Hallo even kort mijn verhaal. Mijn zoontje is geboren in aug 2009 gewicht 2,6 kilo en 48 cm lang heeft een lastige start gehad ivm stuitbevalling. Paar dagen sondevoeding gehad en onder een lamp gelegen omdat hij gewoon wat achter bleef en geel zag. Heeft de eerste jaar erg veel gespuugd. Na een jaar kwam de cb erachter dat hij een ruisje had. Dus huisarts en daarna kinderarts ziekenhuis. Ook die vonden allemaal hetzelfde dus naar cardioloog en die vond inderdaad VSD een gaatje in zijn hart. Gelukkig was deze niet groot. Na 2 jaar vonden we zijn kiezen die al doorwaren gekomen er erg slecht uit zien en dus tandarts. Doorgestuurd naar kliniek en dan hoor je dat zijn kiezen er uit moeten zeker 2 waarschijnlijk 4. pff nu dat weer. Daarbij gaat zijn spraak ineens achteruit hij slist en hij spreekt alles steeds slechter uit dus weer huisarts geweest op aanraden van cb dus waarschijnlijk amandelen eruit omdat die heel groot zijn. En heeft alweer 4 x een ogentest gehad waarbij hij bijna niks goed gedaan heeft. Dus nog 1 x dan en dan mag hij ook nog naar een oogarts. Herkennen jullie de vele problemen die ik met mijn zoon heb? Ik vind het namelijk erg veel allemaal!!!!! Hoe zien jullie dat?
Het is idd aardig wat dat je op je bordje krijgt.. Maar ja.. je kan er niet zo veel mee doen denk ik. Ik denk dat het belangrijkst moet zijn. Hoe voelt hij zich? Is hij verder wel een blij en vrolijk manneke? Probeer er anders het een beetje luchtig te benaderen voor hem. En er iedere keer weer iets leuks van te maken. het is niet anders. voor jou niet en voor hem ook niet.. Sterkte iig ik snap dat je je zorgen maakt..
Ik sluit me aan bij joycje. Het gaat er niet om of wij vinden dat het veel is, het gaat erom wat jij er van vindt. En jij vindt het veel en voelt het als zwaar. Maar tegelijkertijd is het idd niet anders, en kun je misschien de boel wat anders benaderen. Dus niet meer denken 'pfff daar gaan we weer' maar het gewoon nemen zoals het komt. Het zijn allemaal overkoombare problemen, en als je je zoontje te veel gaat belasten met gedachten dat het allemaal heel erg is, gaat hij het ook heel erg vinden. En ik denk niet dat hij daarbij gebaat is. Ik moet met mijn kinderen nog steeds veel naar het ziekenhuis, schisisteam, CB, eczeempoli's, orthopeden etc. Daarnaast loop ik zelf bij 5 gyns vanwege mijn zwangerschap en de risisco's die daarbij horen. Ik probeer het altijd zo leuk mogelijk te maken voor de kinderen en die hebben dus ook helemaal geen hekel aan de dokter, en beschouwen het niet als een verzwaring van hun leven. Dan is het voor mij een relatief kleine moeite om er overheen te stappen om zo hun leven wat makkelijker te maken. Dat gezegd mag je er gerust van balen en heel erg klagen, doe ik ook regelmatig, maar alleen tegen man en vriendinnen en op het forum
Tsja, idd niet leuk allemaal.... Maar probeer het een beetje te relativeren. Soms makkelijker gezegd dan gedaan, dat begrijp ik best. Maar ik denk dat iedere ouder wel een lijstje kan maken met alle ziektes/problemen waar ze de 1e jaren mee te kampen hadden. De een misschien wat meer als de ander Met onze dochter hadden wij nooit wat, maar onze zoon (bijna 2) lijkt wel een abbo op dokter / ziekenhuis te hebben Hij heeft gelukkig nooit iets heel ernstigs gehad, maar wel steeds weer iets anders.... Daarnaast is het een echt jongetje, wild en een enorme brokkenpiloot Dus eens met Juul, probeer het te nemen zoals het is en denk dan maar "het kan altijd erger...."
Ik vind het heel naar voor jou, en voor je zoontje. Je wilt het liefst geen gedoe en geen gezondheidsproblemen! Maak je je zorgen dat hij nog meer kwalen/dingetjes heeft/krijgt? Heb je verdriet, of schuldgevoel ergens om? Het lijkt me belangrijk dat jij wel een plek hebt waar je dat kunt uiten, zodat je tegenover je zoontje gewoon positief kunt doen hierover. Het hoeft allemaal niet te betekenen dat hij niet gewoon vrolijk en gelukkig opgroeit tenslotte! Sterkte meid!
