Adoptiekind na 3 weken afgestaan - NOS Nieuws Onbegrijpelijk dit. Je kan toch niet verwachten dat zo`n kleintje zich in 3 weken tijd heeft aangepast. Arm meisje, waar zal ze nu terecht komen?
Wat afschuwelijk zeg. Hopelijk krijgen die mensen niet nog een kans om een kindje te adopteren. 't is toch geen wegwerpartikel.
Vreselijk voor het meisje. En die ouders... als ik heel eerlijk ben vind ik niet dat ze nog een kindje moeten adopteren. Ze hebben nu hun kindje weggedaan zoals sommige mensen een dier wegdoen naar een asiel. Echt, hoe langer ik er over nadenk hoe absurd het eigenlijk is. Je kunt toch niet een kind wegbrengen alsof het een dier is ( en voor dieren is het al belachelijk)
Ik ken het verhaal. Wij hebben namelijk in dezelfde tijd in china gezeten en thuis gekomen met onze kinderne. Deze mensen hielden alle hulp buiten de deur. Ze wilden niets van adoptie nazorg hebben. De problemathiek die ze hier schetsen is normaal bij adoptie kinderen, zij kunnen maar per persoon hechten en zullen in veel gevallen een ouder totaal negeren en zelfs heel gemeen tegen doen... IN de zin van, als ik heel lelijk doe, stout ben, hou je dan nog van me? Of doe je me dan ook weg.... T is heel gecompliceerd, deze mensen zullen nooit meer mogen adopteren hoor, want je moet via de Raad van de kinderbescherming aan toestemming komen...en dat zullen deze nooit meer geven. En het idiote is, de weg naar de adoptie wordt hier zo op gehamerd op welke problemen je kan stuitten, veelal hechtingsproblemathiek en slaapproblemen de eerste JAREN..zij gaven al binnen een maand op.. Je krijgt van te voren precies te horen welke weg je in kan slaan als het neit gaat zoals je had gehoopt. Kindern die geadopteerd zijn kunnen namelijk zeer extreem gedrag vertonen, dat weet je van tevoren. Ze vertellen daar ook uitgebreid over zodat je nog af kan haken voordat je adopteerd. Je krijgt tig adviezen waar je heen kan als het mis loopt. Maar om achter de rug van de vergunninghouder te handelen vind ik ronduit schandalig. Het kan he, je kan helemaal in de knoei komen, maar schakel dan de juiste instanties in. Zij heeft haar verhaal zelf op adoptie prikbord gedaan (of haar vriendin) en heb dat toen helemaal gevolgd. Het adoptiewereldje is klein en weet inmiddels dat zij totaal niet meewerkend zijn geweest en niet voor het kindje gekozen hebben maar voor zichzelf.
Kan er echt met m`n hoofd niet bij. Adoptie is vaak een lang en kostbaar proces, en een emotionele achtbaan. Dan heb je eindelijk je kindje en dan breng je het weg na 3 weken??? Vraag me steeds af wat er dan zo mis is gegaan. Vrees dat het meisje hier nog wel last van gaat houden. In zo`n korte tijd 2x naar een ander thuis en wie weet hoe lang het duurt voor ze een goed gezin treft?
Ik vind dit echt onvoorstelbaar. Een adoptiekindje is normaal gesproken een heel bewuste keus lijkt me (itt per ongeluk zwanger raken), er gaat een heel proces aan vooraf en je moet er een lange adem voor hebben (lang wachten). Dan is het dus EINDELIJK zover, kan je je grootste wens ophalen..en dan na drie weken denk je: nee, dit is het toch niet. Hoe kan dat???
Vrees dat dat een groot probleem zal zijn, hechting. De pleegouders hebben nu zelf bureau jeugdzorg ingeschakeld omdat ze problemen hebben. Ze is eerst afgestaan te vondeling gelegd, opgenomen in een tehuis/fosterhome, meegenomen uit haar veilige omgeving naar nederland (vreemde mensen, verstaat de taal niet, ander eten, andere geuren weg je veiligheid) en dan weer naar een ander gezin moeten.........
Wij zeiden hier tegen elkaar, hoe zijn die ooit de raadsgesprekken doorgekomen??? Je wordt werkelijk tot op het genante toe uitgevraagd, echt zo diep en zo intiem.........tot op de jeugd van je eigen ouders toe. En ze leggen je casussen voor: wat doe je als je thuis komt met je kindje en het gaat onder tafel zitten en komt daar niet meer van onder... Wat doe je als je kindje een ouder negeert, pijn doet? Enz enz enz Je moet daar antwoorden op geven. De Raad kan dan inschatten of je als adoptie ouders de draagkracht hebt om kinderen met een vol rugzakje te adopteren en je ze de begeleiding kan bieden die ze nodig hebben...
