Als ik dit zo lees krijg ik echt een brok in mijn keel Wat zou ik dan zo graag het kindje willen opvangen en zorgen dat ze hier goed op kan groeien met heel veel liefde en geduld en vertrouwen! Vroeger wilde ik altijd al een kindje adopteren en dat is nog altijd zo gebleven. @Ukoldaatje: Mag ik vragen wat het je totaal gekost heeft om een kindje uit china te adopteren? En hoelang hebben jullie in de procedure gezeten voordat jullie een kindje kregen toegewezen?
Jongens, lees de berichtgeving ook even en wijs niet direct zo makkelijk naar die adoptieouders. Onderzoek wijst volgens de berichtgeving uit dat het vooral de adoptieorganisatie lijkt te zijn geweest die tekort is geschoten.
Welk berichtgeving?? Uit het onderzoeksrapport van jeugdzorg blijkt dat niet. nazorg hoort officieel niet tot adoptieprocedure. Daarnaast hebben ouders bewust niemand geinformeerd over de problemen. 3 dagen en 6 weken na thuiskomst hebben ze zelfs gerapporteerd dat het goed gaat, en hebben ze een rapportage opgesteld over het kind zonder te vermelden dat ze niet bij hen woont. ik noem dat zeer bewust liegen..
Eigen ervaring of uit een boekje? Ik kan me namelijk gewoon hechten hoor, net als vele andere adoptie kinderen. Ja natuurlijk is het voor ons moeilijk om relaties aan te gaan, want ja je weet nooit wanneer je weer "gedumpt" wordt. Maar dat betekend echt niet dat adoptie kinderen nooit relatie aan kunnen gaan. Het zal alleen niet zo zijn zoals 'normale' mensen. Ik zal me altijd afvragen of mijn vriend écht van me houdt. En zie mijn zoontje, bijv als mijn enige échte familie en de enig aan wie ik mij écht kan hechten. Maar dat betekend niet dat ik geen relatie aan kan gaan hoor. Of je moet het echt over adoptie kinderen hebben die echt van 0-5 jaar elke week of maand een ander tehuis/huis hebben gehad, dan snap ik het. Maar als je het hebt over een 'gewone' adoptie, dan is het echt onzin wat je schrijft hoor. Het spijt me, ik bedoel het niet persoonlijk, maar ik kan me altijd vreselijk boos maken over mensen (even in het algemeen) die het over adoptie hebben alsof ze er alles van weten... Terwijl ze zelf niet geadopteerd zijn. De enige die weten hoe het écht is en voelt zijn de adoptie kinderen zelf! Ik vat op het forum maar weinig dingen persoonlijk op, maar dit dus wel. Dus nogmaals sorry als mijn reactie fel over komt, maar ik móest hier even op reageren.
Pff s nachts wakker worden voor je kind hoort gewoon bij ouderschap en ze hebben jaren gehad om zich daar mentaal op voor te bereiden. Deze mensen hadden nooit mogen adopteren dat is duidelijk.
Wat adi zegt klopt, staat in het rapport. Gezien twee eerdere organisaties ze al hadden afgewezen, omdat ze niet dachten te kunnen bemiddelen voor lichte special need, had deze organisatie wellicht dieper in moeten gaan op wat de adoptieouders verstaan onder lichte special need en waarom ze opeens voor special focus kozen en wat ze daar van verwachten.
Ik heb op het adoptieprikbord de post gelezen van de vriendin. Ik denk zelf dat er hier iets vreselijk mis is gegaan.... Ik wil absoluut de ouders niet de hand boven het hoofd houden. Maar ik denk dat ze met de beste intenties deze adoptieprocedure zijn ingegaan. Misschien niet helemaal te vergelijken, maar als je een ernstige PND krijgt of een kraambedpsychose, kan je ook dingen doen waar je je later heel erg voor schaamt. Ik ga er vanuit dat er in het hoofd van de adoptiemoeder is vreselijk mis is gegaan nadat ze merkte dat ze afgewezen werd door het meisje. Ze zullen heus wel geweten hebben dat zulk soort gedrag aan de orde kon komen, maar het echt meemaken is natuurlijk een heel ander verhaal. Misschien hebben ze geen hulp durven vragen vanwege het taboe. Niet dat ik het daarmee goed praat hoor, ik probeer ze in ieder geval niet gelijk te veroordelen. Dat neemt niet weg dat het voor het kindje vreselijk is......
