Voor mij was de bevalling een hel, al keek ik er enorm naar uit. Omgetwijfeld dat andere een nognzwaardere bevalling hebben gehad, maar voor mij was dit heel heftig. Het begon dat otis in het vruchtwater had gepoept en alles dus versneld moet gaan.. Alleen maar rug weeën die geen ontsluiting vormde leide er toe dat ik na 6 uur heftige weeën met kunstmatige weeën opwekkers ( om de minuut een wee ) maar anderhalve centimeter ontsluiting had. Toen werd de oxytocine nog even wat hoger gezet en nog 6 uur later zat ik op3,5 centimeter.. Toen trok ik het niet meer en na een dosis remyfentanil wat niet werkte hadden we er ren ruggenprik tegen aan gegooid.. Ze hadden al meerdere malen overlegd of het een keizersnede moest worden omdat het niet opschoot, maar hij binnen 24 uur geboren moest worden. Toen werd ik ziek, kreeg hoge koorts, kreeg geen zuurstof meer, moest elke wee overgeven en na 23 uur ween mocht ik gaan persen. Op dat moment kreeg ik een blijvende pijn in me buik en kon daardoor nietpersen, en als ik perste, gaf ik over.. Na ander half uur persen en niks vooruit gekomen te zijn werd ik voor de keus gesteld; 3x hard persen met vacuüm pomp of een keizersnede. Met ondertussen 40 graden koorts, onder en boven ingeknipt en bijna me ingewanden uitgespuugd te hebben en zo' 6 infusen voor van alles en nog wat was hij er met een uur persen met vacuüm pomp ! Vanaf dat moment weet ik niks meer, ben toen in een lichtencoma geraakt omdat ik 2 liter bloed was verloren.. Een enkele uren later werd ik wakker, dicht gehecht en wel.. Wat voelde ik me lam lendig.. En vanaf dat moment heb ik 3,5 dag in het ziekenhuis gelegen, bloed transfusies gehad en hele slechte verzorging.. Kwam met super veel tepelkloven thuis.. Nu 8 weken later gaat het een stuk beter, maar kan huilen als ik over me bevalling moet vertellen. Terwijl ik altijd wel stoer was, en enorm uit keek maar de bevalling. Ik deed altijd een brazilian wax, en dat durf ik niet meer.. Ik heb vanmorgen een spiraal geprobeerd te laten inbrengen, maar ook dat durf ik niet.. Ik ben getraumatiseerd, en durf niets meer in en rond mijn vagina aan tierenlantijnen.. Terwijl ik wel gewoon pijnloze seks heb. Alles doet me denken aan de bevalling.. Overwogen om me te laten steriliseren, maar daar vinden ze me te jongvoor.. En wil me vriend eigenlijknook nog een tweede.. Het idee dat ik dit ooit weer moet meemaken laat me al huilen.. Me vriend denkt dat ik in therapie moet om het een plekje te geven en ook de 9 maanden ontzwangeren zijn werk moet laten doen.. Ik vroeg me af of er meerdere vrouwen zijn die zo getraumatiseerd zijn, wat hun er aan hebben gedaan en of hun ooit voor een 2 e kind uiteindelijk hebben gekozen of nog zouden overwegen. Heel verhaal, bedankt voor het lezen.
Jeetje zeg... Ik zou inderdaad wel iemand zoeken die je kan helpen om de scherpe randjes van je ervaring af te halen. Niet met als doel een tweede zwangerschap te doorlopen, maar dat je het een plekje kan geven. Dat je seks hebt vind ik een goed teken! Dat je overige dingen nog niet kan hebben begrijp ik best. Geef dat ook de tijd. Heel veel succes en neem echt je tijd. Als jij geen tweede wil dan is dat zo. Het is jouw lijf en je hebt er niks aan als je in de paniek schiet. Misschien denk je er over een jaar anders over hoor, maar tot die tijd: zorg goed voor jezelf en gun jezelf het verwerken.