Poeh het raakt me echt diep! Vooral omdat wij in dezelfde maand en hetzelfde jaar in China zaten. Heb dat verhaal toen dichtbij gevolgd, en nooit meer het eind gehoord, dit doet me zoveel verdriet.
Zou zo'n kindje niet beter af zijn in een groot gezin...waar ze mee moet draaien en ziet dat er andere kindjes zijn waar de ouders van houden? Goh, ik zou dat meisje zo graag even willen knuffelen dan.. Als ik me bedenk dat mijn jongste 2 jaar is...zo klein en hulpeloos eigenlijk nog. Verdrietig word ik ervan
Ja joh, onze oudste was 2,5 jaar toen we hem haalden in China, als je ziet wat een klein ieniemieniemensje dat dan nog is....en dan hebben ze al zo n overvol rugzakje wat ze meeslepen... Onze oudste krijgt nu problemen met verlatingsangsten en paniekaanvallen als ik bv op de wc zit en niet nadrukkelijk verteld heb dat ik daar ben. Hij wordt vier in maart. Hij is nu pas goed aan het hechten. Wat voor dat meisje goed zou zijn weet ik even niet. Zij heeft tot nu toe alleen maar geleerd dat je je nooit moet hechten, mensen niet kan vertrouwen, en je overal alleen voor stata.. En vaak kunnen deze kinderen later nooit relaties aangaan omdat ze nooit hebben geleerd te hechten. Het is echt hartverscheurend. Zeker gezien het feit dat die ouders gewoonweg alle hulp van buitenaf weggehouden hebben... Bah...
Wat ontzettend zielig. Dt meisje heeft in China vast ook heel veel al meegemaakt in haar korte leventje. Ten eerste al dat ze is afgestaan door haar ouders. Dan wordt ze gewoon. Na 3 weken alweer gedumpt, want dat vind ik het. 3 weken is zo mort dan kan je echt nog niet roepen dat het meisje zich niet kan binden aan je. En zo wel dan doe je er toch alles aan om te zorgen dat er wel binding komt. Zo sneu dat meisje krijgt hiervan weer een knauw natuurlijk. Ik gun die adoptieouders geen kind meer. Zo ga je niet om met kinderen.:x
Zie net pas dat het in aug 2011 was. Vraag me echt af hoe het nu met het meisje is. Of ze een liefdevol gezin heeft gevonden.
Hechtingsproces met adoptiekinderen is een geen kwestie van weken, maar van jaren. En dat weet je als aspirant adoptie ouder. Zij gaf toendertijd het een en ander aan wat mij toen woest maakte...durf dat niet hier op te zetten..maar goed zij zette het ook op internet...althans een vriendin van haar zette het hele verhaal toen op internet.
Een nieuw kind zal er ook echt niet meer gaan komen, dit valt nooit goed te praten. Onbegrijpelijk dat ze hulp van buitenaf geweigerd hebben. Hebben ze het dan zo onderschat allemaal? Gedacht van, ach dat meisje is nog zo jong, dat vergeet zo haar achtergrond?? Ik kan er echt met mn verstand niet bij, ik weet uit eigen ervaring hoe groot een kinderwens kan zijn en dan is het eindelijk zo ver en dan geven ze zo snel op. Misschien wilden ze zó graag, dat ze de boel geïdealiseerd hebben en dan valt het in werkelijkheid zo tegen. Wie weet hadden ze een knalroze wolk verwacht en kan me zo voorstellen dat dat met adoptie, en zeker op latere leeftijd, niet meteen is.... Vraag eens aan ouders die 'normaal' zwanger geraakt zijn eens naar due roze wolk. die is er ook niet meteen, 1e periode is gewoon loeizwaar. ( heb ik me laten vertellen )
Vreselijk, we kennen wel niet het hele verhaal en gezien het feit dat pleegouders nu om hulp vragen. Ga ik er van uit dat dit kindje veel problemen heeft. Dat maakt echter nog niet goed wat die mensen gedaan hebben. Je weet dat je vanuit China een specialneed kindje krijgt. Je kan daarbij zelf aangeven wat je wel en niet aan denkt te kunnen. Uk soldaatje jij weet vast beter hoe dit precies gaat, maar heb me laten vertellen dat je aan kan geven in hoeverre je in de need denkt te kunnen voorzien. En dan binnen 3 weken..3 weken..niet eens hulp zoeken...nee pats boem uit huis. Wat Zara schrijft. Een kindje dat in je gezin geboren wordt is zeker ook lang niet bij iedereen een roze wolk. Denk aan kindjes met autisme, down of levensbedreigende ziekte. Daar moet je je als ouder dan ook op instellen. Meeste kindjes hebben trouwens een fase die terrible two heet en die is bij de meeste gezonde kindjes al een hele strijd. Je losmaken van je ouders en het zelluf willen doen. Is een ontwikkeling die elk kind door gaat. Juist in die fase is zo'n grote verandering niet iets wat in paar weken meteen goed is. Zoon hier moest na 3 weken vakantie minimaal een week weer wennen op het kdv. Laat staan als je bij mensen komt die vreemd zijn, vreemde taal spreken. Het niet duidelijk kunnen maken wat je wilt geeft alle kindjes op die leeftijd al de nodige frustraties. Arm, arm meisje, hoop zo dat dit haar niet voor haar leven zal tekenen, maar vrees dat dit al zoveel stuk gemaakt heeft.
