Hoi allemaal, Nou ben dus volgens de vk nu 12 weken en 2 dagen en het begint nu echt een beetje te merken. Ben erg moe, voel me alleen, verdrietig, twijfel overal over of het wel goed is kan ik het dadelijk wel aan, etc. Niet echt bepaald happy te noemen dus. Nou snapt mijn man hier dus geen snars van. Hij werkt in 5 ploegen dus hij vind dat HIJ het zwaar heeft en soms lijkt het alsof hij wil zeggen dat het bij mij wel meevalt en ik het niet erger moet maken dan het is. WAT!!! Hij heeft totaal geen idee wat het is voor een vrouw om zwanger te zijn!! Die ...hormonen, ik ben rugpatient dus je raad het al die rug werkt ook niet mee. Ik was eerst altijd een bezig bijtje maar val soms nu gewoon om van de slaap! Moet hem 20x vragen of hij de was wil opvouwen en na een week ligt het er dus nog, de was doen doet hij niet ik loopt te sjouwen met die manden en hij zit lekker achter de laptop kom ik beneden vraagt ie ow moet ik helpen? Nee dan niet meer en dan gaat hij vrolijk verder achter de laptop. Hij begrijpt ook niet dat ik geen zin heb om na een lange werkdag bij mensen op visite te gaan en wordt daar dan ook boos om. Herkenbaar?? Sorry moest mijn verhaal kwijt... Xx
Gedeeltelijk.. de mijne is gevlucht vanwege mijn hormonen. HIJ kon het niet aan.. Sterkte ermee... en laat je niet kennen!
Eigenlijk niet zo herkenbaar. Maar ik begrijp de mannen ook wel. Ik zelf kan me ook niet zo inleven in anderen wat dat betreft. Zelfs nu ik zelf een rotperiode (betreft zwangerschap) achter de rug heb, zou ik iemand met hetzelfde niet voldoende helpen. Maar je man moet er toch aan gaan wennen om meer te doen... straks als je tonnetje rond bent, bevallen bent... De mannen moeten een keer zo hard lopen, maar wij ook!, maar dat zie je niet zo goed aan de buitenkant en ben je gauw een zeur. Leer het hem maar! succes.
Tja, herkenbaar... Werken allebei 32 uur en hij doet het huishouden&klusjes en ik boodschappen&financien&organiseren. Mooi verdeeld toch lijkt me?? Hij is nu even best druk met de babykamer geweest en maakt nu op eigen initiatief ook de gang&hal mooi, het moest toch nog een keer dus dan nu maar. En de laatste week loopt HIJ als een zombie door het huis want het is zo druk en hij is zo moe en hij kan het niet aan... En als ik een keer klaag dat ik moe ben krijg ik gelijk te horen dat ik anders rustig aan heb gedaan terwijl hij druk aan het klussen was. (ik doe niet niks, ik ben 28 weken zwanger!!) Pffff..... als eenmaal de gang en hal af zijn is hij hopelijk weer zichzelf, maar nu.... Mannen!!
Mijn man is juis heel begripvol en als ik zeg dat ik het heb gehad na een werkweek snapt hij het ook. Hij doet op het moment alles in huis (lees: huishouden, verbouwingen, klusjes) maar ik merk aam hem dat hij ook opgebrand is! Ik probeer nu daarom ook weer wat huishoudelijke taken te doen, al vindt hij dat maar niks. Hij is zo bezorgd om mij wat dat betreft! Alleen snapt hij soms niet dat boodschappen doen (ivm zware boodschappen tillen) niet meer lukt alleen! Verder heb ik niets te klagen over mijn man!
Ik werk maar een paar uurtjes per week hij fulltime. Daarnaast doet hij de "zware" klussen in huis als stofzuigen,dweilen en nog een hoop kluswerk in huis. Ik doe de kleine klusjes, afwassen, afstoffen, de was,(kom op zo zwaar is het niet, je kan het ook over de manden verdelen) Ik krijg een tweeling dus het advies is wel om goed op te letten bij wat ik doe. Wij verdelen daarom de taken in huis. Misschien kun je eens met je man gaan praten, maar heel eerlijk, ik vind dat je het misschien wel wat groter maakt dan dat het daadwerkelijk is.
