Ik sluit me aan bij EdN, MadeInUSA en Adi. Jouw aversie tegen je kind bij haar in de buurt hebben komt m.i. puur voort uit het feit dat jij haar niet mag (waarom eigenlijk niet? Omdat ze (te) enthousiast is) en heeft niks te maken met hoe ze naar je dochter toe is. Dus zet je erover heen en vraag je af wat er nou zo verschrikkelijk aan is dat zij zo gek is op je kind...
dit is 1 van de redenen dat ik nooit zo dicht bij ouders of schoonouders zou willen wonen dan komen ze veel vaker als ik zou willen..
Amethist, dat klopt dat ik haar niet mag, dat heb ik hier ook geschreven. De redenen daarvoor.. nou heb je even.. laten we het erop houden dat ze vroeger voor mij de stiefmoeder from hell is geweest. Er speelt inderdaad nogal wat uit ons verleden. Er is helemaal niks verschrikkelijks aan het feit dat zij gek is van mijn kind dat besef ik mij zelf ook heel goed. Het is het gevoel wat het bij mij oproept, daar probeer ik me inderdaad overheen te zetten maar dat vind ik erg lastig. adi, ik heb helemaal nooit ergens geschreven dat ik perse duidelijk wil maken dat zij niet zijn oma is. Dat zijn mijn eigen gevoelens die me dwars zitten maar die spreek ik dus nooit hardop uit naar iemand en laat ik zeker niet aan mijn kinderen merken!! Jammer dat je het alleen vanuit haar oogpunt kunt zien. MadeInUsa, een beetje doordraven is inderdaad niet erg maar kleding kopen voor bij jezelf thuis gaat mij echt te ver hoor. EdN, jammer dat je mij meteen een zeur noemt. deze hele situatie zit me echt dwars daarvoor opende ik ook dit topic, voor een beetje tips en advies van moeders die misschien in een zelfde situatie zitten. Nee haar gedrag is niet schadelijk voor mijn kind anders had ik er ook allang wat van gezegd natuurlijk. dat is het juist. Ze bedoeld het niet verkeerd maar ze irriteert mij dus wel. Ik heb dat dus verder echt met niemand Aylen, nee dat van die kleertje daar heb ik echt meteen wat van gezegd, dat ging me echt veeeeel te ver. Was net bevallen en niet veel later had zij stapels kleding in huis gehaald voor de baby. Meteen gezegd dat ik dit belachelijk vond. Hij heeft ze ook nooit aan gehad.
Als ik iemand niet mag komen ze niet bij mijn kinderen in de buurt, ongeacht wie het zijn.. Jammer dan.
@ Faye: Dat is vervelend dat ze geen leuke stiefmoeder voor je is geweest. Uit je openingspost was mij niet duidelijk geworden dat jullie een vervelende geschiedenis hebben. Ik kan me voorstellen dat als je geen leuke herinneringen aan haar hebt het lastig is om je over de gevoelens die je jegens haar hebt heen te zetten. Ik heb ook een stiefmoeder, maar gelukkig een hele lieve, en zie haar zeker ook als de oma van mijn kinderen. Jammer dat dat bij jullie niet het geval is. Hmmm, verder heb ik eigenlijk geen tips voor je, de dingen die ik lees die zij doet zijn in mijn ogen niet schokkend, hooguit wat overenthousiast. In jouw ogen zijn het vast ook geen schokkende dingen, maar is het je gevoel dat meespeelt. Lastig. Succes ermee, en probeer het los te laten, hoe moeilijk dat ook mag zijn. Ik denk dat dat voor jezelf ook een bevrijding zal zijn.
Ik bedoel het niet vervelend hoor, maar juist als advies: probeer een stapje terug te doen en goed bij jezelf te rade te gaan of er nu echt een probleem is. Zoals jij het omschrijft lijkt het enige probleem me dat jij je aan je stiefmoeder ergert. Maar zolang je kind een lieve (stief)oma aan haar heeft en ze geen rare dingen doet die jij niet wilt hebben (volstoppen met hamburgers of zo, ik noem maar wat), dan zou ik echt proberen afstand te nemen en de andere kant op te kijken. Ik denk niet dat er iets is te doen aan jouw gevoel er bij, behalve het kwetsen van haar, je vader en wie weet zelfs je kind. Laat het, en slik je ergernis door, want die lijkt - op dit vlak - irrationeel. Dat er andere dingen spelen tussen jullie kan natuurlijk, maar probeer die los te zien. Ik begrijp het gevoel overigens wel hoor. Ik heb leuke schoonouders en daar een goede band mee, maar toch heb ik moeite om hen net zoveel als opa en oma te zien als mijn ouders, en ik heb daardoor heel erg de neiging ontzettend over mijn kind te waken als we daar zijn. Maar dat vind ik niet eerlijk tegenover hen en mijn zoontje, dus ik probeer expres me hierover heen te zetten. Is niet altijd makkelijk, dus ik kan me voorstellen hoe lastig zoiets is als je de persoon in kwestie ook echt niet mag.