Heb net het verhaal op het adoptie forum gevonden. Naar wat je daar leest is het maar beter dat kindje nu in een pleeggezin zit. Het kindje had adhv wat daar geschreven staat niet de grootste problemen.
Klopt dat je zelf de zwaarte van de special needs kan aangeven. Maar weet je, de special needs zelf zijn niet hetgene wat het zwaarst is. Dat is gewoon dat adoptie kindjes meestal onveilig gehecht zijn, of wel gehecht (fosterhome gaat dat wel ipv kindertehuis) en moeten dan echt rouwen om het verlies van hun vaste pleegouders/verzorgers. Die rouw gaat echt heel diep met intens verdriet. Onze zoon was 2,5 jaar en kreeg door de taalbarriere enorme woede aanvallen omdat we een groot communicatie probleem hadden in het begin. Hij kon niet vertellen wat er was (nog altijd niet maar dat ligt aan zijn special needs) en raakte helemaal gefrustreerd. We gingen ook in china niet mee met uitstapjes omdat ons zoontje dat niet trok. Bij thuiskomst werden we direct gebeld door de vergunninghouder om te vragen hoe het ging. En werd ons op het hart gedrukt dat als we ergens tegenaan lopen dat we hen bellen. Zij belden elke maand om te vragen hoe het ging, tot 4 keer dacht ik. Met de woorden, als er problemen zijn,hoelang ook na de adoptie, bel ons!!!! Of de adoptie nazorg.... Je weet als adoptie ouders waar je terecht kan. Basic Trust bijvoorbeeld. Die heb ik ingeschakeld puur om tekijken of we goed bezig zijn. Ik heb ook een bio zoontje mogen krijgen (binnen 1 jaar 2 wonders gekregen dus ) en heb wel een roze wolk. Maar die roze wolk heb ik ook bij onze adoptie zoontje. Kan me heel goed voorstellen dat het tegenvalt, dat het zwaar is, dat je tegen gedragingen oploopt die je niet kan plaatsen en niet mee om kan gaan......maar je weet de weg gewoon! Het is je bijna ingestampt in de jaren ervoor. Het ging in dit geval (en meestal zijn de sn hoe zwaar die ook zijn nooit een issue....dat doe je omdat je daar bewust voor gekozen hebt, het zijn juist de psygische problemen die je bezig houden) niet om de special needs. Maar als je 3 wkeen in ned bent, je bent ong 3 weken in china, dan ben je dus 6 weekjes samen......nou en dan dus al opgeven. Maar de manier waarop..niets tegen de vergunninghouder zeggen, achter hun rug om (terwijl zij de adoptie tot stand hebben gemaakt) dat kindje weg geven omdat ze geen hulp van buitenaf wilde....ongelooflijk. ALs je dan al opgeeft, wat in mijn gevoel totaal onmogelijk is, maar vooruit..het kan, dan via de officiele wegen, toch!? Oh en dat losmaken van de ouders, bij adoptie kindern is het juist de bedoeling dat ze gaan hechten, dat je ze als het ware onnatuurlijk eenkennig maakt. De eerste minimaal 3 maanden mag er niemand het kindje iets geven, niet op schoot, niet knuffelen, niet troosten, niet eten geven, geen aandacht geven, alleen de 2 ouders mogen dat. En evt de EIGEN broertjes/zusjes. Andere kindjes hou je ook van ze vandaan. Puur om die hechting op gang te krijgen. ALs die op gang is kan je die kring verder gaanuitbreiden. Nu pas na ruim anderhalf jaar heb ik het gevoel dat mijn zoontje zich echt aan ons heeft overgegeven. Zich hecht aan ons. Maar er hoeft maar iets kleins voor te vallen en we moeten helemaal opnieuw beginnen. Je weet dit van te voren. Kan altijd tegenvallen, maar 6 weken...