Driftbui dreumes?

Aaah, het hoofdbonken... en dan het liefst tegen datgene wat het hardst/naarste geluid maakt vloer, deur, bedrand, commode...
Hier die fase ook gehad, was pure frustratie omdat hij iets nog niet kon..

Het enige wat hier hielp: compleet, maar dan ook compleet negeren. Wat vrij lastig was, want als we eegens waren, of als er mensen bij ons waren, schrokken ze natuurlijk, waardoor het dus al meteen niet meer genegeerd werd, en wilden ze meteen ingrijpen. Konden we weer opnieuw beginnen..

 

Een dreumes kan flinke driftbuien hebben. Dit is een fase. En inderdaad het beste wat je kunt doen is het compleet negeren.

 

Wij hebben het ook genegeerd en het heeft zo'n 2 weken geduurd. Nu doet hij het niet meer.
Nog wel de driftbuien maar gelukkig zonder hoofdbonken!

 

Ja herkenbaar mijn zoontje van 11 maanden doet het ook. Op de grond, tegen keukenkastjes, alles wat hard is bonkt tie tegen aan. Pure frustratie volgens mij, bij hem dan. Ik negeer het en doe net of ik het niet zie

 

Hier heeft dochter door dat ze zichzelf woest achterover kan gooien als het haar niet naar de zin in. Doet zichzelf zeer om vervolgens in tranen te barsten.
Het heeft een week geduurd en lijkt nu weer minder te worden.
Als ze voelt dat haar hoofd achter ergens tegen aan stoot gaat ze ook bonken maar gelukkig niet zo erg.
Denk ook dat je het beste kunt negeren.
Maar soms snap je toch niet waarom die kleintjes zichzelf zo zeer doen

 

Hekenbaar. En het is bij ons vrijwel helemaal vergegaan. Het begon ook in de periode die jij beschrijft en was -volgens mij- pure frustratie. Hij wilde meer dan hij kon.
Ik had het idee dat hij trouwens zelf ook niet goed raad wist met al die 'grote emoties' in dat kleine lijfje. Na zo'n driftbui was hij namelijk vaak erg verdrietig en had dan wel veel behoefte aan een troostende knuffel. Tijdens zo'n bui niet hoor, dan moest je hem echt niet aanraken.

Bij mijn zoon was het ook vrij heftig, meerdere keren per dag en hij bonkte hard met zijn hoofd op onze tegelvloer. En werd dan nòg bozer omdat dat natuurlijk pijn deed. (Ik ben wel eens bang geweest dat hij er een plat voorhoofdje aan zou overhouden. Gelukkig is deze fase inminddels voorbij en hebben we nog steeds een puntgaaf kind.) Als we er trouwens een kussentje o.i.d. onder legden werd hij helemaal woest. Dan was ie al kwaad en mocht ie van zijn ouders ook nog eens niet met z'n eigen hoofd op de vloer bonken.

Ik koos er voor om hem te negeren, maar wel in de buurt te blijven voor een stukje veiligheid. (ook zijn gevoel van veiligheid) Dus meestal ging ik een half metertje bij hem vandaan op de grond zitten, met m'n rug half naar hem toe. Dan was het het snelste voorbij en kwam hij vanzelf wel naar me toe om zich te laten troosten.

Nu zijn we ongeveer 1,5 jaar verder. Als hij zich niet lekker voelt of moe is, krijgt hij soms nog wel een paar dagen achter elkaar een driftbui. Maar meestal gaan er dagen of zelfs weken voorbij zonder toestanden. Als hij zo driftig is, doet hij zichzelf niet meer pijn. En ik heb nu het idee dat hij het meer gebruikt om zijn zin te krijgen en het niet alleen maa onmacht is. Inmiddels negeer ik hem compleet in zo'n bui en ga gewoon op de bank een boekje lezen of tv kijken ofzo. Dan is het meestal na een paar minuten wel voorbij.

Succes ermee in ieder geval. Ik weet nog dat ik het erg naar vond. Hij leek wel bezeten, zo'n ander kind! Terugkijkend denk ik dat het er gewoon bijhoort en ik weet nu dus dat het vanzelf minder wordt. Ik vertrouw er op dat het helemaal verdwijnt, op den duur.

 

Negeren dus? Want ik zit ook met mijn handen in het haar wanneer mijn zoon van 20 maanden een driftbui heeft. Hoofdbonken en vooral zichzelf slaan. Wanneer ik zeg.. ( op rustige toon) nee..**** dat mag niet, ...blabla...gelijk hoofdslaan. In het begin aaide ik hem en lieve woordjes maar nu begint hij ook keihard NEE te roepen. Heel dwars. En gelijk weer tegen het hoofdje slaan.

 

Hier ook driftbuien, maar stuk beheerser dan.. gaat zitten en dan liggen op de grond enba klein minuutje komt hij naar me toe gelopen oor een knuffel. ik negeer het ook tenzij het te lang duurt!

 

Fijn om te lezen dat het heeft geholpen!

En nu wachten op de volgende fase

 

Hier ook niet meer. Wel af en toe nog driftig als hij iets niet mag, maar niet meer op de grond liggen en boos worden!

 

Toevallig had ik het hier vandaag nog over met een collega!!!
Mijn dreumes heeft dus ook driftbuien, ook zomaar aan komen waaien.

Hij gooit niet met zichzelf, maar met spullen als hij iets niet mag. Vervolgens gaat hij keihard lopen krijsen... Zondag trok hij uit woede, denk ik, het gordijn bijna naar beneden en vervolgens probeerde hij mij te slaan.

Leuk!!!! Not.,...
Is hier negeren ook de beste methode? of is dit weer een andere vorm van aanpakken?
Aangezien negeren schijnt te helpen...

 

Inderdaad is negeren hier het toverwoord.
Onze vent doet het ook compleet met gooien slaan schoppen en momenteel heeft hij het bijten ook uitgevonden.
Ik negeer m dan totaal. Vaak zet ik hem even weg van alles en laat m dan even flink uitrazen. Het kost hem soms wel 5 a 7 minuten om weer tot zichzelf te komen. En dan wordt het een snikje waaroo hij graag even een knuffel wil.
Dus dan troost ik hem altijd even door samen even te knuffelen op de bank en kort daarna wil hij weer spelen.

Het is lastig maar het hoort er wel bij.
Soms vind ik het wel vervelend dat iedereen maar zegt wat een makkelijk kereltje hebben jullie ook..!! En dat ik niet mag klagrn dat hij enorme woede uitbarstingen kan hebben omdat dat toch overdreven is aangezien hij het bijna alleen maar thuis doet en dus eigenlijk niemand me geloofd. Laatst was oma er bij toen hij een woedeaanval kreeg. Ze schrok er van en zei oh mij god wat kan hij boos zijn. Waarop ze hem probeerde op te tillen en hij haar beet in haar arm. Tja ik zei toch dat je hem moest latn als hij zo boos is...

 

hier wil ze ook wel is in een driftbui met haar hoofd tegen de plavuizen!!

Ik was dit ook totaal niet gewend met de eerste, maar zij is een stuk pittiger!

maar negeren dan maar