Verder hier ook nog twijfel. Maar dat heeft vooral te maken met de angst die ik heb gevoeld bij de zwangerschap van Sven om ook hem te verliezen. Ik wil zoiets nooit meer meemaken. Mijn vriend laat de keuze bij mij. Maar ik weet het nog niet.
Tja, misschien zijn er wel dingen gebeurd nadat de eerste geboren is, waardoor je inziet in wat voor wereld een kind terecht komt. Of als je ongepland zwanger bent geworden..
Helaas ben ik het aan mijn zoontje verplicht om het bij 1 kindje te laten. Het ging eigenlijk prima met mij (dacht ik). Goede stabiele relatie en opleiding, dus we gingen voor een kindje. Ik had toch wel een lastige zwangerschap gehad met heftige HG en 10 dagen na de bevalling kreeg ik kraamvrouwenkoorts. Daarna zouden we dan kunnen genieten. Nou ja, dat dacht ik... Ik kreeg heftige psychische problemen. Ik was altijd iemand die maar doorging en toen kwam de klap. Ik kreeg een heftige PND en er werd PTSS vastgesteld. Ik ben nog steeds intensief bezig met therapie (ook samen met mijn zoon) en doe er alles aan om hem alles te geven wat ik kan. Hij verdient een stabiele basis en ik ga daar heel hard mijn best voor doen. Ik heb het heel zwaar, maar gelukkig door hele goede begeleiding is het hechtingsproces tot nu toe goed verlopen en verloopt het ook nog steeds goed. Ik heb ook echt een enorme geweldige partner (mijn held)! Maar goed door al deze problemen kan ik niet nog een kindje op de wereld zetten. Al mijn aandacht gaat uit naar mijn zoon en ik ben van mening dat ik het recht ook niet heb om voor een 2e kindje te gaan. Ik heb nu eenmaal deze problemen en mijn psychotherapeut vertelde mij dat deze life-events echte triggers zijn. Met andere woorden kan ik deze beter vermijden. Toch heb ik wel een beetje afscheid moeten nemen van het feit dat ik nooit meer een 2e kindje zal krijgen, maar het is goed zo en ik ga gewoon extra genieten van deze knapperd!
Je verdeelt niks, ik hou niet minder van mijn oudste nu de jongste er is. De jongste krijgt een eigen stuk van je hart, dat wordt gewoon 2 keer zo groot. Ik hou heel anders van de een dan van de ander, het is een ander gevoel zeg maar. Maar ik hou net zo oneindig veel van de een als van de ander
Hier lange tijd gedacht dat het bij 1 kindje zou blijven. Partner vond 1 genoeg. Bij mij begon het echter toch weer enorm te kriebelen. Toen onze oudste bijna 2 jaar was er toch weer voor gegaan. Als t ons gegund was geweest had er 2 jaar en ongeveer 8 maanden tussen gezeten. Daarna nog eens 2 jaar en 10 maanden. Het ging beide keren echter goed mis (bbz). Lange tijd,heb ik vervolgens gedacht dat een 2e niet voor ons was weggelegd maar we besloten het toch nog een jaartje te proberen. En warempel....ik raakte weer zwanger! Best eng ineens... Ook de vraag 'kan ik van deze ook net zo veel van houden?' Het antwoord is zonder twijfel ja! Heb ik.de zwangerschap anders ervaren? Ja! Geboorte en kraamperiode? Ja! Ik moest best even wennen. Was dat echt ons meisje? Nu zit er dik 3 jaar en 10 maanden tussen maar eigenlijk is dat heel fijn. De meiden hebben eerst wat aan elkaar kunnen wennen. En nu de oudste naar school gaat kan ik mijn tijd goed verdelen. Heerlijk! Nu is de jongste wel (nog) een heel makkelijk en tevreden kindje en dat scheelt natuurlijk enorm. Wat ben ik verliefd en trots op ze! Plus ik vind het heel leuk dat ik nu een baby en een kleuter heb. Zou t niet anders willen. Waarom een 2e? Dat was puur een gevoel, moeilijk uit te leggen. Pas nu.de jongste er is een beetje. Zij maakt ons gezin compleet alsof het van te voren al bepaald was dat zij bij ons geboren zou worden. Klinkt behoorlijk zweverig hihi, maar zo voelt het. Xxx
Hier 16 jaar 1 kind gehad, zij miste het ontzettend dat ze geen broertje of zusje had. Heeft er heel vaak om gevraagd en ook om gehuild. Maar het kon medisch gezien niet. Ik wilde zelf heel graag nog een kindje en mijn toenmalige man ook. Nu heb ik haar volgens eigen zeggen het mooiste kado gegeven! Zoontje was ook een complete verrassing, is heel erg wennen nu maar ik ben er ontzettend blij mee. En ik hou ook heel veel van hem. anders dan van mijn dochter maar daarom zeker niet minder.
Kon ik mij ook nooit voorstellen. Echter toen ze eenmaal geboren was was dit gevoel direct verdwenen.
Ik heb 3 kids. Twee bengels en een engel. Mijn oudste is nu bijna 6 jaar. Mijn jongste is nu 6 maanden. Best een behoorlijk verschil dus. Af en toe is het even puzzelen maar het gaat goed. Mijn oudste is dolblij dat ze nog een zusje heeft gekregen. Ze heeft al zoveel meegemaakt. Scheiding, elke week naar papa, mama nieuwe vriend, samenwonen met nieuwe vriend ( waar ze echt gek op is), verhuizen, toen was mama zwanger, overlijden van haar zusje, mama weer zwanger, nu is E. Dan eindelijk geboren. Met andere woorden. Ik ben erg blij dat ze nu ook een levend zusje heeft en zij ook. De keus voor 1 kindje is toch prima als dat is wat je wilt. Wat de buitenwereld denkt is zo niet belangrijk.
