Hallo, Mijn ex(26) en ik(29) zijn 1,5 jaar samen geweest. En dat waren zeer moeizame jaren. Het eerste half jaar heb ik veel ruimte aan hem gegeven aangezien hij moeite had zich te binden, zijn vader had hem op jonge leeftijd verlaten en hij woonde nog steeds bij zijn moeder thuis. Na dat half jaar begon ik er genoeg van te krijgen en heb ik een aantal keer met hem gesproken en gezegd dat er dingen moet veranderen. Warempel vroeg hij aan mij om met hem te gaan samenwonen. Domme ik trap erin. Ik woonde in Nijmegen, had een baan waar ik relatief tevreden mee was, had een eigen woning en mijn financiën redelijk op orde. Hij woonde in de buurt van Eindhoven en vanwege zijn beroep was het voor hem niet mogelijk richting Nijmegen te verhuizen (klanten rond Eindhoven). Dus hadden we dan besloten dat ik richting Eindhoven zou gaan. Via hem een leuke baan gevonden, mijn woning opgezegd, want ik woonde toch in het appartement waar ik werkte (veel betere/grotere stallen hebben vaak appartementen voor personeel). Daar kwam bij dat mijn ex en ik in 2012 wilden gaan samenwonen dus was het heel handig dat ik nu in de juiste regio woonde en werkte. Maar zoals zo vaak was het samenwonen een valse belofte, de hele tijd had hij redenen waarom hij het nog wilde uitstellen. In de tussentijd struikelde ik over een aantal dingen op mijn werk die onoverkoombaar waren en het was duidelijk dat ik daar niet zou blijven werken. Maar ja, geen huis meer in Nijmegen, geen andere betaalbare woonruimte kunnen vinden... er zat maar 1 ding op; bij hem en zijn moeder en zijn broer in huis gaan. Wereldramp! Gelukkig vond ik een kamer waar ik vanaf 1 november kon gaan wonen. Heb dus totaal van eind augustus bij hem in huis gewoond. De relatie ging nog steeds erg slecht en ik had er genoeg van. Zodra ik in de kamer zat ging ik de relatie beëindigen... Maar zo ver was ik nog niet. Halverwege september was ik ziek, een of ander virus waardoor ik draaierig was en moest overgeven. Niks ernstigs, maar hield niet veel binnen. De eerste week van oktober voelde ik alsof ik ongesteld moest worden, maar een week later was ik het nog niet. In het weekend tegen mijn ex gezegd dat ik het vermoeden had zwanger te zijn. Hij werd boos en riep dat hij er gewoon van uit ging dat ik het weg liet halen. En eigenlijk, voor mij kwam dat ook het beste uit... Maandag 15 oktober de test gehaald, dinsdag 16 oktober de test gedaan... Positief.. En op het moment dat ik de uitslag las was het duidelijk voor mij: ik ging het kind houden! Ik ben die dag niet naar het werk geweest, maar ben gelijk door naar mijn ouders gereden. In de auto op weg daar naar toe mijn zusje opgebeld en haar de situatie verteld. Zij kwam ook naar mijn ouders toe, want wij hadden geen idee hoe zij zouden reageren. Mijn ouders waren verrast maar blij en hebben gezegd dat ze me zouden helpen zodat ik het kon houden. Ook mijn zusje en mijn vrienden zouden achter me staan en me steunen. Die avond ben ik bij de verhuurster van de kamer langs geweest en heb gevraagd of zij er problemen mee had en of het goed was als ik eerder in de kamer kwam te wonen. Gelukkig kon dat. De volgende dag heb ik mijn ex verteld van de zwangerschap, dat ik de relatie verbrak en in de kamer ging, zodat ik bij hem weg was. Die avond moest ik 2 keer rijden om de spullen die bij hem lagen over te brengen naar de kamer. Niet een keer had hij aangeboden om te helpen. Hij zat in zijn slaapkamer de een na de andere sigaret te roken terwijl hij erg veel zelfmedelijden had. Zijn moeder trok uiteraard partij voor hem. Sindsdien heb ik amper nog contact met hem gehad. De kamer die ik had was nog steeds in de buurt van Eindhoven, ik zat dus ver van mijn vrienden en familie af, en van hem of zijn familie hoorde ik niks. In november had