Angst voor nieuwe bevalling na horrorbevalling

Ik heb geen horrorbevalling achter de rug maar wel een subtotaal opgelopen de eerste keer waardoor ik nu terwijl ik 35 weken zwanger ben ineens angst kreeg voor de volgende bevalling.

Een aantal keer bij de verloskundige aangekaart maar ik voelde me niet begrepen. In mijn beleving doen ze er ontzettend makkelijk over. Omdat ik nu lichamelijke klachten heb overgehouden aan de subtotaal die nu extra opspelen heeft de verloskundige me doorgestuurd naar de gynaecoloog om te checken of ik op een natuurlijke manier kan bevallen. De gynaecoloog snapte dat ik geen vertrouwen heb in de verloskundige en vind het helemaal niet vreemd dat ik nu bang ben voor de volgende bevalling.

Inmiddels ook bij een andere gynaecoloog geweest en ook hier zoveel begrip, ze komen met oplossingen en ze stellen me gerust.

Het enige wat de verloskundige heeft gezegd is iedere bevalling is weer anders. Nou sorry dat had ik zelf al bedacht en ik kan helemaal niks met deze informatie.

Dus als ik jou was, kies voor een andere verloskundige als deze je niet serieus nemen!!! En probeer anders eens een doorverwijzing te krijgen voor de gynaecoloog op basis van je trauma.

Ik dacht nl ik kies weer voor dezelfde verloskundige omdat die hebben gezien wat er toen is gebeurt, hopend op steun en begrip. Maar ik heb mijn verwachtingspatroon moeten bijstellen.


Sterkte ermee!

 

Ik heb lang geen tweede durven krijgen, uiteindelijk won de wil het van de angst.

Ik had een erg hoge bloeddruk, hield veel vocht vast en had eiwit in mijn urine maar ze wilde niks doen want uit mijn bloed bleek dat ik kern gezond was. Uiteindelijk is de bevalling begonnen en kwamen de weeën heel onregelmatig. Ivm de drukte mochten we wel vast naar het ziekenhuis. Daar kwam de weeenstorm op gang maar de weeën zakte niet meer af. Totaal uitgeput vloog mijn bloeddruk nog hoger waardoor het medisch werd, we hebben aan de monitor gelegen en na een bevalling van 14 uur werd onze zoon geboren. Na de bevalling deed onze zoon het goed, helaas ik niet. Mijn lever stopte er mee en mijn bloeddruk ging niet meer naar beneden. We moesten een week blijven en eigenlijk mocht ik niet naar huis maar ik was er dood ongelukkig en ook kwam ik daar niet aan mijn nachtrust toe. Uiteindelijk afgesproken dat de huisarts 2x pd mijn bloeddruk op zou komen meten en wekelijks bloed moest prikken. Na 6 weken was alles weer normaal.

Ik had bij de tweede de instelling, erger kan niet dus dit overleven we ook wel. Zij was er heel snel en de derde nog sneller, beiden zonder problemen.

 

Ik ben bijna 5 maanden geleden bevallen en dat was ook echt een helbevalling. * even heel kort * 31.5uur rugweeen met als resultaat 2cm ontsluiting en het ziekenhuis wilde pas bij 3cm mijn vliezen breken en een ruggenrpik geven. Uiteindelijk braken spontaan mijn vliezen en heb ik het zonder ruggenprik moeten doen en werd ze 1.5uur later geboren nadat ze het navelstrengetje los hebben moeten knippen omdat deze 3keer om het nekje zat en ze met 2 man op mijn buik hebben staan duwen en de gyn uiteindelijk met grof geweld haar eruit had getrokken. Mijn kind deed het niet en met dat zij naar de reanimatiekamer werd gebracht en ze met haar bezig waren bleek ik een bloeding te hebben en ben ik met spoed geopereerd en bleek er wel veel meer aan de hand was dan alleen de bloeding. Uiteindelijk heb ik 15uur later mijn kind voor het eerst echt ontmoet.

