@Me81: Je zegt zelf dat je straf als vervelend hebt ervaren. Dat concludeer ik niet zelf en al helemaal niet omdat ik hulpverlener ben...
Oke daar kan ik me enigszins wel in komen, aan de andere kant, wanneer mijn kind voor straf op de gang wordt gezet zeg ik er wel duidelijk bij: mama vind het niet leuk dat jij je broertje slaat, want nou huilt hij omdat hij pijn heeft (ik noem even wat), daarom ga jij even voor straf op de trap. Na een paar minuten haal ik haar dan van de trap (wanneer ze is afgekoeld) en dan praat ik er over, knuffel en kus voor broertje en mama en het is over, ik kom daar dan ook niet meer op terug. Dat heeft dan toch niets te maken met dat een kind faalt of niet goed genoeg is? Je haalt een kind uit de onwenselijke situatie om het ten goede te keren. Je praat erover etc. Wanneer mijn kind iets niet goed doet, iets per ongeluk kapot maakt, een glas bijv zal ik ook echt nooit boos worden, vaak schrikt een kind hier zelf al van. Ik wordt wel boos als ze er uit drift mee zou gooien, omdat het kind daar heus de consequenties (glas kapot) wel van begrijpt. Dus krijgt het kind daar wel straf voor. daarna praten we er wel weer over. Ik begrijp echt niet wat daar in jouw ogen nou zo verkeerd aan is? Er is toch niets mis met af en toe boos te zijn en wanneer dat de spuigaten uitloopt het kind dan apart wordt gezet? Bij gewoon boos (wat ook gebeurd en mag hier) ga ik wel direct praten, maar bij driftbuien niet hoor, dan wacht ik wel even tot de rust is weer gekeerd.
Maar het effect van straffen en belonen werkt ook op de lange termijn. juist omdat ik nooit getolereerd heb dat mijn kinderen zich laten gaan tijdens een driftbui en gewoon naar mij te luisteren hebben, hebben ze van kleins af aan geleerd om respectvol met een ander om te gaan, ook op de momenten dat zij het liefst willen stampvoeten! Ze hebben geleerd dat er momenten in het leven zijn dat je je, ondanks je eigen gevoel maar gewoon even te gedragen hebt. Ik heb een volwassen pleegdochter, die de deur al uit is, een puber van bijna 17 met autisme en een peuter en dreumes. Mijn pleegdochter en oudste zoon heb ik vanaf een bepaalde leeftijd niet meer in de hoek gezet, maar ze luisteren nog steeds hier in huis. Als ik zeg dat mijn zoon om 12 uur thuis moet zijn, is hij 5 min eerder. Zo niet, krijgt hij huisarrest, iets wat hier nog nooit is voorgekomen, ook niet bij mijn pleegdochter. Ik ben altijd duidelijk geweest dat wanneer ze niet op tijd zijn, ik ongerust wordt. Als je weggaat en er is niemand thuis, leg je een briefje neer waar je bent, maar dat doen wij dus ALLEMAAL, mijn man ook en ik ook. Zo weten ook mijn kinderen waar ik zelf ben en leren ze dat het een prettig en vooral veilig gevoel geeft dat je weet waar papa of mama zijn. Zo leef je respectvol met elkaar in een huis, onder het mom: Wat jij niet wil wat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet. En dat werkt hier al jaren prima.
UP geen methode? grin... er is anders heel veel aan verdiend door meneer Kohn ... (vervelend heerschap trouwens weet ik uit eigen ervaring.. je valt redelijk snel van je 'geloof' af als je de man ooit een keer hebt 'mogen' ontmoeten.. yech) It's a way of life... net zoals weightwatchers.. ook heel goed.. niet goedkoop trouwens
mmmm dat geeft te denken: zou die beste man door zijn ouders UP zijn opgevoed? Dat het daarom onuitstaanbaar heerschap is geworden? Of juist het tegenovergestelde, dat ie zich tekort gedaan voelt door zijn ouders en daarom van mening is dat je moet praten en uitleggen?
Nou dit dus. Zo ben ik zelf ook opgevoed. Hoe vaak ik niet in de stad collect call (OMG, bestaat dat nog? )naar huis belde om te zeggen dat ik niet naar huis kwam.
Ik ben zelf ook op die manier opgevoed. En dat is prima bevallen, daarom hanteer ik deze methode zelf dus ook.
Moest mijn man ook her-opvoeden hier in. Die belde nooit even als ie wat later kwam, door mijn opvoeding kan ik daar zo slecht tegen. Wat een kleine moeite om even door te geven dat je wat later komt. Dus nu is het hier ook standaard. Bij de oudste zijn we er nu ook mee begonnen. Die speelt nu wel eens buiten op straat met het buurjongetje. EN als ze daar binnen wil spelen, moet ze het eerst even komen vertellen zodat wij weten waar ze is. Andersom wil ik ook dat het buurjongetje het even thuis gaat zeggen. Laatst zei hij dat hij dat ook had gedaan, maar toch even een belletje gedaan. Puur en alleen omdat ik dat ook op prijs zou stellen.
Heel herkenbaar, mijn man is het trouwens wel van huis uit gewend. Ik vind het gewoon prettig om te weten waar mijn kinderen en man uithangen. Net zoals dat zij het prettig vinden om te weten waar ik ben en hoe laat ik ongeveer thuis ben.