Ik doe een fulltime studie, werk 1 dag in de week en draai het huishouden terwijl mijn vriend 40 uur per week werkt. Omdat het tijdens mijn studie niet gaat zoals ik had gehoopt (ik loop een beetje achter) focus ik mij op enkel de vakken die ik MOET doen, in plaats van het hele rooster. Hierdoor ben ik wat meer thuis (om uit te rusten ook?) en denkt mijn vriend dat hij helemaal niets meer hoeft te doen. Het enige wat hij doet is de kattenbak, de boodschappen tillen en heel sporadisch 2 minuutjes helpen met het avondeten (even door de aardappeltjes roeren/vlees keren - en als ik dan niet uit kijk, zet hij gewoon de gaspit uit en roept dat het eten klaar is terwijl het nog maar net vijf minuten op stond; want hij vind het er 'klaar' uit zien). Ik kan mij daar ook aan storen. Ik doe heus niet superveel als in dat ik mij overwerk of iets dergelijks, ik hou absoluut rekening met mijn eigen grenzen, maar zijn gemakzucht kan ik soms ook niet uitstaan. De eerste keer dat ik protesteerde beloofde hij mee te helpen in huis en kocht hij een afwasmachine voor mij. De tweede keer exact hetzelfde verhaal en kocht hij een wasdroger voor mij. Ik zit mij te bedenken wat ik nog meer kan verzinnen? Is zo'n stofzuigrobot iets? LOL.
mijn mijn, doet ook helemaal niets in huis, hooguit de honden uitlaten en de vuilnisbak legen, ondanks mijn HG zw hoeft hij dit ook niet te doen voor ons. Ik vindt hij is kostwinnaar en werkt veel 5/6 dagen als hij thuis komt vindt ik het belangrijker dat we gezellig samen kunnen zitten of nog even weg kunnen gaan of met de oudste een spelletje doen. maar als ik wat vraag doet hij het meteen, zonder zuchten. nu moet ik wel zeggen dat ik nog wel van de "oude stempel"ben en ook een duidelijke rol verdeling in huis heb. man werkt, vrouw is zo veel mogelijk thuis bij de kinderen en zorgt. sorry herken je verhaal dus niet, je zult je hopelijk na een paar weken beter voelen. suc6
Jaah is wel herkenbaar... Ik ben nu 15 weken zwanger en doe bijna alles zelf in het huishouden. Mijn vriend is vooral uitgeput omdat hij iedere dag van 5 uur s`ochtends tot half 3 moet werken..Daarbij heeft hij al meer dan een half jaar iedere zaterdag overgewerkt..dus hij is wel opgebrand, en ik zit op moment vol energie hahaha. Zolang ik het nog volhou vind ik het niet erg omdat ik alles op mijn manier doe. Op het moment dat het niet meer lukt neemt hij alle taken van mij over.. behalve het koken dan.. dat kan hij niet . Dat is vooral fijn omdat ik hoogzwanger zal zijn in de zomer.. Plus mijn moeder helpt mij graag mee in het huishouden.. wat ook wel prettig is
Helemaal niet herkenbaar. Mijn man is juist heel erg begripvol en helpt ook zoveel mogelijk in het huishouden. Laatste tijd is het eigenlijk juist andersom, dat ik hem help met de huishouden dan hij mij. En dan wordt ie boos op mij, want ik mag echt helemaal niks doen van hem .
