit te wisselen. Het is fijn om met mensen in contact te komen die hetzelfde hebben meegemaakt, tegelijkertijd vind ik het zo erg dat er zoveel mensen hun kindje hebben verloren!

Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen.
In april 2012 raakte ik in verwachting. Ik had eigenlijk een probleemloze zwangerschap met weinig klachten. (Alleen mijn darmen, maar dat hoorde er bij dacht ik). Ik liep wel in het ziekenhuis, omdat ik cystes in mijn schildklier heb, maar na een aantal onderzoeken bleek dat dit geen kwaad kon voor het kindje en mocht ik naar de VK. De 20 weken echo vond ik erg spannend, maar alles zag er tip top uit. Er liep een onderzoek om je baarmoederhals te meten, ik had de benodigde papieren bij me, want ik wilde graag mee doen aan het onderzoek. Maar ze vonden het niet nodig om het onderzoek uit te voeren bij mij (achteraf is dit echt ontzettend stom).

Bij 21.3 weken braken ineens mijn vliezen op mijn werk. Iedereen in paniek en ik verkeerde in shock, aangekomen in het ziekenhuis hoorde we dat we maximaal 5% kans hadden dat dit goed ging komen. Ook hoorde we dat 80% binnen 72 uur bevalt na het breken van de vliezen en dat ze niks voor ons konden doen tot 23.5 weken (16 dagen te overbruggen dus en overgeleverd aan moeder natuur). In het ziekenhuis werden wij gewezen op het feit dat de kans erg groot was dat het mis zou gaan (infectiegevaar) en dat we moesten nadenken wat we wilde als het zover was. Daar wilde ik eigenlijk niks van weten, want ik wilde hopen en het kindje zo min mogelijk verdriet laten voelen, want hij was er nog! Hij had ontzettend weinig vruchtwater en ondanks dat je lichaam het steeds opnieuw aanmaakt, het liep er ook gewoon weer uit. 11 dagen vol spanning, onzekerheid en volledig bedrust volgde. Ons mannetje was super sterk en elke dag liet hij mij een teken van leven weten door te trappelen. De 10e dag ging het mis. Ik voelde me niet lekker, kreeg verhoging en pijn in mijn onderrug en billen, dus kreeg ik antibiotica toegediend om de ontsteking tegen te gaan. De 11e dag (precies 23 weken) ging het nog niet goed met mij. De verpleegkundige haalde er een echo apparaat bij en toen bleek het helemaal mis te zijn. Hij was overleden en zijn lichaam zat al in het geboortekanaal, alleen zijn hoofdje zat nog in de baarmoeder vast. Ons werd verteld dat ik die dag nog moest bevallen, omdat de ontsteking die ik had opgelopen gevaarlijk voor mij was. Onze wereld stortte natuurlijk compleet in. De bevalling heeft uiteindelijk nog 6 uur geduurd, waarin ik de laatste 1,5 uur nonstop rug weeën heb gehad.

Op 16 september om 00.05 uur werd onze prachtige zoon Mels geboren. We hebben mooie foto’s van hem kunnen maken en hem kunnen knuffelen. Twee dagen later mochten we naar huis. Mijn vriend en ik hebben Mels samen uit het mortuarium gehaald en in een mooi rieten mandje gelegd. Diezelfde avond hebben wij hem samen met zijn opa’s, oma’s, ooms en tantes begraven. In zijn kistje hebben we knuffels gelegd en afscheidsbriefjes. Daarnaast hebben mijn vriend en ik een gedicht voor hem gemaakt en die hebben we toen ook voorgelezen. Ook hebben we allemaal een kaarsje aangestoken. Bij het laatste kaarsje kwam er plots een windvlaag wat alle lichtjes deed oplichten. Zo snel als het er was, zo snel verdween het ook weer. Alsof Mels op dat moment ook afscheid van ons nam. Heel bijzonder.

Na de begrafenis ben ik meteen aan de slag gegaan met alles wat ik wilde doen. Zo heb ik naar Mels’ zijn opa’s, oma’s, ooms en tantes een mooie afscheidskaart gestuurd met een mooie foto, zodat we allemaal iets tastbaars van hem hebben. Daarnaast heb ik een heel mooi boek gemaakt, dat begint bij de zwangerschapstest en eindigt bij zijn begrafenis. Dit is echt een heel mooi naslagwerk geworden, waar ik heel veel in kwijt kon. Ook kunnen we dit boek laten zien aan het toekomstige broertje of zusje van Mels: ‘Kijk je hebt een grote broer en dit is hem’, Daarnaast hebben we erg ons best gedaan om Mels te laten registreren als ons eerste kind bij de Gemeente en heeft hij alsnog de achternaam van mijn vriend kunnen krijgen (we waren te laat met het aangeven van de ongeboren vrucht..). We hebben allebei een mooi tatoeage laten zetten en een foto heel mooi op canvas laten drukken voor in de slaapkamer. Daarnaast brand er altijd een kaarsje voor hem.