Ondankbaar? Misschien in theorie wel, maar gevoel is geen makkelijk ding. En ik herken je verhaal echt 100%! Sm vind het contact met mijn dochtertje heel belangrijk, en doet er alles aan om in de smaak te vallen (dochtertje is 5,5 maand!). Dat claimende gedrag roept bij mij echt een gevoel van afschuw op, terwijl ik verder echt goed met haar op kan schieten. Datzelfde heb ik bijv. op verjaardagen. Mensen die mijn dochtertje respecteren, afstand houden en rustig tegen haar doen, geef ik vol vertrouwen mijn dochtertje in handen (na een poosje wennen en niet van hand tot hand). Maar de mensen die direct op haar af komen stormen, leuk tegen haar willen doen of haar zelfs uit m'n handen trekken, daar gaan m'n nekharen van overeind staan en daar geef ik m'n dochtertje echt niet aan. Hoe graag ze het ook willen, en hoe leuk het is dat ze mijn dochtertje leuk vinden en misschien ondankbaar van mij, maar dat is zo een sterk gevoel, dat valt niet te negeren! En dan een zeur? Als ik dit gevoel niet zou kennen, zou ik dat misschien ook zeggen (en in m'n hoofd weet ik dat het misschien ook zo is), maar ik weet hoe lastig dit is. En niet alleen bij mensen waar je zelf geen goede band mee hebt, ik heb het ook bij mijn zus waar ik het beste contact mee heb. Alles is leuk, tot ze de aandacht van mijn dochtertje opeist! Heb niet echt tips, maar misschien fijn om te horen dat dit geen gek gevoel is van je! (of we zijn samen gek, hihi!)
Er zijn maar twee dingen die je hier kan doen: 1) afstand nemen en ze maar 1 x per maand ofzo zien (weet niet of dat is wat je wil omdat je ook met je vader te maken hebt) 2) je eroverheen zetten en accepteren dat zij nou eenmaal gek op je kind is en graag met haar bemoeit. Laat je eigen gevoel over haar los en probeer niet zo te springen op alles wat ze doet. Ik herken je gevoel (dan niet bij familie, wel bij kennissen dus dat is makkelijker) maar ik sluit me dan gewoon af en laat het en zolang mijn dochter het naar haar zin heeft, is het voor mij goed.
Om eerlijk te zijn; bekijk het nou eens van haar kant. Ze heeft geen eigen kinderen en kleinkinderen. Dat is best sneu. In die zin best begrijpelijk dat ze graag oma wil zijn voor jouw kinderen. Dus laat haar lekker. Het is niet alsof ze vervelend met ze omgaat, ze gruwelijk verwend met snoep of weet ik veel. Je irriteert je gewoon aan haar, maar ik denk dat de meeste irritatie gewoon uit jezelf komt. Ik snap wel dat je persoonlijke issues met haar hebt. Maar hoe het overkomt zal ze nooit daarin toch nooit iets goed kunnen doen. Nu lijkt het meer alsof jij nog niet over de scheiding van je ouders heen bent en dat je het haar kwalijk neemt allemaal. Maar eerlijk is eerlijk; daar kan de nieuwe vrouw van je vader verder ook niks aan doen.
Dit is wel heel makkelijk, zeker als de persoon waar je je ontzettend aan irriteerd wekelijks onverwacht aan je deur staat. Ik vind het heel knap dat je het belang van je kids daarboven zet en haar met respect blijft behandelen. (zo hoort het ook) Ik hoop dat je het kan oplossen. Die irritatie kost je veel energie die je beter voor leukere dingen kan gebruiken.
Ik heb t af en toe ook bij Fam.... Maar als ze dan te opdringerig zijn of vragen (telkens achter elkaar) wanneer ze weer langs kunnen komen.... Denk ik ( en zeg soms ook) kindertjes die vragen die worden overgeslagen Daardoor houd ik de controle en dat is prettig voor mij. Flauw wel, maar daardoor heb ik niet meer zo'n naar gevoel erdoor...