heb het niet zelf, maar wel een neefje. Wat dat ventje allemaal al gehad heeft. mama kreeg bloedingen in de zwangerschap (5 maand plat gelegen), toen werd hij geboren en bleek geen anusje te hebben. 3 dagen oud en al operatie in een universitair ziekenhuis; daarna veel darmproblemen: hij mag geen bananen, appelsienen en alles wat opstopt of prikkelt. Bleek ook koemelkallergie te hebben daarna. Nu is hij een kleuter maar zit een klasje lager omdat hij geen grove motoriek heeft, blijkt nu ook een lui oogje te hebben, en een concentratiestoornis. Verder aerosolt hij al sinds hij een baby is. Verschrikkelijk, elke keer we hem zien heeft hij er iets bij. Maar verder is hij heel spontaan en open; hij is ook niet anders gewent en hij neemt de dag zoals hij komt. Zijn ouders ook trouwens, de mama zegt steeds "we kunnen hem niet dwingen om dit of dat te kunnen, dus doen we het op zijn tempo"
Wat vervelend voor jou en je zoontje! Ik weet dat het lastig is als je steeds maar weer naar doktoren ed moet. Maar probeer er idd voor je zoontje en voor jou zelf ook elke keer een leuk uitje van te maken. Kinderen pikken emoties snel en haarfijn op. Mijn dochter is 3 maanden te vroeg gekomen. Ze is autistisch en heeft nog restschade aan haar longen en nieren. Ze eet niet/nauwelijks en is nog niet zindelijk. Ook zijn haar ogen beschadigd, hierdoor een bril. Zij heeft een kinderarts, neonatoloog, neforloog, dietiste, oogarts, psycholoog, ambulant begeleider, floorplaytherapie, ergotherapie, fysiotherapie en logopedie.. Soms vind ik het ook wel wat veel. Ik heb nooit een dag "vrij" in de week. Werk er ook nog naast. Maar ik heb geaccepteerd dat dat nu eenmaal zo is. Heeft we; even geduurd hoor. Ik dacht ook steeds getver nu dit ook weer erbij. Maarja het is niet anders. Succes!
Het is allemaal erg veel voor een ouder, ik sluit me verder aan bij vorige reacties. Acceptatie en relativering zijn sleutelwoorden. Die hebben ons overeind gehouden, met 3 extreem prematuren. Ik ben elke dag dankbaar dat ze geen ernstige chronische aandoeningen hebben (en anders was dat maar zo). En natuurlijk is het niet om gevoelens te bagataliseren. Is het een idee om met iemand te praten over je gevoelens?
Helemaal eens met de vorige reacties. Het beste ervan maken. Sinds wij kinderen hebben, lijkt het ook wel alsof we een abbo op het ZKH, KA, KNO, HA en alternatieve artsen hebben. Iedere maand zitten we wel ergens. Ja, heb er ook een paar keer flink doorheen gezeten en laat er soms nog wel een traantje om: Waarom kan het niet "normaal" gaan bij ons? Als ik dan zondag kijk naar "kleine kinderen grote zorgen", dan laat ik een traan van geluk dat ons zoontje boven voor de zoveelste keer ligt te huilen omdat hij niet kan slapen. Ik naar boven ga, mijn zoontje uit bed haal, lekker beneden op de bank installeer en verder kijk naar het programma, waar mensen verdriet hebben omdat hun kindje net is overleden. Wat prijs ik mezelf dan gelukkig dat ik mijn zoontje heerlijk huilend in mijn armen heb, mezelf klaar maak op weer een onderbroken nacht en alles klaar staat om weer naar het ZKH te gaan.
Hoi Dames, dank jullie voor jullie reakties! Oh ik ben er niet heel erg verdrietig van maar ken eigenlijk niemand die zo loopt te prutsen met de gezondheid van hun kind. Daarom vroeg ik me af hoe normaal dit is! Maar blijkbaar zijn er genoeg kinderen die zoveel extra zorg nodig hebben en we pakken elk bezoekje met positiviteit op. De afgelopen maanden hakt er wel flink in omdat met deze zwangerschap ook alles maar niet klopte waardoor ik ook voor mijzelf en mijn zoontje continu van gyn in ene ziekenhuis naar andere en weer naar ha naar tandheelkundig kliniek en cardioloog enz enz. Dus dank jullie ik ben erg geholpen met deze berichten en we gaan gewoon door met bezoekjes overal aan te brengen werken verzorgen en zwangeren haha. Dus met het drukke bestaan van mama zijn. Knufels voor iedereen die ook zo druk bestaan heeft met kids!!
ik weet wat je bedoelt hoor, zo weinig herkenning in je omgeving. In onze vriendenkring wemelt het gelukkig van gezonde blakende 9-ponders. en hoewel mensen wisten wat wij allemaal meegemaakt hebben, kregen ze pas echt besef toen ze 'kleine babys, grote zorgen' hadden gezien.
Mijn zoontje heeft ook veel meegemaakt bijna elke week wel een afspraak bij het ziekenhuis of audiologischcentrum voor hem maar ik moet zeggen dat ik er zelf niet zo mee zit. Heb het wel even gedaan hoor een zoon met oa long hart en gehoorproblemen zat er toen ook een dag doorheen maar ik wil niet aan de kinderen laten blijken dat ik ermee zit omdat hun niet hoeven te weten wat er is en omdat hun zig geen zorgen hoeven te maken.
met onze dochter hebben we ook veel gehad, het begon al in de zwangerschap dat ik werd opgenomen en om de dag voor controles moest. in het 1e half jaar is ze 4x opgenomen geweest voor verschillende dingen (en dan heb ik het nog niet eens over alle afspraken bij huisarts, ka enz) en toen het eindelijk "normaal" leek te gaan bleek haar heup uit de kom! ik moet zeggen dat er nu wel rust is gekomen (ff afkloppen) in de zwangerschap van mijn zoon ging alles volgens het boekje waar ik erg blij mee was! de bevalling diende zich ook spontaan aan en hij was helemaal gezond! de volgende dag konden we naar huis en heerlijk genieten. de gehoortest mislukte en toen kreeg ik het gevoel van ja hoor gaan we weer. hij blijkt niet goed te horen, maar dat is ook het enigste en is te verhelpen. bij mijn dochter dacht ik, nu hebben we alles tegelijk, straks is daar even rust in.