Als ik Me81 moet geloven ben ik zwaar ontaard. Nouja, Gelukkig weet ik zelf beter. Mijn kind krijgt alle liefde in de wereld. Die liefde gaat niet weg hoor, als ik hem ´´straf´´. Alleen die is iets minder zichtbaar aanwezig. Als ik me trouwens even mijn pubertijd voor me haal heh. Dan vond ik mij moeder ook heel vaak oneerlijk, onredelijk en dacht ik dat ze niet van me hield. Want ze was gemeen. Gelukkig wist ik altijd na de ´´puberdriftbui´´ wel beter.
Off topic Ik heb niet alles gelezen, ben op een gegeven moment gestopt na de discussie tussen Me81 en zo'n beetje de rest van de dames. Toch wil ik er wel even op reageren. Naar mijn mening is er niet 1 manier om met een driftbui om te gaan. De reden van de driftbui speelt een rol zo ook het kind zelf en de leeftijd van het kind(lijkt een beetje alsof alle kinderen en alle driftbuien het zelfde zijn net zoals er weinig verschil wordt gemaakt qua leeftijd en dus mentale ontwikkelingen van het kind). 1Een driftbui, omdat een kind bijv. geen snoepje mag is iets heel anders dan 2een driftbui, omdat je kind bijv. iets wil doen wat niet lukt en daar gefrustreerd door raakt. In mijn ogen hebben beide een andere aanpak nodig. De 1st driftbui die zal ik dus mooi negeren (een 'korte' uitleg geef je vaak al voordat de driftbui begint). De 2de driftbui daar zal ik duidelijk laten merken dat ik de frustratie van mijn kind begrijp. Om vervolgens samen iets anders te zoeken om te doen. (als het kind wat ouders is, dan is het eerst even laten en dan een gesprekje voeren). Mijn dochter mag ervan uitgaan dat ik altijd zal proberen om haar te begrijpen en haar te steunen, dat ze altijd voor alles bij me kan komen en dat ik haar zal helpen. De rest van de wereld zal dit niet voor haar doen en dat zal ze ook leren op school, bij sport, met buitenspelen, later op haar werk. Op die momenten zal ik er weer voor haar zijn, omdat ik haar moeder ben! En er voor haar zijn, haar helpen en steunen betekend niet de problemen oplossen(voordat daar een lading gezeur over komt). Dat betekend wel naar haar luisteren, haar advies geven en waar nodig flink knuffelen. Gaande weg zal ze leren hoe hard de buitenwereld is en ik ben er om haar te begeleiden. Ik weet zeker dat ze het aankan als haar basis goed is (normen en waarden, discipline, zelfvertrouwen en een veilige en betrouwbare thuishaven). Ik vindt dus eigenlijk dat er in beide manieren wel wat zit, zowel van me81 als van de meeste andere dames. On topic Gewoon standaard verbieden zonder enige uitleg vindt ik raar. Je kind leert er weinig van als je gewoon alleen iets verbied. Lijkt mij wel handig dat ze weten waarom ze iets niet mogen. Daar leren ze van. Het goede voorbeeld geven lijkt me wel slim, maar dat kan je niet altijd en met alles. Er is nou eenmaal een verschil in wat kinderen en volwassenen mogen. Net zoals er ook een verschil is in wat 5jarig kind mag en wat een 10 jarig of een 15jarig kind mag. Maar snoep verbieden terwijl jezelf snoep eet .. Boos worden op je agressieve kind,terwijl je zelf met de deuren gooit....... Om maar even 2 voorbeelden te noemen.
Mijn ouders hebben mij in mijn jeugd wel degelijk gestraft en beloond. En toch weet ik dat ze onvoorwoordelijk van mij houden. Het is echt niet zo dat alleen ouders die (een vorm van) UP toepassen onvoorwaardelijk van hun kind houden of dat alleen hun kinderen dat zo voelen. Wat betreft mijn eigen opvoedmethodes... Ach, zoals het voor mij goed voelt. Ik geloof niet dat je er een naam aan kunt geven. Over het algemeen vertel ik mijn kind (en andere kinderen) liever wat ik WEL van ze verwacht dan dat ik met een enorme lijst kom van wat ze allemaal niet mogen. En dan alsnog iets vergeet waar die kids dan natuurlijk wel weer op komen. Als een kind ruzie heeft of boos is, bespreek ik zo mogelijk op niveau van het kind wat er nu eigenlijk precies is gebeurd. Wat zijn rol is en de rol van de ander. Wat had je liever gezien dat de ander had gedaan? Maar ook: snap je dat de ander jou ook liever dingen anders had zien doen. En hoe pak je dat volgende keer dan aan? Bij mijn zokntje hoef ik nog geen ruzies op te lossen. Maar tijdens of na een driftbui benoem ik zijn gevoel vaak wel. Maar ook mijn eigen gevoel en wat ik er van vindt. Dat begint hij toch wel steeds bet te snappen hoor! (Nu moet ik zeggen dat onze zoon erg aalvaardig is voor zijn leeftijd.) Op school vind ik het vooral belangrijk dat kinderen weten dat ze 'gezien' worden. Dus als ik als ik surveilleer in een pauze altijd even een klatspraatje maak met leerlingen. Ik kan in een pauze van een kwartiertje natuurlijk miet iedereen spreken. Sommige kinderen zoek ik vrijwel elke keer even op omdat ik weet dat ze moeite hebben met zo'n vrije situatie. Maar ook met de kinderen bij wie het wel goed gaat, maak ik regelmatig even een praatje. Ze komen dan toch makkelijker naar je toe als er wel iets mis gaat.