Wat erg dat het voelt alsof je het recht niet hebt.. Ik voel het juist zo dat de keuze me eigenlijk is afgenomen en daar ben ik best wel boos om geweest. Alsof ik niet al genoeg ellende heb meegemaakt, mag/kan ik ook nog eens niet zelf kiezen voor nog een kind..
Wat een moeilijke situaties van sommigen. Dat is het idd een keuze die voor je wordt gemaakt. Wat mij erg moeilijk lijkt te accepteren. Ik ben er in mijn hoofd regelmatig mee bezig. Soms denk ik ook van wat heb ik te zeuren. Ik heb een gezonde zoon. Andere vrouwen kunnen helemaal geen kinderen krijgen.
Ik heb 3 kids en vind een groot gezin erg leuk en gezellig, okee.....het is best druk maar je krijgt er zoveel voor terug Anderzijds begrijp ik ook wel een beetje als iemand het bij 1 kind houdt, mijn schoonzus heeft ook maar 1 kindje en ja, dat is met een hoop dingen een stuk makkelijker dan wanneer je meerdere kids hebt. Het zou mijn keuze niet zijn, maar ieder zijn eigen ding natuurlijk
Ik wil ook maar 1 kindje. Mijn vriend zou er wel meerdere willen. De reden waarom ik er 'maar' 1 wil is; - Financieel, een 2e kindje is altijd duurder en je weet niet hoe het in de toekomst is - 1 kindje kun je meer geven, rijbewijs meer voor sparen vooral als je niet veel hebt - Ik ben ook heel erg bang dat een 2e kindje niet gezond zou zijnof wat dan ook. Er zijn echter dingen wat me doen twijfelen en dat is; - Als er wat met mijn vriend en mij gebeurd is ze helemaal alleen, geen broertjes of zusjes - Als er wat met ons dochtertje gebeurd hebben we geen reden meer om met het leven door te gaan, heb je meerdere kinderen moet je toch voor het andere kind verder. Dat zijn dingen wat me dagelijks bezig houden en waar ik vaak nachtenlang van wakker ligt. Wat moet ik doen? Wat is goed?
Manyana, dat is ook lastig. Een collega van mij verloor haar moeder, had al geen vader meer en is enigs kind. Ze heeft alles alleen moeten doen en verwerken en dat vond ze moeilijk, maar ze zei ook dat ze niet anders gewend is. Voor ons speelde dat wel mee, hier was het altijd: minimaal twee kinderen. (Mits gegeven natuurlijk) mijn man heeft nauwelijks contact met zijn broer en als kind was zijn broer uit huis geplaatst dus mijn man is/was praktisch enigs kind, daarom wilde hij er nooit 'maar' eentje. Maar iedereen is daar weer anders in!
Het is ook moeilijk en ik weet ook echt niet wat ik zou moeten doen. Als ik aan niks zou denken zou ik het bij ene laten. Maar ik kan me er niet van weerhouden om toch over die zaken na te denken. Mijn nichtje is beide ouders verloren ze was toen blij dat ze een zus had waarmee ze het kon delen. Zelf heb ik een broer, al 7 jaar geen contact meer en met mijn moeder ook niet. Was altijd alleen met me vader dus een broertje of zusje dat het goed is en dat ze zich verstaan gaat ook niet altijd overal op.
wij hebben heel bewust voor een tweede kindje gekozen en het geluk mogen hebben dat alles goed ging en we nu 2 gezonde meisjes hebben... ten tweede wilden we niet dat onze oudste alleen zou opgroeien... er zit 16 maand tussen hen... ze hebben de grootste lol met elkaar en zijn nooit alleen... ze kunnen het goed met elkaar vinden en dat is heel fijn om te zien... (niet altijd natuurlijk ) en wat de toekomst betreft met financieen... tja dat is wat duurder maar dat kan je ook voor zijn door al te gaan sparen op hun naam vanaf ze geboren zijn.... ik vind het niet echt veel geld kosten met een tweede hoor...valt allemaal wel mee....
ik ben nu zo gelukkig, dat ik me niet kan voorstellen dat ik nog gelukkiger kan worden. dus bij ons blijft het bij een. laat de rest maar lullen
Je noemt allemaal dingen die in je vraag voor wel of niet een rol spelen, die allemaal EN in de toekomst spelen EN waar je helemaal geen of weinig controle over hebt, hoe dat gaat lopen, dus misschien is het voor jullie verstandig om je keuze in het hier en nu te houden? Wil je NU/de komende jaren een broertje of zusje voor je kindje, wil je nu zelf gewoon een kleintje erbij? Dat lijkt me handiger om doorslaggevend te laten zijn, want stel dat je het bij 1 kind laat en het gaat je straks financieel voor de wind, dan sla je jezelf enorm voor je hoofd misschien? Je kunt bij beslissingen nu eenmaal niet alles overzien en je hebt niet de controle over hoe dingen in de toekomst gaan lopen. En je hebt geen controle over de gezondheid van je kind. Onze ervaring is: als dingen op je pad komen, vind je ook altijd wel weer een weg om er mee om te gaan. Dus beren en wolven op de weg zien, heeft weinig zin. Wil je er een kind bij, dan wil je dat gewoon. Wil je dat niet, dan wil je dat niet. Dat heeft eigenlijk weinig te maken met wat er in de toekomst wel of niet zou kunnen gebeuren allemaal.