Hier hetzelfde bij mijn stiefvader en ook omdat hij de stiefvader from hell is geweest voor mij. Een hele duistere en agressieve man die ineens veranderd is in een jolige emotionele opa... Moeilijk te rijmen en mee om te gaan. Ik heb nog steeds een enorm probleem met hem, zoals jij schrijft. Ik voel me zodra hij de drempel over stapt zenuwachtig, opgefokt en zwaar geirriteerd. Ik kom maximaal 4x per jaar met de kinderen bij mijn ouders. Af en toe slapen de kinderen daar (heb mijn moeder verzocht de kinderen nooit maar dan ook nooit bij hem alleen te laten). Als ze hier zijn en hij doet iets dat me niet aanstaat dan zeg ik dat. Luistert hij niet, dan zeg ik het nog eens. Als hij dan eigenwijs blijft doen krijk ik meestal wel bijval van mijn moeder. Hij heeft er namelijk een handje van om bijvoorbeeld in zijn enthousiasme de kinderen aan hun kraag op te tillen en boven zijn hoofd te houden.. Dat soort onzin. Of hij veegt zijn vieze handen aan ze af en zegt dan 'zo, kan mama weer lekker wassen'.. Wat ik dus doe is het contact tot het minimum beperken, het hoognodige tegen hem vertellen bij bezoekjes en ongeduldig afwachten tot mijn kinderen zelf aan kunnen geven wat ze wel en niet accepteren. Verder zie ik hem nu als een groot kind en probeer er zo boven te staan. Best moeilijk bij een man van bijna 65..
Daar zit je sleutel. Je zult dingen met haar uit moeten spreken en moeten zorgen dat jullie relatie verandert van slecht naar op z'n minst neutraal. Zolang dat niet gebeurt, zul je je blijven irriteren en zul je moeite met haar blijven hebben. Niet handig, want zolang zij en je vader bij elkaar blijven, zul je met haar te maken houden zolang ze nog leeft... Ik zou dus echt het gesprek aangaan: uitspreken wat je van vroeger dwars zit en daar samen uit komen.
Ja mijn schoonmoeder. Dit omdat ze o.a. vreselijk kon/kan overdrijven. Stopte mn zoontje een stukje banaan in zijn mond, dan was hij volgens haar aan het stikken. Nu is de band nooit goed geweest. Mijn man heeft een heel verleden met haar, en ook ik heb de nodige dingen mee gemaakt. Sindskort heeft mijn man het contact verbroken. Dus we zien haar niet meer bij ons thuis en eerlijk, wat geeft dat rust!! Komen we dr toevallig tegen, dan is dat zo.
Vervelende situatie. Ik kan me wel in jouw verhaal vinden.. Ik heb ook geen prettig verleden met mijn stiefmoeder en zij doet ook dingen waar ik me zo aan erger. Zij koopt in tegenstelling tot jouw stiefmoeder zelden spullen (wat me ook niet uitmaakt), maar doet vaak dingen waardoor ik me teruggezet voel. Haar dochter heeft een jaar eerder een zoon gekregen en hij is alles voor haar. Toen ik zwanger was zat ze continu over de zwangerschap van haar dochter te praten. Zelfs als ze een keer mee mocht naar mijn zwangerschapscontrole had ze het lef dit tegen de verloskundige te doen! Als ik nu ergens met haar ben en mensen komen naar Lucas kijken begint ze direct over haar andere kleinzoon. Alsof Lucas niet goed genoeg is. Mijn vader is in tegenstelling wel heel trots op zijn kleinzoon, maar zij kan het dan weer niet laten mij in te wrijven dat we hem wekelijks zien omdat hij enkel geïnteresseerd is in zijn kleinzoon en echt niet in mij of mijn vriend. Daar kan ik ook zo kwaad om worden! Daarnaast heeft ook zij steeds commentaar op hoe ik met Lucas omga. Dan kleed ik hem ik haar ogen te warm, dan te koud blabla. Daar gaan mijn nekharen ook van overeind staan. Als mijn vader hem heeft geeft ze zelfs hem commentaar over hoe hij met Lucas omgaat. Zo frustrerend! Misschien egoïstisch van mij, maar mijn probleem met haar zit ook dieper. Ik kan me best voorstellen dat jij je zo voelt. Ik geef Lucas ook nooit aan haar, maar aan mijn vader en ik laat haar ook niet alleen met mijn kind. Ik heb het ook nog niet uitgesproken, maar sta wel regelmatig op het punt dit te doen en dat zal er nog wel een keer uitkomen. Als jouw frustratie zo hoog is jegens haar is het misschien toch een idee dit rustig met haar of in ieder geval je vader te bespreken. Veel sterkte..