hij aangegeven wel zijn verantwoordelijkheid op zich te nemen en in elk geval financieel op te komen voor het kind. Maar in de tussentijd krijg ik van diverse mensen in de paardenwereld (waar hij ook zijn klanten had) te horen dat hij overal loopt te verkondigen dat hij niet geloofd dat het kind van hem is en dat ik wel vreemd gegaan moet zijn. Vanaf dat moment laat ik niks meer van mij horen naar hem toe. Ik heb al genoeg gepikt van hem in onze relatie, nu het uit was ging ik echt niet nog maar iets van hem pikken. Na een tijdje begon hij te klagen dat ik hem nergens meer bij betrok. Ik gaf aan dat ik 1,5 week later een afspraak had bij de verloskundige en hij wel mee mocht. Ik dacht dat hij het wel leuk zou vinden om een echo te zien. Hij zou proberen die dag tijd te maken om mee te gaan. Een paar dagen voor mijn afspraak herinner ik hem er aan. Ja, hij zou zijn best doen die dag tijd vrij te maken. De ochtend van de verloskundige krijg ik een berichtje dat hij helaas geen tijd heeft die dag om mee te gaan. Was een verrassing. Na mijn afspraak met de verloskundige bel ik hem om te vertellen hoe het was gegaan en dat ik graag een combinatietest wilde laten doen. Maar die is vrij duur, dus vroeg ik hem of hij er aan kon meebetalen. Hij zei dat hij er over wilde nadenken en eerst een DNA-test wilde laten doen. Een klap in mijn gezicht... Sindsdien heb ik werkelijk amper contact met hem. Alleen als er een brief voor mij bij hem komt. Eind november vertelde mijn verhuurster mij helaas dat ik uit de kamer moest. Haar ex-man maakte problemen en omdat hij nog mede-eigenaar was van het huis had zij geen keus. Voor het einde van december moest ik uit de kamer. Ik heb me kapot gezocht naar iets van woonruimte. Voor sociale woningbouw stond ik niet lang genoeg ingeschreven, particulier is te duur en die zitten niet te wachten op een baby en een hond. Op kamers gaan is leuk voor even, maar uiteindelijk moest ik toch iets hebben met meer ruimte, zodat de baby ook de rust kan krijgen die het nodig heeft. En alle kamers in Nijmegen zijn voor studenten. Uiteindelijk ben ik op 31-12 uit mijn kamer gegaan. Ik heb alle spullen bij mijn zusje staan en woon uit noodzaak maar bij mijn ouders. Uiteraard is de situatie verre van ideaal. Mijn relatie met mijn ouders is erg breekbaar. We hebben niet een geweldige geschiedenis. Momenteel heb ik geen werk meer, daar ben ik begin december mee gestopt omdat 10 uur per dag, 6 dagen in de week te veel voor me was en de situatie op het werk ook zorgde voor heel veel spanning. In de weekenden ga ik met mijn oude baas nog mee op wedstrijd, doordeweeks geef ik rijles en de rest van de tijd neem ik voor mijn lichaam en mijn hobbies en het zoeken naar woonruimte. Ik heb geprobeert ander werk te vinden, maar dan zou ik werk moeten gaan doen waar ik ongelukkig van zou worden en dat doe ik maar niet. Ik krijg een WaJong-uitkering. Geen vetpot, maar ik kan er nét van rondkomen. Voordat je de conclusie trekt dat het wel erg vervelend is voor me en dat ik het wel zwaar moet hebben, wil ik 1 ding duidelijk maken; Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als nu! Ik heb energie, zit goed in mijn vel, kan weer lol maken en lachen! Tuurlijk zijn er momenten van stress, maar de kleine heeft me een nieuw doel gegeven en dat was misschien wel wat ik nodig had! Sorry voor mijn lange verhaal, er zullen vast wel meiden zijn in een moeilijkere situatie dan ik. Ik wilde gewoon mijn verhaal kwijt aan mensen die hier vrij neutraal instaan! xxx
Pfff een heel verhaal jah maar het einde is perfect! Fijn dat je je zo goed voelt en laten we eerlijk zijn...daar gaat het om. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik hoop dat je snel een woonruimte vind voor jou en je baby. Hoever ben je zwanger?
