Hier is kat, trouwens poes (woessj). Dat is makkelijker uit te spreken, dus dat gebruiken we daarvoor. Hond noem ikzelf waf, woef of hondje. Maar als ik er tegenover anderen over praat is het gewoon hond. Dat pikt hij natuurlijk ook op. Dankjewel is Dank.. Dit zegt hij nu ook na, zonder de nk dan. De auto noem ik zelf ook toettoet. Dus ja, ik ben een babytaalmens
haha, die is goed! Wij praten ook normaal tegen onze kinderen. Tuurlijk wel op verschillende intonaties, maar ik ga een auto geen toet toet noemen en een hond geen woefie. Hooguit 'woefding', maar dat komt dan weer van de Garfield-film en ook alleen als die draait. Dan is onze Max ook even een 'woefding'. (anders gewoon een hond).
Wij benoemen de dingen gewoon zoals ze heten, dus inderdaad auto, en geen toetoet. Maar we spreken wel vaak in de derde persoon, dus: zal mama je even lekker instoppen En niet: zal ik je eens even lekker instoppen. Ik had ergens gelezen dat het juist goed is om in de derde pers. enklv. te praten, zodat je baby leert wie wie is. Dus niet dat de ene keer papa "ik" is, en de andere keer mama.
Wat is er mis met toet toet woef woef. Een van de eerste woorden die mijn dochter zij waren miauw. Zal me daar echt niet druk om maken ik leer ze mijn moeder taal. En ja verschillende stemmen met voorlezen zingen ect ect. Moet alles uit geplozen worden. Gewoon netjes praten maar woef woef is voor mijn begrippen normaal. Wat zegt een hondje woef wat zegt de poes miauw en wat zegt mama nee.
Heb niet alle reacties gelezen, maar ik herhaal geen klanken en zeg het gewone woord. Wel wil ik dit woord soms vaak herhalen, bijv. als we uit het raam kijken: 'zie je dat, een auto! rode auto. Auto hè?'... Ofzo haha. Of ik maak er een klein liedje van.. Ook probeer ik zo veel mogelijk te benoemen wat er om haar heen gebeurd of wat ze ziet. Alleen al uit mijn intonatie en houding haalt ze veel denk ik, en ik bedenk wel vaak dat alles wat ik haar niet aanbiedt, ze ook niet van me leert
Proest, mama zegt hier vaak zat nee. Nee het interesseert me geen biet joh, we praten lekker babytaal gezellig toch. Mijn nichtje heeft overigens lang gebroken gepraat (uiteindelijk door onwijs grote keelamandelen). Dit werd echt haar taaltje, zo erg dat WIJ als volwassenen het overnamen. Maar hoeveel van deze mama's laten hun kind naar bumba kijken? Dan zou dat ook niet goed moeten zijn toch?
Hier een mix van.. Ik leer hem 'wat doet de poes? Miauw. En dat doe ik idem met andere beesten. Onze hond heet tara dus onze zoon noemt alle honden 'Tada' Hij noemt een banaan 'naan' ik verbeter hem wel maar laat hem wel merken dat ik hem begrijp. Af en toe brabbelt hij wat en dan doen we gek met hem en herhalen weleens wat van zijn baby Chinees taaltje.. Bumba laat ik hem niet kijken,hij vind er ook nog niets aan. Daar leert hij dus niets van (ja verkeerd praten) Ik denk dat kindjes leren van ons, dat begint bij klanken en die kunnen ze in het begin nog niet juist achter elkaar uitspreken. Dat ze het dus nog niet helemaal goed zeggen maakt niet uit zolang wij hun maar blijven corrigeren daarin.. Wat ik wel lastig vind bijv: mijn zoon zegt naan tegen banaan. Om een boekje staat een maan die hij bal noemt (het is rond dus bal in zijn wereld) zeg ik maan kijkt hij me aan of ik gek ben en wijst naar de fruitschaal met bananen.. Tsja hoe leg je dat een kind van net 1 uit... Uh niet..
Ja hoor hier wel. Ik weet het, het is verschikkelijk, maar dochterlief begint echt keihard BUMBA te roepen zodra de tv aangaat. Ze mag dan 1 of 2 filmpjes zien. Toch zitten er wel goede filmpjes tussen, veel dingen worden wel duidelijk benoemd en ook kleuren en tellen komt aan bod. Alleen als bumba gaat praten, dan is er niets van te verstaan. Ik merk wel dat ze nu echt in de praatfase komt. Elke dag leert ze er weer woordjes bij en het begint ook steeds duidelijker te worden. Woge wordt nu ook meer vogel (of wogel). Ook helpt het om de dezelfde woorden te blijven herhalen.
Finnley is bijna 13 maanden en praat nog niet, je hoort wel mamamamama maar das niet gericht naar mij toe
Maar dan vraag je toch wat de hond zegt? Toch niet of de woef woef woef woef zegt, of de miauw miauw. Zo gebruiken wij de woorden ook. Maar een hond is een hond en die zegt woef woef (of waf waf )