Mosa: veel plezier vandaag! Ik ben benieuwd! Djaar: ik vind 2 kinderen opvoeden ook een hele opgave hoor . Maar nu n. al bijna 2 is, wordt het echt steeds makkelijker, en heb ik een goed ritme gevonden. Sterre: grappig dat jullie het stiekem wel jammer vinden dat je niet zwanger bent. Misschien een brutale vraag, maar vind je het ook niet een beetje eng een derde kindje? Het heeft toch weer heel veel impact op je relatie....
Mosa, ook hier een hele dikke knuffel. Wat intens verdrietig om te lezen dat jullie kindje zo'n grote nierafwijking heeft. Niet te bevatten. Heel veel sterkte, ook voor je vriend.
@ mosa, ik lees dat het bij jullie iets niet goed is bij de buikbaby via Loe's berichtje. Ik begrijp het niet helemaal maar veel sterkte!
Hoi dames, Ook hier maar even een berichtje... Gisteren hadden we dus de pretecho. We zagen gelijk het hartje kloppen, toch een opluchting. Toen zei ze gelijk op een bepaalde manier: je hebt wel erg weinig vruchtwater, heb je misschien vruchtwater verloren? Nou, niet dus en ze keek verder. Ze zag al snel dat het overduidelijk een jongetje is, maar dat interesseerde ons al niet zoveel meer door de eerdere opmerking. Ze ging verder kijken en vroeg of er nierafwijkingen in de familie voorkomen (niet). Toen vertelde ze dat de nieren veel te groot waren en dat ze alleen maar uit cysten bestaan, in plaats van normaal weefsel. Dit betekent dat ze niet functioneren en dat ook niet gaan doen. Mede door de nieren wordt vruchtwater aangemaakt en dat verklaarde ook het gebrek aan vruchtwater. Ze heeft gelijk de vk gebeld die een afspraak voor ons in het academisch ziekenhuis in Utrecht heeft geregeld. Maar toen wisten we al dat we geen hoop meer hoefden te hebben. Vreselijk was het, we hebben het ook gelijk aan V verteld, die snapte natuurlijk niet waarom we zo moesten huilen enzo. Dat was helemaal moeilijk want ze snapte niet waarom de baby dan niet beter zou kunnen worden. Ze ging de hele tijd kusjes geven op mijn buik geven en liedjes voor de baby zingen, dat was heel zwaar. Maar wel goed dat ze het weet. Vandaag is het opnieuw bevestigd in het ziekenhuis dat ons kindje niet levensvatbaar is. Het was erg confronterend om een uitgebreide echo te krijgen en dus het gezichtje en de handjes enzo te zien. Alles was eigenlijk ook in orde en ook de grootte klopte precies alleen de nieren dus niet en daardoor was er ook geen blaasje en dus veel te weinig vruchtwater. Maandag moeten we terug komen voor een nieuwe echo (moet volgens protocol) en dan word ik dinsdag of woensdag ingeleid. Daar zie ik vreselijk tegenop, ik vind het erg moeilijk dat ik nu een nog levend jongetje in mijn buik heb die gewoon geen kans heeft om te overleven. Misschien leeft het zelfs nog wel heel eventjes na de geboorte, dat lijkt me zó moeilijk! We hebben dan nu ook veel om over na te denken, wel/geen naam, wat willen we erna met het kindje doen en nog meer van dat soort dingen. Het voelt allemaal ontzettend onwerkelijk nog, en het is zó jammer dat het zo heeft moeten zijn. Maar gelukkig heb ik ook sterk het gevoel dat we dit met z'n tweeën aan kunnen en dat het allemaal wel goed komt. En ik ben natuurlijk ontzettend ontzettend dankbaar voor onze twee prachtige kerngezonde meiden. Je weet het altijd wel, maar ik besef nu des te meer hoe gelukkig je daarmee mag zijn. Ze zijn ook een ontzettende troost op dit moment. Dus ondanks al het verdriet, heb ik het idee dat we er wel weer komen Nou, het was een heel verhaal Maar dan zijn jullie allemaal op de hoogte van wat er hier speelt...
Lieve Mosa, Ik las net je berichtje op FB en heb hier een traantje weggepinkt. Wat vreselijk is dit! Ga je voor een pretecho krijg je zoiets te horen Weet dat ik aan jullie denk! Heel veel sterkte voor jullie de komende tijd! Dikke digitale knuffel!
Fijn dat je je gevoelens met ons wilt delen. Ik heb veel aan jullie moeten denken de afgelopen dagen. Dat jullie 2heerlijke meiden hebben is natuurlijk al fantastisch maar dat 3e kindje was niet minder welkom. Heel veel sterkte de komende tijd en een dikke knuffel voor jullie allemaal!
Mosa: inderdaad fijn dat je jouw gevoel wilt delen. Ik schrok ook enorm door je fb-berichtje, was aangeslagen en heb toch ook even een traantje weg moeten pinken. Sterkte met alles! Ook met de keuzes die jullie moeten maken. Hopelijk kan V het ook een plekje geven.
Lieve mosa, ik kan me niet voostellen hoe verdrietig dit voor jullie moet zijn. En hoe zwaar de keuzes die je moet maken. Knuffel je meiden maar extra veel, en ongelovelijk veel sterkte volgende week!
Ach, lieve Mosa en Mosaman. Ja, dit is iets wat je gewoon niet kunt vermoeden, zelfs kunt voorstellen. Wat een klap moet het zijn. zo onwerkelijk. En ik kan me alleen maar een voorstelling maken van hoe vreselijk pijn het moet doen als je een prachtig kindje ziet, een kloppend hartje en goede termijn en dan dit, hoe moet je dat rijmen. Wat een oneerlijke wereld is het toch soms. Ontzettend lief van V. he, maar ook moeilijk voor jullie. Ik stuur jullie alle digitale kracht om deze week verder door te komen. Dikke knuffel!
Woorden schieten te kort voor jou lieve Mosa en ook voor je vriend. Heel veel liefs en kracht toegewenst.
@ Mosa, ik denk ook veel aan je. Hopelijk kom je de dagen een beetje door. Voel je je kleine mannetje eigenlijk al? Lijkt me namelijk ook heel moeilijk dat je een nu nog klein levend wezentje in je buik weg moet halen omdat het geen kans op leven heeft buiten de buik. Maar anders wordt het natuurlijk nog veel moeilijker voor jullie. Ik hoop dat jullie op jullie manier wel afscheid kunnen nemen. Mooi ook hoe V reageerde op het slechte nieuws. IK kan me goed voorstellen dat jullie blij zijn met de afleiding die jullie meiden jullie geven. Jullie komen er ook wel weer bovenop. Maar neem vooral nu de tijd voor jullie verdriet, dat mag er namelijk wezen! Ook dit kindje was bijzonder gewenst en dan is het moeilijk om voor nu afscheid te moeten nemen. Veel liefs en knuffels!
Dank jullie wel Nu even weinig puf voor een uitgebreid bericht. Dit weekend aardig door gekomen, best veel afleiding gehad en veel mensen gezien en dus veel gepraat. Nu zie ik wel erg tegen morgen op, weer een echo en dan horen we wanneer ze het willen gaan inleiden en wat we ons er bij voor moeten stellen. Nu komt het allemaal wel érg dichtbij, en ik vind dat doodeng. Maar helaas moeten we dit wel gaan doen Als ik het op kan brengen, zal ik morgenavond even komen vertellen hoe het morgen is gegaan...