ik werk 2 ochtenden in de week buiten de deur en heb daarnaast een eigen bedrijf. Ik doe mijn werk vanuit huis dus ben met 3 kids thuis waarvan er 2 naar school gaan en 1 full time bij mij is. Ik doe verder alles in huis en mijn man werkt 40 uur buiten de deur. Als ik iets vraag doet hij het maar de rest doe ik zo lang mogelijk zelf
Hier eigenlijk alleen maar lof voor manlief, ik kan hem alles vragen op de was na, mja dat vind ik dan ook niet zo erg. Hij ruimt gerust op, stofzuigt even en dweilt overal, bed opmaken doen we nu samen omdat ik ook rugklachten heb en het eigenlijk nooit alleen kon met een winterdekbed erin maar mijn mannetje doet alles met liefde voor me. Ookal moet hij 's ochtends om 4 uur zn bed uit en komt rond half 7 thuis nog steeds wil hij me met vanalles helpen, soms is ie zo moe dat ie zn ogen niet eens open kan houden (wat ik ook steeds vaker heb ) maar dan doen we samen ff een tukkie of gaan eerder naar bed en dan doen we het vooralsnog de volgende dag even. Het heeft me vrij veel moeite gekost om hem in eerste instantie in te laten zien dat het samen dingen doen beter is wanneer je beiden 40+ uren per week werkt omdat eerst zn moeder echt ALLES voor hem deed en hij dacht dat ik dat ook wel zou doen (mooi niet!) dus hebben we daar samen over gepraat en al snel zag hij in dat als we samen dingen deden dat we het hele huis in een paar uur af hadden en dat je tijd voor elkaar of leuke dingen had. Terwijl als ik het in mn uppie deed alles heel lang duurde en we dan nergens anders meer tijd voor hadden. Dus ik zou zeggen, praat met je man en ookal vind hij het niet leuk om te doen, wij ook niet! en samen ben je zo klaar dus waarom niet even met zn tweeen?! succes meiden, komt allemaal wel goed Liefs, Hopefulness
Ik word vooral gek door zijn kuren. Dan is er iets kwijt waarvan ik echt heel zeker ben dat het 'daar' lag (vandaag was dat een héél brood) en ik liep te zoeken als wat... en als ik het hem dan vraag, weet hij he-le-maal nergens van en ligt het aan de zwangerschap, want hij heeft het niet gezien/aangeraakt of whatever. De vergeetachtigheid, verwardheid en dergelijke. Dan zegt hij dat het allemaal aan mij ligt, 'geeft niks hoor schatje, hihi' en begin ik onzeker te worden of ik daadwerkelijk niet aan zwangerschapsdementie lijd. Vervolgens kom ik er dan na lang zoeken en twijfelen aan mijn mentale gezondheid achter waar het voorwerp is dat zoek is geraakt en ligt het op de meest onlogische plek waarvan ik voor de volle honderd procent zéker weet dat hij het gedaan heeft en dan reageert hij met: ach, ik zal het wel vergeten zijn zeker. Of iets in de trant van ontkennen dat hij het nog steeds niet gedaan heeft. Eén van die twee reacties. Vandaag beweerde hij dat het brood serieus in de container is gegleden. DAS KNAP! Het lag op het aanrecht binnen in de keuken, en toen is het zomaar van het aanrecht afgegleden, heeft het pak em beet 45 meter over de grond gekropen, dwars door het kattenluik heen richting de tuin, is over het bloemenperkje gesprongen en daarna de container in gegleden en daar vervolgens in een vuilniszak gaan zitten wachten. Serieus; mijn partner maakt dat ik af en toe ernstig begin te twijfelen aan mijn geestelijke gezondheid en dat ik keihard uitroep: IK BEN NIET GEK OFZO! En hij doet dat ongeveer zo'n 2-3 keer per week. En net op het moment dat je weer vertrouwen in jezelf hebt en voelt dat alles weer lekker gaat; gebeurd er weer zoiets. Dat vind ik nog véééél erger dan het niet helpen of iets dergelijks.
Goed, kan aan mij liggen...maar als je je verhaal zelf terugleest, vind je dan zelf ook niet dat je wellicht een tikkeltje overdrijft? Je laat serieus de was een week liggen omdat je een punt wil maken naar iemand die in ploegendienst werkt? en dan thuiskomt bij zijn in verwachting zijnde liefde die hem dan de oren van hoofd zeurt dat ze zoooo moe is? en dus niet de was kan opvouwen? Ik ben zelf serieus echt kapot! ik sta al moe op en ga nog vermoeider weer naar bed, hoe moet dat straks als de baby er is? je denkt dat je nu moe bent....wacht maar af met al die gebroken nachten...Begrijp me niet verkeerd hoor, iedereen voelt het anders, en om nou je hormonen overal de schuld van te geven vind ik nogal de makkelijke weg gekozen. Mijn kerel werkt ook pak m beet 13 uur per dag, en de ga ik serieus niet vermoeien met het opvouwen van de was (serieus hij zou niet eens weten hoe!) maar als ik boodschappen heb gedaan, laat ik het krat met drinken fijn in mijn auto staan en hij zet het met alle liefde voor me in de koelkast en sjouwt het voor me naar binnen...Van de week dacht ik ook dat ik omviel van de slaap, had mezelf gezegd, goed, je gaat een kwartier was vouwen en wat je af hebt heb je af, de rest morgen weer...je bent zwanger, niet ziek
Wha ha ha ha ik wou dat ik dat voor elkaar krijg als ik ga lopen protesteren, ik moet er wel bij zeggen dat wij al een droger en vaatwasser hebben hoor, maar zo'n stofzuigrobot is wel handig met kind wat bijna kruipt en 4 katten. Die van mij kon heel veel hebben maar was het aan het eind van mijn zwangerschap aardig zat en zat er helemaal doorheen, dit komt omdat onze eerste dochter te vroeg is geboren en bij de 2e zwangerschap mocht ik niets doen, baalde hier wel van want ik kan het niet aanzien dat anderen mijn huishouden deden wasmanden werden voor mij beneden gezet want dan kon ik tenminste iets doen, nou gaan we voor nog een kindje maar hij zal het dan nog zwaarder krijgen, ik hoop dat hij het trekt maar we zullen zien.