Ik hoef dit in ieder geval nooit meer mee te maken want bij een eventuele 2e mag ik niet meer op de normale manier bevallen.
* ik zal je de rest besparen, het verhaal is al lang zat zo *

Ik heb het er nog iedere dag moeilijk mee en jank de ogen uit mijnn kop. Ik zie iedere keer dat paarse meisje met pikzwarte lippen voor me ( flashbacks ). Ik slaap slecht en heb ook nu nog steeds pijnklachten van onder. Ik dacht dat ik het allemaal wel zelf een plekje kon geven maar besef me heel goed dat dat niet lukt. Er zijn een hoop dingen waar ik mee worstel en waar ik niet aan kan denken omdat ik in janken uitbarst. Ik leef nu al bijna 5 maanden met een masker op en probeer ik alles zo diep mogelijk weg te stoppen. Ik heb ervoor gekozen om naar een psycholoog te stappen voor emdr. Ik heb volgende week de intake.
Ik weet niet of emdr al was genoemd of dat je het kent maar misschien is het wat voor je. Google anders maar eens

 

Meid wat heftig. Kijk of de counseling kan helpen. Anders zou ik op zoek gaan naar iemand die wel naar je luistert. Zo'n doula zou misschien ook wat voor je kunnen zijn.
Kijkdag je je verhaal kwijt kunt en zo relaxt mogelijk aan de bevalling kunt beginnen.

Natuurlijk is iedere bevalling anders, maar je moet het wel kunnen doen. En mijn gevoel daarbij is dat hoe meer rust en vertrouwen je erin hebt, hoe sneller het gaat.

 

Och meiden wat ontzettend naar te lezen dat jullie bevallingen zo heftig zijn!!

Ik hoop dat de tweede bevalling voorspoediger zal verlopen, mocht je je niet begrepen voelen door vk dan zou ik echt opzoek gaan naar een andere.. dat lijkt me wel zo prettig voor jezelf.

 

@Mariemarieke: Nog gefeliciteerd met je zoontje en wat fijn dat je na al die tijd eindelijk een positief gevoel hebt!
Maar ik hoef jou dus niets over emdr te vertellen blijkt idd wel
Is er dan ook niets anders voor je om alles een plekje te geven of denk je dat je dat nu na 2jaar eindelijk hebt gedaan?

Mijn partner praat er zelf niet over maar wil wel naar mijn verhaal luisteren maar ik wil niemand om mij heen ermee "lastig vallen". Hij zegt dat hij het van de andere kant heeft meegekregen en hij stond er met zijn neus bovenop toen ze met mijn meisje bezig waren. Hij zag dat ze het inmiddels weer deed en langzaamaan kleur kreeg en stabiel werd gemaakt voor transport naar de neo. Ik daarentegen wist natuurlijk niet of mijn meisje leefde toen ik onder narcose ging en toen ik uren later wakker werd was dat dan ook mijn eerste vraag en ohh mennnn wat was en ben ik nog steeds dankbaar voor de afloop!
Toen we uiteindelijk thuis kwamen uit het ziekenhuis besefte ik pas wat er allemaal was gebeurd en dat mijn partner nu gewoon alleen op de bank had kunnen zitten maar ik ging door. Want ja, ik was moeder geworden en er werd van mij verwacht dat ik voor mijn kind kon zorgen. Er werd tegen mij gezegd dat ik het even wat tijd moest geven dus dat geloofde ik maar. En verder werd er vaak gezegd dat het toch goed was afgelopen en dat ik er iets moois voor terug had gekregen. Nou ik kan je vertellen dat mijn meisje uiteraard de liefste, leukeste mooiste, knapste etc van de hele wereld is maar het maakt het zeker niet allemaal goed!

Mijn verhaal is alweer enorm lang maar als we ooit alleen al aan een 2e denken moeten we contact opnemen met de gyn. Dit vanwege een klotezwangerschap en een helbevalling. 1 Ding staat in ieder vast en dat is die ks. Ik besef echt wel dat dat ook niet alles is maar het geeft me in ieder geval rust dat het niet meer op dezelfde manier kan gaan.

 

Wat fijn dat je binnenkort dat gesprek hebt, ik ken het verder niet. Zijn dat meerdere gesprekken tot aan de bevalling of totdat je er wat geruster op bent? Ik hoop dat het je gaat helpen.

Ik heb het al eerder gezegd, en wil er echt niemand mee voor zijn hoofd stoten, maar ik ben zo blij dat als we ooit voor een 2e gaan, ik een keizersnede krijg. Ik WIL en KAN zo'n bevalling niet nog een keer meemaken en snap je gevoel dus heel goed. Misschien ook dat bespreekbaar maken?