Volgens mij bedoeld ze kinderen zoals dit meisje. Afgestaan geadopteerd weer afgestaan en dan van pleeggezin naar pleeggezin.
oh ik was zo woedend toen ik het las. moest meteen ook aan jou ukoldaatje denken. Vrienden van ons hebben een paar jaar geleden een meisje uit china geadopteerd en na een tijdje verliep de hechting met de moeder niet goed. Ze hebben direct hulp ingeschakeld en het ging al snel beter. Arm meiske. Weg uit je land bij vreemde mensen in een vreemde taal en 3 weken later wordt je weer elders gedumpt...
Wij hebben een uitgebreide kennissenkring, waarvan sommige kinderen de puberteit of ouder inmiddels al bereikt hebben. Maar ik kan niet of nooit zeggen hoe mensen die geadopteerd zijn zich voelen. Omdat ik niet geadopteerd ben. Dat klopt. Ik kan niet inschatten hoe mijn zoontje zich over 10 jaar of 20 jaar voelt. Ik zie wel wat er op dit moment aan het gebeuren is. Waarvoor ik ook bezig ben met Basic Trust. Kan alleen zeggen wat er bij ons in huis gebeurt, en wat er bij onze vrienden thuis gebeurd. Dat maken we van dichtbij mee. Maar voelen kan ik het niet inderdaad. Kan het alleen horen van de kinderen pubers en jongvolwassenen in mijn vriendenkring. En de kdineren die nu uit CHina komen, praat ik over, zijn al ouder..24+ maanden, die hebben al heel wat meegemaakt. Wil hier het verhaal van mijn zoontje in het tehuis niet neerzetten, maar das niet misselijk. Hij was 2,5 toen we hem haalden, met een paar heftige SN (special needs). Hij heeft heel veel meegemaakt en dat krijgen we nu na bijna 2 jaar terug. Nu gaat hij angsten ontwikkelen...nu kan ik niet eens een kopje koffie in de keuken halen zonder nadrukkelijk te vertellen wat ik ga doen, en als ik neit om bevestiging vraag dat hij me gehoord heeft, en hij is me uit hetoog, is het vette paniek. Daarbij zie ik nu het verschil. Ik heb een bio zoontje mogen krijgen na de adoptie. Waar ik zie dat de jongste gewoon hartstikke gehecht is aan me, die vertrouwt voor de volle 100 % op me...daarvoor moet ik hard werken bij deo udste. Toen ik hem op ging halen bij de psz voor het eerst, zag ik de kinderen keihard naar hun mamas rennen toen ze opgehaald werden, en ik zag hem hetzelfde doen, maar niet met het gevoel erbij...kan het niet beschrijven, hij immiteerde dat gedrag, maar dit kwam niet vanuit zijn gevoel. Zulke dingen laten me zien wat een verschil er dus is... Nogmaals ik kan niet voelen wat jij voelt, ik kan alleen zien wat er met ons zoontje gebeurd nu, en bij onze vrienden.
Nee dit klopt ook niet. WIj hadden dezelfde vergunnignhouder. Deze hebben geen enkele plicht tot nazorg, wat wel fijn zou zijn natuurlijk. ZIj bellen wel degelijk met je om te vragen hoe het gaat. Je bent een paar dagen thuis en dan eerste belletje. Ze vragen specifiek naar hoe jouw gevoel is, hoe dat gevoel van je partner is, hoe het kindje het doet, of het uitzonderlijk gedrag vertoond enz enz. Ze benadrukken dan ook dat als je twijfelt, vragen hebt, het neit meer aankan, dat je ze belt. Dan gaan ze je begeleiden of doorverwijzen. Als je dus niets zegt en net doet alsof het goed gaat, zal er geen actie worden ondernomen door hen. Het zou op zich wel een goede zaak zijn als je na thuiskomst verplichte huisbezoeken zou krijgen. Paar keer per jaar. Dat is er niet. Nou is een adoptie regelen en organiseren zo ingewikkeld en intensief dat ik er van uit ga als je dat kan regelen, dat je ook de weg kan vinden naar hulp als je die nodig hebt. Zoals je in dit rapport kan lezen hebben alle partijen vooraf goed gehandeld. Alleen is het na thuis komst mis gegaan. Die moeder is volledig ingestort. Wat hiervan ook de reden moge zijn, het is heel erg, maar ze kozen er zelf voor om de instanties er buiten te houden omdat ze bang waren dat er met het kindje heen en weer gerommelt zou gaan worden (staat in dat rapport ik zeg geen nieuwe dingen voordat mensne daar over vallen). Die familie, de man, hadden gewoon st kind en toekomst moeten bellen en de situatie uitleggen. Ze hebben dus ook niet gezegd na het telefoontje na thuiskomst dat het kindje al niet meer bij hen in huis was......aan kind en toekomst, de vergunninghouder. Dus ik zou niet kind en toekomst de shculd willen geven, en ook niet de adoptie nazorg, want die willen juist wel intensievere nazorg gaan bieden, alleen daar krijgen ze geen geld voor. Het is weer een geld kwestie.