Herkenbaar! De mijne zegt ook dat hij me overal bij wil helpen en als het erop aankomt.. kan ik ook uren wachten voordat hij het echt doet.. Zoveel geduld heb ik niet, dus doe ik het ook maar zelf.. en als ik daarna loop te klagen dat mijn rug pijn doet, dan zegt hij ja je moet ook niet zoveel doen.. pfff
misschien moet je je man gewoon eens uitleggen hoe je je voelt,hij kan er idd geen voorstelling van maken wat er in jouw omgaat maar praten helpt.dat was bij mijn 1 ste zwangerschap ook. en als hij vraagt te helpen als je al beneden bent zeg je gewoon aj je kunt de was opvouwen duw je het gewoon in zijn hand succes ermee. en jij moet gewoon ook eens iets anders gaan doen lekker shoppen met vriendinnen tijd voor je zelf.en als je geen zin hebt om met je man mee tegaan gaat hij toch gewoon alleen. succes meid en probeer lekker te genieten van je wondertje
+1! Ik heb 3 kids onder de 7 jaar, 34,4 weken zwanger, bekkeninstabiliteit, voorweeen, slapeloze nachten door de pijn, slapeloze nachten door zieke kinderen of bange kinderen, geisoleerd door mijn bekken maar ook door de groeiachterstand van de kleine en de eerdere premature weeen etc... Mijn man werkt maar 3 ploegen, dat is nog minder als 5 ploegen. Ploegen is vermoeeeeeiend! Heel je ritme is verstoord. Het is overigens ook bewezen dat mensen die ploegen werken een minder hoge levensverwachting hebben. Kom op, je bent pas 12 weken! Je hebt nog zo'n lange weg te gaan! Het wordt alleszins nog zwaarder als je baby straks geboren is! En dat meen ik echt! En om nu te beginnen zagen over verdwenen spullen, wacht maar als je kinderen hebt dan ben je ineens alles kwijt of anders zijn hun alles kwijt en kun jij gaan zoeken voor je huilende en boze moppie! Of de was een week laten liggen, je kunt die toch wel meteen vouwen en weg leggen. Zo zwaar is 1 mand met 1 wasje niet hoor! Je hoeft het toch ook niet in een wasmand te doen, je kunt toch meteen opvouwen en kleine stapeltjes weg leggen? Ik heb hier dagelijks grote wassen met 5 personen. Gewoon meteen opvouwen en weg leggen! Mijn man moet wel mee de boodschappen halen (grote boodschappen maar vaak gaat hij ook tussendoor uit zichzelf naar de super en neemt dan ook wat lekkers voor me mee zoals ferero roche, milka, merci etc..), vaatwasser in- en uitruimen, vuilnis buiten zetten, stofzuigen, dweilen, bedden verschonen (doen we samen) en helpen de kids in bad doen. Verder helpt hij mij altijd met aankleden en afdrogen gezien ik dat niet zo makkelijk zelf meer kan. En uit zichzelf zorgt hij ook echt goed voor me, drinken pakken, boterhammetje smeren zonder dat ik er om vraag, iets lekkers meenemen van de super om mij te verwennen, voetjes masseren, rug masseren etc.. Verder zit mijn man veel achter de pc of xbox voor zijn ontspanning. Hij verdient echt wel zijn rust en ontspanning met zo'n druk leven! Ik bewonder hem in deze periode juist enkel maar meer: werken, zorgen voor de kids, zorgen voor de zwangere en ambetante vrouw, zorgen voor het huishouden, zorgen voor gezelligheid etc...! Ik bewonder hem echt!