Ik heb inmiddels de eerste en tweede intake gehad. Eerste was kennismaken met elkaar en even in het kort uitleggen waarom ik hulp zocht en de tweede intake was in detail alles gaan vertellen ( enorm heftig en veel tranen ) en daar hebben we een moment uitgehaald waar we emdr op gaan toepassen. Ze denkt alleen dat er veel meer is en dat emdr niet alles gaat oplossen.
Over 1.5 week krijg ik nog wat uitleg en over 3.5week mijn eerste emdr-sessie ( noem je dat zo? ) Ben dus erg benieuwd.

 

Meid ik herken zoveel terug van je gevoel.. Mijn bevalling duurde maar 9 uur maar o wat een ellende. Sterrekijkertje.. Na 3 uur bevallen (4cm) persweeen. Ruggenprik duurde uren ik had een weeenstorm waarschijnlijk al 9 cm ontsluiting toen ik de prik kreeg. Ruim een uur geperst en werd gehecht. Toen kwam de ellende ik had een hematoom die zeer pijnlijk was. Hij is gebarst al mijn hechtingen zijn gesprongen en verloor 1600ml bloed. Ben onder narcose gebracht, geopereerd, morfine, diclofinac, bloedtransfusie gehad en nog 6 weken heel veel pijn gehad. Ik kon niet genieten heb alleen maar gehuild die 6 weken en niemand die begreep dat ik zo depressief was.

Achteraf was het gewoon een trauma.. Kon niet behappen wat er was gebeurd en door de stress kon ik niet meer rusten en slapen. Heb na een week slaapmedicatie gekregen omdat ik gek werd van de spanning en was er gewoon niet meer bij. Ik was gek op mijn meisje dat stond er helemaal buiten. Maar man wat een zware rotperiode. Genieten was er niet echt bij.

Ik durf ook niet aan een tweede te denken door deze ervaring! Mijn man zou wel graag een tweede willen maar ik ben er door de angst en rotperiode wel door afgeschrikt.

Maar goed jij bent al zwanger! Gefeliciteerd! Elke bevalling is anders, wellicht verloopt deze helemaal goed zonder complicaties. Maar begrijp je gevoel!

 

Ik lees je topic nu pas, dus misschien een beetje mosterd na de maaltijd..
Mijn eerste bevalling was ook behoorlijk heftig. Samenvatting.. Binnen 10 minuten van 4 naar 10 cm, Vk moest met spoed komen, dochter was er na een paar keer persen, veel bloedverlies, totaalruptuur, ambulancerit naar het ziekenhuis, ok, narcose, hechten, uitslaapkamer, en na een paar uur zag ik man en dochter pas. Nog een bloedtransfusie gehad na dit alles.
Ik, maar ook mijn man, vond dit allemaal behoorlijk heftig. Per ongeluk (expres?) zwanger geraakt van nr 2. Mijn man heeft een aantal keer bij de Vk aangegeven dat hij de bevalling als zeer heftig heeft ervaren. Daar werd ook niet echt naar geluisterd. Dat de bevalling zo snel ging, en het bloedverlies (dus de meer lichamelijke dingen), vonden zij belangrijker. Totaalruptuur, tjah, dat is niet te voorkomen? Mijn man heeft tijdens (of vooral na) de bevalling veel gezien en heeft zelfs gedacht dat hij mij nooit meer terug zou zien.. Tegen het einde van de bevalling kwam er een nieuwe Vk. Wat een lieverd! Zij ging er wel serieus op in. Helaas had zij geen dienst tijdens de bevalling.
Uiteindelijk ging de bevalling heel goed. Ik ben in het ziekenhuis bevallen, wel een subtotaalruptuur gehecht door de gyn.
En dit keer was ik meteen verliefd op ons meisje. Wat een kadootje en heerlijk dat het zo dus ook kan..

Mocht er ooit een derde komen (kans is zeer klein), dan wil ik bevallen onder begeleiding van de gyn. Of misschien zelfs een keizersnede.
Is het voor jou ook geen idee om een gesprekje te hebben met je gyn? Hij kan misschien ook vertellen waar het 'fout' is gegaan en hoe je volgende bevalling beter aangepakt moet worden.

Succes. Hopelijk gaat nu alles een stuk beter. Het kan namelijk ook mooi zijn en dat gun ik natuurlijk iedereen!