Kan het me helemaal voorstellen, die irritatie! Ook mijn schoonmoe haalt soms het bloed onder mijn nagels vandaan. Mijn advies is ook: choose your battles. Ze hoort nu eenmaal bij je vader en ze vindt je kind (gelukkig) leuk, dus het is niet leuk (voor niemand) als je overal over valt als ze op bezoek zijn. Hier heb ik een paar regels waar niet aan te tornen valt: geen suiker en op tijd naar bed. Iedereen die ook maar aanstalten maakt om zich daar niet aan te houden krijgt het te horen. Voor de rest laat ik het gewoon gaan; ze doen het uit liefde en m'n kind vindt het gezellig als ze er zijn. Op zeker moment gaan ze weer naar huis en gebeuren de dingen weer op mijn manier. Succes en laat je niet gek maken!
Ow ik lees zoveel herkenbare situaties, ik ben best makkelijk, je kan echt ver gaan maar sinds ze (sm) wist dat ik zwanger was, we wisten het allemaal pas bij 18 weken maar goed is ze een heks geworden! Ze dacht echt een kind te krijgen met haar zoon ipv kleinkind van ons. Zo ver is ze gegaan dat ik haar de waarheid gezegd heb, elke keer onverwachts aan de deur tot de laatste keer ze tikte op me ruit waarvan we 40x gevraagd hadden stuur ff smsje of bel even want die honden zijn zo waaks en als je tik dan o de deur en toch op me raam tikken he en me honden gingen helemaal los en die kleine arme man van mij schrok zo dat hij paarse lippen had en ff in ze adem bleef hangen en daarna maar bleef huilen, toen ben ik ff los gegaan, we zien haar nu weinig en heerlijk! Ze wou het te graag, kleertjes voor bij haar thuis, een box,kinderstoel, autostoel. Ze mocht me vanaf begin af aan al niet, oke prima dan ken je me niet goed genoeg. Ze kwam een keer vorig jaar zomer of de kleine man mee mocht in ze kinderwagen in de buurt wandelen, ik vond het prima, why not? Het was wel heel warm maar ze zou wandelen eventjes. Na een uur dacht ik goh zal wel goed gaan...na 2 uur dacht ik even bellen..Wat denk je wat ze zei: Ik zit in de stad op terras biertje te drinken met me kleinzoon WAT!!!!!! Ik vroeg haar hem terug te brengen en uiteindelijk kwam ze 45 min. later en blijkbaar moest het normaal vinden, nee sorry en nog veel meer geslikt en gepikt maar nou was het genoeg de afgelopen keer. Aufwiedersnitzel!
Zo, wat veel reakties zijn er bij gekomen! Bedankt allemaal dat jullie willen reageren! Ik heb veel aan jullie reakties. Zo kan ik de situatie een beetje door andermans ogen bekijken. Zoals ik al schreef praat ik er weinig over. Soms met mijn vriend maar wil hem er ook niey steeds mee lastig vallen, het voelt soms idd een beetje als zeuren namelijk. Ook al merkt hij ook wel dat ze vreemd doet hoor. Maar goed ik ga echt proberen afstand van ze te nemen. Het contact verbreken wil ik niet vanwege mijn vader. Het verleden met ze uitpraten heb ik eerlijk gezegd geen zin meer in. Zij is nogal hysterisch en dramatisch van aard en geloof me been there, done that.. drama was het! Daar steek ik mijn energie liever helemaal niet meer in. Zij heeft toch haar eigen waarheid. Het was vroeger al een psychisch geval. Zolang ze maar lief is tegen mijn kinderen zal ik gaan proberen het allemaal wat luchtiger te zien. Heb ook helemaal geen zin meer om mezelf er druk over te maken of er energie in te steken. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met zulke irritaties naar familieleden toe! Geef soms ook mijn hormonen maar de schuld. Heb 2 kleintjes achter elkaar gekregen dus nog behoorlijk aan het ontzwangeren ook, helpt ook niet echt mee natuurlijk!
Knap dat je er zo mee om kunt gaan en ik denk ook het vertandigste. Zo kom jij er het voordeligst uit en sta je er boven. Die frustraties gooi ik er zelf vaak uit door een stevige wandeling of een lekker wijntje 's avonds op de bank.
m'n schoonmoeder komt alleen maar voor m'n dochter want ze kwam eerder nooit. zijn we in gesprek luistert ze helemaal niet dan kijk ik en m'n man elkaar aan van nou we kunnen beter niks zeggen. pfff en dan van die rare geluidjes maken haha ohh erg zeg