Ja precies. Maar in geval van onze vrienden, met wie we ook in china zaten, was hun kindje vondeling-kindertehuis-pleeggezin-kindertehuis-adoptie....en dat gebeurd dus veel... Veel kinderen worden ook nog vanuit het tehuis eerst naar een pleeggezin gebracht een paar maanden voordat de adoptie plaatsvind, zodat de overgang naar een 'normaal'gezin soepeler verloopt, maar ik denk dat dit niet goed is voor de kinderen, dat gesol. Kinderen die alleen bij een pleeggezin hebben gezeten en dus wel hebben kunnen hechten, zullen gaan rouwen. Zij hebben degene aan wie ze gehecht waren achter moeten laten, degene die hun een thuis en liefde bood, dat is vreselijk voro die kinderen. Zij zullen alleen zich later (meestal) beter kunnen hechten dan kinderen die dat niet hebben gehad. Ons zoontje was vondeling en is naar een tehuis gegaan. Hij zat op een grote groep kinderen met maar 1 verzorgster. Als hij aan haar had willen hechten had dat niet gelukt omdat daar gewoon weg geen tijd voor was. Huilen, huil maar er komt niemand. Ons zoontje heeft moeten leren huilen.....deed ie niet....hij had geleerd dat er toch niemand kwam. Al snap ik haar reactie ook goed hoor. Alleen de mensen die geadopteerd zijn zullen werkelijk weten hoe het voelt.
Ze hebben zelfs de follow up rapportage geschreven.. Dat is een flink verslag van een paar 4-tjes van allemaal vragen die china heeft die je moet beantwoorden: (ongeveer deze uit mijn hoofd) * hoe reageerde kind op vader/moeder/brusjes * hoe was jouw gevoel naar hetkind * wat is het gevoel van je kind naar jullie in jullie ogen * heb je een koosnaampje voor je kind * is het kind al gescreend in het ziekenhuis * hoe is het thuiskomen verlopen * wat is het behandelplan in het ziekenhuis en dat gaat dan nog wel een hele poos door... Je moet ook fotos bijleveren, dus hoe ze dat gedaan hebben? Dit verslag stuurt de verguninghouder vertaald naar CHina. En dat gaat dan weer naar het tehuis waar het kindje vandaan komt. Ik kan me wel indenken dat iemand totaal instort, finaal van de kaart is, want er gebeurt nogal niet wat...en deze mensen zijn met een goed hart erin gestapt dat geloof ik ook direct! Je doet dit niet zo 1 2 3... Vind het voor de mevrouw in kwestie ook heel erg dat ze deze gevoelens ontwikkelde... Maar mijn hart bloedt voor het meisje en ik begrijp haar man of familie niet..
erg pijnlijk zeg om dat artikel te lezen. al is het lastig om daarover volluit de oordelen vind ik... je weet immers nooit helemaal goed de beweegredenen. Ik hoop van harte dat dit meisje in een liefdevolle omgeving wordt opgevoed.
Wat ik er uit op maak is dat ze bij dat pleeggezin goed op haar plaats is. Gelukkig. Overigens, wat ik vertel hier allemaal (ben bewust een dagje niet hier wezen kijken, raakt me erg..) gaat over adoptie uit China en de vergunninghouder Kind en Toekomst. En de toevalligheid wil dat dat allemaal overeenkomt met ons, en ook nog het jaar, en de maand dat we in china zaten.....en ook een special focus kindje net als ons zoontje..
Dat begrijp ik allemaal, maar het raakt mij ook gewoon als dat soort dingen gezegd worden. Net zoals iemand in de MMM ook wel eens kwetsende dingen leest, heb ik dat nu. Daar zal ik het maar mee vergelijken want een betere vergelijking weet ik nu even niet. Dat is voor anderen namelijk ook niet te begrijpen en dit ook niet. Daarom zei ik al, ik reageer nooit ergens op omdat het me persoonlijk raakt, maar nu dus wel Ik had ook al in de post gezet dat je misschien helemaal niet bedoelde hoe ik het opvatte, maar meer met kinderen die heen en weer gesleept zijn. Maar dat heeft niemand gelezen denk ik. Ik heb je pb gehad en gereageerd hoor