 

hier ook hellse bevalling gehad bij de 1e. gyn die niet wilde geloven dat ik weeen had (had ze al 10uur lang!) apparaat die weeen toont die was stuk dus gyn wilde niet geloven dat ik ze had. ipv dat die l*l gewoon even naar mij keek en ik op dat moment een wee aan het weg puffen (lees; gillen) was. hij vond dat ik daar niet hoorde en gewoon naar huis moest en me niet aan moest stellen. letterlijk zei hij 'mevrouw stelt zich aan, die jonge meiden weten niet wat weeen zijn. stuur maar weer naar huis tot ze écht weeen krijgt, dan piept ze wel anders' nou tis dat ik weer een wee aan het weg puffen(gillen) was, anders had ik m ff bij zn strot gepakt. nou toen gyn eindelijk tehoren kreeg van een verpleegkundige dat het toch echt wel weeen zijn en ik al 17uur bezig was en t apparaat stuk was, toen dacht ie van, nou vooruit laten we ontsluiting maar kijken. was maar 2cm en kolere wat deed dat een pijn. kon geen pijn doen volgens gyn. als ik weeen zou hebben gevoeld dat kon ontsluiting checken niet zoveel pijn doen. nou kging door de grond!

maar goed na 5uur kl*ten int ziekenhuis(was toen al 21uur bezig incl wat thuis allemaal was) daar met weeen en een hufter van een gyn. hebben we hem eindelijk zover gekregen dat ik t echt niet meer kon volhouden en gesloopt was. hartslag van de kleine zakte naar 80 en ging niet meer omhoog. dus het werd een spoed ks. op de OK werd mij niks verteld door de gyn. kreeg een ruggenprik die 5x mis is gegaan met als commentaar van de gyn 'ja moet u maar stil zitten, dan zou het niet steeds mis gaan'. heb mn kleine man maar 10sec mogen zien(was niks mis met hem, helemaal gezond en perfect) gyn heeft hele tijd op de OK niks tegen me gezegt, geen gefeliciteerd niks nothing noppes. enige dat ik hem hoorde zeggen tegen collega's was dat hij moe was en naar huis wilde en hij 'te oud werd voor deze onzin midden in de nacht'

2e bevalling was een geplande ks (vanwege mn rug problemen) bij een andere gyn en deze bevalling was hemels!!!! echt wat een verademing om te weten en mee te maken dat bevallen ook normaal kon (voor zover een ks normaal is) super lief mens, veel praten, alles uitleggen, mocht kleine continu bij me houden op OK en in verkoeverkamer ook.

door de 2e bevalling heb ik mijn 1e kunnen verwerken. heb t nu naast me neer kunnen leggen wetend dat het niet altijd zo gaat en dat het dus ook anders en beter kan en dit ook is gebeurd.

maak je niet druk, het kán dus wel op een goeie en geen hellse manier geniet ervan en 'Go with the Flow' zeg ik maar altijd

 

Wat vreselijk dat je eerste bevalling zo is gegaan! Ik voel met je mee, ik had ook een vreselijke bevalling van mijn eerste. Niet zo erg als die van jou als ik het zo lees, maar alsnog erg zwaar!

In t kort: ingeleid vanwege zwangerschapsvergiftiging, wee-opwekkers waardoor ik al snel hevige weeën kreeg vanaf 11:00, om 15:00 vliezen gebroken, daarna weeënstorm tot 0:00, persdrang, maar nog geen volledige ontsluiting, 1 uur moeten wegzuchten en op mijn zij liggen omdat hij als sterrenkijkertje lag, om 1:00 anderhalf uur geperst, toen alsnog knip + vacuümpomp.

Ik was compleet uitgeput en heb er maanden last van gehad, zowel lichamelijk als psychisch. Nog steeds heb ik wel eens flashbacks of nachtmerries, dat ik op een zaal lig met allemaal bevallend evrouwen of dat ik een hele grote baby eruit moet krijgen en dat niet wil enz.

Ik merk dat veel mensen er nogal lacherig over doen of zeggen: na de bevalling ben je alle pijn toch weer vergeten? Je moet t allemaal maar leuk vinden en speciaal en zo blij en gelukkig zijn. Terwijl zoveel vrouwen kampen met psychische klachten, lichamelijke klachten, enorme vermoeidheid en trauma's van bevallingen of kraamweken.

Dus ik weet hoe je je voelt! Ik ben ook erg bang voor een volgende bevalling, ook al weet ik dat elke bevalling anders is en dat een volgend kind meestal makkelijker gaat, maar dat neemt de angst niet weg.

Maar kun je niet naar een andere verloskundige trouwens? Want dit is natuurlijk niet zoals het hoort. Een VK hoor je te kunnen vertrouwen en die hoort naar je te luisteren. Een slecht gevoel bij je VK draagt ook niet bij aan een positief gevoel over een naderende bevalling.

