Tien jaar gepest. Ze hebben me uiteindelijk toch niet kunnen breken want ik blijf een levensgenieter maar ik ben enorm argwanig van andere mensen en kan nog steeds best koel en afstandelijk overkomen. Hoe ik reageer op tegenslagen, ik kan dat nooit van te voren zeggen. Soms reageer ik echt extreem en andere keren ben ik de rust zelve en ga ik meteen oplossingen bedenken. Dit is niet leuk voor mijn man en maakt mij heel verdrietig. Een positieve gebeurtenis die mij heeft verandert was natuurlijk de geboorte van onze zoon, ik voel me veel zelfverzekerder omdat ik weet dat er een klein ventje is die me nodig heeft en op me steunt. Ik put daar echt kracht uit.
Sta er inderdaad ook wel van te kijken. Hier ook genoeg meegemaakt, wat me tot de vrouw heeft gevormd die ik nu ben. Maar alleen degene die dicht bij me staan hoeven te weten hoe en wat.
Zeker weten het begin van mijn zwangerschap. De keuze tussen het houden of niet houden van het kindje. Hierdoor ben ik gaan inzien hoe makkelijk ik te beinvloeden ben en hoe dat bij mij is gedaan. Dat laat ik geen tweede keer gebeuren. Het heeft me echt verandert. Ik kom voor mezelf op en ik weet wat ik zelf wil.
mijn miskraam en het overlijden van mijn oma/een van mijn beste vrienden. Heb er nog elke dag verdriet van
Veel gebeurtenissen, zowel nare als leuke: - Scheiding ouders op 4-jarige leeftijd met alle tragedie die daarop volgde. - Zieke broer, al zolang als ik me kan herinneren tot zelfs nu toe - Aanranding werkgever toen ik 15 jaar was. - Mijn ex die mij heeft geprobeerd te vermoorden - Ontmoeting met mijn man - Geboorte van ons zoontje Dat zijn de gebeurtenissen die de grootste impact op me hebben gehad, denk ik.
Dat komt denk ik omdat je hier behoorlijk anoniem zit. Mijn antwoord bijv is iets dat mensen in mijn omgeving niet van mij weten, ook mijn man niet, maar dat ik het hier neerzet is puur omdat ik weet dat iemand die het hier leest toch niet weet dat ik het ben Tegelijkertijd is het voor mij wel goed om het op te schrijven en me na deze vraag even bewust te zijn hoe goed ik nu bezig ben, dat ik er nog steeds ben en me lekker in mijn vel voel zitten en mezelf hierom een schouderklopje te geven. dat voelt gewoon goed, snap je?
De plotselinge ademstops van mijn dochter, waarvan ze niet weten waar het vandaan komt. Ik leef nu met een hele grote angst en n geheugen is niets meer. Sommige geluiden laten mn hart even stilstaan... Hoop dat dit met de tijd weer goed komt, want het leven met zo'n grote angst is heel vermoeiend.
T is geen verplichting om te reageren. Wil je t niet vertellen, dan reageer je niet. Wil je t delen, reageer je wel. Niet zo moeilijk lijkt me.....
Mama worden voor de eerste keer. Ik ben toen echt veranderd van onzeker meisje van 21 naar een zelfverzekerde vrouw die moeder was geworden van een kanjer van een dochter! (inmiddels is ze al 6 jaar) De zware zwangerschap van mijn zoontje* en de geboorte en overlijden van hem. Dat was het ergste en het zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt. Ben er nog steeds niet goed overheen en nu ik weer zwanger ben komen de angsten weer naar boven. Dus dat zelfverzekerde is wel weer wat weg. Het opnieuw moeder worden van een kanjer van een dochtertje! Kreeg weer vertrouwen in het leven en het lot en mijzelf. Inmiddels is zij al 2,5 jaar Toen mijn vriend in mijn leven kwam. Hij heeft samen met de kinderen mijn leven zo mooi gemaakt. Hij is de eerste man bij wie ik me 100% veilig en geborgen voel.