Wauw respect, mooi geschreven en wat ben je positief!!!! Mijn petje af. Alle geluk voor jou en de baby!♥
+1 Blijf zo positief en geniet straks lekker van je kindje! Dat is het belangrijkste en de rest is bijzaak
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap!! Ik neem aan dat de woning die je had.. Je via entree kreeg en nu te weinig woonjaren hebt? Als je de woning hebt gekregen na (ik geloof) januari 2007 mag je je oude meettijd houden, nieuwe regel... Denk ik zeg het even, hoop voor je dat je hier voor in aanmerking komt! Neem aan dat je bij entree staat ingeschreven omdat je uit nijmegen komt (ik ook)!
eyyy meid! wat een verhaal wel enorm respect,, en rot dat hij zo stom doet.. Nou ik kan je een handje geven ik ben ook alleen en zwanger.. het was niet gepland.. maar voor mij wel gewenst.. ik woon ook in gelderland.. en hij in brabant en hij wilde dat ik me verhuis en ik wil dat niet heb alles hier enz. en toen vond die eigenlijk maar dat hij op de basis geen kind wil.. maar hij heeft dikke pech want hou het wel... Soms denk ik dat het beter is zonder vent.. tuurlijk het zal zwaar worden maar aan de andere kant samen zijn met iemand waar je niet gelukkig mee bent is nog zwaarder... bovendien onze karakters botste ook en hij is erg dominant en wil niet straks gevangen ergens zitten in the middle of no where sterkte! ik ben bijna 5 wk zwanger dus echt net.. xxx
Alleen is niet echt veel zwaarder, het scheelt een hoop gekibbel en geruzie.... Ik vind het alleen vervelend wanneer ik ziek was, of in de avond alleen op de bank zat, maar ging vaak naar een vriendin met kinderen en daar vermaken! Mocht je me willen spreken, doe maar een berichtje.... Mijn eerste zwangerschap was echt een ramp (alles er om heen althans)!
@ PirateMommy, wat een verhaal zeg en idd wel een goed einde. Je kan nu zelf de liefde en opvoeding geven zoals jij het wilt. Je word er denk ik echt veel sterker door als je alleen een kind kan opvoeden. Je heb daar dan echt alles voor over. Wilt hij wel het kind erkennen of alleen als hij een DNA-test heeft gedaan? Zelf zit ik een beetje in hetzelfde schuitje, alleen het eerste deel is totaal anders tot je de test hebt gedaan.... Weet dus wel een beetje hoe je je voelt, zeker als er niet geloofd word dat het kind van hem is.... Wel toevallig dat we bij elkaar in de buurt wonen overigens.
Wat ga je doen mbt kinderalimentatie? Als hij niet meewerkt dan komt het voor de rechter (als je het door wilt zetten). Als hij aangeeft dat het kind niet van hem is, dan kan hij gedwongen worden tot dna-test. Blijkt het zijn kind te zijn dan draait hij op voor de kosten van het dna-onderzoek (ca 1000 euro. Is hij niet de vader dan zijn de kosten voor jou) en zal de rechter hem veroordelen tot betalen van alimentatie. Houdt wel rekening mee dat de rechter hem ook erkenning kan geven. Laat je goed informeren bij een juridisch loket of advocaat. en voor de rest, eens met voorgangers. Je zit er duidelijk in en dat helpt om achter de keuze van je beslissingen te staan. Paardenwereld is erg klein en kan mij voorstellen dat er nu veel geroddeld wordt. Des te beter dat je zo duidelijk voor jullie kind kiest!
Je bent altijd welkom om mee te kletsen bij de 15-30 juni mamma's! Al is het maar om af en toe te ventileren of gewoon over koetjes en kalfjes te kletsen. Alles komt goed, dat is het belangrijkste om te onthouden! X
In elk geval doortastend. Nu die energie steken in werk en woonruimte en dan komt het vast goed met je.
pfff hekel aan dat soort mannen.. maar ben blij voor je dat het goed met je gaat en je kan ook altijd bij ons mee kletsen he volgens mij heb ik je weleens op het 16juni t/m 30juni mama topic gezien
Hallo Piratemommy, ik ben zo op dit topic gekomen en je lange verhaal gelezen. Tjee, je hebt jezelf wel in een lastig en vooral moeilijk pakket gemanoevreerd. Ik hoop dat je voor jezelf, maar ook vooral voor je kindje hier uit mag komen. Heel veel sterkte voor in de toekomst.
Wat een eikel van een ex vriend heb je, sorry dat moest ik eerst even kwijt. Gefeliciteerd met je zwangerschap en jij komt er wel meis. Hopelijk heb je gauw eigen woonruimte. Heel veel sterkte met alles!!