En je huisarts kan die niet wat doen? Desnoods wat gesprekken met een psycholoog die hierin is gespecialiseerd?

 

Roozjuh: wat een eikel zeg!!!! Heb je daar nog werk van gemaakt erna??? Klacht ingediend bij t ziekenhuis ofzo?

Vooral mannen moeten echt hun waffel houden, die kunnen absoluut nooit weten hoe zeer het doet, weeën en ontsluiting checken. Ik kreeg ook een mannelijke gyn de dag voor ik ingeleid werd. Die ging ook even voelen en zei: dit kan een beetje gevoelig zijn.
Beetje gevoelig??? Ik ging kapot!!! Al die mannen moeten nodig aan dat apparaat waar Valerio en Dennis ook aan hebben gelegen.

 

+1 !! haha heb t op youtube gezien dat filmpje, wat een mietjes zo zieje maar weer wie t zwakkere geslacht is. kmoet wel zeggen dat mannen die hormonen wel missen om een wee aan te kunnen. dat maken wij vrouwen zelf aan en mannen missen dat dus schijnt dan voor hun erger te zijn. maar dan nog, t zijn gewoon mietjes

nop geen klacht ingediend. had t wel moeten doen maar ik was erna zo versuft en wilde zsm naar huis en toen was t lekker genieten van t gezinnetje en niet meer bij stil gestaan om er wat aan te doen. Die eikel was gelukkig al met pensioen, was laatste zomer dat hij moest invallen(ben in de zomervakantie midden in de nacht bevallen)

 

Ja idd, ze zeggen ook: als mannen zouden moeten bevallen, dan zouden er overal maar 1-kindsgezinnen zijn haha. Die kunnen het niet aan!

Ah ja kan ik me voorstellen, je hebt dan wel andere dingen aan je hoofd en als hij met pensioen is, achja, hij komt zichzelf nog wel eens tegen als hij ligt te creperen in een bejaardenhuis en hij krijgt een rotzuster ofzo!

 

Oh ik lees hier echt een aantal herkenbare verhalen. Vind het ook heftig om te lezen dat andere kindjes zo'n slechte start hebben gehad.
Mijn bevalling zelf heb ik niet als echt traumatisch ervaren, zelfs niet door de persweeën vanaf 3 cm. Heb maar 18 minuten geperst, maar had vervolgens een fikse totaal ruptuur. Ik heb mijn dochter 10 minuten bij me gehad om na 3 uur terug te komen van de OK. Ik was erg onderkoelt en had een laag hb wat pas werd ontdekt toen ik flauw viel met mijn dochter in de armen. Ik vond het heel erg om bij mijn dochter weg te gaan, niet te kunnen aanleggen. Die eerste minuten met je kindje en ik heb de eerste dagen/weken echt moeite gehad om mijn dochter af te staan. Verder kan niemand me vertellen waar die totaal ruptuur vandaan komt. De stagiaire dacht dat mijn dochter een handje naast haar hoofd had, maar dat is absoluut niet zeker. In de kraamtijd kon ik mijn ontlasting helemaal niet ophouden, best beschamend. De gyn is tevreden over hoe het gehecht is en op zich na 8 maanden weinig last. Alleen moeite met ontlasting --> krijg maar 1 keer aandrang en als ik dan niet ga kan ik niet meer.
Ik wil over een aantal maanden heel graag voor een 2e gaan, maar oooooo wat zie ik op tegen de bevalling en ik ben nog niet eens zwanger. Ik ga ook absoluut niet thuis bevallen.

 

OMG ik snap dat je eerste bevalling geen pretje was! 40 uur... repect hoor! Nu zeggen ze wel dat de eerste vaak 'de weg' makkelijker vrij maakt voor een 2e. Bij mezelf was dit wel het geval.. en bij de meesten in mijn omgeving ook. Ook de VK zei van 'maak je geen zorgen'. (ik verwachte namelijk weer een hele grote baby, dus wel zorgen gemaakt) Maar hoe je bevalling verloopt kan natuurlijk niemand voorspellen. Misschien dat je alvast met de VK de noodscenario's op kan schrijven en je wensen kenbaar maken als het niet soepel verloopt dat ze er rekening mee kunnen houden? Dan heb je voor jezelf ook misschien het idee dat het 'goed geregeld' is.

Hoop dat je een voorspoedige bevalling zult hebben, succes!

 

whaha dat zeiden wij ook