5 weken na de bevalling zijn we een weekje op vakantie gegaan om een beetje bij te komen. De laatste vakantiedag werd ik ziek. Exact 6 weken na de bevalling lag ik in Egypte op de operatietafel met een zwaar ontstoken en enorm vergrote blindedarm. Achteraf gezien blijk ik maanden met een blindedarmontsteking te hebben gelopen. Volgens alle ziekenhuis uitslagen was Mels helemaal gezond (geen afwijkingen), maar ik blijk een zwakke baarmoedermond te hebben en de blindedarmontsteking heeft natuurlijk ook geen positieve bijdrage aan de zwangerschap geleverd.

Nu ik alles voor hem gedaan heb wat ik wilde doen en ik lichamelijk weer helemaal opgekrabbeld ben, begint de pijn en verdriet pas echt door te dringen. Je wordt in 1 keer geconfronteerd met de keiharde waarheid dat je met lege handen staat. Zeker nu de uitgerekende datum geweest is, dat was toch een moment waar ik naar toe leefde. Ik vind het zo moeilijk dat ik aan de ene kant een ontzettend trotse moeder ben van een waanzinnig mooi mannetje, maar dat helemaal niemand dat kan zien en dat ik ook niet met hem kan pronken of van hem kan genieten...

Een paar weken geleden kreeg ik dit nummer doorgestuurd, ik vind het zo ontzettend mooi en het verwoord het precies. Ik weet niet of jullie het al kennen, maar ik wil het graag delen:

Paul de Leeuw - Toch hoor jij er altijd bij - YouTube

 

Dank jullie wel allemaal voor de lieve reacties!

@LoPi en @Verox Dat nummer van Blof (Zo mooi) kende ik eigenlijk nog niet, het nummer werd idd ook gedraaid op de afscheidsbijeenkomst in het ziekenhuis.. Heb hem net nog even opgezocht, wat een prachtig nummer zeg! Volgens mij echt geschreven voor een 'vlindertje'? Maar ik kan het niet luisteren zonder erbij te huilen.

@BellaNoa Ik heb zojuist even jouw verhaal opgezocht. Jeetje wat hebben jullie een moeilijke, maar moedige beslissing moeten nemen! Lijkt me heel heftig om voor zo'n keuze te worden gezet. En inderdaad wat een overeenkomsten na de bevalling! Lees jij het boek nog regelmatig? Ik heb het boek ook op mijn werk laten zien, dat zorgde meteen ook voor nog meer begrip. Ik heb zelfs hetzelfde fotolijstje als jullie van Riviera Maison ik heb er een foto in van zijn hand- en voetafdrukjes en aan het kussentje heb ik een sterretje (sierraad van Ti Sento) en een vleugel van een vlinder. En bij het lijstje een kaarsje dat elke avond voor hem brand.

 

@Bouwjaar 1979 Toevallig had ik zaterdag een vrijgezellenfeestje van een goede vriendin van mij die nu 28 weken zwanger is en al een enorme buik heeft. Daar was ook haar schoonzus die pas bevallen was van een zoontje op 4 januari (een week voor onze uitgerekende datum), dat is wel even flink slikken! Je denkt dan toch 'dat had ik met Mels kunnen zijn'. Verder vind ik het wel lastig, maar ik gun het ook iedereen ontzettend! En ik kan onwijs genieten van de baby's van vriendinnen, die kunnen mijn hele dag weer goedmaken!
Maar mijn schoonzusje is ook zwanger en daar heb ik nog de meeste moeite mee, zeker omdat nu zij degene zijn die mijn ouders opa en oma maken. Natuurlijk zien mijn ouders Mels als hun eerste kleinkind, maar ze hebben niet van hem kunnen genieten... Het is toch anders. Dat doet eigenlijk nog het meeste pijn.. Vriendinnen staan dan toch verder weg (heeft geen invloed op mijn ouders) Misschien klinkt het raar, maar zo voelt het. Heb jij ook andere zwangere zo dichtbij? En jeetje wat moet het heftig zijn om zo te verlangen naar een kind, eindelijk zwanger te zijn en dan veel te vroeg afscheid moeten nemen.. Heel veel sterkte voor jullie!