Op mijn 15e mishandeld worden door zowel mijn vriend als zijn moeder (geestelijk, lichamelijk en sexueel). Het vertrouwen wat ik eventueel nog had in vreemden (wat al op andere manieren waarover ik niet wil uitwijden geweld aan gedaan was) was nagenoeg weg. Verhuizen met mijn ex vanuit Eindhoven naar de Randstad. Ik was elke week wel 3x bij mijn moeder (enige die ik door en door vertrouwde) en dat kon niet meer. Ex die alles op alles zette om mij afhankelijk te houden (iets waar ik net een beetje vanaf gekomen was toen ik bij de vorige weg was gegaan met veel pijn en moeite) Geboorte van mijn eerste die nogal moeilijk verliep en hoe ik daarna door dokters en dergelijke behandelt werd (ik was 24 maar ze behandelden mij als een kind dat een kind kreeg) Ik heb 4 jaar moeten moeilijk doen tot er eindelijk iemand achter me stond (juf van de kleuterschool) en er eindelijk naar mijn oudste gekeken werd omdat er iets niet klopte. Hij was nog geen 12 maanden oud toen hij tot 21 telde, alle kleuren, letters en cijfers kende en puzzels neer legde voor kinderen van 36 maanden. Maar met andere dingen liep hij juist erg achter. Zou hij wel over heen groeien werd telkens gezegd. Tot dus de kleuterjuf me bij stond en toen kon hij ineens wel getest! PDD-nos en sinds op allemaal speciale scholen geweest. Wederom flinke deuk in het vertrouwen van mensen EN specialisten voor zover ik die al vertrouwde. Scheiding net na de diagnose van mijn zoon. En zelfmoord van mijn ex. En mijn schoonmoeder die vond dat ik hem vermoord had. En daarna de sociale dienst die allerlei fouten maakte die dan mij aan rekende en elke maand wel weer ergens een brief over stuurde dat ik gekort zou worden in mijn uitkering. Dit heeft me uiteindelijk over het randje gekieperd en ik ben zelf zwaar depressief geweest.
Mijn scheiding van mijn ex... Ben nu alleenstaande moeder en naar zijn zoon kijkt hij niet om, doe alles alleen dus. Maar ben niet bij de pakken neer gaan zitten maar keihard gaan vechten en nu 4,5 jaar later ben ik een sterke onafhankelijke vrouw geworden die haar de les niet meer laat lezen. Mensen die mij nu kennen zeggen ook dat ik altijd wel mijn woordje klaar heb, niet met me laat sollen en bovenal scherpe opmerkingen heb met humor. Nu heb ik weer een nieuwe relatie en zit ik helemaal weer goed in mijn vel. Als mijn ex ooit nog eens besluit naar zijn zoon om te gaan kijken, treft hij een hele andere mij dus... Maar wel veel gelukkiger dan toen
Het hele ziekteproces toen mijn vader kanker had en na 8 maanden eraan overleed dmv euthanasie. Heb sindsdien een heel andere kijk op het leven en was in een klap volwassen. Ook het moeder worden heeft mij, positief, veranderd.
Er zijn veel momenten geweest.. Mijn auto ongeluk in 2004, mijn epilepsie in mijn kinderjaren en puberteit, de moeizame band met mijn moeder, en de laatste verandering en ook 1 vd grootste is het mama worden..
Er zijn meerdere dingen eigenlijk. Maar voordat ik zwanger werd heb ik met mijn partner een hele moeilijk periode gehad, een zus die hem wilde afpakken waardoor uiteindelijk de bom tussen ons barsten een moeder die achter me zus stond dus ik naar mijn vriend ben gegaan , Hij heeft geen eigen huis en woonde we met 11 man in een klein appartementje bij familie van hem, daar uiteindelijk door spanningen ook de bom gebarstn toen een paar dagen op straat geleefd, in die tijd overleed ook nog is mijn Opa de man die veel voor me betekent, toen zijn wij bij mijn omaatje gaan wonen , veel familie verloren door de omstandigheden mensen die niet achter ons stonden gelukkig toen wel weer contact gekregen met mijn moeder , Daar wonen wij nu met zijn tweetjes en het gaat super. Maar ondans de omstandigheden heb ik altijd geweten hoe verliefd ik op mijn mannetje ben.! En waar ik vooral in veranderd ben is dat ik voor mezelf kies. Ben je het er niet mee eens dan ga je toch weg ik heb weinig mensen nodig alleen mensen die echt met me zijn, Ben ontzettend sterk geworden , terwijl ik vroeger een bang muisje was die gepest werd geslagen bedrogen en heel deppressief was. maar nu ben ik een sterke vrouw met een eigen mening , vaak heb ik het idee dat ik alles aankan en dat voelt goed. Liefs