Allereerst gefeliciteerd natuurlijk, maar wat een heftig verhaal zeg! Hier ook een heftige bevalling maar vooral een heftige nasleep van 3-4 maanden. En daarna een pnd waarvoor ik sinds kort aan de ad zit - te lang rondgelopen met mijn "verhaal". Ik kan je uit ervaring vertellen dat je echt hierover moet gaan praten als het over een paar weken nog steeds zo hoog bij je zit, want dit moet je niet opkroppen. Maar vergeet niet dat je nog maar pas bevallen bent en dat de hormonen ook nog door je lijf gieren. Niet om het te bagatelliseren hoor, maar het is nog zo vers allemaal. Vooral blijven praten en als je het gevoel hebt dat het erger wordt, meteen aan de bel trekken!
Dat klinkt als een hele heftige bevalling en je geeft zelf ook aan dat je het als traumatisch hebt ervaren. Mijn advies ook om hulp te zoeken ( therapie klinkt meteen weer zo ernstig ), zodat je het een plekje kunt geven. Zelf heb ik veel gehad aan maatschappelijk werk ( via mijn werk geregeld ). Na 10 bijeenkomsten was het ook klaar voor mij en kon ik weer opgelucht verder .
Ik vind de suggestie van je vriend zeker geen verkeerde. Je moet toch je ei kwijt... Heb je wel eens aan EMDR gedacht? Wat vervelend dat het voor jou zo traumatisch is geweest, ondanks het feit dat je er zo naar uitkeek!
Lijkt mij ook verstandig dat je iemand zoekt om mee te praten (dat kan ook gerust moeder/zus/vriendin/buurvrouw zijn hoor) ook hier een zware eerste bevalling die eindigde in een spoedkeizersnee. De eerste 24 uur daarna was ik wel wakker maar ik kan me er geen ruk van herinneren. Ja alleen dat ik dacht dat ik niet moest gaan slapen omdat ik dan de baby kon laten vallen Na 2 jaar was ik "genezen" en wilde ik ook wel een tweede, gelukkig besloot het dametje lekker in stuit te gaan liggen waardoor ik een geplande keizersnee kreeg, alles heb meegekregen en genoten van de eerste dagen. Je bent "pas" 8 weken geleden bevallen. Je hebt een rotbevalling gehad. Je zit nog vol met hormonen. Gebruik gewoon andere anticonceptie, probeer te genieten van je kleine en bekijk over een jaar of 2 hoe je er dan tegenover staat.
Gefeliciteerd met jullie wonder!! Wat een heftige ervaring heb je mee moeten maken, dat vind ik echt vreselijk voor je. Ik sluit me helemaal aan bij bovenstaande. Zoek hulp, je bent echt de enige niet die een te zware bevalling heeft moeten doorstaan. Verder zit je idd nog vol met hormonen en nadenken over een tweede komt ooit misschien wel weer. Steriliseren is zo'n grote stap, dat zou ik niet doen, daar zou je nog eens spijt van kunnen krijgen. Want hoe cliché ook, tijd heelt veel wonden en laat je dingen wel vergeten. Verder heb ik een aantal keer om mij heen gehoord en gelezen dat vrouwen met een traumatische eerste bevalling, een geplande keizersnee konden krijgen bij hun tweede zwangerschap. Niet dat een ks nou zo fijn is natuurlijk, maar die optie bieden ze je wel aan als je eerste bevalling te heftig was. Ik denk dat je daar niet alleen psychisch, maar ook zeker fysiek gezien voor in aanmerking zou komen omdat een natuurlijke bevalling niet wilde vorderen bij jou en de kans op een tweede keer herhaling er wel is. Dus zoek ajb hulp, ik hoop dat je alles een plekje kunt geven!
Praat, praat, praat en praat nog veel meer. Schrijf alles op papier of wat je ook helpt om dit te verwerken. Ga in gesprek met de gyn over je bevalling en wees eerlijk. Voor nu zou ik ook kiezen voor een andere anticonceptie. Kijk over 2 jaar hoe je er dan tegenover staat en beslis dan samen.